Ji bo xeyalkirina hin tiştan, divê pir ne hêsan be. Ji ber ku tevahî tiştên ku tu jiyan dikî, bi demê re tevlî maziyê dibe, mîna dîmenên rengên xwe winda kirî. Di hindek deman de jî jê diçin û tenê di hizirandinan de hûnadinên reş û spî dimînin. Belê ev e, îro tiştê ku ez jiyan dikim. Ji van tevan cudatir di hizrên min de dimenên ku reş û spî tê reng da wan. Dibe ku ez bi hizrandin û xiyalkirin bi te re, wan rengan didim jiyandin. Ji ber ku tevahî biranînê min ê xweş bi te re hatin derbaskirin… Di demê xwe yê herî zor û zehmet de jî, ez bi hebûna te dihisiyam. Min di tenêbûna xwe de hesin diavêt û di xewa hêviyê de bi te re diketim rê.

Biçûka min, min ew qas bêriya te kiriye ku ez nikarim bi lêv bikim. Ez ji te re dibêjim biçûka min, ji ber ku tu biçûka min bûyî. A niha mîna ku me berê dikir, di bin stêrkan de min xwe dirêj kiriye…

Ew lêvên te yên nazenîn û ew gotinên te yên awerte û xweş ê ku ji lêvên te diherîkin, ez ji bir nakim û tên bîra min… "Zerya, ez ew qas ji te hez dikim, tu dikarî di vê şevê de bibî hevala min û rêhevaltiya min bikî. "Di dilê xwe de her şev ew keştiya ku em tu carî lê siwar nebûyîn û di xeyalê me de mayî, di şînahiya zerya de, bi te re em dibûn heval… Tu nikarî behrekî bigrî nava akvaryûmekê ger tu bigrî jî wê kêm bimînî. Ne pêlên wê ne jî ew leylanên bê emsal û bîranînê wê, tu yê ti carî nikarî di nav de bi cih bikî. Ger ez jî bi qasî zerya ji te hez bikim, bixwazibim bidim jiyandin jî, lê mîna akvaryûmê kêm dimînim.

Belê biçûka min, her tim hinek tişt kêm dimînin. Belê tu tişt mîna jiyankirinê, rast nabe. Te carekê ew jiyan kir, tu careke din nikarî bigrî. Ez di dilê xwe de kêm dimînim, wate dîtin çiqas tiştên benda nivîsê hene. Dema ku ez pênûsê digrim destê xwe, mîna sûlavekê bê navber ez dibêjim qey ezê rûpelê spî fetih bikim, lê tiştê di hizrê min de pênûsa xayîn bilêv nake… Her ku ez dest didimê, parçeyek ji lêv kenîna te heye, carna ji bo nivîsandina hin tiştan mîna wênevanekî hizrandin pêwîst e. Ji ber ku her firçe ku tu lê didî, veşertiyeka ya bîranîna derdixe holê. Ji bo vê her rêzika ku dirêj de rastiya te derdikevê holê, lê mirov dizane di hinek cihan de kêm maye. Ji ber ku vegotin ew qas ne hesanê. Carna ez dihizirim, gelo min jiyan nekiriba, minê tu baştir vegota an go bilêv bikira? Ji ber ku xeyal bi rastiyan re ti carî hev nabînin û nabin yek. Wan diperçiqînê re heta kêm û biçûk dike, ji bo vê ez dibêjim, xwezî min hîn zêdetir vegotiba. Min dixwest, vê pênûsa di nava tiliyê min de bi perûş tê û diçe, xeyalê te yanê te nîgar bikim. Lê bawer im ku nikarim vebêjim. Bi qasî vegotinê tişteke xirap nîn e. Lê disa jî şûna kêfxweşiya nerastiyê jiyan bikim, êşa rastiyê ezê hilbijêrim. Tevî ku ez vê rastiyê jî dizanim, disa jî her şev ez van çiyayên bilind û bi heybet ên Metîna temaşe dikim û te bibîrtînîm. Bawer bike ku, ez carnan xeyal dikim ku tu ji wê de bi coş tê yî. Bêdilrihmî ez neçar mam ku bipejirînim, lê tu tunebî jî carnan ez te di dil û hizrê xwe de didim jiyandin. Ez çi bikim, dem mirovan dike mahkûmê vê. Yekê ji me jî tu vegotin nekir… Biçûka min, me kirasê li gor te li te nekir. Di rastiyê de tu vê dawiyê mezin bibûyî, geş bûyî û buyî keçeke şahane. Lê min gotibû, tu biçûka min î… Gelo ji ber ku em nikarin te vebêjin, tu ji me aciz dibî an na?

Ji beriya salan min li fîlimekî temaşe kiribû, navê fîlim neynika bejnê bû. Fîlm, rastiya keçeke biçûk vedigot. Sakîne ku di nav gola Wanê de ya ku şîn ji dayîk bûyî, di qûntarê Zagrosan de bi jiyanê re hevnasîn pêk anî û di Metîna de xweşikbûyî vedigot. Li gor gotin û bewariya, keçeke pir sipehî û bedew bû. Xweşikî û bedewiya wê destana li ser zimana bû. Ew nêrgiz û sûlav, ew dîmenên nayên gotin ên ku Metîna bedew dikirin tê bihîstin. Di nava wan bedewiyan de, Sakîne jî rengeke cûda bû. Mirovan hingî behsa bedewî û delaliya wê dikirin, lê xelas nedikirin. Lê wê di vê bedewiyê de qisûr didît. Ji ber ku yên ji derve de didîtin weke wan xwe nedidît. Carna mereq dikir û di neynikê de li xwe temaşe dikir, lê di neynikê de jî beş bi beş didît û nedikarî dîmenên xwe bixe yek. Ji bo vê tenê xeyalekê wê hebû, di neynika bejnê de, bi cilên gerîlla xwe dîtinbû.
Hevalên te yên xwestibûn vê xeyala te bi cih bînin, hebîn jî, hemûyan baş dizanîn ku Sarya ev xeyal ji zû de pêk anîbû. Ji ber ku wê xweşikî û bedewiya xwe di çavên hevalên ku ji wê hezdikin de ditibû. Sarya, ev baş dahûrandibû ku di van çiyan de, riya giyana xwe bi hêzkirinê dîtibû. Bi wan re, hîn bedew bibû. Sarya, bi qasî li gor rastiyêbû jî, bi qasî vê hez ji xeyalan jî dikir. Carna hin tiştê ku navê wan jî nedizanî xeyalên wan datanî. Mînak, weke reqisvanan(belerîn) bûyîna weke wan. Nav nedizanî, lê ji wan re digot, ‘keçên perperîk.’ ‘Ez dixwazim bibim mîna wan keçikên weke perperîkan bifirim’, demê te ev digot ez bi te dikenîm. Ji ber ku tu di govendê de mîna dareke hişk disekînî gelo ger tu biba reqisvan wê tu çawa bisakiniya, min nedikari li ber çavê xwe zindî bikim. Lê li ser bejna te tu gotin nedihat gotin. Ew rûyê te yê nazenîn mirov lê temaşekirinê jê têr nedibû. Ez bawer im ew keçên perperik ên ku te ew xeyal dikirin, wê beranberê te bêbask bimana. Ax! Tu dizanî ku dilê min bi hesreta te çiqas tije bûye. Ger ez vebêjim, xilas nabe… Te dît, şev li wargehê me perwerde didît. Hevala Binevş jî li gel me bû. Em ji perwerdê dihatin. Heta rê xilas bû, tu li dora heval Binevş dizivirî û te dixwest tu wê nerm bikî te xwe nêzîk dikir. Ev tevger û livên te ji min re pir zehmet hat û li zora min çû. Min xwe zêde negirt û min ji te re got, tu çima ew qas don diqijilînî û min xwe aciz kir. Gotina di nav bera me de, goftûgoyên ne xweş û dest bide li ser tetîkê, min kiribû carekê hetibû gotin, jê veger nebû. Fekîra hevala Binevş şaş mebû û nedizanî çi bike. Lê carna dest werdan dikir, lê wê kî me bide rawestandin, dît ku bê encam e dev jê berda. Dîsa dezavantaja ji te mezinbûna min jiyan kir. Tevahî hişyarî ji min re hatin. Ji bo vê ez hîn zêdetir rageşbûm. Tu ji min xeyîdî û çûyî. Ji bo ku tu li şev li gel min nerazî, min xwe li ser ciyan vezelan û min ji te re cî nehîşt. Lê di rastiyê de, min dixwest ku tu werî gel min. Ez bendê bûm ku tu werî, min rakî û bêjî ‘xuşkê ez dixwazim razêm.’ Bêy ku te hay ji xwe hebî min te temaşe dikir, ji nişka ve ew sekna te ya di govendê de û xeyala te ya bûyîna reqsvan, li ber çavê min zindî bû. Ji bo ez nekenim, min xwe zorê girt. Ger ez li ser vê kenîbûyam, tu yê tam rikoyî bibûya. Tu li benda bangkirina min bûyî. Min banî te kir, ez dizanim xweşa te jî hat, lê te disa delaliyê xwe kir, heta ku min destê te girt û te kişand li ser ciyan. Piştra em herdu jî bi halê xwe ji kena zik û pişt bûn. Dibe ku hêj bejna me kurt û temenê me biçûk jî be, lê me ev rewş ji bo şoreşgerekî bi ken dît. Ev pevçûna min a bi te re, ya yekê bû û bû ya dawîn. Ji wê şûn de careke din şensê min a ku em pev biçin çênebû.

Biçûka min, hest tenê bi bêrîkirin,hezkirinê nayên vegotin, carna bi şêwazên cuda têne bilêvkirin ev dibe ku pevçûn, nesekinîn û delaliyan jî dibe. Mîna niha, carna bêrî bêdengiyê jî tê ziman. Me çiqas tiştên bedew afirandin. Dilê te cihê tevahî peroşbûna nûyan bû. Sarya bi her kesê re dost bû. Ez hîn jî şaş dimînîm ku ew dilê te yê biçûk, çawa li ber wan giraniya xwe girt. Sarya min a ku ji xwe mezintir, a ku her kes fêm dikir, dilbedewa min.

Ez îro strana ku dibêje ‘ bîrîndar kirim xerîbîyê’ guhdar dikim û her çiqasî ezezî be jî, ez ji te re dibêjîm gula min neçe û min nehêle. Bewer bike biçûka min, dema min tu ji dest dayî, tiştê min jiyankirî ez nikarim vebêjim. Çiyayên Metîna ji me hîn ezezîtir bûn. Tevî ku ew qas ji jiyanê hez dikir û ew qas jî girêdayî we bû, bi qasî jiyanê mirin jî li te hat? Bê ku ez bixwazim carna ez dihizirim û dilê min teng dibe. Ev windahiyek an go hevdîtînek e? Gelo, mîna ez bi te dihesim, a niha tu jî bi min dihesî? Helbestvanekî nivîsiye ‘mirin li te nehat.’ Me çiqas êşa hevaltiyê jiyan kiriye. Êşa me ji temenê me jî hîn zêdetir e. Ew agirê ku te bi dilê min xistiyê navemirê û nabe xwelî. Her ku çûyînek çêdibe, em pê diêşin û eş dide me. Lê heyf mixabin! Êşa havalên ciwan hîn bi şewetir e. Tê gotin, êş mirovan mezin dikin, êşên me em zû mezin kirin. Welê mezin kirin ku, di vî emrê kurt de, tiştên ku hizr û aqilên mirovan jê nagrê me derbaskirin û dagirtin.

Sarya min, tu çîroka nêrgizê dizanî? Kulîlka ku evîndarê xwe, pir bedew û nazenîne lê cihê ku herî dest nagîhinê cih ji xwe re vediqetîne. Ew her demî ya ku mirov nagîhinê ji xwe re hildibîjêre. Bedew e, nazenîn e, lê heyf mixabin a mirov nagîhinê, cihê welê de rahê xwe berdide mirov, lê sosret dimîne. Ji bo xwegihandina wê, dibe ku mirov mirinê jî bide ber çavê xwe, evîna herî xweş a ku bi zehmet e. Ger tu hez ji jiyana ku li ser baskê perperikê ya ku li ba dibe yanî hez ji temeşekirina vê bikî jî, tu xwediyê jiyaneke rabûn û ketinê û xwediyê temaşekirina asoya bûyî. Dawiya her tiştî heye, dibe ku dawî li vê jî werê. Dema ji te qutbûnê hat biçûka min bi xatirê te.

Deniz Derya

Ji bona meha cotmehê li Botanê vegerandin, vegarandina li giyana xwe ye. Dema em li Botanê dinêrin, em li wê derê li dîroka xwe ya jin dinêrin, weke eynikekî derdekeve pêşberî me. Li ser vê axa pîroz ên ku landika mirovahiyê hejandî û li ber wê dest bi loroandina jiyanbûnek nû kir jin bû. Jinê ji bedana xwe mirovatiyê divê axa de afirand, di hembêza xwe de bi keda xwe ya mezin mirovatî mezinkir, li dora xwe civakbûn afirand. Jinê li ser vê axa çira zanistî, demokrasî pêxist û ji bo mirovatî pêşenktî kir. Bi hezara salan li berxwe da, gelek nirxên giranbuha afiran. Piştî tekoşînek dem dirêj li hemberî pergala desthilat a bi derewan û bi komployan dihat sazkirin, jinê bi nirxên xwe yên durist, dilpak û bi hezkirana xwe ya mirovatî nikari bi serxîn e. Lê di dilê xwe de tiştê xweş nepand(veşart) û parast, pişta xwe nedan van nirxan û di dil, mêjiyê xwe de veşartin. Bi bêdengiyekî her roj de jiyandikirin, di tariya şevê de li benda derketina ronahiyê bûn. Bi derketina PKKê re ev Ronahî hîn pitir hat fêmkirin û pejirandin, bi tevahî nirxên li ser vê axa çêbûn bi tekoşînek mezin bi destxîn in. Derketina PKKê ji bo tevahî gelê kurd û mirovahiyê; wek di tarîbûnê de fetisîbin û rêya xwe winda kiribin ji bo wan bû Ronahî û çavê wan vekir, rêya rast nîşanî wan da. PKK di destpêka tekoşîna xwe de ev tişt îspatkir ku ji bo hemû gelê bindest û gelê ku tên pelçiqandin tekoşîn dike. Hemû mirovên ku li mirovatiya xwe digerin di nava tevgera rizxgariya gelê kurd de dikarin xwe bibîn in. PKK nirxekî dîroka mirovahiyê ye. Di destpêka tevgera rizxgariya gelê kurd heya niha gelek hevalê me yê bi rûmet ê ji bona azadiya gelê kurd, ji bo cîhanek pêşvero pêşengtî kirine. Mînakê van hevalê Hekî Karer, Kemal Pîr, Ronahî Alman, Helîn Çerkez û Rojbîn Erep ev heval di kesayeta xwe de tiştek ji bo me vegotin(îfade)dikin; di hîlala zêrîn de azadiya
gelê Kurd wê bibe azadiya gelê Rojhilata Navîn, azadiya gelê Rojhelata Navîn wê bibe azadiya tevahiya gelê ku li xwe digerin û gelê kêmnetew. Ji ber ku azadbûn, bi xwezayê re yekbûn û xweşikbûna mirovatiyê li ser vê axa pîroz destpêkiriye û belav bûye.

