Zarokê botanê zarokê çiyayê Cudî, zarokê malbateke bi rûmet, zarokê gele bi rûmet Heval Zafer.

 Min heval di sala 1994’de naskir. Dema gel ji Bakûre Kurdistanê koçî başûre Kurdistan buyî me hevdu li herema Haftenînê dît. Heyanî sala 2001 an em bi hevre bûn. Haskırına me ya despekê di demek pir êşda çêbû. Wî demi me zedê wate nedida vê jiyanê.
Dema em bixwazin Heval Zafer nasbikin, pêwiste em dîroka wî u udi kîjan şert û mercan de jiyan kir bi çi rengî jiyankir, pêwiste em vê bizanın. Heval Zafer di salên 1980’de çave xwe li jiyanê vekir. Di salên nû nû tevgera azadiyê derketî û hedî hedî gelek bi navê gele Kurd navê wî derket ser rûyê erde. Her wiha em hemû dizanin ji bere da jî navê Kurdan habû, lê bele navek çawan û çawan jiyan dikir. Bêguman her yek ji me dizane.
Em dikarin bejin Heval Zafer di demekî gele Kurd wekî zarokekî ji nû da xwe nasdikir, an ji jî nû da hebûna xwe derdixist hole. Eger em werin ser jiyana wî û demen tê de jiyankirî despekê em dikarın bi wî hevokê despêbikin. Heval Zafer, di zarokatiya xwe da bi jiyana gerillayan we jiyankir. Ew jî wekî gerillayan zarokê Cudî bû.
Heval Zafer ji malbatek welatparez û bi rûmet bû û ji malbatek xwedî nirx bu udi despêka şoreşê heyanî rojame ya îro bi şoreşêre meşiyan û tû caran îxanet bêrûmetî qebûl nekir.
Eger em malbata wî bidin naskirin pêwiste em diroka gele Maxmurê xwedî nirx bu di despêka em dikarın bi wî hevokî bejin. Gelek êş kişandî gelek jî cîih û wariê xwe bê par mayî, gelek rêka şerefe hilbijartî û em dikarın gelek mînakên din bidin. Heval Zafer jî bi van tişten hatibû giredan û her tim di bira xwe de wana zindî dihişt. Yani giredanê wî rastiya gele xwe pir mezin bû. Heval Zafer bi zaroktiya xwe de şoreşgerek bû. Çimki her tim dixwest hember dijmin bibe gerîllayek. Ew rih di zaroktiyêde avakiribû. Giredana wî a parti û serokatî bandorem mezin dida derdora wî. Herkes mecbur dima kû, rastiya serokatî û parti qebul bike. Pişti kû rêber Apo dîl ket Heval Zafer jî dixwest tolhildanek mezin bistînê. Ji ber wî ji bere xwe da çiyayên azad. Her tim dixwest ji demêva bibe bersiv. Û li gorî wî jî gavê xwe diavet.
  Rêheval Zafer cem heval Adil mabû û taybetmendiye wi girtibû. Pişti şahadeta Şehit Adil jî miratêya wî li erde nehişt û rakir ser milên xwe. 2006’an Heval Zafer xwestekêk mezin derbasî Cudî bu. Û xeyalê wî zarakotî pêk hat. Çimkî çîroka Heval Zafer li Çiyayê Cudî destpê dike. Û dîsa vegeriya bû cihê çiroka xwe. Dixwest çîroka xwe ya nivî mayê bini cih. Ji ber we jî dijminre kînêk mezin, avakiribû nav dile xweda. Di esasê xwe de dîroka heval Zafer Çiyayê Cudî, dîroka Çiyayê Cudî, Heval Zafer bû. Gundikê Remo de hatibû ser dine û diroka Cudî pêşxistibû. Lê belê wekî gundên Kurdistanê ew gund ji aliye dijmin ve hatibû valakirin. Ew rastiyek bû û rêheval Zafer jî dixwest vê yekê biguherîne.
Di 4’e Kanûna 2009 an de dema min şahadeta heval Zafer di cîhaze de bihîst ez wek her hevalê ku wî dinasî, di şoqêda mam. Min digot belki ev agahî şaş be, belki dîsan di cîhaze da heval bejin Heval Zafer sax gihiştiye. Min di wan rojan de her tim xwe wisa dixapand. Lê ev xwe xapandinên min bê encam man. Rastiyek hebû gerek bihata qebulkirin. Tişta herî zêde ez êşandim jî şehîd xistina hevalê Zafer a bi rêya îxanetê bû!. Dîsa jî mirov dikare bêje ku heval Zafer gihişt armanca xwe ya destpêkê. Ji ber ku li Cudî hatibû dinê û Cudî dîsa çavê xwe li Cûdiyê girt.

 Ey Şehîdên me yên nemir!

Şehîd hûn namirin
Hûn ê her tim dile me de şabibin
Ji bona kulîlkên azadiyê hişk nebin
We bi xwîna xwe ya delal av da
Ji bona gele Kurd zindî bimîne
We canê xwe fedakir.

 Cangoriyên welatê min
Hêviya jiyanê me
Xemla doza me
Pêşa roja jiyana me

We bi hewiyên xwe jiyan ji me ra avakir
Kenen we nîşaneya azadiyê ye
Dengê we j ime ra awaze
Ji ramanên Rêber Apo re ronahiye
Şehîdên nemir hûn jiyanın
Hûnê jiyan bin.

Ey Cudi
Deng bide rondikê ji çavan diherike
Guhdar bike rûmeta li ber piyan diçe
Meyzeke dilên bi êş
Li Zaferê xwe bigere
Ew evîndarê jiyanek azadbû
Hêviyên gelê xwe bû Zafer
Dengê welatê xwe
Soz û peymana rêhevalên xwe bû
Kevirê destê zarokên welqatê xwe bû Zafer
Sonda xweşikbûna te bû Cûdî
Erê Gundik Remo, Helma Pîr û Zêrîker
Kanê dengê dilê we
Kanê êş û azara bi hezaran salan
Kanê zarokê te yê penaber
İro dîsa serîhildan li nav dilê namerdan
Wekî Zafer
Digeriyan wekî Lawikê Xerîp li azadiyê
Lê belê azadî ne hêsanbû
Ji ber vê
Bedena wan di kolanan de xijikandin
Ditirsiyan neyar û namerdên xwînxar
Ji dil û mejiyên Zafer ditirsiyan
Lewma xwestin serê Wî biperçiqînin
Lê Zafer zarokê Cûdiyê Mirada bû
Ew Cûdiya pîroz, Cûdiya bilindbû
Kêfxweş nebin namerdino, xwînxarno
Wê cûdî hîn Zaferan bîne ser rûwe cîhanê
Jiber Cûdî dayikek dewlemend e
Dayika mirovahiyekbi rûmet e
Wê Zaferê xwe jî jibîr neke
Zafer bû kulîlkek
Û di himêza wê de dîsa şîn hat
Vala neherikî ew xwîn û xwîdana bi rûmet
Zafer bû dîrok di Safîne û Nûh de
Dîrokek nemir
Nûh û Sterk wî pîroz dikin
Di axa welatê azad de

Egîd Goyî

  Ji bo deyndarî hevalê Erdal nemînim û ji boyî wesiya wî dê biçim Gabar’ê

   Tu ji boyî wesî, hesret, evîn û xeyalên xwe pêk bînî te dest bi vê meşa xwe ya bi wate kir. Gabar gelek şoreşgerên mîna te di hundirê xwe de hewandiye. Her wiha gelek pakrewanên mezin afirand. Wek Egîd, Adil, Erdal û bi hezaran fermandarên mezin parastiye Gabar.
  Bi rastî jî, te di rojnivîska xwe de dabû hîskirin ku em ê nikaribin hevdû bibînin. Te gotibû; ‘‘ Heta ku ji destê min were ez ê li xwe miqate bibim’’. Lê te ev jî anîbû ziman; ‘‘ Tu dizanî; şer bêrehm e! Fîşeng dikare bêyî ku ji te destûrê bixwaze jî were, wesiyeta min e ji te re; ger ku tiştek bi min were tu yê tola min bigrî!’’ Belê rêhevala min te ji min re wisa nivîsandibû. Ez xwe bextewar hîs dikim ku piştî çûyîna te min derfet dît ku rojnivîska te bixwînim. Dizanim ku ez ê li gor ku tu dixwazî te nikaribim bidim der. Ji ber ku peyv bi xwe têrî te derdayînê nakin. Peyv bi xwe kêm dimînin ji boyî nasandina te. Lêhûrbûna te ez pir bandor kiribûm. Min fahm kiribû ku tu yê bibî gerîlayeke wek çiyayên Kurdistanê bi hêz û asî... Te qet û qet nedixwest ku bi guleyeke dijmin bigihî şehadetê, bereksê vê te dixwest bibî guleyek û di sînga dijmin de biteqî. Demeke dirêj bû ku tu li ser vê çalakiya xwe rawestiyayî û te biryar da ku; ji boyî tu Viyanan derbas nekî lê çalakiya wan bilindtir bikî te çalakiya xwe bi derengî xist. Di vê pêvajoya ku Serokatiya me di bin tecrîdê û li hemberî gerîla jî  dijmin bi hemû derfetên xwe êrîş dikir de, pêşniyara te ya ku ji boyî çûyîna Bakurê welêt û daxwaza te ya xwe bêhtir bihêzkirinê û her wiha xwesteka te ya xwe di mejiyê dijmin de teqandin bi her awayî te tîne ziman û rave dike...‘‘Ji boyî te bêhtir bilind bikim, dixwazim çalakiya te bi rêbazeke dinê pêk bînim. Pişt re fikirîm û min ji xwe re got ev ê bibe dubareya çalakiya te û ji ber vê jî min ew hêza ku te derbas bikim di xwe de nedît, ger min vê bikira ew ê ji boyî min bibûna xeletiyeke mezin. Ji boyî ez te bêhtir di rojevê de bihêlim dê vê fidakariyê bikim. Ji boyî tu negihaştî ew xeyalên ku te di nameya xwe di nivîsandibû pir xemgîn im. Te di nameya xwe de anîbû ziman ku te dixwest ku biçî Bakur, gelê Bakur nas bikî û di mejiyê dijmin de biteqî...
 Niha rêxistin derfetek mezin da min ku biçim Bakur. Ez soz didim te ku dê biçim Bakur û ez ê şer bikim. Her fîşenga ku biavêjim dê ji dêvla te, di dilê dijmin de biteqînim. Ji boyî vê jî çi ji destê min were dê bikim.
Disa te ji rêheval Viyan Soran re wiha; .Ez ê li xeta rêxistinî ya mîna Viyan, azadiya jinê û hemû hevalan xwedî derbikevim.’‘nivîsandibû.

 Te di jiyanê de Rêbertiya partiyê hîs kir û bi tu bi şehîdan re bûyî yek. Te 16 salîê têkoşîna xwe bi şehadetê tacîdar kir. Berxwedana we li hemberî polîtîkayên înkar û îmhayê bersiveke mezin bû. Bi salan ku tu hesreta jiyana gerîla bûyî û her wiha tu 16 salan di nav vê jiyanê de têkoşiyayî lê te xwe li hemberî Serokatî  xwe kêm didît û deyndar hîs dikir. Te deynê xwe da ‘Keça asî ya Kurd’ niha tu bi Viyanan re yî. Em dizanin ku niha tu di nav asîmanên şîn de û bi rojê re yî. Lê niha Gabar bêdeng, bi xem û bê te ye! Ji ber ku dîsa yeka bi xwe ve girêdayî wenda kir. Me jî hevaleke jin a fermandar wenda kir. Min tim û daîm xeyal dikir ku rojekê li Gabarê em ê hev bibînin. Jixwe tişta ku me dikir yek ne heskirina Gabarê bû?.
 Ji boyî tu xeyalên gelek rêhevalên xwe pêk bînî çûyî Gabarê. Te xewn û xeyalên min jî pêk anî hevalcan. Te jı boyî gerîlayekê/î tişta herî bi wate rojnivîska xwe ji min re şandibû. Her çiqas êdî hûn ne di nav me de bin jî, heta ku ji min were ez hewl bidim ku di rêça we de bimeşim. Ev koça te ya ji nav me pir zû bû û yek ji me jî vê çûyînê ji xwe re qebûl nekir, wek her hevalê ji nav me koç kirî...
Min tu qet nedî, me hev qet nas nekir û rû bi rû em qet neaxivîn. Lê di encamê de rêya me yek bû û hezkirinên me hevpar bûn. Tişta ku me dikir yek hezkirinên me yên hevpar bûn. Nedîtina te ji min re ne asteng bû. Nivîsên ku te dinivîsî, te didan nasîn Gulbihara dil Erdal a ku sewdaseriya Gabarê...
 Lê belê tu vê dizanî? Min tu di sûretê dayika te de dît. Ew jî herî kêm qasî te bihêz e. Dayika te ji min re digot; ‘‘Ez hevjîna şehîdekî bûm û niha jî ez bûm dayika şehîdekê. Ez qet li xwe mikur nehatim û ez ê her tim li vê dozê xwedî derkevim. Hûn weke rêhevalên Gulbihara min, bawer dikim ku hûn ê xwîna wê li erdê nehêlin û tiştên ku wê di nêvî de hiştiye hûn ê bigihînin serkeftinê. Niha tu jî ji boyî min Gulbihar î’‘ ...Her tim digot; ‘‘Ez bi Gulbihara xwe serbilind im’‘. Çiqas zehmet bû piştî çûyîna te ya ber bi stêrkan ve bi dayika te re axaftin. Ji ber ku di cara yekemîn a ku min dayika te dîtî de min ji dayika te re wêneyên te şandibûn û min gotibû Gulbihar baş e. Û dayika te ji min re gotibû; ‘‘Divş tu di derbarê Gulbihar de her tim agahiyên xweş bişînî’‘. Lê piştî şehadeta te ger ez biaxiviyama, ji ber tirsa ku wê bigotana; Ka te yê ji min  re agahiyên xweş bişandana’‘ min nediwêrî ku ez bi dayika te re biaxivim. Lê dayika te ez matmayî hiştim her wiha bi ser de jî moral da min. Min jî êşa wê fêm dikir ji ber ku dema van gotinan dianî ziman ji çavên wê hêstir diherikîn. Ji ber şanaziya xwe nedixwest bilorîne. Min jî dengê dilê xwe ditepisand û dixwest jê re bibim bersiv. Belê, êdî ez ê jî di sohbetên xwe yên bi hevalan re di derbarê te de bêjim; ‘‘Min rêheval Gulbihar nas dikir û min jê pir hez dikir.’‘ Mirova bedew, heta ku ji min hat min wesiyeta te bi cih anî. Her çiqas bi qasî te dixwest nebe jî. Lê ez soz didim te ku; ez ê meşa te ya Gabarê bidomînim û vê meşê dê di têkoşîna me de her bidim jiyîn.

            Di şexsê te de ez hemû şehîdên azadiyê bi bîr tînim. Bîranînên we rêya me wê her tim ronî bike. 