Di kesayeta van hevalan de mirov dikarê vê pir zelal bibîne ku PKK temsîla gelê ku li azadiya xwe digerin dike. Di PKKê de xwe dîtin nirxên mirovatiye ye, azadiya gelê kurd azadiya xwe dibînin. Bi derketina PKKê re ev hevalên me yê nemir, bi giyanek berpirsiyarî tevlî tekoşîna rizgariya gelê Kurd dibin, berpirsiyariyê xwe li hember dîrok û mirovatiyê pêktin in. Tevlîbûna heval Ronahî Alman jî ji tekoşîna gelê kurd re nirxekî dîrokî û pîroz e. Li hemberî pergala paşverû ya serdest vê yekê bi lêvdikir pergala Ewropa ya ku xwe bi huqukê dide naskirin dibê “em mafê mirovan diparêzin” bi hezaran mirov tên kuştin, gund têne talankirin û şawitandin li hemberî van bê dengin ev yek jî nerastiyê pergalê derdixîne holê”. Di kesayeta xwe de pergalên heyî parçe dike. Tevlibûna heval Ronahî ji Ewropa, ji bo na tevahî gelan jî şiyarbûnek e. Mirovên ku li ser vê axa pîroz bi xeyalên Ewropa tên xapendin û ji bo xwe ra rêya azadiyê dibînin û direvin diçin re jî bersivek e. Heval Ronahî bi piratîka xwe vê yekê bi lêvdikê “dar li ser koka xwe şîntê, mirovatî jî li ser vê axê destpêkir wê azadi jî li ser vê axê were afirandin.” Pir kesên ku ji Rojava berê xwe dane Rojhilat di bingehê xwe de vê îfade dikin li kokê xwe yê mirovatiyê gerandin e. Tevî ku rewşa Kurdîstanê bi gelamperî dizanibû, zor û zehmetiyê heyî birçîbûna heyî, lê bi îda û vînekî xurt tevlîbûna xwe dide çêkirin. Heval Ronahî demê tê qada(saha) Serkotiyê bi xwestekê xwe û dayatmayê xwe tê welat bi pilanekî mezin tê welat. Bi xeyalê ku li ser gerîla romanekî binivîse berê xwe dide welat. Heval Ronahî demê tê welat tiştê wê yê herî balkêş bi xwezayê re yekbûnek gelek mezin dide çêkirin, mirov dibê qey bi salan li van çiyan jiyankiribû. Tiştê wê yê balkêş bi rabûna sibê re bi derketina tîrêjê rojê re bi ketina xunava ser belan, bi vebûna kulîlkan, bi çîk çîka çûkan re bi herîkîna ava zapê re heval Ronahî radibi û her sibe bi dil xweşikiyeke mezin dest warzîşa xwe ya cimlastîk a ku bi salan zaroktiya xwe de dikir. Heval Ronahî gelekî ji zimanê Kurdî hezdikir û hevalê ku bi salan di nava rêxistinê de û fêrî kurdî nedibûn wana rexne dikir. Ew ê bi xwe jî di demek pir kurt de xwe fêrî zimanê kurdî kir. Heval Ronahî bi dayatmayê pir mezin hatibû Botanê rexmî ku serokatî nepejirandi bû. Wê dixwast bi xeyalên xwe yekbûnê çêbike, li Botanê dest bi romana xwe bike. Du lênûs dagirti bû. Ji bo destpêka romana xwe amadekarî dikir, jiyana gerîla ji bo heval Ronahî tiştek pir xweşik bû. Heval Ronahî digot ku “mirov di gerîla de rojane ew rihê komkênar ê bi hevre jiyandike, bê hevdî gulpek av venaxwe, pariyek nan naxwê, gerîlatî bixwe nirxê jiyanek komîna re.” Lê belê di sala 98 de dijmin bi şêwazekî pir sosret bi ser Botanê de dihat. Hevalên li Botanê di van salan de nedikarin nefes bigirtana, roj nebûn ku em û dijmin di nava pevçûn an jî rû bi rû nehatibûna. Heval Ronahî demê hete Botanê bi van rastiya re gelekî rû bi rû ma vê dihişt ku rastiya dijmin hîn nêzîk de fêmbike, lê bi qendî wê jî kîn û nefreta wê jî li hember dijmin çêdibû. Di pêvçûna dawîde em bi hevre bûn. Di vê pêvçûnêde wek hevaleka me ya Alman me dixwast wê biparêzin, vê yekê ti cara ji bo xwe nedipejirand dixwast ew jî weke hemû hevalên xwe di navde cih bigre. Di wê pêvçûnê de heval Agirî fermandarê me bû. Ew heval nû ji qada serokatî hetibû. Hîn şekrokê ku li wir anîbû pêre hebûn dema da hevalan, heval Ronahî got “îda ez namirim ger ez bimrim jî pir bi wateye,” mirov dikere di wê de vê yekê bibî ne ku di tiştê pir piçûk de jî girêdana wê bi Rêber Apo re. Dibe ku ji bo geleka tiştek bê wate be, lê ji bo heval Ronahî weke nirxekî bû. Ew pevçûn gelek mezin bû ji yekîna me gelek heval şehîd ketin. Ji ber xilasbûna a alavê me û dijmin gelek teknîk da bi karanîn ji ber vê yekê jî gelek hevalê me dîl hatin girtin. Yek ji van jî heval Ronahî bû.

Heval Ronahî li wê derê ji bo xwe teslîmkarî bi ti awayî neperjirand bi wehşiyetekî pir mezin hete qetilkirin. Lewre ew qêrînê heval Ronahî, ew qêrînê azadî, qêrînê xwedavendê me yê li ser vê axê jiyankirî, çarekî dî di kesayeta heval Ronahî li ser vê axê hetin zindîkirin. Di kesayeta heval Ronahî de em jî wan hevalên ku di wê yekînê de jiyana xwe ji dest dane bi bîrtînin û em ê xwedî li nirxên wan derkevin.

Zeynep Cudî

Ji bo Bîranîna rê heval Kurdê û Rotînda......
Ez Çawa BilêvbikimHesreta Azadiyê
Ez Wêneyeke Çawa Xêz Bikim
Ku Tê De Rengê Azadiyê Hebe
Ez Çawa Helbesta Agirê Azadiyê Binîvisînim
Ku Girêdana Dayîka Pîroz Nîşan Bide...
Ez çawa binexşînim di dilê xwe de
Kurdê û Rotînda…

Gelo tu kes dikare rewşa agir vegotin bike, gelo tu kes dikare wêneyê agir bi heman rengê xêz bike, gelo tu kes dikare wateya agirê azadiyê bilêv bike. Gelo mirov dema dibe agir çawa ye? An jî agir û mirov çawa ewqas dibe yek û dibe sembola azadiyê.

Gelo kes dikare hestê bedenên agir bike pênûs. Min pir cara xwest vê vegotin bikim an jî bi pênûsa xwe binîvisînim. Lewre min nekarî vê bedewiyê binîvisînim. Ji bo wê tu kes nikare reng û wêneyê agir xêz bike.

Pir rêhevalên me vê rastiyê bi awayeke zindî jiyan kirin. Bi vê ve agir bû mirov, bû gel, bû dîrok û bû hestên bedew ên jin. Pir rêhevalên me hebû, yek bi yek rengê agir pêşberî me kirin. Ji me re gotin “werin agir mirov e, agir sembola giyana me ye, werin agir hemêz bikin” lewre tu kes nedikarî rastiya agir, xeyal bike an jî wê hemêz bike. Çûnkî her mirov nikare bi agir ve bibe yek. Nikare wê hemêz bike, weke dayîk weke heval. Lewre mirovên dilşad vê pêkanîn û ji hemû cîhanê re da nîşandan.

Dema ez vê dinîvîsînim, rêheval Kurdê û Rotînda tê hizrandina min û wêneyê wan tê berçavê min. Ez bi vê ve dihizirim, dikevim nava xeyalên bê dawî, diçim û diçûm, pir rê û dem derbas dikim. Rêheval Kurdê tê bîra min, ez dikevim nava hestên kûr, dilê min ew dem di nava pêşçûnên pir mezin de ye, ez hestyar dibim û rondikên çavê min diherike. Bi rastî jî ez pir bêriya rêheval Kurdê û Rotînda dikim û ev hestên bêrîkirin û hesretê wê herdem di dilê min de bijî. Çûnkî ew perçeyeke jiyana min in..

Gelo gengaz e ku mirov van hevalên bedew jibîr bike. Ez nikarim tu car hevalên bedew û mezin jibîr bikim. Ger min jibîr kir, ezê wê demê bizanibim ku, min ji hevaltiya xwe re îxanet kiriye. Ji bo wê ez nikarim tu car heval Kurdê û Rotînda jibîr bikim. Çimkî li gor rêgeza me, “Jibîrkirin îxanet e”

Pir taybetmendiyê heval Kurdê yê bedew hebû. Min heta niha jî jineke weke wê bi hêrs û bi hêz nedît. Bi rastî jî di hevaltî û jiyanê de mirov dikare weke mînak bilêvbike. Rêheval Kurdê û Rotînda, di zindanê de min nasî. Dema ez diçûm hevdîtinê, hevaltiya wan hevalan li ser min bandoreke mezin çêdikir. Heval Kurdê ew qas bi hêrs û bi îdîa bû ku, ev ji hewl û nêzîkatiya wê re şewqa xwe nîşan dida. Tişta ku herî bêtir bala min dikişand, nêzîkatiya wê ya dilnizm, girêdayî, têgîhiştina mirov bû. Ew ji zarokan re dibû zarok, ji ixtiyaran re dibû ixtiyar, bi dayîkan re dibû dayîk, bi ciwanan re dibû ciwan. Yanê ji her nifşê mirovan re dikari bû hevaltî bike. Ev taybetmendî di her însanê de nîn e. Her mirov nikare vê yekê pêk bîne. Lewre heval Kurdê vê pêkdianî û bi her mirov re dibû heval û hestên wan hevpar dikir.

Min heval Kurdê dema ez hê emrê zarokatiyê de nasî. Ew rêhevalê min ê zarokatiyê bû. Di wê temenê de jî ew qas hevaltiya me kûr û bedew bû ku ez niha jî her dem lêdigerim. Ji bo wê ez nikarim tu car jibîr bikim. Gotinên wê, axaftinên wê, ken û helwestên wê her dem di bîra min de ye. Dema ez di şevê tarî de li stêrkan dinêrim, dema ez di rêkê de dimeşim, dema ez hevaltiyeke bedew diafirînim û dema ez di lûtkeyê çiyayên bilind de li xwezaya bedew dimeyzînim, li her derê heval Kurdê û Rotînda tê hizrandinê min. Dilsozî û girêdana wan hevalan ew qas bedew û mezin bû ku, dema ez niha dixwazim binivîsînim, ez dizanim ku li hember çalakiya wan ez pir kêm dimînim û nikarim bersiva wan hevalan bidim. Ev hest di dilê min de êşeke mezin vedike. Û ez dihizirim gelo ez hê bêtir çawa dikarim, hest û ramanê wan bicîhbînim? Gelo ez hê çawa dikarim dilsozî û hevaltiya wan jiyanî bikim? Lewre ez dizanim ku bi têkoşînê ve ez dikarim bersiv bidim. Bi biryar bi azwerî û bi dilsoziyeke mezin ve ancax ez dikarim xeyalên wan pêkbînim û ji hevaltiya wan re bibim bersiv. Dema min roja dawî heval Rotînda dît tê bîra min. Gotinên wê, axaftinên wê hê jî bîra min de ye û ez tûcar nikarim jibîrbikim.
Min xwest li hember van hevalan pir kêm be jî, bi nivîs ve erkên xwe pêkbînim. Ez heta dawî li hember şahadeta wan hevalan, biryarbûn û soza xwe nû dikim. û ez dibêjim ez tu car herdu hevalên bedew û leheng tu car jibîr nakim.

Ez di vê bingehê de hemû şehîdên ku xwe bi agir afirandin bibîrtînim. Hem şehîdên cotmehê hem jî şehîdên ku bi şîara, “tu kes nikare roja me tarî bike” ve xwe kirin agir û bersiva êrîşan dan, li hember bîranîn û girêdana wan a rojê re, serê xwe ditewînim.

*Şehîd Rotînda û Kurdê di sala 1998'an de di pêvajoya Romayê de ji bona Rêber Apo çalakiya fedayî ya xweşewitandinê lidarxistin.