Hêvîdar Edessa

Dîrokeke biêşe Botan. Navenda vejîna mirovahiyê, pîrozbûnek bêhempa dide axa wê. Erdnîgariya wê, gelek êşên mezin kevin kir. Çawa ku îro xwe bi rabirdu xwedî dike û digihîne dahatu,
 axa Botana qedîm jî bi berxwedan û têkoşînê xwe gihandiyeroja me. Gelek şer û pevçûn, artêşên dagirker xwestin axa wê ya bihûştîn bikin dojeh. Lê axa wê ya çiyayî her çû bedewbû, her çû bi destanên lehengên egîdî xwe neqîşand. Xwezaya wêya efsûnî, dîroka wê ya zîndî, heybeta wê ya serhildêr mîna gerîneka avên kûr mirov dikişine hinavên xwe. Pêxember Nûh, jiyana pîroz ji bo ji lanetbûyînê biparêze, berê keştiya xwe dide ber bi çiyayê Botanê. Cûdiya Mirada hembêza xwe ji serhildana pêxember Nûh re vedike. Neolîtîka Mezopotamya çawa cara yekemîn ji mirovahiyê re dibe dergûşa civatbûyînê, çandiniyê û hwd. ji bo pîrozbahî bi ser keve careke din Cûdiya Mezopotamya xwe dighîne hewara mirov, nebat û lawirên keştiyê pêxember Nûh. Botana Mezopotamya, gelek caran ji keremeta mirovahiyê re bûye wargehekedîrokî. Axa wêya kevnar û serhildêr ti carî zaliman nehewandiye. Her tim li dijî zalim û serdestan bi çiyayên xwe, bi zarokên xwe yên leheng şer kiriye. Ti carî rê nedaye seferên Îskender ê Makedon,desthilatdarî û dagirkeriya dewletên dîtir. Egîdî, berxwedanî, pîrozbûn tim mohra xwe li rûpelên dîroka wê ya zêrîn xistiye. Netew dewleta Tirk qirkirin, bişaftin, înkar û îmhayek pir mezin li ser gelê Kurd meşandiye. Li hember zilmê cewherê xwezaya gel e ku tevgera PKK’ê jî ji vê bandora bêsiud reweke bertekekê azadiyê derket holê. Cih û warên destpêkê Botan e. Ji bo fîşeka yekemîn; gerîlayên Kurd û gelê Mezopotamya, ji bo li hemberî zordestan xwe biparêzin berê xwe dane hêlîna teyran, çiyayên asê. Egîdên ku tim li hemberî neheqiyê şerkirine, tim xwe spartine dergûşa çiyayan. Çiya tim ji gelên bindest re bûne perestgehên pîroz. Nexşeya Botanê bi vîn,wêrekî û xwîna egîdan hatiye xîz kirin. Fermandarê mezin Egîd li hemberî neheqiya dewleta Tirkan li ser vê xakê bû ferman, bû meşaleya agir ê ku ti carî netemire li lûtkeyên Botanê. Yek ji şopdarên fermandar Egîd jî rêhevalê Adil Bilikî ye. Rêheval Adil Amed, li gundê Bilîka ku li qontarê çiyayê Cûdî ye hate dinyê. Di temenê zarokatiya xwe de êşên pir mezin dijî. Du birayê wî yên mezin ku li ser sînorê Bakur û Başur qaçaxvaniyê dikin ji aliyê wampîrekî ve, ango leşkerên Seddam Huseyn ve tên kuştin. Ji ber vê bûyera biêş berpirsiyariya malbatê dikeve li ser milên wî yên biçuk. Lê wî di jiyana xwe de tim bi dilekî mezin têkoşîn kir. Ji bo aboriya malbatê, ji Cûdî komir dibir navçeya Sîlopiyê difirot û debara malê bi wî rengî dikir. Zîrekbûna wî, fêm û feraseta wî bala şêniyên gund dikşand. Lê di xeyalênAdil de tim xwe giyandina lûtkeyên Cudiyê Mirada hebû. Rêhevalê Adil, hê di temenekê biçûk de bala gerîlayên ku tên gund û diçin jî dikşîne û gerîlayên têkoşîna azadiya gelê Kurd bi zagona leşkerî ve wî di sala 1987`an de tevlî nava refên gerîla dikin. Lê min ev yek ti carî hezm nekir min digot; PKK ne ji bo kuştina gelê Kurd ji bo jiyandina gelê Kurd têkoşîn dike. Dema ez çûm çalakiyê min nehişt heval destê xwe bidin zarokan û min wan parast, lê dema piştî çalakiyê em zivirîn noqtê, Zekî ez bêçek û rext kirim û fermana îdamê da min. Haya min jî ji ti agahiyan nebû, lê dewleta Tirkan qenal TRT 1 di nûçeyên xwe de gotibûn `terorîstên nebikêr, nikarin çend zarokan bikujin`. Li ser vê nûçeyê Zekî jî tehrîk bû û min bêçek û rext kir. Lê baweriya min jî tim bi edeleta partiye hebû. Ji ber ku min biryareke rast dabû û pêkanî bû”. Fermandar Adil dema behsa bîranînên xwe dikir kûr û dûr diçû, keserên kûr dikişand û digot “heval, min pir êşên mezin kişandin. Lê tiştê ku min li ser linga dihêle, tolhildana şehîdan û gelê min e”. Dema mirov li fermandarê efsunî hevalê Adil mêze dikir, mirov êşên ku kişandiye û vê yekê çawa kesayetek pola afirandiye didît. Ew tim di zor û zehmetiya de li pêş bû. Digot “hezkirin çalakbûyîne”. Fermandarê eyaletê bû, lê tim diçûkeşfê, peywirên erzaq anînê, nobet digirt, ji hevalan re bo xwarin çêbike li mitfaxê, ji bo nan bipijîne li ber sêlê, di çalakiyan de tim di êrîşê debû. Ango jidervî çend saetên xewê hevalê Adil vala dîtin nepêkan bû. Bi vê terzê xwe, hevalên derûdora xwe perwerde dikir. Bi sekna xwe ji pêdiviyên demê re dibû bersiv. Enerjiya hevalê Adil, hezkirina wî ya ji welat, gel û têkoşîna azadiyê re bû. Enerjiya hevalê Adil,bi ked û fedekarî, bi coş û moral, bi terz-taktîk, tempo-şêwaz û dewlemendiya îradeya kesayet li ber çavan radixist. Tiştê ku herî zêde fermandar Adil dixist tengasiyê, rewşa Rêber Apo bû, rewşa Rêber Apo êşek bêsînor dida wî. Û ev yek tim dianî ziman “heta Rêber Apo azad nebe jiyîn ji min re herame”. Hevaltiya wî tim rast û durust bû, ji ber ku êşên hevalên kêleka xwe tim hîs dikir. Ji bo hevaltiyê biparêze bi dehan caran ligel me xwe dixist xeteriyê. Civakbûyîn di kesayeta hevalê Adil de tim bi vê rengî dihat jiyîn. Ew gulekî ku birînên dijwar dipêça bû. Ew dilek bû ku ji bo hevaltiyê diavêt. Dema hevalek li Dêrsimê şehîd biketa nediaxifî, ne xwarin dixwar û nejî jiyan asayî dipejirand. Lê dema diçu liser gir û çeperên dijmin, bi afirîneriyeke pir hostayî derbe li dijmin dixist û vedigeriya, bêhna wî derdiket û dikaribû nefes bistenda. Dema fermandar Adil tê gotin, pêwîste destpêkê evîna wî ya terz, qûral û pîvanên gerîlatî bê bîra şopdarên wî. Ji ber ku gerîlatî ji bo heqîqetê serhildane, serhildêriye. Ew fermandarekî ku welatê xwe dixwest ji zorbatiya dewleta rom rizgar bike. Ji ber ku sêhr-heybet û çavkaniya hêza gerîla, pîvan û quralên wîne. Ji ber vê sedemê, disiplîn di cewherê xwe de tim zindî dihişt. Şer qada xeteriyê û rîskêye, şer bi xwe duelo ye,bibiryarbûyîn bibû taybetmendiya kesayeta wî. Bi biryardayînekî pir xurt bi zeka û hestên pir mezin, di qada xeterî û rêskê de li hemberê neyarê hov, disekinî, şer dikir û hevalan dida şerkirin. Bi wêrekiyek pir mezin tevlî çalakiyan dibû û encam digirt. Fermandar Adil bênavber 21 sal, bitaybet jî li çiyayên Botanê û li gelek deverên cuda fermandartiya gerîla bi serkeftî meşand. Dixwazim çîroka meşa wî ya azadiyê ya bi îstîkrar kurt be jî parve bikim. Afirênerî, her tim beravajî dijmin xwe rêxistin kirin, hunerên wî yên hest-aqil û milîtanek bawermed; li hemberî zor û zehmetiyan hewldanên çavkaniya wî ya fikir, îrade, xwînsariya wî ya dinav mirinê de jî, rast fikirandin û tevgerkirin. Hestewariya wî ya lewaztiya dijmin ditîn û çûyîna ser hedef û hedef xistin, îrade dijmin şkandin. Hişyarbûn, jîrbûn û bawerîdayîna hêza xwe,ev taybetmendiyên wî di şer de tim li pêş bûn. Fermandar Adil divan 21salan de di gelek çalakiyan de, di êrîşê de, di parastinê de, di koordînê de, di kemînan de di sergirtinên dijmin de rol û misyon girt û bi serkeftî têkoşîn kir. Di sala 2006’an de Rêber Apo got; “milîtanên bimin ve girêdayî bila biçin Bakur”.Fermandar Adil jî di vê salê de derbasî çiyayê Gabarê, warê fermandar Egîd bû. Di vê salê de bi dehan çalakiyên serkeftî pêşxist, ji ber ku pêşengtiya Gabarê û di dîroka şerê PKK’ê de Gabar xwedî cihekî stratejik bû.Vê jî dida nimandin ku dê sala 2007’an pir dijwar derbaz bibûya. Nîjadperestiya netew dewleta Tirk û hevparên wî yên dewletên kapîtalîst û emperyalist, Emerîka, Îngilîz û Îsraîl bi hev re qomploya navnetewî dixwestin di sala 2007’an de kûr bikin û bimeşînin.Li girava Îmraliyê jehrîkirina Rêber Apo, di giyana fermandar Adil û gerîlayên wî yên Gabarê de înfîalek afirand. Artêşa Tirk bi hêza xwe ya deh hezaran ve operesyoneke pir berfireh li Gabarê da despêkirin. Armanca operesyonê, rola Gabarê ya pêşengtiya stratejik bişkîne bû. Li her deverê Gabarê şer-pevçûn û şewat bû. Ew rewş di adarê de destpêkir heta dawiyameha gulanê berdewam kir. Li aliyekî êrîşên dewleta tirk û dostên wî yên kapîtalîst, li aliyê din jî komekê biçûk û dinava bêderfetiyan de di pêşengtiya hevalêAdil de gerîlayên Kurd.Di vê pêvajoyê de gerîlayên Kurd berxwedaneke dîrokî nişan dan ûbi dehan caran derbeyên pir giran li dijmin xistin. Birçîbûn, tazîbûn, bêcebilxane bûyînhebû, lê bes bawerî û îradeya wan mîna taybetmediyên xwezaya çiyayên Botanê bû. Li hember ewqasî êrîşên firokeyên şer, kobrayan, hawan, obîsan û sîlehên ferdî yên dijmin, gerîlayên Gabarê bi vîna xwe ya tazî li berxwedidan. Fermandar Adil di civînekê de jî ji bo dengê çekên dijmin bi henekî digot: “dengê van çekên dijmin nebe xewa me nayê” bi vî awayî hevalên ligel xwe motîveyî şer dikir. Şer karekî kolektif e. Lê şerê ku di Gabarê hate meşandin de di asta rêveberiyê de bi tenê hevalê Gelhat ji hevalê Adil re dibû alîkar. Mirov dikare bibêje ku yek sedemek şahadeta wî jî tenê mayîna wî bû. Lê ruxmî tenê mayîna wî jî, tim bi coş, moral û dilnizim bû. Tiştê ku jiyanbikira her tim bi hevalan re parve dikir. Kêliyeke vala ti carî ji xwe re nedipejirand. Jiyana wî bi xwe perwerde bû. Derdora xwe tim perwerde dikir. Mirov dikare bibêje di kesayeta xwe de rêxistin dida jiyan kirin. Fermandar Adil bi tenê ji tiştekî re tehemûl nedikir, ew jî têkçûyîn bû. Bertekên wî yên li hember têkçûyînê, kesayeteke serkeftî di rastiya wî de ava kir. Dîsa mirov bixwaze hevalê Adil nasbike, kîna wî ya ku ji serhildana Agirî mabû ku Îhsan Nûrî Paşa digot: “Agirî agir dibarîne” kîn û hêrsa wî, mîna volqanên çiyayê Agirî bû. Belê em werin dîsa pêvajoya Gabarê, vê pêvajoyê tenê mirov dikare bi romanekê şîrove bike. Lê kurt be jî em li ser vê pêvajoyê rawestin. Di şahadeta hevalê Adil û hevalên din de, zanist û teknolojiya dewletên kapîtalîst rolekê sereke leyîstin.Dewleta Tirk ji dewleta Îsraîlê heron kîrîbûn. Heron wê demê nûbû û gerîlayên PKK’ê ev teknîka hîna zêde nasnedikirin. Lê çalakiyên fermandar Adil, mîna çalakiya çiyayê Bizina TRT Gabar, çalakiya kuştina serheng û serdarêntirkan hwd. dijmin felç kiribû. Vîna dijmin şkestîbû û tenê di destê wî de heronên Îsraîlê mabû. Wext mîna rûbarekî har demsal ber bi zivistanê dibir, pirsgirêka erzaq pir cidî bû, jixwe berxwedana heyî bi zikê birçî hatîbû meşandin. Dijmin rastiya Gabarê baş dizanîbû û tim li derdora Gabarê kemîn diavêt. Fermandar Adil li pelên darên weşiya mêze dikir û xemgîn dibû; “ax me ev zivistan jî derbas bikira, bi biharê ve emê bikevin bajarên derdorên Gabarê û ji dijmin paqij bikin”. Quwetên biryargeha Gabarê ji bo peywirek erzaq xwe dabûn noqteyek ne guncav. Heronan 24 saetan nêçîra gerîla dixwest bikira. Bi dehan caran serdegirtinê noqteyan ên dijmin bi teknîkê çêbibûn. Saet 3.30`î şevê balafirên şer li noqteya biryargeha Gabarê dan. Heval dîsa difikirin ku ew serdegirtin jî mîna ewên dîtir ê bi teknîkê were kirin. Îxtîmal nadin ku di bin êrîşa hewayî de leşker jî were, leşkerên Tirk derdora şikefta fermandar Adil wan girtîbûn. Saet neh û nîvê sibê, hevalê Adil serbazekî Tirkan dikuje û şer destpê dike. Di vî şerî de hevalê Adil ji dilê xwe birîndar dibe. Heval bi kefiyekî rûyê wî digrin û dibêjin ji xwe şehîd ketiye, lê tam di wê kêlîkê de fermandar Adil ji nişkave radibe û dibeze, bi dirûşmên “şehîd namirin, bijî Serok APO”, dibe mîna alekî û dibeze. Ji bo cenazê wî nekeve destê dijmin dibeze, dibeze ji ber ku ew ji hemû zor û zehmetiyên şoreşê re beziya bû.Dibeze ji ber ku ew mîna çiyayên Botanê tim serhildêr bû. Belê, ev nivîs nabe ku kêliyeke jiyana fermandar Adil îfade bike, berî kutevli nav karwanên nemiran bibe pişta xwe dabû darekê û awirên wî yên hişk û wêrek li ser dijmin bû, kulma wî şidayî bû. Her kêliyeke bi te re şanaziya jiyana me ya herî mezin bû. Em ê te ti carî ji bîr nekin û nedin ji bîr kirin.