Jiyan Şer

Naskirina min a ji hevalê Sabrî, di sala 2005’an de çêbû. Gelek aliyên wî yên milê rêxistinî, moral û kêfxweşiyê di kesayetiya xwe de dihewand û ev bû sedem ku em demeke dirêj bi hev re bibînin. Bi qasî salek em bi hev re man.

Hesreta dilê wî û xeyala wî ew bû Gabarê bibîne. Dema hat Gabarê rexmî sala wî ne qediyabû, lê bi germahî û bi xwestek û hêviyeke mezin xwe tevlî hemû karan kir. Karê ku dikete pêşiya wî û pêwîstiyek hebûya, di pêkanînê de bi hêrs bû û kedeke mezin dida. Tu caran di hezkirina hevalan de cudahî nedixist navberê û her dem li ku derê bibûna bi hemû hevalan re alîkarî û pêşengiyeke bêhempa dikir.

Bi taybetmendiyên xwe di nava jiyanê de, heta dawîn dema rêxistinî rêxistinî bû, dema henekan qerfokî bû û dema disîplînê bi disîplîn bû. Ji ber van taybetmendiyan her dem di nava hemû hevalan de hezkirin û rêzgirtinek di asta jor de jê re dihate girtin. Li hember rewşa serokatî, şehîdan û gel her tim hêrsek di nava dilê xwe de hildigirt. Ev jî dikir ku, bikaribe bersivek ji van rûmet û nirxan re bide û her tim di nav lêgerînekê de bû. Li pey hedefên dijmin bû û her dem ji her cure pêşketinê re amade bû.

Di payîza sala 2005’an de, me amadekariya çalakiyeke mezin dikir. Me yê êrîş birina ser girê Zivingê û me yê gir rabikirina. Ji bona pêkanîna çalakiyê gelek kêşfên hevalan çêbû. Yek ji wan hevalan hevalê Sebrî bû ku gelek caran bixwe diçû keşfa çalakiyan. Li ser vî esasî gelek nêrînên wî jî hebûn ku em vê çalakiyê pêkbînin. Heval Sebrî pir israr dikir di rêza yekem de here çalakiyê. Lê wê demê gelek heval tevlî nebûn ku hevalê Sebrî di rêza yekem de di çalakiyê cî bigire. Lê dîsan wî hevalan guhdarî nekir û di rêza yekem de cî girt. Her dem digot; “Pirî caran ez çûme keşfê. Ji bona pêkanîna çalakiyê min gelek nêrînên xwe aniye ziman. Lewma divê ez li pêş bim.”

Dema ku pêşniyara wî pêk hat an jî hate pejirandin kêfxweşiyeke pir mezin ew radipêça û digot; “Ma tenê li vî girê 50 an 60 leşker hene û ewê nikaribin li ber xwe bidin.” Dema roja dawîn me berê xwe da ji bo çûyîna çalakiyê û ji hevalan xatir xwest, hevalê Sebrî bi kenekî mîna ku biçin dîlanekê û ji hevalan vediqetiya. Dema em di rê de bûn, hevalê Sebrî henek dikir û digot; “Hevalno, dema ez şehîd an birîndar bikevim, pêwîst e hûn bi min re mijûl nebin. Jixwe pir girs im û li ser xwe me. Ji bona vê pêwîst e hûn bi min re mijûl nebin.”

Bi vî rengî em çûn gir. Saet dozdehê şevê bû. Em di şêverêya leşkeran de dimeşiyan. Em gihîştin binya sergerê. Di navbera me û sengerê de sê an çar metre mabû. Em ji aliyê termala qereqolê ve hatibûn ferqkirin. Berê xeber ji sengerê re bê dayîn, hevalê Sebrî narîncok avête sengerê. Bi avêtina narîncokê re, hevalê Sebrî xwe avête erdê, bi avêtinê re hevalê Sebrî ket devika mayînê û di heman wextî de mayîn teqiya û ji lingê xwe birîndar bû. Bi vî halê xwe li me zivirî û got; “Heval xwe li benda tu kesî nehêlin û êrîş bibin ser dijmin. Ger gir nekeve, wê pir heval şehîd bikevin.” Di nava reweşeke wisa de, meraqa hevalan dikir. Piştî 20 deqe bi şûn de hevalan gir xistin û bi tevahî kete destê. Me lingê hevalê Sebrî girêda. Bi bihîstina xebera ku gir ketiye destê me hevalê Sebrî pir kêfxweş bû. Digot; “Pêwîst bû, ez niha li ser vî girî bûma. Lê nebû.” Di vegerê de, me hevalê Sebrî girt, heya sê saetan hevalê Sebrî li ser pişta hevalan jiyan dikir. Ji ber ku pir xwîn winda kir û pir êş kişand piştî sê saetan, hevalê Sebrî bêdeng bû û di nava vê bêdengiyê de beşdarî karwanê mirxas û êgîdan bû. Lê me nedixwest em bawer bikin.

Berî şehedetê wiha digot; “Hevalno! Dema ez şehîd bikevim, pir silavên min li hevalan bikin.” Ew dema min di nava xwînê de dît, ez pir hestiyar bûm û min wê demê hîs kir ku li ezmanê welatê min stêrkeke din jî xuricî û di nava çiyayê Gabarê de tevlî ronahiyeke pir mezin bû.
Xelekên narîncoka hevalê Sebrî, di têliyê wî de wekî hungulîska azadiyê bi rengên kesk, sor û zer hemû Botanê xemiland û dengek dawîn; “Silavên min li hemû hevalan bikin. Min hungulîska azadiyê têxist tilîkên xwe û hesreta dilê xwe dît û jiyan kir. Min Gabarê dît, vaye ez azad im”

Dayan Efrîn

 20 Kasım 2006 tarihinde Gabar, Şehit Rizgar (Bayrak) tepesi eyleminde şehit düşen Harun Tolhildan arkadaşın anısına…

Gece, simsiyah saçlarını salmış zirvelerden aşağı. Hava ayaz…
İç kıyıcı rüzgarın sesini dinliyorum.

Dışarıda kar…

Yıldızlar rüzgarlara rağmen sımsıkı tutunmuşlar gökyüzüne. Yıldızlara mı benziyoruz diyorum bazen. Sımsıkı tutunmuşuz kendi göğümüz bildiğimiz şehitlerimize, Önderimize ve dağlarımıza.

Yüreğimizi rüzgarına verip arındırdığımız, sırtımızı dayayıp en özgür zamanları soluduğumuz dağlarımıza tutunuyoruz sımsıkı. Bir dağ… Yurdumuzun kalbinde yükselen bir özgürlük açılmasıdır Herekol. Destanları dilden dile gezinen, dillere düşüp de kaleme alınmayan, tarihin not defterine düşmeyen bir çağrı, onursal yükselişe kendi bedeniyle bir özendirmedir Herekol. Özgürlük, yani öze ulaşmanın yücelikle, yüksekliklerle bağıntısı, en güzel dağlarımızda kendini belli eder. Gerillanın, gerilla duygularının en güzel açığa çıktığı yerlerdir dağlar. Yüksek dağların doruklarında, rüzgarın kanatlarına takılıp gider gibidir kişideki fazlalıklar. Kişiye ait olmayanlar kişide bulunmaz dağ doruklarında. Geriye kalandır o kişi. Sade, arınmış ve cevhere en yakın olandır geriye kalanlar.
Harun demek istiyorum aslında. Harun Tolhildan. O’nu anlatacak kelimeleri ayıklıyorum belleğimden. Bir dağ zirvesindeymişim gibi fazlalıkların ağırlığından sıyrılıyor sözcükler. Gençliğini özgürlük hareketine adayan ve Kürdistan dağlarına karışan bir yoldaştır Harun. Ülkesinden kilometrelerce uzak olan İstanbul’da büyümesine rağmen Kêla Memê’nin ikliminde kök salmış, ilk özü aldığı topraklara ulaşmayı kendine yol edinmiş bir genç yoldaş.
Geri çekilme sonrası kuzeydeki mevzileri yeniden doldurma yılı olan 2003’ün baharında tanıdım O’nu. Aynı bölükteydik. Amaçlarımıza ulaşma istemimizde, kararlılığımızda anlam kazanan, zorlu ve uzun bir yolculuk sonrası alanımıza ulaşmıştık. Birçok arkadaşta “Guyilerin fiziği güçlüdür, dayanıklıdırlar, dağa göredirler” gibi yaklaşımlar olsa da Harun arkadaş metropolde büyüdüğünden biraz farklıydı. O uzun yolculukta çok zorlanmıştı ama zorlanan arkadaşlara yardım etmedeki istemi, ilgili yaklaşımı, moral değerlerine sımsıkı sarılışı ve pes etmemesi O’nun gerçek gücünü, dayanıklılığını gösteriyordu. Besta’ya ulaştıktan bir süre sonra Herekol’e Resul arkadaşın takımına düzenlemesi olmuştu. Gerillaya katılalı çok fazla olmasa da parti kültürünü almıştı. O’nda devrimci gençliğin sıcakkanlılığıyla parti militanlığının olgunluğu uyumluydu. Duyarlıydı. Yaşama, doğaya, düşmanın yönelimlerine ve yoldaşlığa duyarlılığı O’nun yaşam duruşunu belirliyordu. İyi bir dinleyiciydi. Arkadaşlara saygılı yaklaşımı ve kendini yaşama katışı O’na saygınlık kazandırıyordu. Herekol’deyken birlikte gittiğimiz görevler O’nun kişiliğini tanımam için bir fırsat olmuştu.

Ağustos’un sıcak günleriydi. Akşamüzeri keşfimizi yapıp Herekol’den aşağı kendimizi bırakmıştık. Biraz aşağıda durup Harun arkadaşı bekledik. Hasta ya da yorgun olup olmadığını sorduğumda “yok heval, çok iyiyim, ayakkabım biraz zorluyor ama sorun değil” dedi. Ayakkabısına baktım, öyle yırtılmıştı ki, bir ayağındaki birkaç delik olmasına rağmen ayağındayken, diğeri iyice yırtılmış, ayağından çıkıp dizine doğru ilerlemişti. Harun ise gülümsüyordu. “bir şey olmaz heval, zaten bugünlerde yeni ayakkabılarımız gelir” dedi ve yola devam ettik. İlerde dinlenmek için ara verdiğimizde O, ayağına batan dikenleri çıkarıyordu. Daha aşağılarda dikenli ağaççıklar çok olduğundan Harun arkadaş epey zorlanmıştı. Sabaha doğru görevimiz bitmiş, yeniden Herekol’ün rüzgarlı zirvelerine ulaşmıştık. Heval Harun’un çıkardığı ayağına batan dikenler yüreğime batmış gibiydi. Gerillanın direnişi sadece bir an değildi, her an yaşama mücadelesi veriyorduk. Bu manzara karşısında düşüncelere dalmıştım. O ise dikenlerin işi bitince dinlenmeye gitmiş, kefiyesinin altında bir çocuk gibi kıvrılıp yatmıştı.

İç eyaletlere giden gruplar yanımızdan geçiyordu. Onları karşılıyorduk, imkanlarımız elverdiği oranda ihtiyaçlarını yerine getiriyorduk. Önlerinde uzun yollar olan gruplar, zorlu yollarda ağır yüklerinin altında epey zorlanıyorlardı. Bir defasında gruplar gittikten sonra nokta değiştirmek için hazırlanmaya başlamıştık. Harun arkadaş geldiğinde raxtı dikkatimi çekmişti. Bixiciydi ve iki bombası vardı. Ama raxtı belinden düşecekti. Ne olduğunu sorduğumda verdiği cevap arkadaşları oldukça etkilemişti. “Heval giden arkadaşlar bombalarını bırakmışlar, yerde kalmasına razı olamam, gömmek de istemiyorum. O yüzden hepsini raxtıma taktım. Aslında biraz da kızdım. O kadar büyük zorluklarla buraya kadar getiriyorlar neden bırakıyorlar ki, hem bırakıyorlarsa söylesinler, büyük bedellerle elde edilen cephanemizi iyi kullanmazsak zorlanırız heval.” Bu olayın ardından arkadaşlardaki cephane duyarlılığı daha da artmıştı.

Resul arkadaşı çok seviyordu. O’nun ilk komutanı Resul arkadaştı ve hep O’na bakıyordu. O’ndan her şeyi öğrenmek istiyor, yorulmadan her göreve O’nunla gidiyordu. Birlikte yaşadıkları süre Harun arkadaşa yetmiyor gibiydi. Resul arkadaş O’na söz vermişti. Harun arkadaş iki yıl kalıp pratik tecrübe kazanacak, sonra birlikte Garzan’a gideceklerdi.

Bu kararlılıkla katıldığı pratikte öğrendikleri Harun arkadaşı daha da güçlendirmişti. Önderliğimizin Atina savunmaları üzerine gördüğümüz kış eğitimi ardından pratiğe çıkmıştık. 1 Haziran hamlesinin öncü komutanlarından olan Resul arkadaşın Herekol’deki şahadetinden en çok etkilenenlerden biriydi Harun arkadaş. Ve komutanına olan bağlılığını, gerillacılığı kendine meslek edinmekle kanıtlayacağının, bunun en güçlü pratiğini gerçekleştireceğinin sözünü vermişti. Şahadetlere verilecek en anlamlı cevabı yaşam duruşuyla oluşturmuştu Harun arkadaş.
Yoldaşlığa vefa O’nda güçlüydü. Ve vefa Harun arkadaşta sadece verdiği sözleri yerine getirmek değildi. Yoldaşlarının beklentilerini anlayabilme, ihtiyaçlarını görüp giderebilme, her şeye rağmen dürüst yaklaşmak ve paylaşabilecek zamanları ve ortamları yaratabilmekti vefa. Ve O bunu derinden hissettiği kadar yaşıyor, hissettiriyordu da.