Îskan AMED

“Navê min Şiyar di sala 1981 de li gundekî Sîrtê hatime dinê. Hetanî sala 1989- 1990 me heval naskirin. Heval dîtin û çûyîn û hatine wan bû sedemê ku sampatiye me li hemberî wan çêbibe.
 Terzê jiyane wan axiftinê wan û sekna wan mirov dikşandin xwe. 1991 şûnde gundê me hate şewtandin û bi zor ême koçberî İstenbolê kir. Li wê derê heya demekê mirov dikarê bêjê em ji partiyê qut bûn. Heta Serokatî  hate girtin em tevlîbû xebatê rêxistinê bûn û me cihê xwe di çalekiye de girt. Sala 2000 me xwest em tevlî rêxistinê bibin li belê ji ber hinek sedeman ez tevlî ne bûm. Tevlî bûne min sala 2001 çêbû. Niha jî çarçeva pêşniyare xwe de em diçin Bakur. Di wê çarçevê de zanebûen wê û kûratiye wê em diçin. Di vî temelî de em dibêjin pêvajoyeke hesas de em derbas dibin. Di wir de misyoneke cûde partî dide ser milê me. Di xwesertiye wê alanê de partî perspektîf da me. Ew tecrîde li ser Serokatî  û êrîşê li ser gelê me li ser gerila dîsa helwesta dewleta Tirk li hemberî têkoşîne PKK ê imha bikin. Em jî li wê derê çi ji destê me werê emê bixwzin hêjî layîqê van şehadetê ku di têkoşînê de hatine dayîn û berxwedaniye ku hatine kirin. Emê li wê derê bixwazin ala wan rakin ser milê xwe û di nava têkoşînê de cihê xwe bigirin. Layîqê wan şehadetê di nava têkoşînê de û ji xebatê Serokatî  re bibin bersiv. Li ser wî asasî coşa me jî heye. Dema em diaxivin jî coşa me heye. Ev cara yekeme emê derbas bibin. Xwesteke me û heyecan eme di astekî bilinde ye. Emê bixwazin vê coşa xwe yansima xebatê xwe bikin. Li ser vî asasî em ji tevahî hevala re serkeftin dixwazin. Emê bixwazin layîqê gelê Kurd bibin. “

 Zağroslar, tarihin en asi ve geçit vermez direniş kalesinin abidesi. İskender’e geçit vermedi, zorbalığa meydan okudu, asırlardır tarihe beşiklik edip evlatlarını yetiştirdi. Ana özgürlük kokan çocuklarına bağlılığı ve sözünü her zaman diliminde tuttu. Çocuklarını büyük bir şefkatle sarıp, tarihin her köşesine damarlarını saldı. Evlatlarını, tarihin değerleriyle büyüttü ve uygarlığın özüyle bütünleştirip özgürlüğe mal etti. Zağrosların silsilesi uygarlığın ana tanrıçasıdır. Nasıl ki Çarçela yaşamın su kaynağıysa, nasıl ki Govendê asiliğin kutsal abidesi ise, Cilo'da kahramanların yıkılmaz kalesi olup savaşçılarını sahiplendi ve evlatlarıyla tek vücut oldu. Bir yılanın süzülüşü gibi, dağların zirvelerinden sessizce akıp bu tarihe karışan Avaşin, sabrını batının sıkılan mermilerinde haykırdı. Govendê batısı Cilo'nun eteklerindeki Geliyê zap deresi, bitimsiz anıların canlı tanığıydı. Her birinde bir anlam, bir tarih ve bir tanıklık vardı. Her birinde bir sanat, bir kültür ve bir birlik vardı. Savaşçılar teker teker yollarını sürdürüp kararlı adımlarla Zağroslara doğru ilerliyorlardı. Şimdi hızlı ilerlemenin sırası gelmişti. Yeni bir zaman yolculuğunda, cilo sessizliğini bozmadan saygı duruşuna geçmişti.
  Cilo'nun saygı duruşuna geçişi, Çarçela'nın ilham kaynağını dürtülenmiş yüreğindeki Diyarbakır sevdasının şarkısını evladı Amed için söylemişti. Amed yoldaş zamanı kendi bedeninde durduruyor ve sınırı basmış olduğu adımlarla ortadan kaldırıyordu. Çünkü o sınırı beyninde ve yüreğinde aşmıştı. Çünkü o gerillanın yenilmez birikim tecrübesiydi. Zağros’un vicdanı, yüreği ve beyniydi. Karlı yamaçlar onunla bütünleşmek için adeta yarışa giriyor ve güneşin sıcaklığına kendilerini bırakıp Amed’leşmek istiyorlardı.
Tüm doğa kendi derinliklerinde yol açmış, dağ taş doğanın ahenginde mermer olup önünde sıraya dizilen geçitler gibi selama duruyorlardı. Bütün yollardaki sular ve dereler bir kalbin duruşu gibi dona kalıyordu. Başı dik bir kararlılıkla Amed yoldaşa geçit veriyorlardı. Yaşamın anahtarı çözülmüş, kilitler kırılmış, kapılar sonuna dek büyük özgürlük yolculuğuna hazır bir halde açılmıştı. O gün Amed yoldaş hedefine ulaşmanın mutluluğunu yaşıyordu. Bastığı her bir yerin tozu dumana karışıp, gökyüzünde halaya dururcasına halkalaşıyordu. Doğa mutluluğunu yaşıyordu süslerken tabiatını, reyhanlar kokusuna kavuşuyordu bedenlere sinen güzellikleriyle. Bu güzellik ruhun ve bedenin özgürlük buluşmalarıyla süslenince, Agit yoldaşın diyarıyla bütünleştiriyor ve Botan'ın asi duruşuyla büyüleniyordu. Arazi, susuzluğunu Amed yoldaşın alın terinde gideriyordu. Son geçit bütün yürek ve doğanın bütünleşmesi, özgür ruhun kendi mekanına ulaşmasına sahne olmuştu
Bir bir bütün yaşadığı olaylar gözünün önünde canlanıyordu. Yıllar ispatlasa da gözler bir türlü inanamıyordu. Bu yolun sonu, başkentin direniş abidelerinde son adımını atmaya çalışıyordu.