O’nu en son 2005 baharında görmüştüm. Yanımıza ziyarete gelmişti. Küçük bir grup olarak kaldığımız küçük mağaranın kapısında belirdiğinde gülümseyişiyle bekleyiş ve özlem içindeki yüreklerimize su serpmişti. Birkaç saatlik sohbetimiz öyle akıp gitmişti. Güneye geldikten sonra duymuştum Gabar’a geçtiğini ama şaşırmamıştım. Besta’yı, özellikle de Herekol’ü çok sevdiğini bildiğim gibi O’nun hep ileriye adım attığını da biliyordum. Sonbaharın soğuk bir gününde Rizgar (Bayrak) Tepesi eyleminde şehit düştü Harun arkadaş.

Bir dağ yamacında duydum Harun arkadaşın şahadetini. Rüzgar içimi kıyıyordu. İçimde bir kıyımla gencecik yoldaşımı düşledim. Halkımızın seçilmiş çocuklarındandı Harun. Ve henüz yapacak çok şeyi vardı. O’nun yapmak isteyip genç ömrüne sığdıramadıklarını düşündüm. Son gecesini, son dakikalarını…
Hava soğuktu, zamansa kor bir ateşti yüreğimde.

Dedim ya yıldızlara benziyoruz bazen. Gözlerime öykünüp de bulutlandı yıldızların göğü. Ve gece toplamış artık simsiyah saçlarını zirvelerden. Hava suskun…

Dışarda kar…

Kêla Memê’nin ikliminden kopan o özgür esinti, ürpertiyor içimi.

Bir Silah Arkadaşı

Bütün zamanları sana bıraktım
Kendince yaşayasın diye
Bütün zamanları sana bırakıyorum
Güneşle doyasıya kucaklaşasın diye
Aya yeterince bakasın,
Kuşlarla isteğince, özgürce uçasın diye
Bütün zamanları sana ait kıldım
Sevdamdan sıkılırsan eğer,
Özgür kalasın diye…

Merhabayla mı yoksa hoşçakalla mı? Selamlayayım seni. Aslında bu iki kavramın çatışıklığında seni selama geçen yüreğim tekrar sende uzlaşan ve birleşen merhabanın hoş çakalında yasa boğulmuş. Herkes ve her şey yasın kokuyor biliyor musun?

Hayat bu kadar mı acımasız? Ve zaman nasılda hılı işliyor insana yaşamında. Göz açıp kapamak arsıymış şu insan ömrü denilen şey. Gidipte geri dönmeyenlerin, ardı sıra bıraktıkları hüzün tadında yaşam kavgasına durmakmış sevdadan sevdalıya giden yol. Ve uçurumun eşiğinde kanatlanmaktır yaşam sevdası. Herkes bir biçimde nasibini alır bu hayattan. Tıpkı senin kendine özgü yaşamı tanımlaman gibi, “Ben yaşamı tanımadan, ona acemice güldüm” diyordun. Ama en anlamlısı öğrenmektir, yani seninkidir bence. Atlattığın her zorlu sancılı süreç sana ustalıklı yaşamayı hem de en doğru bir biçimde öğretti. Hem öğrenilen her şey acemiliklerle başlamıyor mu? Önemli olan başlangıçların acemiliğinden, ustalık sanatını edinme erdemine ulaşma gücünü göstermektir. Sen bunu başardın. Eylemin başarısına giden köprüyü böyle kurdun. Yaşam hocamız böyle öğretmedi mi bize? O “Yaşamın başarısını gösteremeyenlerin başarılı eyleminden bahsedilemez” diyor. Yani ömür boyu insanın sahip olduğu veya sahi olacağı başarıların sırrı yaşam ayrıntılarında gizlidir. İnsan yaşamın değerini bilmelidir. İnsan yaşamın anlamını bilerek yaşadıkça, kendini de anlamlı kılabilir. İnsanın yaşama tutku ve aşk derecesinde sarılmalıdır. İnsan geçici geldiği hayata, kısacık ömrü boyunca yaşama verdiği anlam kadar eylem sahibi olur. Anlamlı eylem gücünü gösterdiği oranda ise arkasında silinmez izler bırakır. Peki ya sevdalısı olduğun kahramanların en iyi, en doğru yoldaşlığını senin kadar ortaya koyan var mıdır? Ve benim bunun hakkını ortaya koyacak yazım gücüm var mı? Bu çelişkili gel-git’li ruh halim içerisinde kaygılarım beni alıkoymaya çalışsa da, bu kaygılar yazma istemine yenik düşmektedir, sen söz konusu olunca.

Sanki üzerinden bunca yıl geçmemiş ve dün gibi geliyor aklıma, ilk karşılaşmamız. Hayata gözlerini yeni açmış, yeni yetme bir kız, şaşkın bakışları yaşama olan acemiliğinin doğal yansıması. Ama bu gencecik be narin kızın vücudu yara bere içinde. Atılan bombadan kalma metal parçalar. Küçük-büyük delikler açarak yer edinmişler bu vücutta. Ben soruyorum, “Ne oldu sana heval” cevabı “Saldırıp mevziyi aldık, eylemimiz başarılıydı, sonra bir arkadaş yaralandı, onu getirmek zorundaydım. Tam onu getirmeye çalışırken bize bomba attılar, yaralandım. Buna rağmen yaralı arkadaşı getirmeden gelmedim” şeklindeydi. Üzerimde ciddi bir etkiye yol açan bu öyküyle başlayan tanışmamız da, yoldaşa-yoldaşlığa bağlılık gerektiğince canını vermek olduğunu ortaya koydun. Ki seni en son eyleme götürende bu bağlılık değimliydi? Derinden etkilendiğin Ş. Ruken ve Ş. Kendal yoldaşlara ilişkin defterindeki yazın… sanki son olacağını bilircesine… Sanki Kendallaşmaya doğru uçma yollarını, Kendalın defterinden öğrenmek istercesine, sadece onu ve onları okutmaktı, son günlerindeki tüm uğraşın. Onlar sensiz gitseler de, onları yalnız bırakmak istemezcesine, ardın sıra gittin onların. Ne kadar güzel ve ne kadar anlamlı kurdun kendin ve onlar ile arandaki bağı. Bilirim gülüm, insan ömrü kısadır, başkasıyla, başkalarının ömrüyle tamamlanmadıkça, bir değeri kalmıyor, öğrendiklerimizin, bildiklerimizin ve edindiklerimizin. Öğrendiklerimizden çıkarırız, en güçlü dersleri… çoğu kez bir yanlışımızdan, birilerinin yanlışından yola çıkarak ulaşırız en doğru olanına. Sende yoldaşa bağlılığın gereği olarak Kendalları, Rukenleri, Gabarları tamamlayan bütünün bir parçası.

Ya eylemci kişiliğine ne demeli? Bir Koçer kızından en fazla beklenen iyi bir “Berivan” olmaktır. Oysa daha çocuk yaşta bile annesinden gördüğü ilk eğitim; “Bir kız olarak çeyizini nasıl hazırlamalı, nasıl iyi bir Berivan olma değil, karşısına çıktığı anda askere, panzere yani özgürlüğün önündeki bütün düşman engeline karşı, nasıl savaşılır” düşüncesiyle şekillendirir. Bu nedenle de Slav çocukluğundan itibaren elinin ilk tuttuğu taşla başladı savaşmaya. Giderek bu sevda bir özgürlük militanı olma yolunda eylemci bir karaktere büründürdü seni… Taviz vermeden gelişen ihanet pervasızlığına, zira ihanet nasıl da umutlanmıştır sonuç almaya dair… Karşısında sizler gibi bedenini siper edecek APO’cuların olduğunu hesaplamamışlardı anlaşılan. Ve eylem anı gelip çatmıştı. Sonuna kadar hedefine kilitlenerek yönelip, başarılı olmanın tüm gereklerini kendinde oluşturdun. Tıpkı bir şahin gibi önce hedefini bulma, keşfetme bir anda saldırıp istediğini koparırdın düşmanın ruhu bile duymadan. Yani bir APO’cuya yaraşır şekilde başarı ruhu ile cesaretlice, fedakârca ve engel tanımadan.

Son çıkışının hepimizde yarattığı etkiye bir tanık olsaydın! Dona kaldı bütün gözler, dona kaldı tüm yürekler. Sana karşı selama duruyor benliğimiz. Başımız dik ve onurluca…

Sen Zilandın, bomba olup düşmanda patlayan, Semaydın, alevlerdeki ateş dansına duran, küllerinden köprüler kuran. Beritandın uçurumlarda çiçek açan ve Slavdın düşman elinin eline değmesine müsaade etmeyip, canına kıymayı duruş bilen. Sen ihanetin göğsüne saplanan kurşun, Kendallaşarak fedaileşen. Sen kimliğimiz, çizgimi, duruşumu, onurumuzsun yoldaş, senden tekrar öğrendiklerimizle, söz veriyorum. Her şey intikamın için. Söz onurdur, onuru çiğnetmeyeceğiz…

Rengin Botan

Şıho Dirlik ve Yoldaşlarının Anısına

Yıl 1993 aylardan mayıs Sabri arkadaş ( Şıho Dirlik ) ve Sarı İbrahim (Ramazan Toptaş ) önderlik sahasından Tolhıldan eyaletine yeni komutanlar ve müdahale gücü olarak gelmişlerdi.

Fırtınalı bir süreçten geçen eyalet ciddi zorlukları yaşıyor. Eyalete Terzi Cemal tasfiyeciliği tüm hışmıyla parti yapısını etkiler durumdadır. Bir yandan parti, yoldaşlar ve halk ve diğer taraftan ise yaşanılan tahribat ve ruhsal sarsıntılar, birçok yoldaşı zorluyor. Bir an önce olurda bir çatışma çıkarsa görkemli sonlanışı planlıyor. Nedeni ise bu halkın, partinin ve özelde de önderliğin hak etmediği şahadetler, kayıplar ve tahribatlar söz konusuydu Bunun vicdani muhasebesi zor ve ağırdı. Kimi yoldaş önderlik sahasında gelmiş ve onun yol göstericiliğini, aydınlatıcılığını ve de yakın yol arkadaşlığının gereklerini nasıl tüm samimiyetiyle sergilediğini görmüştür.

Bunun için eziktir, büzüktür bir çıkış yolu bir nevi aranandır. Bende bu karmaşık duyguları yaşıyordum. Sarf edilen o kadar emeğin çarçuru, önderliğin özel güvenine layık olamama, militanca cevap verememe insanı kemiriyor, bitiriyor. Adeta. Bu öyle bir duygudur ki ancak halk önderliğini tanıyan, ona yakın durmuş olan ve onunla kalan yoldaşların bileceği bir duygudur.

İnsan adeta yer yarılsın da içine gireyim diyor. Çünkü hangi yürek, hangi vicdan bu kadar emek sarf eden, kendisini insan için senin için katık eden bir önder karşında dayanabilir ki! Yâda hangi yüz onun gözlerine bakabilir ki! O kadar uğraşa karşı verilen sözlerin havada kalması vicdanen kahır edicidir, bitiricidir. Buna birde toy olmanın siyasallaşmamış kişilik yapılarını da ekleyince çekilmesi adeta olanaksız oluyor. Sabri arkadaş böyle bir ortam yaşanırken Tolhıldan'a geliyor. Önderlik özel eğitmiş Güneybatı’yı düzeltmek için gelmişler, zorluklarını biliyorlar. Ancak düzeltilmesi gerektiğini de biliyorlar. Eyalete kimsenin ruhu duymadan giriş yaparak kısa süreç zarfında Engizeklere ulaşıyorlar.

Engizekler ki İnce Memed'in mekânı belki bilinmez, ama İnce Memed'in büyüdüğü köy Engizek'lerin eteklerinde daha doğrusu yamacında bulunan Helete köyüdür. Bu aralar belde olmuş, Türk -Türkmen bir köy. İnce Memed'in öyküsünü az çok biliriz. Öyle dağlar ki ucu bucağı olmayan bir dağ kütlesi. Kuzey doğusunda tüm heybetiyle duran bir Nurhak,”Nurhak sana güneş doğmaz “ türküsüyle nam salmış yöre diliyle “nukrek” kırmızımsı taşı ve toprağıyla Engizeklerin üstünde bir güneştopu gibi durur ve adeta bir şahinin bakışını andırırcasına öylesine izler Engizekleri.

Kuzeyin de ise koç dağları. Nasıl ki bir koç görkemli boynuzlarıyla kafasını kaldırırda şaha kalkar koç dağları da aynen öyledir. Hep şaha kalkışı vardır, batı kuzeyinde bükülmez başıyla dik ve heybetli Berit durur. Nedendir bilemem ama ben hep Berite baktığımda bana hep bir gezegen görmüş gibi olurdum ve parti gidip görme şansı verdiğinde, duygu ve hislerim ne kadar doğru olduğunu anlayacaktım.

Batı güneyinde Ağır dağları tüm genişliğiyle durur. Küçükken hep ağır dağlarını merak ederdim. Çünkü bizimkilerin yayları buralardaymış. Bir defa beni de götürmüşler ama ben hatırlamam o günleri. Engizeklerin güneyi ise Engizeklerin kendi 3000 metreye yaklaşan yüksek dağ silsilesiyle pazarcığın kuzeyine düşen Kandil dağı bulunur. Hemen güney doğusuna Boz dağları düşer. Sinan Cemgillerin şehit düştüğü yer buradadır. İnekli köyü diye bilinen köyün arazisinde şehit düşerler. Büyük devrimci Sinan Cemgil ve yoldaşları için sonrada ağıt yakılmıştır. ‘Nurhak dağı sana güneş doğmaz’ diye. Ancak Nurhak ve kuzey nurhak dağlarında Sinan Cemgiller Malatya’ya eylem yapmaya doğru giderken kullandıkları dağ yâda dağlardır.