  Amed yoldaş yüreğinin sesini dinliyor ve yüreğindeki aşkın güzelliğiyle Kürdistanlaşıyordu. Amed de yaşadığı güzel ve hiç unutmayacağı iki yılın aşkı ve gücüydü, onu Botan ve Zağroslara aşık eden. Gerilla hayatını daha çok Zağros ve Botan da yaşamıştı. Amed yoldaş bedeniyle yazılacak olan direniş destanına tanıklık ederken, yeni bir sayfa açmıştı. Başkentten sonra özlemini içinde taşıdığı hasretliliğini, mekanı olan Zağroslara gelerek aşmaya çalışıyordu. Bundandı yüreğindeki sevinci ve coşkusu. Her ne kadar ayaklar yürümek istemese de, dizler kırılmış olsa da, Zağroslara dönmek onun için bambaşka bir anlamdı. Çünkü o Zağrosların dili, yüreği ve beyniydi.

Helwest Partizan

Mücadele Yoldaşı

Biliyorsun utanmak hoş bir duygu

İnsan olmanın işaretidir utanmak

Toplumsal ahlakın ta kendisidir utanmak

Ama biliyorsun heval tarihin gerçekliğini

Toplumsal ahlakın çökmesiyle birlikte utanmak duygusu da şaha kalkmıştır heval

Bundandır toplumun yozlaşması,

Bundandır vicdansızlık,

Bundandır merhametsizlik, sarmıştır  toplumu

Adorno’nun dediği gibi “yanlış hayat doğru yaşanmaz”

Budur hakikatle bağı olmayan acı gerçeklik heval

Bazen aklımdan geçiyor Önderliğin sözleri

“Ben benim, benim insanım, ben evrenim” bunu düşündükçe müthiş

Bir paradoksla karşılaşıyor insan

Düşündükçe insan farkına varıyor zihinsel yozlaşmayı ve paramparça olmuş duyguları

Bundandır diyor Önderlik; “Hakikati anlamak istiyorsan çocuğa sor”

Çünkü çocuklar toplumsal ahlakın taşıyıcısıdır

Biliyorsun çocuklar, toplumsal kuralların dışına çıktığında yüzleri kızarıyor, içleri acıyor

Bu, toplumsal ahlakın yansımasıdır çocukta kendini dışa vuran.

Sen utanma Heval!

Çünkü sen toplumsuzluğa,

Ahlaksızlığa,

Vicdansızlığa,

Merhametsizliğe ve adaletsizliğe baş kaldıransın.

Bu çirkinliklere karşı sırra kadem basan ve bunlara karşı direnişi ve kavgayı seçtin

Biliyoruz, savaşında bir kuralı vardır

Bunu sen biliyorsun, anlıyorsun ve algılıyorsun

Ama karşındakiler bunu bilmez, anlamaz ve algılamaz

Nasıl ki vampirler kan için hiçbir kural tanımazlar

Bu tiplerinde dişlerine birkaç kuruş sürsen koparırlar zincirlerini

Dehşet saçarlar etrafa

Biliyorsun Heval; bunlar Türkiye’nin en iyi çocukları

Bunları asla unutmayacağız

Ama onlar gibi olmayacağız

Ölülere saygı göstereceğiz her zaman

Çıplak bedenleri yerlerde süründürmeyeceğiz asla

Ve Ölülerin kafasına ayak basarak  poz vermeyiz biz

Biliyorsun Heval!

Bizim ne toplumsal ahlakımız, ne de devrimci terbiyemiz el vermez

Biz kavgayı bilen insanlardanız

Biz ölülere saygı gösterenlerdeniz

Doğrudur heval!

Bizi toplumsal ahlakımızın dışına çekmek istiyorlar,

Devrimci terbiyemizi zedelemek istiyorlar

Ama Kemal Pir’lerin anısına bağlıyız, bunu yapmayız heval

Biliyorsun heval!

Senden öncede böyle şeyler yaşanıyordu

Dün gibi aklımızdadır Amed zindanındaki direniş

Yine her türlü işkenceye maruz kalmış çıplak bedenler

Biz bunları unutmadık ki Heval

Doğrudur bizi alıştırmaya çalışıyorlar

Biz bunlara alışan insanlardan değiliz

Bu ahlak dışı yaklaşımlar, vicdan sahibi olanlar ve Kürt gençlerinin beyinlerine ve yüreklerine not olarak kalacaktır.

Heval dünde “Ebu Cahiller” sarayı onurlandırmak için yine cansız bir bedeni zırhlı araçların arkasına bağlayarak sürüklüyorlardı.

Gerçekten insanın toplumsal ahlakını zorlayacak ve devrimci terbiyesini zedeleyecek kadar yapılan davranışlardır

Ama yinede biz insanız, insan namını taşıyoruz

Büyük insanlık sabrını göstermek zorundayız heval

Biliyorsun; bahar müjdesini taşıyan “kardelen gerçeğini” heval

Dünyanın en nazik ve en kibar çiçeği

Hiçbir soğuğu dinlemeden ve şiddetli rüzgâra yenik düşmeden baharın müjdesini veriyor

Bu müjdeyle tabiat Beyza kefeni üzerinden atarak binlerce rengârenk çiçeklerle buluşur.

Bu doğanın harikası her türlü canlılığa ilham kaynağı oluyor heval

Seninde “cansız ve çıplak edilmiş bedenin tüm insanlığın namını taşıyanlar için bir özgürlük ve direniş tutkusunu uyandırdı.

Biliyorsun “özgürlük bedel ister”

Fedakârlık ve güzellik ister

Güzel olmayan özgürlük ne anlama geldiğini anlamaz

Bu bedeli “sen” göze aldın

Bu fedakârlığı “sen” gösterdin

Bu güzelliği “sen” yaşadın

Neden utanacaksın “sen” heval

Utanması gereken sarayda oturan “Ebu Cahil’in” kendisidir

Ve onun kapısında bekleyen, bir lokma ekmek için bin takla atan “aptallar” takımıdır Heval.
Şehit Ekin Van’ın anısına 

Seyitxan Rojhılat

Kadın özgürlük mücadelemizin ender kişiliklerindendir Avesta yoldaş. Onu anmak, yoldaşlığına layık olabilmek; onunla deryada bir katre misali de olsa yaşamı yudumlamış insanlar açısından bir yanıyla onure eden, yoldaşlık deryasında coşku ile kulaç attıran bir an olmakta, bir yanıyla da onunla soluduğumuz yaşamın anlamına erişme savaşımının ağırlığı ve derinliği ile layık olamamanın utancıdır yüzümüze yansıyan...

Heval Avesta ile ilk olarak Zap eyaletinde tanıştım. Mücadelemizin öncü yoldaşlarının şahadetlerinin yaşandığı ve gerilla üzerinde ağır bir duygusal atmosferin hakim olduğu bir döneme, 2011 yaz sürecine denk gelmişti. Savaşımızın bilim ve teknik olarak uzmanlığa en çok ihtiyaç duyduğu bir dönemde heval Avesta’nın suikast okulumuzda eğitim verecek düzeyde kendini eğitmiş olması dikkatleri üzerine toplamıştı. Aslında Heval Avesta ile çok uzun süre birlikte kaldığım ya da yakından tanıdığım söylenemez ama tanıdığım ve aynı yaşamı soluduğum Avesta’ın üzerimizde oldukça iz bıraktığı görülmekte ve hissedilmektedir. Biz; özümüzün, toplumsal özgürleşmenin arayışı ve savaşında olanlar için bir arada çok fazla yaşamış olmak veya olmamak gibi bir ayrımı hiç yaşamadığımız, bilmediğimiz için bizim gönlümüzde, gönül gözümüzde böylesi bir ayrımın da yeri olmuyor. Beyni ve yüreği Apoculuk için atan her devrimci duruş, aynı amaç doğrultusunda savaşan her insanı hissedebilir, ondan olabilir, onunla olabilir. PKK’nin fedai militanlığında yaratılan da budur ve biz, bunu yüce şehitlerimize borçluyuz.