Güney doğusunda gölbaşı ve Doğanşehire açılan dağ silsilesi gelir. Özcesi etrafı yüksek dağlarla örtülü Engizekler bir ova görünümündedir. Yükseklerde ancak bilen bilir ki engizekler ova değil. Belki Kürdistan’ın en güzel parçalarından bir tanesidir. Denilir ki 2200 tepesiyle adeta bir labirent gibidir. Engizekler sık ormanlık volkanik arazi yapısı irili ufaklı vadileri, içinde fışkıran Göksu, aksu ve tute sularıyla bir su deryasıdır. Aynı zamanda en yükseklerde yaylacıları görmek mümkündür. Öyle bir arazi ki volkanik olan çukurlarıyla bir kapıdan diğer kapı açılır gibi açılır şahin yuvaları gibi durur çukurlar ve adeta her tepesinde Engizeklerin tümü görünür gibi olur. Ama bu yanıltmadır, kendince bir yanıltmadır. Dev gibi dağların içerisinde ova gibi duran Engizekler esasta girintili ve çıkıntılıdır. Demiştik ne kadar girintili ve çıkıntılıysa, o kadar da iç içe ve karmaşıktır.2 gün eni 4–5 gün ise uzunluğu olan bu dağ parçası bir deryadır. Tek kelimeyle ovanın içinde kendi başına dik durur. Ayranlı kütlesi, Şahin kayası, Deveboynu ve şehit Necmi kütleleriyle adeta dört dev dağ parçası durur öylesine. Ve bitirmeden yılan ovasını da anlatmadan geçmek olmaz. Koç dağlarının dibinde öyle yemyeşil durur. Engizeklerin birazda göz kamaştıran güzelliğidir. Boşuna Abbas yoldaşın(Hasan Vural) gözdesi olmamıştır yılan ovası.

İşte engizeklerin güzelliği ve derya kadar genişliği olmalıdır ki partinin yurt dışına çıkma çalışmaları tartışmaları yaparken büyük komutan Erdal (Mustafa YÖNDEM ) yoldaş o zaman alan gücüne engizeklere çıkılmasını önermiş, ancak kimi farklı dayatıcı yaklaşımlardan kaynaklı o, dönemler engizeklere çıkılmamıştır.

Sabri ve İbrahim yoldaşlar bu güzelliği ve genişliği görünce şaşmadan edemediler. Özelde gerilla efsanesi olan sarı İbrahim yoldaş bu genişlik ve derinlik karşısında kala kalmıştır.

“Nasılda olurda bu arazide kayıp verilir “diye sormadan da edememiştir. Elbette arazi faktörlü gerilla için önemlidir. Ancak asıl önemli olan Kürdistan gerillası olabilmektir, gerillacı olmaktır. Yarı sivil yaklaşımından, hafifliklerden, ucuz yaklaşımlardan kaçınarak disipline olmuş bir gerilla olmaktır. Bu olmadan hiçbir arazi parçası, burası Engizeklerde olsa koruyamaz kurtaramaz.

Sabri ve İbrahim yoldaşlar önderlik perspektifleri temelinde yapı ve yönetimlerle toplantılar yaptıktan sonra yapması gerekenleri kararlaştırdılar. Yapılması gerekilen saldıran düşmana karşı hızla gerillalaşmaktır. Sarı İbrahim arkadaş gücün gerilla deneyi kazanması için seçilen komutan oldu. Çünkü Sarı İbrahim arkadaş henüz alana yeni gelmiş olsa da 80’lerden bu yana hep dağda gerillacılık yapmış bir komutan olarak biliniyor. Sabri arkadaş 80’lerde tutsak düşmüş bir arkadaş olarak 89 yılına kadar zindanda kaldıktan sonra önce Mahsum korkmaz akademisinin bulunduğu Bekaa vadisine oradan da 90’larda Avrupa cephe çalışmalarında yer almış, yine 93 yılında tekrar önderlik sahasına dönerek güney batı eyaletine, eyalet komutanı olarak görevlendirilerek gelmişti. Doğaldır ki gerilla tecrübesi Sarı İbrahim yoldaşa göre azdı. Sabri arkadaş genel çalışmaları yürütürken Sarı İbrahim askeri çalışmaları doğalında üstlenmiş oluyordu. Engizeklerde belli bir gerilla hareketi sonrası Ekinözüne bağlı İçme kasabası içinde ekin özü karakol komutanı askeri araç içinde vurulduktan sonra eylemi yapan güç İbrahim arkadaşın bulunduğu alana doğru geri çekildi. Sabaha doğruda koç dağında kendilerini sağlama almışlardı. Tasfiyecilikten sonra ilk eylem yapılmış, bir düşman komutanı öldürülmüştü. Artık arkasının gelmesi gerekecekti. Yeni gelen yoldaşlar umut ve güven veriyorlardı.
Koç dağlarında engizeklerin muhteşem volkanik çukurlarında birinde yoldaşlar kalıyordu. Akşam olunca Engizek deryasına kendilerini bırakacaklar. Lakin düşman darbe yemiş hem de merkezinden vurulmuş. Bu rahatsızlık yaratmış olmalı ki engizeklere ve koç dağlarına sabahın erken saatlerinde operasyon başlatmışlardır. Cihazlarda bir hareketlilik var ancak ortada görünen yoktur. Meğer düşman gelmiş birliğin dibine girmiş nöbetçide zafer sarhoşluğu mu duyarsızlık mı bilinmez, ama düşmanı görmüyor. Cihazların tam dalga vermesi onun çok yakında olduğunun işaretiydi. Saat akşam üzere 3’e geliyordu. Aniden “asker, asker “ sesiyle Gazi arkadaşın sıçraması ve bombalarla düşmanı vurması bir oldu. Düşman gelip tam dibimizde kendi aralarında tartışıyorlar. Sonradan öğreneceğiz ki iki üsteğmen hangi yolu takip edeceklerine dair tartışma yürütüyorlarmış. Bundan dolayı bekliyorlarmış. Hepsi bir araya toplanmışlar. Nöbetçi bu durumdayken uyanıyor ve asker, asker diye bağırıyor. 0rtam ana baba gününe dönmüş, sarı İbrahim arkadaş B-7roketlerini alarak düşmanın içine iki tane salıyor, bombalarla vurma devam ediyor. Daha geniş mevzileniyoruz. İbrahim arkadaş bana hemen tepeye yetişmemi söylüyor. Tepeye doğru çıkarken takım komutanı yaralandığı için BKC’yi benim almam söyleniyor. Tekrar geri dönüyorum BKC’nin başına konuyorum. Ancak yanımda duran genç Welat tepeye doğru giderken benimledir. Dönmem gerektiği için ona bir yer göstererek hareket etmemesini söylüyorum. Düşman atışlarının karşısında tırmandığımız için hedef olmuştuk. Yeni talimatla geri dönmem gerektiği için ona kalmasını söylüyorum. Ancak heyecan, çatışma ve gençlik ruhu derken sonrada arkamda gelmeye çalışırken vurulduğunu öğreniyorum. Ve değerli bir vatan evladını hak etmediğimiz halde kayıp ediyoruz.

Çatışma sürerken dolambaç gibi girintili çıkıntılı arazinin bir kapısında, Gazi yoldaş iki arkadaşı da alarak düşmana karşı saldırıya geçiyor. Bir kaç asker vurduktan sonra Murat adındaki üsteğmen adındaki subay ile bir Ergani’li Kürt askeri esir alıp getiriyor. Epey silahta kaldırılmış, ancak Gazi yoldaş açıktan düşmana yönelirken bir yaralı asker ona silah doğrultarak yaralıyor, sonrada bu yara epey zorlayacak çünkü mermi kalbinin üstlerine saplanmıştı.

Sonradan öğreneceğimiz gibi 25 asker ölü, 8 çete vurulmuş yakın mesafede durduğumuz için daha fazla olduğunu düşünmüştük. 6 Temmuz’du karakol komutanını hedeflememizin nedeni 2 Temmuz’da Sivas’ta onlarca aydın, yurtsever sanatçıyı katledilmesine bir cevaptı. Akıbetinde yaşanan bu çatışmayı da bu şehitlere layık olmanın eylemi olarak anacaktık.

Elimizde bulunan esir üsteğmen ve askerden kaynaklı ve ayrıca onlarca düşman gücünün öldürülmesinden dolayı düşman adeta tüm alanı işgal edecek tarzda bir operasyona başladı. Bizler gücümüzle Nurhaklara kaydık. İlk kez Nurhaklara çıkıyordum. Bu arada Sinan Cemgillerin kaldıkları birkaç noktayı da görecektik. Onların ayak bastığı topraklara yeniden onların izinden yürüyerek bu topraklara basmak farklı duygular yaratıyor insanda, nede olsa bizler birazda onların geleneklerine sahip çıkarak yola koyulmuş bir hareketin militanlarıydık. Sosyalist gelenekten geliyorduk.

Henüz Sabri arkadaşlar engizeklerden çıkmamışlardı biz ise Nurhakların zirvelerinden başlayarak kuzey Nurhaklara açılmıştık. Bu arada üsteğmen Murat-sonra orduda ayrıldığını duyacaktım-arkadaşlar Cenevre anlaşmasının gereklerine bağlılıktan kaynaklı komutan diye hitap ediyorlardı. Yaklaşık üç hafta yanımızda kaldı. En ince yaklaşımı neredeyse tüm yoldaşlar göstermişlerdi. Nede olsa bizimle düşmanın arasında fark vardı. Biz sosyalist ve hümanist bir harekettik. Ve davranışlarımızı da bunlar belirliyordu. Olması gereken saygı ölçülerini tutturmaktı. Sarı İbrahim arkadaş temmuzun sonlarına doğru gazetecileri çağırarak, resimde çektirerek serbest bırakmıştı. Murat üsteğmen’in ailesinin çağrıları da bizi ahlaki olarak öyle davranmaya itmişti. Tabiî ki en belirgin faktör önderliğin sunduğu perspektif olmuştu. Sağlam teslim edilmesini emretmişti. Bize kalan buna uygulamaktı.

Düşmanın işgal hareketi sürerken Sabri arkadaşlarla Nurhaklarda bir iki hafta sonra görüştük tekrardan. Sabri arkadaş sivilde dayımdı. Biz saflara gelirken onun abisi olan Mehmet dirlik öğretmendi ve Sabri arkadaştan etkilenerek saflara gelmiştik. Sonraları Nucan’da(Cennet Dirlik) gelecekti öyle bir kan bağımız olsa da, devrimcilerde asıl önemli olan yoldaşlık ve parti bağını buna eklemekti. Öyle olunca Sabri arkadaşla hep resmi kaldım. Hâlbuki onun için ve Mehmet dayım için dağa gelen biri olarak ilk elde doyasıya sarılmak, öyle içimden geliyordu ki anlatamam. Bir duygu olarak yıllar sonra halen devam edecek.

Doyasıya sarılmadan sonrada şehit düşecek olan Sabri arkadaşa ilişkin böyle bir buruk anı bende kalacak. Nurhak’larda tartışmamız ilk kez yaşandı. Muhtemeldir ki o da yaşça büyük olmasına rağmen negatif etkilememek için büyük ihtimale resmi yaklaşmıştır. Dediğim gibi burada tartışma zemini bulmuştuk. Biraz zorlanıyordu nede olsa tanıyordum. Fiziki olarak ciddi rahatsızlıkları vardı zorlanıyordu. Buna rağmen dağı dayatarak gelmişti. Hatırlıyorum Sabri arkadaş 1979 yılında ağır hastalantığın da Avrupa’ya çıkmıştı. O zaman genç bir gerillaydı. Avrupa’ya geldikten sonra biraz tedaviden sonra üç ay içinde tekrar ülkeye dönmüştü. Yine silah alıp dağa çıkmıştı. Dağda ağır hastalandığında dağda esir düşmüştü. 9 yıl zindanda kaldıktan sonra Engizekler sonra Beka ve Avrupa’ya çıkmıştı. Oradan da tekrar Şam ve ardından da Engizeklere çıkmıştı.

İşte bu kadar aradan sonra Nurhak’larda karşı karşıya oturuyoruz. Nasıl yapacağımızı tartışıyoruz. Ne yapılacağını tartışıyoruz. Ben biraz alanı tanıyan ve tecrübesi olan bir gerilla olarak yapabileceklerimizi anlatıyorum. Bir taraftan bu tartışmalar sürerken, diğer taraftan sana idol olmuş, hayallerini süslemiş olan insanı karşısında durup ciddi ciddi eşitlerin tartışmasını yürütüyorum. İdol olmuş; çünkü en zor şartlarda Avrupa’nın imkânlarını elinin tersiyle iterek dağa çıkmış, ciddi hasta olmasına rağmen dağı terk etmemiş ve düşmanın en inanılmaz işkencelerine karşı da hep dik durmasını bilen bir militan olduğundan bize hep örnek olmuştur. İşte bunun için ona karşı hep saygı duyuyordum. Ve bu halen de devam etmektedir.

Şimdi ise karışık duygularla karşılıklı oturmuş tartışıyoruz. Süreç çok hassas gelişiyor. Düşman topyekûn saldırıyor. İlk kez Engizekler uçaklarla bombalanıyor. Her gün operasyonlar var. Önderlik bu durumu izlediğinde “gerekirse eyaleti terk edin, Dersime gidin perspektifi vermişti”. Her zaman doğruyu gören ve en doğrusunu söyleyen büyük komutan, muhteşem insan Önder APO bu kez de doğru çıkacaktı.

Biz yönetim olarak tartıştıktan sonra eyaleti terk etmek yerine, gücün dağılmasını kararlaştırdık. Sarı İbrahim bir takımla Adıyaman’a, bir grup Malatya’ya geçecek ana grupta engizeklere ve bir grupta bin boğalara gidecek. Ben kendimi bin boğalara öneriyorum, ancak Sabri arkadaşın ısrarı üzerine Engizek-Pazarcık hattına görevlendiriliyorum. Yani Sabri arkadaşın yanında kalacağım. Herkes kendi hedefine doğru yola çıkıyor. Sabri arkadaşlar Nurhak dağları üzerinde Nurhak kazasını geçerek Engizekleri iniyor. Birkaç gün Nurhakların güneyinde kalıyor. Tartışmalarımız oluyor; Nurhak Köylüleri var, Alevi ve Bektaşi kökenli olan bu insanlarla Sabri arkadaş ilişkileniyor. Halkla zedelenmiş olan ilişkileri tekrar düzeltmeye çalışıyor.