Heval Avesta duygularını örgütleyerek ve büyüterek savaşa yansıtmasını bilen bir yoldaşımızdı. Askeri eğitime kaba bir askeri mantık ile yaklaşmıyor, bir sanat eğitimi gibi ele alıyordu. Hem kendisini bir suikast uzmanı olarak eğitiyordu hem de yoldaşını. Elbette bir devrimci olarak yaşamın moralini, coşkusunu, estetiğini bir kadın olarak beslemek gibi bir sorumluluğunun bilinci ile de kültürel ve sanatsal geleneğini sürdürmesini bildi. Yaşadığı birliğin hem askeri bir komutanı hem de moral ve estetik kaynağı olmuştur. Bu nedenledir ki bir dönem büyük bir ilgi ile bağlama öğrenmeye çalışmıştı. Aynı zamanda kültürel geleneğimizin bir ifade biçimi olarak yöresel halk oyunlarımıza büyük bir ilgi ile yaklaşmış ve bunu yaşadığı birliklerde örgütlü bir gelişmeye sevk etmişti.

Suikast eğitimi ardından Xakurkê eyaletine geçtiğini öğrendim. Elbette Avesta gibi neşe dolup taşan bir yoldaşımızın alanımızdan ayrılması bizi etkiledi. Fakat bir birliğin komutanlığını yapacağını duyunca çok sevinmiştim. Çünkü onun yoldaşlığa verdiği değeri, anlamı, önemi biliyorduk ve bunu HPG ve YJA Star saflarına katılan yoldaşlarımıza öğretip yaşatacağına olan inancımız çok büyüktü. Ve nitekim Avesta yoldaş bizi yanıltmadı. Öncelikle PKK ve PAJK fedai militanlığının yaşamda en güzel örneği olmayı başararak, Bêrîtan ve Zîlanların, Kemal ve Agitlerin amansız bir takipçisi oldu.

Uzun bir dönem görüşemedik. Farklı görev sahalarında yer aldık. Ama yine de Avesta yoldaşın komutasında ideolojik ve askeri eğitimlerin güçlü bir yoğunlaşma ile yaşanıldığını öğreniyorduk. Avesta yoldaş; Kürt halkımızın yüzyıllardır egemenlerin ve soykırımcı güçlerin baskısı ve zulmü altında kölece yaşamalarına, ancak kendimizi ideolojik ve askeri olarak eğiterek, son verebileceğimizin inancıyla yaşıyordu. Ahlaki ve politik toplumun özgürlüğün ilkeleri ile gerçekleşeceğine inanıyordu. Bunun gereklerinin de toplumsal öz savunmanın ne anlama geldiğini ve güçlü bir örgütlülükle ve savaşarak gerçekleşebileceğine inanıyordu.

Uluslararası hegemonik güçlerin Ortadoğuyu ve özelde de Kürt Halkını hedefleyen, özünde halkların kardeşliğine karşıt bir ideoloji ile katliam harekatını başlattığı dönemde, halkların kardeşliğinin ilkeli savunma gücü HPG ve YJA Star olarak insanlık değerlerini koruma ve yaşatma savaşının sorumluluğuyla Maxmur, Kerkük ve Şengal halkımızı soykırımcı güçlere karşı savunma harekatını gerçekleştirdik. Heval Avesta; bu harekatın öncü gücü olup Maxmur hamlesini gerçekleştiren birliklerimizden birinin komutanı olarak katılmıştı. Heval Avesta’nın savaş koşullarında da kendi savaşçısıyla ve birliğiyle en çok bütünleşmeyi sağlayan, eğitiminden ve yoğunlaşmasından taviz vermeyen bir komutan olması bu süreçte en belirgin özelliği olmuştur.

Maxmur’da bir eylem planlaması toplantısında karşılaştık. Onu ilk gördüğümde içimde müthiş bir sevinç oluştu. Uzun bir zaman olmuştu görüşmeyeli. Onun eylemde hangi aşamada yer aldığını bilmiyordum. Sıcak ve neşeli bir tebessümle “merhaba” dedi. Ve konu konuyu açtı. Aslında ben planlamanın herhangi bir aşamasında yer almamıştım. Gizlice gitmiştim eylem sahasına. Onun eylemde saldırı kolu komutanı olduğunu öğrenince gizliden onun gurubuna da girmeyi isteyince kabul etmedi, ben de başka gruplarla gittim. Onun beni götürmemesine çok üzülmüştüm. Kısa bir tartışmamız gelişti, daha önce beraber olduğumuz arkadaşları sordu her birini özenle sordu ve çok özlediğini söyledi. Derken ayrılık anı geldi, Heval Avesta kendinden emin bir komutan edasıyla grubunu topladı ve gitti.

Eylem sabahın erken saatlerinde 4:30’da başlayacaktı. Çok kısa zaman aralıklarıyla arkadaşlarımızın eylem yerlerine ulaşıp ulaşmadıkları konumlanmaları takip ediliyordu. Heval Avesta’nın yerine zamanında ulaştığı anlaşıldı fakat düşman yoktu. Düşmanın köyü boşaltıp etrafta pusuda beklediği geç fark edilince grup oldukça ilerlemiş ve pusunun merkezinde bulunmuştu. Durum böyle olunca az bir zaman sonra eylem başladı. Çatışmalar yoğunlaşınca Heval Avesta’nın bir kaç defa seslenişini duydum. Arkadaşlar yanıtlıyordu, konuşuyorlardı.

Son konuşmasında sesi kesildi, üst üste gerçekleştirmek istediğimiz bağlantılar sonuçsuz kalıyordu, artık onun sesini duyamıyorduk. Elbette yaralanmış olduğunu hemen hissettik. Bir süre sonra yanındaki arkadaşların onun bilgisini bize ulaştırması ile harekete geçildi. Onu yanımıza ulaştırmaları için zırhlı bir araç gönderildi. Onu alıp getirdiklerinde gün hala tam olarak aydınlanmamıştı, şafak vakti, alaca karanlık gibi. Ben eylem koordinelerinden birinin yanındayım, uzaktan farları açık halde hızla gelen zırhlı bir araç gördüm. Tabii ben bir anlık düşünsel olarak dağılmışım, gelen aracın Heval Avesta olduğunu anlayamıyordum. Yaştıkça beni bir heyecan sardı ve gelen aracın DAİŞ’in intihar saldırısı için kullanacağı araç olduğunu düşündüm. Israrla bu aracı silahla vurmamız gerektiğini söyleyince bir baktım ki zırhlı aracımızda mayın patlattılar ve araç devrildi. O an damarlarımdan akan kan adeta geri çekilircesine buz kesti. İnanamadım. Hemen yerimden fırlayıp ona doğru koştum yanımda bir arkadaşım da vardı. Yanımızda bir araç götürmeyi akıl ettik. Şöför bizden biri olmadığı için çok korkak sürüyordu arabayı, mayınlı bir yol olduğu için çekiniyordu. Arabadan indim ve hızla Heval Avesta’ya ulaşmak için ona doğru koştum. O an her şeyimle Heval Avesta için, yoldaşım için bir şeyler yapmak istiyordum. Yanımdaki yoldaşımla onu kucakladık, yanımızda getirdiğimiz araca yerleştirdik. Onu bir an önce sağlam bir yere ulaştırmak için hızla yola çıktık.

Yaşamımda hiç ama hiç unutamadığım bazı kesitler, anılar vardır. Beni diri tutan bu değerler uğruna deryada katre misali de olsa her şeyimle yoldaşım için olabilmeliydim.

Ey Heval Avesta ! and olsun ki ihanetçiliğe ve işbirlikçiliğe affımız olmayacak.

Heval Avesta; omzunun boyun ile bileşkesinden mermi almıştı. Kurtarılabilinir bir yara olduğu gerçek. Fakat yaralandıktan sonra getirilirken araçta mayın patlaması onu oldukça ağırlaştırmıştı. Başını hep kolumun üzerinde tuttum. Kan bulaşmış saçları yüzüne sarkmış, yüzünü temizlerken ellerimle baygın gözlerle bana bakıyordu. Bir gerillanın en çok zorlandığı an’ı sorsalar bana, yaşam ve şahadet arasında duran yoldaşını yaşatmak için bir şey yapamamaktır, uğruna ölümleri göze aldığım yoldaşımı yaşatmak istememe rağmen... derim.

Ona yanında olduğumu, onu yalnız bırakmadığımı belirtince çok anlamlı ve sert bir bakışla “yanımdasın da ne oldu bak hala yaram kanıyor, yüreğim kanıyor, yaramı saramıyorsun” der gibi bana baktı. Ardından ona “Avesta gözlerini aç, bak hala Heval Zîlan’ın rozeti kalbinin üzerinde” dediğimde yüzünde çocuksu bir tebessüm oluştu. Ve bu Heval Avesta’nın yüzünde gördüğüm son tebessümdü. Bir şey yapamayacağımın farkındaydım ve yoldaşım kollarımda can veriyordu. Belki de savaşımızda yaşanılan en büyük acımız da budur. Arkadaşlarımızın aracına yetiştiğimizde Heval Avesta ağırlaşmıştı. “Heval” diye inliyordu. Bu iniltileri bir daha beynimden ve yüreğimden ayıramayacağımı ayrılırken anladım: “Unutmak ihanettir ! ”                                                                                             

Tabii ki bütün şehit yoldaşlarımızın hakikatinde Önderlik gerçeği olgusu belirleyicidir. Bu insanların, PKK ve PAJK fedai militanlığının neden bu kadar Önder APO ile sarsılmaz ve kopmaz bağlar içinde olduğu dünya insanlık ailesi adına oldukça büyük ve güzel bir ilgi konusudur. Bin yıllarca ezilen ve sömürülen bir sınıf olan kadının neden Önder APO etrafında başarıyı, güzelliği ve ahlakı tercih ettiği yani sistemin yarattığı kirden arınmayı ifade eden ateşten bir çember olduğu araştırılmaya değer bir konudur.

Çünkü Önder APO da insanlık var, onun toplumsallığı, toplumsal özgürleşmesi var, kadının özgürleşmesiyle gerçekleşen toplumun kolektif iradesi, özgürlüğü var. Erkek egemen zihniyetin şekillendirdiği toplumun çözülüşü, ahlaki ve politik tolumun yaşanılması var. Avesta Harun Fırat yoldaşımızın Önderliğe bağlılığının demokratik ulusu inşa hamlesine katılımındaki kararlılığı ve başarısına olan inancıyla örnek bir militan duruşu sergilediği açıktır. Onun ardılları olan bizlere düşen ise onun büyük kararlılık ve başarı tutkusunu mücadelemizde sembolize ederek yaşamaktır.
Serkeft Karadeniz

Heval Andok ile, biz en son yol üzeriyken karşılaştık. bir göreve gideceğini söyledi bana, ve gitmek için hazırlık yapıyordu.

Bana elindeki notunu ucundan da olsa gösteriyor, bir yandan da yüzünde farklı bir ifadeyle insanı kendine bağlıyordu. Bu ifadeyi, bu koşullarda bırakalım bilimin çözebilmesini, buna girişim için cüret bile edecek seviyede değildir. Bu tebessümü öyle bir şeydi ki hem metafiziğiyle hem de fiziğiyle etki altına alıyordu. Yüzü kızıla bürünmüş bir aydı. İnsan böyle yüzlerin böyle bir ayın, seneleri bulabilecek periyotlarda anca ulaşılabileceğini bilir, bundan dolayı izlemeye, incelemeye çalışır. Aslında bu izlemenin, incelemenin sebebi, yaşamımda bir farklılık olsun diye değildir. İnsanın varoluşuna yönelik olan merakından, dolayısıyla da ilgisindendir.

Ölüm-yaşam diyalektiğinde inanılmaz sınırlar

Apocu felsefe kendisine büyük bir mirası temel almış, onlara saygı da duyduğu için bu felsefeleri sentezlemiş ve geliştirmiştir. Özellikle Apocu felsefedeki ölüm-yaşam diyalektiği, teorileştirilmesi ve pratikleştirilmesi boyutunda inanılmaz sınırlara ulaşmış, dolayısıyla bu ulaşılan boyutta; ölüm-yaşam ilişkisinden; ölümsüzlük Apocu felsefenin olmazsa olmazı olmuştur.

Farklı yerlerde komutanlık yapan Andok yoldaşımız, kendisinde barındırdığı ve PKK ile geliştirdiği ruhu, buralarda da paylaşmış ve hem fiziksel hem de zihinsel olarak gelişmelerine vesile olmuştur. Bu paylaşım ruhu ne yaş ne de konum gibi durumları engel olarak dinlemiş, her yaş ve konuma rahatlıkla hitap etmeyi başarabilmiştir. Paylaşımının kaynağını, insanın toplumsal bir varlık olmasından almış ve bunun yollarını bulmayı ve geliştirmeyi Apocu felsefenin derin ve tarihsel öğretisinden sağlamıştır. 2010 yılından 2015 yılına kadar gerillada kalmış, bu kısa sürede dahi gerilla alanlarında tanınan bir arkadaş olmayı başarmıştır. Gerillanın bulunduğu alanların gerek şehirler gerekse kırsal alanlar olarak genişliği göz önüne getirildiğinde, bu yönünün ne kadar muazzam olduğu daha iyi anlaşılmış olacaktır. Apocu felsefenin, sonuna kadar savaş ilan ettiği Kapitalist Liberalizme karşı, Andok arkadaşı değerli bir nefer olarak değerlendirmek yerinde olacaktır. Bireyciliğin bu kadar azdırıldığı ve topluma karşı büyük bir savaşın açıldığı bu çağda, Apocu felsefenin birey-toplum diyalektiğindeki önemli bir mevzidir Andok yoldaş. Egonun, bireysel hırsların, bireyciliklerin her türlüsünü içeren neo-liberalizme karşı, Andok arkadaş birey toplum dengesini Apocu felsefe ile sağlamaya çalışmaktan geri durmamış, toplum olmadan bireyselliklerin dahi olamayacağını kanıtlamıştır, kanıtlamaktadır.

Bakurê Kurdistan hamlesinde yer almak büyük bir şanstır

Bu yoğun toplum sevgisi ve yaşam-ölüm ilişkisini Apocu anlayışı ile Bakurê Kurdistandaki hamlede bulunmak için büyük ısrarlarda bulunmuş ve büyük bir aşkla, bu savaşın amacının ne olduğunu bilerek yola çıkmıştır. Özellikle de içinden geçtiğimiz bu süreçte, Bakurê Kurdistan hamlesinde yer almak büyük bir şanstır. H. Andok bu şansı yakalamıştır. Ülkesi ve insanlık için ölümü, yaşamın sadece bir durağı olarak bilmiş ve ölümsüzlüğe ulaşmıştır. Düşmanları her gün onu kabuslarında görecek, tarihte işgalci-sömürgeciler olarak yargılanacaklarken; H. Andok ise Apocu felsefeyle, halkına, toplumuna olan bağlılığıyla ölümsüz kalacak ve nice Andoklar takipçisi olacaktır.

MÜCADELE ARKADAŞI

ŞERVAN XEBAT

 Gök çekti ellerini üzerimizden, yırtıldı mavi, söz üzerimize devrildi. Yeni bir alışkanlığa müptela oldu sessizlik. Öksüz kaldık bir daha, kör kaldık. Bir yolcu iken biz, şimdi yolda el kaldık.
Meçhul adresler ellerimizde! Sorduk, sorduk…Yatıya kaldık ıssızlığının hanında. Terketseydi bu bela bizi, kırsaydık bütün gitmeleri boynundan,çalacaktık bir gün kapını. Aç susuz, destursuz… Kadrin şerefine, senin için bin küfrü, yüz nefreti, on laneti sırtlayıp taa en orta yerinde cennetin,sofra kuracaktık. Yedi düvelin sevabına açacaktık suskunluğun orucunu.
Ama olsun… Zaman dağların mevsiminde YAĞMUR’lu bir gün…
Yandı gözlerimizin yeşili. Çekilmedi, çekilmedi adına ayırılmış bu veda, kan çekildi. Karda kaldı sözlerimizin bir teki. Tufan örtsün diye tüm ayıpları duaya durduk, sana döndük.
Tüllerle örtülü bir hikâye saklıyorduk yerin yüzünde. Açıldı üstü, kül sandık. Dizdik dizdik sıralı dileklerimizi üstüne. Senin koca gönlün dosta alçakken, ‘alçak’ zehrini suya dem saldı. Sattı tüm erdemleri aklın pazarında. Alana da, ödeyene de kalmaz kâr. Ve mertlik ucuza kapanır.

Ama olsun… Zaman dağların mevsiminde YAĞMUR’lu bir gün…
Gülmek bir eyvallahmış dağlının suretinde. Güldün, güldük… Merhabanın en dağlısını senden öğrenmişken eyvallahın en soylusunu sana borçlandık. 
Sığmıyor şimdi ayrılığının ardından kalanlar. Yoksa sırtlamazmıydık ton çeken sevginden yükünü. Külü eştiğin zaman, gülü ektiğin zaman, bayrağı öptüğün zaman ve birden gittiğin zaman… Bilmezmiyiz adından söz, kır çiçeklerinden yol dizmeyi.
Ama olsun… Zaman dağların mevsiminde YAĞMUR’lu bir gün…
Sen,içimizdeki korkulardan ibaret enkazın üstünde bir zafer insanıydın sen. Biz yanında kollanmış tüm erdemlerin neferi. Söz saldın, işaret ettin ve emir verdin… Yürüdük, yürüdük… Ardından…Ve neye nereye varmışsa devrimcilik denen asalet, sussan da sen, herkes bilir ki bir de senden ibaret 
Bir yol alıyoruz.  Söz alıyoruz sözünün üstüne. Ne öğrenmişsek ne bilmişsek ödülsüz ve ödünsüz senden. Senden yine tüm kisvelerine nispet hakikatin cezbediciliği. Ama senden yine bu ayrılığın güçvericiliği.