Bir ara beni çağırıp Elbistan’a gitmemi belirtiyor. Yaralı birkaç arkadaş var. Birisi Gazi -Şemsettin Kino- diğeri Hogir -Ali Manaz-arkadaştır. Getirmemi istiyor. Hazırlık yapıp ayrılıyorum. Nurhaklar üzerinden Elbistan’ın bir köyüne doğru yol alıyorum. Sabri arkadaşlar noktalarını değiştiriyorlar. Engizeklerin Şahin kayalarına kayıyorlar. Düşman çok yoğun operasyon içinde olduğu için ve büyük bir ihtimalle etraftan giden bilgiler üzerinden arkadaşların bulunduğu yeri sarıyor. Çatışma başlıyor. 2 gün boyunca kıyasıya çatışmalar yaşanıyor. İlk gün Sabri arkadaşın komutasında birlik düşmanı etkili vuruyor. Suruçlu olan melek yüzlü genç Mahir yoldaş şehit düşüyor. Birlik’te başka kayıp yok. Gece yarısı çemberi kırıp… Arkadaşlar toplanıyor bu arada düşmanın ondan daha fazla kayıpları var. Bir vadiden kendini bırakan yoldaşlar, termalli tank pususuna takılıyorlar. Etrafı tanklarla saran düşman vuruyor. İlk vuruşta bir arkadaş şehit düşüyor,4 arkadaşta yaralanıyor. Dağılan grup tekrar çatışma yerine dönüyor. Ertesi sabah bir yandan tanklar, biryandan da düşman saldırıyor. Öğlenin geç saatlerine kadar çatışmalar sürüyor. O saatlerde düşman kobraları getirerek roketlerle vuruyor en son kimyasal kullanarak, Sabri arkadaşın birliğindeki 18 arkadaşı şehit düşürüyor.

Sonraları Maraş morguna götürülen arkadaşların cenazeleri kömürleşmiş ve yanmış hali bunu doğrulayacaktı. Bu çatışmada kurtulan bir arkadaş olup biteni çok yakında karşı sırtta izliyor. Ve sonraları karşılaştığımızda bize anlatacaktı.

Radyoda şahin kayalarında çıkan çatışmada Sabri arkadaş-eyalet komutanının-şahadetini öğrendiğimde tarih 31 Temmuz’u gösteriyordu. Çatışmalar 29–30 Temmuz günü yaşanmıştı. Üzerine gitmekten korkan Türk askeri kimyasal silah kullanarak bu korkusunu aşmaya çalışıyor.”Domuzdan post, Türk’sen dost olmaz”derler. Tam bilemem ama atalarından almış oldukları gaddar kültürü her fırsat bulduklarında her sıkıştıklarında hiç çekinmeden sergileyen bir düşmanla karşı karşıya olduğumuz kesindir. Ondandır ki çekinmeden gerillaların üzerine kimyasal gaz yağdırıyorlar. Mücadele tarihimizde sıkça rastladığımız bu durumlar bize artık garip gelmiyor. Aynı yılın üç nisanını da şehit düşmüş olan Kendal- Hüseyin Matur- yoldaşı panzerlerin arkasında sürükleyerek en vahşi bir şekilde yaralı yoldaşımıza işkenceler yapan bu düşman, öyle ahlak, kural, hukuk tanımayan insanlık dışı bir yaratık olduğunu her fırsatta göstermekten çekinmemiştir.

29–30 Temmuz 1993 yılında şehit düşen yoldaşlarımız:
Zınar Pazarcık, pazarcığın Kurtdere köyünde olan Tevfik Bıçak. Anlatılması güç bir arkadaş. Her zaman tebessümle, fedakârlıkla anılacak melek kalpli bir arkadaş.

Pılıng Doğanşehirli Doğan Kalik, aynı ismi gibi bir kaplandı. Belki de eyalette arazi ile bir olmuş bir semboldü.
Mahmut Erzincanlı Ankara da kalmış birikimi ile göz dolduran entelektüel bir yoldaş.

Dr. Hasan Konya Kürtlerinden tıp okuduktan sonra saflara gelen kibar ve nazik bir genç.

Nurhak -İstanbul orman fakültesinden- Elbistan söğütlü köyünden çalışkan hep güleç yüzlü bir yoldaş.

Welat Elbistan, -Serdar Kocakaya- güzel yüzlü bir gençken halen gözlerimde canlandırmadan edemediğim ve anmadan da edemeyeceğim zeki melek.

Sefkan ve Nasır. –Kantarmalı –,Kendal –Keşanlı, Hepsi de Elbistan’lı hepside güleç hepside fedakâr hepside önceden birlikte kalmışlardı. Hepside cana yakın gelecek vaat eden dinamik gençler.

Kurdo Pazarcık Cennet pınarı köyünden Avrupa’dan gelmiş bir moral kaynağı.

Xebat Mardin, Adana Dağlı oğlundan henüz 16 yaşında cıva gibi yerinde duramayan bir Mardin Karanfili. Hatırlarım Nisan’da ilk eğitimi verdiğimde çok sigara içtiğinden dolayı çağırıp günde iki sigaradan fazla içmemesi gerektiğini söylediğimde, “ama heval bu nasıl olur” dedikten sonra kalkıp gittiğini ve sonrada onun gibi iki genç gelip ‘madem iki sigara veriyorsan biz içmeyeceğiz’ deyip kızarak tekrar gittiklerini de hatırlıyorum. Sonradan onları çağırıp daha fazla tütün vermeleri gerektiğini de hatırlıyorum. Ancak hemen arkasında ağır bir spor yaptırıp doyasıya öksürdüklerini de hatırlıyorum. Ve halen o güleç güzlü Xebat’ı hatırlıyorum. Ve 2007 yılında ilk kez bir arkadaşın onu tanıyıp tanımadığımı bana sorması ve bir resmini bana göstermesi üzerine tutamadığım gözyaşlarımı da hatırlıyorum. Bu unutulmaz genci hep hatırlayacağım.

Amed’li Ferhat, Kulp’lu uzun boylu Seyitxan, Adıyamanlı Berivanı da hatırlıyorum.

Ve Elbistan’lı balcının kızı diye seslendiğim Mizgin – Elif Gezer- arkadaşı da hatırlıyorum. Balcının kızı ismini bir romanda esinlenerek takmıştık. Sonrada balcılık yapan ana ve babayı da tanıdığımızda tamdı balcının kızı olduğuna karar kılmıştık. Çünkü gerçekten bal gibi şirin ve tatlı bir baba ve anayı görmüştük. Sonra Sinan Cemgilleri güzergâhların yerlerini bize gösterecek olan yine bu balcı amcamız olacaktı. Arada yıllar geçti tam 14 yıl, unutmak, hatırlamamak, anmamak düşünülemez. Güneybatı’da bir rol oynayacak PKK komutanının çok erken şahadeti bir halkın umudunu gerçekleşmesini ertelemeye götürürken bir eyaletin düzeltilme şansı kaçırılmış oluyordu. Bu oldukça kahredici bir durum, çekilmesi kaldırılmaz bir durumdur.

Durumun özü bu olsa da, bir gerçek vardır ki o da değiştirilemez, tarif edilemez.

O da tüm zorluklara rağmen, engellemelere rağmen Sabri arkadaşın gösterdiği irade ve kararlılık, düşmana inat gösterildiği direniştir. Halk, ülke ve insanlık için mutlaka dağlara tırmanmalı orada yeni yaşamın temelini atma mücadelesine katılmaktır.

O hiçbir dakika tereddüt etmeden bunu gerçekleştirdi. O hiçbir dakika duraksamadan bunun için hep yoldaydı. Ve halende onun idealleri yollarda, dağlarda ve halkımın yüreğinde tap taze ve canlı olarak akmaktadır.

Ancak bu ruhun zayıfladığı yerlere yok mudur? Vardır! O da Sabri arkadaşa ve onun arkadaşlarına bağlı olduklarını söyleyen memleketindeki duruştur. O kadar emek sarf etmiş, kan vermiş bu halk bu günlerde zayıflamış görülüyor. Hâlbuki Sabrilerin yoldaşıyım diyenler, yakın akraba ve dostum diyenler onun ve onların anısına ölümüne bağlı kalmasına bilmeleri gerekmez mi?

Sabrilerin küçüğü olan Nucanlar –Cennet Dirilik- Botan’da Dersime doğru yol alırken asıl hedefi Nurhak’lardır demesinin altında Sabri arkadaşın Nurhak’ta şehit düşmesini düşündüğündendir. Ona bağlı olmasına en temel kıstası onun yolunda yol almaktır. Onun yaşamını kendisine esas almasıdır. Nucan arkadaşta fiziki zorluklarına rağmen hiç tereddüt etmeden durmadan Engizek sahasına yönelmeyi hedeflemiştir. Bu bir bağlılık bu bir devrimci sadakat bu bir kararlılık bu bir iddia. Ve bu bir durdurulamaz gerçekleşme öyküsüdür.

Sonuçta insan birazda bu sahalarda yaratılıyor. İnsan buralarda insan oluyor. Kendisini buralarda buluyor. Ben olma burada ben oluyor.
Yeni bir 29 Temmuz’a doğru giderken Sabrilerin ve onun yoldaşlarının anıları önünde saygıyla eğilirken, onlar için, halk için, insanlık için mücadeleye devam edeceğimizi herkes bilmelidir ve o görkemli insanlara dost, yoldaş, akraba olanlarda aynı bağlılığı göstererek mücadeleye dört elle sarılmalıdır.

Direnişleri, direnişimizin temel harcı olmaya sonuna kadar devam edecektir!

Ve gidenler*
Takılıp bir güvercin serüvenine
Tüm mevsimleri
Sevinçleri
Ve acıları
Paylaşmak için
Ve tekrardan dönmek üzere
Bu topraklara
Kalbimizin kuzeyinden güneyine doğru
Özgürlüğe kanat çırpıyorlar

*Sabri arkadaşın mezar taşına kazılmış şiirdir

Kasım Engin

 

Bir halkın kalbine serpilmiş bir direniş abidesine, yaşamak hem de en onurlusundan yaşamak dışında ne layık olabilir ki. Evet, şahadet yıldönümünün birinci yılını geride bırakırken, doğum gününü kutlamak yaşamına yüklediğin anlamla bağlantılıdır.

Bizler ölümsüzlüğüne, yaşamınla ve direnişinle anlam yüklemekteyiz.

Sen hem yaşamınla hem de ölümünle anlam yaratabilen bir insansın.

Bu nedenle yaşamı uğrunda ölecek kadar sevmesini bilenlerdensin.

Bedeninin cansız kalması tek başın ölümü ifade eder mi?

Ölümüne tutkulu olduğun hayalleri uğruna kendini feda ederken milyonların yüreğine gittiğini elbette biliyordun. O yerden daha onur verici başka bir yer var mı ki bu dünyada?

Ama ne için yaşadığını bilmeyenler neden şehitlerin doğum gününü kutladığımızı da anlayamaz. Nucanlar bilincimizde, ruhumuzda ve yüreğimizde yaşayan emsalsiz ve yegane güzelliklerimizdir.

Seni yaşattıkça anlamlılaşacağımızı biliyor ve gerçek anlamımızı sende arıyoruz.

Ve bir 27 Ağustosta seni özlüyor, halkımızın yüreğindeki yaşamının doğum gününü kutluyoruz.

Senin şahsında bütün Beşiri şehitlerini; Ali Dersimleri, Xebatları, Agirileri, Muratları ve Kawaları saygıyla anıyoruz. 

Bir mücadele arkadaşı

Nucan yoldaşın Gerilla kuzeni olarak onun anısını yaşatmanın bir görev bilerek bir kaç cümle kaleme dökmeyi borç biliyorum.

Nucan yoldaş orta halli bir ailenin çocuğu olarak dünya ya geldi. Henüz 6 yaşındayken hem babasını kaybetti, hem de çevrenin en yurtseverlerinden ve Apocu bilinen öğretmen amcası Mehmet Dirlik’in katledilişini yaşadı. Uzun yıllar bu katlediliş çevresi ve Nucan yoldaşın belleklerde silinmedi.

Mehmet Dirlik’in mezar taşına ‘’Bağımsızlık ve özgürlük Savaşçısı Mehmet Dirlik ölümsüzdür’’diye kazılmıştı. Bu sözler hep canlı duran sözlerdi. Bunlar benimde belleğime kazılmıştı. Akraba çevresinde hırsı, öfke ve intikam duygularının gelişmesinde önemli rolü vardı.

Onun yaşam öyküsünü ona hep yakın durmuş olan küçük kardeşi şöyle ifade ediyor;

1972 Pazarcık`in Kuruçay köyünde hayata gözlerini açtı. Küçük yastayken babasını kaybetti. Annesi onun için hem anne hem de baba oldu. Çocukluğunda çok sakin ve sessizdi. Çokta sevimli, sempatik ve bakışları insana güven veren bir özelliğe sahipti. 1979-83 yılları arası ilkokulu köyde okudu. Okulda çok basarili ve çokta çalışkandı. Öğretmenleri onu sürekli tüm çocuklara örnek gösteriyorlardı. 1983-86 yılları arasında ortaokulu Karahasanlar köyünde okudu ve yine ayni basariyi sağladı. Ailenin içinde en basarili olan oydu. Bir yıl Maraş”ta bir yılda Antep”te liseye gitti. Okulu yarim bırakıp Avrupa ya cıktı.Almanya da 3 yıla yakın okula gitti. O dönemlerde Şexo Dirlik (Sabri) Avrupa daydı. Onu hep kendine örnek alırdı. Bir yıla yakin Köln de Koma Fırat grubunun folklor çalışmalarına katıldı. Leverkusen bayanlar folklor ekibini kurdu ve bizzat kendiside yer alıyordu. Orda fırsat buldukça yurtseverlere dil konusunda (tercümanlık) yardımcı oluyordu. HİÇBİR ZAMAN BİREYSEL BİR HAYATİ OLMADI. Her şeye toplumsal bakıyordu. İçinden kimseye kin beslemedi. O güzelim bakışları, sempatik durusu, herkese güven veriyordu. Hiç konus masada durusu yurtseverleri etkiliyordu. Eylemlere herkesten önce giderdi. Tabi Sabri arkadasın şahadeti onu derinden bir sessizliğe götürmüştü. İçinden durmadan ‘bir şeyler yapmak lazım, artık onun silahını ben kaldıracağım ve Nurhaklar yetişeceğim’ diyordu.

Değerli ablacığım;

Her şeyini ama ama her şeyini seni çok seviyorum fakat senin bir huyunu sevmezdim, hepte söylerdim. Keçi inatçılığını, bir şeyi kafana taktığında yanlışta olsa onu yapardın. Çünkü diyordu ‘ben bir karar aldığım zaman yerine getirmem lazım, yoksa kendimi boşa çıkarmış olurum’. 1994 yılında Avrupa da partiye katildi. Bir yıl İngiltere de çalışmalarda yer aldı. Bir yılda Belçika da çalışmalarda yer aldı. Sonra ülkeye, Mahsum Korkmaz akademisine gitti. Uzun bir dönem başkanın yanında kaldı. Güneyde kitle faaliyetleri yürüttü. Hiç bir zaman unutmam, güneydeyken bizden elbise istedi. Kendisi siyah rengini çok severdi. Adeta bir tutku halinde. Annem sevdiği renkten kendisine gönderdi. Sonra telefonla konustu, neden kapalı renkler gönderdiniz. Bizde sen o renkleri seviyordun ondan dolayı. Bize demişti. ‘BÜYÜK BABA YANİ BAŞKAN KIZIYOR.’ Annemde demek ki küçük annenin lafı geçerli olmuyor demişti, gülmüştük. Bu öyle bir mücadeledir ki insani tümden değiştiriyor. Sevmediğin şeyleri seviyorsun. Her şeyi bir halk için yapıyorsun.”

Bu arada diğer amcası – Gerilla komutanı olan Şexo Dirlik (Sabri) 93 yılının 29 Temmuz’unda vahşice kimyasal silahlarla Nurhaklarda daha doğrusu Engizekler de  katledilişini yaşadı. Bu kükreyen öfkeye daha büyük  bir öfke kattı. 95 yılında Ortadoğu da Kürt Halk önderi Abdullah Öcalan’dan eğitim aldı. 97 yılında özlediği gerillaya ve onun mesken eğlediği dağlara çıktı. Güney Kürdistan’ın bir çok alanında kaldı o hep kuzeye gitmek için direndi, çırpındı.

En son bana yazdığı mektupta ‘’,.. Uzun bir süredir kuzey temelinde yoğunlaşmam var ve artık yoğunlaşmayı aşan, kendini sadece ona kilitleyen bir pozisyondayım. Daha önce sunduğum öneriler karşısında sürekli farklı gerekçeler önüme bir engel olarak çıkartıldı ve bende soğuk kanlılığımı yitirmeden anlayışla karşılamaya çalıştım. Zaten kendime dönük hiç bir zaman önerilerimde olmadı. Görüşlerim olduysa da her zaman benden istenene tabi olmayı, belirtilenleri yapmayı  esas aldım. İlkesel olarak ta bunun doğruluğuna inanıyorum. Ve bundan sonrada böyle yaklaşmaya çalışacağım.Ancak kuzey her zaman bir görüş olarak vurgulamaya çalıştığım ve gerçekleşmesi için sürekli gündeme getirmeye çalıştığım bir istemimdi. Sürekli farklı çalışmalar öne çıkartılarak bu istemim engellendi. Benimde ülkemin güzelliklerini görmek, yaşamak ve hissetmek gibi bir hakkım olduğuna inanıyorum. Sana bağlantılı gelmeyebilir, saçmada gelebilir ama insanların istemlerine ket vurmanın, özgürlüğüne de ket vurmak olduğunu düşünüyorum....’’ Bunlar Nucan yoldaşın sözleri. Bu duygulara yabancı olan biri değilim, öncelikle Avrupa’da iken ülkeye göndermek istememeleri ve geciktirmeleri, yine 90 yılında Ortadoğu’da Mahsum Korkmaz Akademisinde iken bir devre daha bekletmeleri bende yarattığı ruhsal gerginliği ve tepkiyi halen anımsıyorum. Kaldı ki Nucan yoldaş 97 yılından beri Güneyde bu bağlamda kuzeye yönelmesi oranda kendisini geliştirmesi, verdiği sözlerin gereklerini yerine getirmesi anlamlıdır.

Annesine yazdığı mektupta bu ısrar ve istem daha belirgin olarak öne çıkıyor. Ve mısraları şöyle devam ediyor;

‘Son verdiğim karardan başlayarak yazmaya çalışacağım. verdiğim bu kararı çok fazla benimsemeyeceğini, hoşnut olmayacağını çok iyi biliyorum. anlayışla karşılamanı da senden istemeyeceğim. Senden böyle bir şey istesem de çok fazla mümkün olmadığını  biliyorum. benim açımdan Dersime gidiş bir gerekliliktir. „Nasıl bir gerekliliktir“ diye mutlaka soracaksın. işte sevgili anneciğim bunu senin anlayacağın bir temelde anlatabilmekte çok fazla mümkün de değildir. Yanımda olsaydın ikna olmayacağını bilsem de sana bunu izah etmeye çalışırdım. ama bir kaç satırın içine istesem de bunu sığdırmayı başaramam. BİRDE HER HPG GERİLLASININ YÜREĞİNİN BİR KENARINDA BİR GÜN DERSİM DAĞLARININ ZİRVESİNE ÇIKMA TUTKUSU VARDIR. Dersimi hep isyan, direniş kalesi olarak ele aldım ve geçmiş tarihte bunun somut örnekleri ile doludur. Mevcut aşamada bizim açımızdan stratejik önemi olan büyük bir mevzi. Bayan arkadaşlar açısından bu daha fazla geçerli. Çünkü kuzeyde Botan’nın dışında bayan arkadaşlar sadece Dersim’de varlardır. Buda bizim açımızdan Dersim’in önemini daha da fazlalaştırıyor. Güney’de nicelik olarak fazla olan bayan arkadaşların içinde herkesin Dersim’e gidiş istemi olmasına rağmen, bu fazla mümkün olamıyor. bundan dolayı giden arkadaşlar bizde çok şanslı olarak ele alınıyorlar. Bende böyle bir şansı önerimle değil dayatmalarımla kazandım. biliyorum sana daha ters gelebilir  ama benim asil istemim Dersim değil Amanoslara gidebilmektir. Hem de Nurhakların doruklarına çıkmaktır. Amanoslara bayan arkadaşlar gidemiyor ve bu gidişle hiçbir zamanda gidemeyecekler. Bayan arkadaşların bir gün Amanoslara gidebileceği günü beklemem mümkün olmadığı için  bende Amanoslar’dan sonra gelen ikinci tercihimi devreye koydum. Gideceğim yer Amanoslar olsaydı sevincim daha fazla olacaktı. NURHAKLARIN DORUKLARINA ÇIKIP DERİN BİR NEFES ALDIKTAN, HAVASINI BEŞ DAKİKA DA OLSA SOLUDUKTAN SONRA BUNUN VERECEĞİ SEVİNCİ VE COŞKUYU KALBİMİN NE KADAR KALDIRABİLECEĞİNİ İNAN BENDE BİLMİYORUM. örgütümüzün ne bugün nede gelecekte hiçbir zaman bayan arkadaşları Nurhaklara göndereceğini de sanmıyorum. işte bundan dolayı da ben Dersim’e gidiyorum. Bana hep soruyorlar ‘nedir Güney Batı’ya seni bu kadar çeken ve gidip de orada ne yapacaksın? Ne gibi bir planın var.’ Beni çekenin ne olduğunu gerçekten bende bilmiyorum. Çünkü oraları görürsem sevinçten kalbim duracak. Yazdığım garip bir espri de olabilir ama asıl sevdam Dersim değil Amanoslardır.

4 temmuz 2005 kızın cennet.‘

2003 yılında açığa çıkan ihanetçi işbirlikçi çete eğilime tümden hareketi dağıtmaya ve tasfiye etmeye dönük bir pratik içerisinde oldu. Oldukça etkiledi. Hem içte, hem de dışta çok tahripkar oldu.

Elimize ulaşan, kulağımıza gelen haberlerde öğrenebildiğimiz kadarıyla bizim büyüdüğümüz toprakları- yani pazarcık ve çevresini de etkilemiştir. Halbuki bu yörenin 78 yıllarında şehidi var. Mehmet Dirlik’le başlayan,Anuşlardan, Evsanlara, Sabrilerden, Engin Sincerlere ulaşan bir halkadır bu.

Böylesine en gözü pek evladını vermiş bir halkın zayıflıklar yaşaması, kendisini gevşetmesi, mücadeleye aktif destek sunmaması, bizleri çok üzüyor.

Nucan yoldaşın kuzeye o kadar gitmek istemesinin temel bir nedeni ve gerekçesi de çevresidir.Yani pazarcıktır, Güneybatı’dır. Şehit Erdal yani Engin Sincer yoldaşın ’Militanlar militanlık görevlerini yapmalıdır’’ sözü böyle anlarda anlamlı olur. Fedailik, halka bağlılık böyle süreçlerde öne çıkar. Yoksa bolluğun, çokluğun rahatın olduğu yerde herkes fedailik taslıya bilir.

Zorlu süreçlerde önde yürümek seçkin insanların işidir. Nucan böyle seçkin bir insandı. Kuzeye hem de Seyit Rıza’ların memleketi ne yöneliş  kutsal bir davranıştır.

Örgüt aile konumundan dolayı onu hep durdurmaya, göndermemeye dönük görüş belirtti. Ancak mektubunda dile getirdiği “Benimde ülkemin güzelliklerini görmek, yaşamak ve hissetmek gibi bir hakkım olduğuna inanıyorum.’’sözleri onun ruhsal duruşunu ifade eder. Ben kendim başta yoldaşı olarak ve yine kuzeni, yaşça büyüğü ve sivilde akraba çevrem içerisinde büyük bir mesafeyle en çok sevdiğim insan olan Nucan yoldaşın bu istemini hep destekledim.En son ona yazdığım mektupta’’ kendini gerçekleştir, kendi içinde uyumu yakala, buda yapmak istediklerinin pratikleştirmesinden geçer’’ ile yanında olduğumu yazdım.Şimdide bu düşüncelerimi savunuyorum.

Nucan yoldaşın halka olan bağlılık kararı onun belirgin özelliği olan mütevaziliği, coşkusu ve ışıldayan gözlerine renk katan gülümseyişi,ve onun sarışın saçlarına renk katan güleçliği hep canlı bir Mona Lisa portresi gibi gözlerimde kalacaktır.

Şunu herkes bilsin, bu Halkın seçkin evlatları dize getirilemez. Onurlu bir barış olmadan teslim alınamazlar. Nucan yoldaşlar gibi düz bir ovalık alanda üç gün tüm tekniğe karşı çatışarak, yaralandıktan sonra’da bombasını kendisinde patlatsalar da teslim olmazlar. Bunu artık kuru kafalar anlamalıdır. Beşiri direnişi bu anlamda da yeterince dersler içermektedir. Militanlar, seçkin evlatlar izleyecekleri yolu ve yoldaşlarını biliyorlar, kuru kafalı köhnemiş zihniyetin sahipleri de bunu artık anlamalıdırlar.

Biz yoldaşları ve yakınları olarak Nucan yoldaşın bize verdiği mesajı aldığımız gibi, onun anısına bağlılığı bir gereği olarak, halkımızın hak ettiği özgürlük günlerine kadar mücadelesini kendimize özelde kendime edeceğime halkımıza söz veriyor, halkımıza ve ailesine tekrardan baş sağlığı dileklerimi sunuyoruz.

Kasım Engin

24’cü 15 Ağustos yılına girerken, HPG’nin değerli komutanlarından ve Askeri Konsey üyesi Medeni yoldaşı şehit vermiş bulunuyoruz. Hem şehit düştüğü dönemi anlamak ve hem de Medeni arkadaşın değerli özelliklerini ortaya çıkartarak özümsemek açısından değerlendirme yapmak gerekli ve önemli oluyor.

Medeni arkadaş 1990 yılında gerilla saflarına katılmıştır. Kuzey Kürdistan’ın orta alanlarından olan Bitlis’in Norşin ilçesinde doğup büyümüştür. Katılımından itibaren uzun süre Zagros alanının çeşitli bölgelerinde savaş birliklerine katılmıştır. Yine Behdinan alanında ve birçok yerde savaşçılık yapmıştır. Savaşa her düzeyde katılım gösterdi. Becerisi, etkinliği onu gerilla örgütlenmesi içinde komutanlaştırdı. Değişik düzeyde uzun süre görevler yürüttü. Her türlü komutanlık ta bulundu. 1997 yılında Zagros yürütmesi içinde yer aldı. Daha sonra Zap ve Gare alanlarında savaşa katıldı. Geri çekilme döneminde o da Kandil’e gitti ve 2000 yılında yaşanan YNK’yle savaşta tabur komutanı olarak yer aldı. 2002 yılından itibaren Zagros ve Gare karargahlarında koordinasyon üyesi olarak görev yürüttü. Medeni arkadaş, 2005 Ağustos’unda yapılan HPG genişletilmiş Komuta Konseyi toplantısına katıldı ve ihtiyaç üzerine Dersim alanında savaşa katılma önerisinde bulundu. Son iki yıldır da Dersim saha koordinesinde yer alarak mücadele yürüttü. Bu katılımcılığı sonucunda, Şubat başında yapılan HPG 4. Konferansı onu Askeri Konsey üyeliğine seçti.
Medeni arkadaş hiç tanımadığı ve ilk defa gittiği Dersim alanında 2006 pratiğinde etkin bir katılım göstererek önemli hizmetlerde bulundu. 2007 yılında Dersim’in açılım alanlarına dönük çalışmaları örgütleyen yönetimin başında bulunuyordu. Onun hedeflenmesi biraz da gerillanın Türkiye’ye yayılmasına dönük yürüttüğü bu faaliyetlerden ötürüdür. Şehit düştüğünde Dersim saha koordinesi ve HPG Askeri Konseyi üyeliği görevlerini yürütüyordu.