Ama olsun… Zaman dağların mevsiminde YAĞMUR’lu bir gün…
Şimdi kirlenmiş sonbahar resminin tam ortasında, şimdi gözleri kör eden bir çöl fırtınasında, şimdi ateş almış bir ormanın en çıkmazında... Sen varsın sen, dilin dönmediği kavgaların en yamanında.
Bütün ifritler ulumuşken, ses salmışken bir puştluk vakti randevusuna,  ceberut bir katil soluyorsa kahpeliği ama yine de mahşer vaktine bir tek seninle yetişmişse yiğitlik, cesaret utancından bir sana sığınmışsa ve onur ak alnına oturmuşsa bir taç gibi, artık seni anlatan hikayenBARAN’ın diğer adıdır.
Ve zaman dağların mevsiminde YAĞMUR’lu bir gün…
Yürüdün…yürüdün… Ve ermek gibi vardığın her yolculuğunun molası. Sana dair sözler söylendi şiir gibi, Dersim gibi… Güldük, kızdık, korktuk, cesaretlendik. Anladık sevmenin kırk türlü dilini…
Öyle bir sürdün ki kavganın atını, öyle fişek attın ki, öyle kızdın ki kaçkınlığa, öyle sustun ki bağırır gibi, öyle baktın ki içimizi delerek, öyle dillendin ki en sağır yanımıza, öyle güldün ki acınası yokluğa… Utandı en insan yanımız.

Artık!
Yok başka çaremiz şimdi. Çünkü zaman dağların mevsiminde YAĞMUR’lu bir gün… Ya kaçacak ruhlarımız bir kuytuluğa ya da ıslanacağız senden düşen tüm erdemlerin altında…

Harun DOĞAN

Yaşamımızda öyle anlar avrdır ki insan;"keşke senin yerine ben olsaydım, keşke senden önce ben gitseydim" der. Eğer siz Kürdistan'da, onun yakıcı yaşam gerçekliğinde yaşıyorsanız, böyle sayısız keşkeleriniz olur. Çünkü Kürde reva görülen budur, Kürdün en iyi yaptığı şey ölmektir sanki. Kimilerine göre Allah'ın üvey çocukları denilen halktır Kürt.
Ve eğer siz Kürdistan'da gerilla iseniz, nerede olursa olsun, ne kadar uzağınızda olursa olsun yitirdiğiniz her güzel insanın ardından; ‘neden onu koruyamadım­?’ diye hayıflanırsınız. Tam o anlarda sizin de yaptığınız en iyi şey hayıflanmaktır, bu şekilde zamanı geri getirmeyeceğinizi bildiginiz halde.  Bu yüzden haflanmayı bir kenara bırakmalı kendimizi yitilerdiğimiz güzel insanların amaçlarına kenetlemeliyiz. Bizler eğer kendimizi onların yoldaşı olarak görüyorsak, o zaman onları hayallerine de özlemlerine de yoldaş olmalı ve yarım kalan tüm hayallerini gerçekleştirmeliyiz.
Bu partinin öncülerinin buluştuğu, bu ideolojinin temellerinin atıldığı yerde, Ankara'da tanışmıştık Özer arkadaşla. Faşizmin katmerleşmiş halini görebileceğiniz, her adımınızda iktidar rüzgarını iliklerinize kadar hissedebileceğiniz, devletin soğukluğunu insanların donuk yüzlerinde görebileceginiz bir yerdir Ankara.Hemen her binasının tepesinde ulus-devletin, tekçi zihniyetinin aracı olan bayrakları görebilirsiniz. Düşman her an ‘tek devlet-tek millet-tek bayrak’ anlayışıyla adeta bizi inkar eder. Oradaydık, vardık ama bir yandan da yoktuk.
Kürdistan'dan ilk defa çıkan öğrencilerin böylesi bir ortama ilk adımını attıktan sonra yaptığı öncelikli şey Kürtöğrencileriaramaktır. Sokakta bozuk Türkçesiyle konuşan herkese bu kesin bizim oralardandır diyerek yaklaşmaya çalışır, hele bir de Kürtçe konuşuyorsa mutlaka onunla tanışılır.

Özer arkadaşla tanıştığım zamanlarda da ADYÖD geleneğini sürdürme iddiasıyla öğrenci derneği yeniden kurulmuştu. Sürekli okuyor, tartışıyor olmamıza rağmen ters giden bir şeyler vardı, ya bir hata vardı ya da eksik bir şey. Arayışlarımız karşılığını bulmuyor, devletle olan çelişkimiz büyüyordu.Çünkü arayışımız sıradan bir arayış değildi, bu aslında bir hakikat arayışıydı. Bize ait olmayan yaşamlarda Kürde ait ne bulabilinirdi ki?
Bu yüzden orada sorularımızın cevabını bulamıyor, çelişkilerimizi sonlandıramıyor ve arayışlarımızı sonuçlandıramıyorduk. Böylece bu arayışlar bizleri PKKsaflarına getirdi, iyi ki de getirdi. Yola çıktığımızda Özer arkadaşın; "biz çok geç kalımışız" sözleri hala kulağımda çınlıyor. Zaten o, bu mücadeleye ne kadar erken katılmış olsaydı da kendisini hep geç kalmış olarak görecekti. O yüzden bir an önce dağlara ulaşmayı, canla başla bu örgüt için mücadele etmeyi istiyordu.
Gerillaya geldiğimiz ilk gün bizler için en anlamlı gündür,yaşamımızda büyük bir yere sahiptir, o günün her anı kazınmıştır zihnimize.. Acemiliklerimiz bile öylesine anlamlıdır ki hatırladıkça kocaman bir gülümseme belirir yüzümüzde. Yani kısacası Önder Apo'nundeyimiyle;"ilkler özgürlüktür."
Özgürlük saflarına beraber adım attığımız arkadaşlardan biriydi Özer Arkadaş. Beraber katılmamıza, özgür yaşama adım atmanın coşkusuyla birbirimizi kutluyorduk: "Pîroz be!" diyorduk. Sanki yeni tanışıyormuşuz gibi birbirimizin yeni isimlerini soruyor, ezberlemeye çalışıyorduk. O hepimizden önce okul arkadaşlığından yoldaşlık ilişkisine geçmiş, yaşam tarzını ve yaklaşımlarını Apocu yaşam ilke ve ölçülerine göre değiştirmeye başlamıştı. Özer arkadaş hakkını vererek yaşama kararlığıyla adım atmıştı PKK’ye. Nitekim öyle de oldu, hakkını vererek yaşamaya başladı, hakkını vererek yaşadı ve hala da yüreklerimizde ve zihinlerimizde yaşamaya devam ediyor.
Daha ilk günden mütevazı duruşuyla yoldaşlarınıngönlüne girmişti. Cesaret ve fedakarlığının yanında gerilla yaşamına çabuk adepte olması da onunla kalan arkadaşların dikkatini çekmişti. Askeri anlamdaki vuruş tarz ve taktiğini geliştirdiği kadar bir hakikat savaşçısı olarak da kendisini kuşanıp kendisiyle savaşıyordu her şeyden, herkesten önce. En büyük mücadelenin kişinin kendisine karşı yürütmesi gerektiğini bilince çıkarmış olmalı ki bu yol-yöntem kısa bir zamanda onun kişiliğinde oturmuştu.
Gerilla yaşamında da arayışları hiç aralıksız, soluk soluğa devam etmişti Özer arkadaşın.Yoldaşların yoldaşı olmaarayışıyla yüzünü Serhad’adönmüştü, Sema’nın yoldaşı olmaya gitmişti.

Agirî, tarihten bu yana Kürt isyanlarına tanıklık etmiş, dağlarında taa o zamanlar gerilacılık yapılmıştı. Öyle tihtişamlıdır ki Ağrı'nın dağları...Ve tüm güzelligiyle gerillayı kucaklamış, Apocuların dergahı oluvermişti Ararat. Ab-ı hayatın Ararat’ın kızında vücut bulmuş hali Sema’nın direnişiydi Sinan'ı dergaha çagıran. Tavaf edip yedi kere, Sema'nın kervanına katıldı, ulaştı Semalar'a. O Ararat'ın bağrında Semalar'a ulaşmış; Sema'nın yaktığı özgürlük ateşini kucaklamıştı. Son bir gülümsemeyle selam çaktı gökyüzünden yüryüzündeki tüm yoldaşlarına...

Mücadele Yoldaşı

ARJÎN DENİZ