Medeni arkadaş yaşamı boyunca her zaman savaş birlikleri içinde yer aldı ve savaş ortamında bulundu. 17 yıllık kesintisiz savaşçı pratiğinin zengin tecrübesini kişiliğinde somutlaştırdı. Her zaman başarı çizgisini esas aldı ve sayısız başarılı eylem içinde savaşçı veya komutan olarak yer aldı. Elbette bazı dönemlerde eleştirilerle de karşı karşıya kaldı. Medeni arkadaş ona da açık oldu. Hiçbir zaman eleştiriye kendini kapatmadı. Belki zamanında ve derin anlamada zorlandı ama özeleştirisel yaklaşım göstermekle de, hiçbir kapalı tutum içinde olmadı. Örgütün değerlendirme ve eleştirilerine, yine birlikte çalıştığı yoldaşlarının, çalışma arkadaşlarının eleştirilerine her zaman açık oldu. İtirazsız dinledi, tepkisiz anlamaya çalıştı. Gerçekten de büyük bir kişilik örneği oldu. Tabi bu süreci mücadele içerisinde geçirmiş, şimdi HPG’ye ve genel hareketimize büyük güç katan, önemli bir kadro-komuta birikimi var PKK’nin. Güçlü bir kadrolaşmayı ifade ediyor bu ve birçok gücü de etkiliyor.

Fakat bütün bunlar içinde, tüm süreci savaş ortamında ve savaş içinde yaşamış olanlar azdır. Medeni arkadaş işte bu az sayıda olan kişilerden birisi oldu. Bunu hiç unutmamak lazım. 90’dan itibaren gerilla hareketinin geliştirdiği ulusal diriliş devriminin canlı tanığı ve büyük öncü militanı olarak varlık gösterdi. Bu süre içerisinde tabi her türlü zorlukla yüz yüze geldi. Yılmadı, geri durmadı. Beynine ve yüreğine dayanarak, önderlikten ve halktan güç alarak yoldaşlarla, örgütle bütünleşerek bu zorlukları yenmeyi, çalışmayı bir ilke olarak esas aldı. Sayısız engelle karşılaştı. İçten, dıştan gelen engellerdi bunlar. Zorluklarla doluydu tabi oldukça zorlayıcıydı da. Hiçbir engel onu mücadele dışına itmek değil, mücadele ortamından uzaklaştırma gücünü bile gösteremedi. Her türlü zorluğa ve engele rağmen, özgürlük ve demokrasi mücadelesinin ve gerillanın geliştirilebileceğine inandı. Geliştirmenin yol-yöntemlerini bulma arayışı içinde oldu ve düşünerek, bilinç yoğunlaşması yaşayarak daha çok da pratikte çaba harcayarak, küçük imkânları büyük bir çabayla biriktirip mücadele ederek çözüm gücü yaratmayı bildi. Medeni arkadaşın böyle bir kişilik yapısı vardır. Yine bu süreç böyle kolay geçmedi tabi. 17 yıl en sert savaş ortamlarında, 24 saat savaşın içinde yaşayabilmek, ayakta kalabilmek tabi büyük bir irade, incelik, duyarlılık, taktik yaratıcılık ister. Bunları çoğu zamanlarda göstermeye çalıştı. Çok çatışmaya girdi, belki de savaş tarihimizin en fazla çatışmaya giren kişilerinden birisidir, çok yaralandı. Birçok kez ölümden döndü, adeta böyle delik-deşik olmuş bir vücutla ama yüksek bir irade ve inançla, yine de gerilla mücadelesi ortamından kopmayan, her zaman o ortamda kalıp savaş yürütmeyi bilen bir duruşun sahibi oldu.
Önderlik doğru savaşçılığı bir atım barut gibi kendini tüketmek değil de, kanını damla damla vermek olduğunu söylerdi hep. Medeni arkadaş gerçekten de uzun savaş dönemi içinde, kanını damla damla veren ve her damla kandan büyük gelişmelerin yaratılmasını bilen bir yaşamın sahibi oldu. Bu bakımdan öğrenilecek, örnek alınacak yönleri çoktur. Kişilik olarak belki çok öne çıkan, her şeye el atmak isteyen bir konumda olmadı ama aktif mücadelenin, özellikle savaşın her zaman içinde oldu. Sözden çok pratiğe, eyleme baktı. Sorunları çözmekten çok, pratikte, yaşam içinde çözüm üretmeyi daha doğru buldu. Bunlar önemli yönleriydi, özellikleriydi. Gerçekten de mütevazı bir kişilikti, yani Zagros pratiği çok tartışılan, değerlendirilen bir pratiktir. Çok savaş verilmiştir, çok şehit verdik. Tabi çok militan-komutan da yetişti. Savaş içinde bunlar yetişti. Öyle söz ortamında değil ama en çok savaşın içinde olan, savaşın her dönemine katılan her sürecin hakkını vererek kendini eğitip, yetkinleştiren ve komutanlaştıran bir çizginin sahibi oldu. O bakımdan gerçekten mütevazıydi, herkesle bir olmayı, birlikte mücadele etmeyi bildi. Arkadaşlarıyla uyumlu, görevler üzerinde tartışan-karar alan, pratikte kolektivizmi geliştirmeye çalışan bir tutumun sahibi olduğu gibi yeni katılmış savaşçılarla her zaman iç içe oldu. Yaşamda, mücadele de onlardan hiç kopmadı. Çoğu zaman bulunduğu ortamda rütbesinin ne olduğu hiç bilinmedi. Geçenlerde bazı arkadaşlarla karşılaştık şaşkındılar, diyorlardı; “biz İbrahim arkadaşın bu kadar yıldır örgüt içinde olduğunu hiç bilmiyorduk. Sanki böyle 5–10 yıllık bir arkadaş olarak görüyor ve sanıyorduk. Ne kadar eskiymiş”. O bir duruştu tabi katılımdı. Mütevazı bir duruş ve yaşamdı. Medeni arkadaş da benzer bir duruşun, yaşam çizgisinin yürütücülerindendi. O kadar süre en kızgın savaş ortamının içinde bulunmuş olmasına rağmen, her türlü çatışma ortamından geçmesine rağmen, örgüt bir görev verdiyse, bulunduğu alanda üzerine hangi görev düştüyse ona itiraz etmeden yürütmeyi esas aldı. Bulunduğu ortamda kim olduğu, ne kadar süre mücadele içinde bulunduğu, yetki düzeyinin ne olduğu hiç bilinmedi. Hep yapı içinde savaşçılardan birisi olarak yaşamayı, katılmayı esas aldı. Bu savaşçılıkta da böyledir. Her zaman pratiğin başında oldu.

Yani böyle bir komuta çizgisi, gerilla da her zaman vardır. Gerillanın yaratıcısı, öncüsü olan Agit komuta kişiliğinden başlayan bir çizgi bu. Bu çizgi, yüzlerce çok değerli gerilla komutanı yetiştirdi bu 25 yıl içerisinde. Medeni arkadaş da bu çizgi içinde yer alan ve böyle bir savaşçı olmaya, çizgi dâhilinde yaşayan-savaşan bir kişilik olmaya büyük gayret gösterdi. Her zaman savaşın içinde olan, görev ve sorumluluk neyi gerektiriyorsa onu yapan, yanında bulunan yoldaşlara gücü oranında destek veren, yardımcı olan bir tutumu gösterdi. Birçoklarının çok ihtiraslı olmalarına rağmen, küçük bazı değer üretmelerine rağmen, büyük karşılık beklemelerine, kendilerini görüntü de çok öne veren pozisyonlarına karşın, Medeni arkadaş pratikte iş yapmayı esas alan ve ona ne tür iş düşüyorsa onu yapmayı esas alan bir kişilik oldu. Bu konuda gerçekten hem mütevazıydi hem de önemli bir çizgi sahibiydi. Rahatlıkla Medeni arkadaşı karargâh komutanı da yapabilirdin, tabur komutanı da yapabilirdin. Bir yerde gerekiyorsa, bölük komutanı da olabilirdi. Bir savaşçı olarak da katılabilirdi. Eğer bulunduğu ortam savaşçı olmasını gerektiriyorsa, hiç tereddüt etmeden savaşçı olarak da katılabilirdi. Pratik içinde de hep en başta olan ve iş yapan, iş yaparak çalışma kolektivizmini yaratan başkalarının iş yapmasını sağlayan bir çizgiyi yürüttü. Böyle emir veren, özerkleşen hep söz düzeyinde kalan, pratikte öncülük görevlerine sahip çıkmayan bir çizgiyi ret etti. Onun savaşçılık anlayışı, komutanlık anlayışı görev üstlenmekti, iş üstlenmekti. Ve üstlendiği işi de en başta yapmaktı. Başkalarının da katılması gerekiyorsa, onları katarak yapmaktı. Bu bakımdan her zaman savaşçı oldu hem de değişik düzeylerde komutanlık yaptı. Bu durum onu büyük bir tecrübe sahibi haline getirdi. Kürdistan gerilla pratiğinin en çok tecrübe sahibi olan kişiliklerinden birisiydi. O tecrübelerini de her zaman pratiğe aktardı. Savaş pratiğini aktardı. Yeni savaşçıları eğitme temelinde aktardı.

En sonunda Zagros-Behdinan alanlarından o büyük savaş tecrübesini, Dersime taşıyarak orada da savaş pratiğine aktarmayı esas aldı. Gerilla tarzının, taktiğinin geliştirilmesi, oturtulmasında pratikleşmeyi esas alan bir çizgi de hep yürüdü. Bu bakımdan hem mütevazı kişiliği, katılımı hem de savaşçılığı komuta çizgisinden örnek alınacak özellikler çoktur. Kürdistan gerillasının yarattığı yüzlerce büyük savaşçı ve komuta örneklerinden birisi oluyor. Hep onlardan öğrenmeyi, onların takipçisi olmayı ve hayata geçirmeyi, şehitlerimizin özelliklerini hayata geçirmeyi esas almıştır.

Önderlik eğitiminden geçti tabi, önderliği tanıdı. Değişik parti eğitimlerinden de geçti. Bütün bu tutumu, davranışı, pratikçiliği o bilinç düzeyiyle, kavrayış düzeyiyle kararlılığıyla bağlıydı. Bu bakımdan sorunlar ve zorluklar ne olursa olsun, o hep mücadeleyi yürütme kararlılığı içinde oldu. Mücadele yürütülür, pratikte ısrar edilirse zorlukların yenileceği, sorunların çözüleceğine inandı. Dolayısıyla da çözüm yerini hep pratik olarak gördü. Sorunları pratikte çözmeyi, zorlukları mücadele ederek yenmeyi esas aldı. Bu bakımdan en küçük bir ideolojik-örgütsel duruşta yalpalama, geriye düşme, zayıflık gösterme olmadı. Bu bakımdan önemli bir bilinç yoğunlaşmasına sahipti, okuyan-anlayan bir kişilikti. Önderlik gerçeğine, önderlik çizgisine tutku düzeyinde bağlı oldu. Bu bağlılık onu, her zaman bu çizgi temelinde kendini eğitme, geliştirme, hata ve eksikliklerini eleştiri ve özeleştiriyle bulma tutumuna yöneltti.

Tabi çok güçlü bir Kürdistan yurtseveriydi, devrimci bir kişilikti. Gerçekten de büyük bir iradeydi. Yani Medeni arkadaş gibi zorluklar yaşamış, savaşta darbe yemiş kişilik çok azdır. Bir değil, iki değil sayısı çok fazla olan yaralanma düzeylerinde bunları yaşadı. Fakat o her zaman iradesine, inancına, bilincine dayanarak-güvenerek o fiziki darbeleri yenmeyi ve bir savaşçı olarak yoluna devam etmeyi bildi. Belki dıştan bakınca çok göstermiyordu ama büyük bir irade kişiliğiydi. Belki fiziki olarak çok gösterişli, cüsseli değildi ama müthiş bir direnç vardı. Yani o kadar yıpranma, darbe yemeye rağmen, o fiziki direngenlik tabi onun önderlik çizgisine bağlılığıyla, Kürdistan yurtseverliğiyle yani ideolojik duruşuyla bağlıdır. Bu bakımdan APO’cu çizginin doğruluğuna güçlü bir bilinç yoğunlaşmasıyla, anlayarak, kafa yorarak tutku düzeyinde inanan ve onun gereklerini yerine getirmeyi esas alan, bunu getirdikçe Kürt halkının özgür demokratik yaşam hakkının gerçekleşeceğini bilen, öngören bir tutumun sahibi oldu. Bu nedenle de 2005 yazı gibi birçok tartışmanın, karışıklığın olduğu bir ortamda, Dersim’de görev almaktan hiç tereddüt etmedi. Örgütün ihtiyacı olduğunu, HPG’nin, Dersim sahasını güçlendirmesi gerektiğini görünce, doğrudan kendisi önerdi ve gerillanın o zor ortamları aşmasında, büyük çözümleyici bir güç haline kendisini getirdi. Geçen bu iki yıllık çok hareketli, dalgalı, karmaşık siyasi askeri ortamına, en önemli bir mücadele sahasında en üst düzeyde görev yürüterek katıldı. Ne yapmak gerektiğini anlamaya ve anladığı ölçü de pratikleştirmeye çalıştı. Dersim sahasının gerilla pratiğinin örgütlenmesi ve savaşın yürütülmesine en önde katıldığı gibi, gerillanın Kürdistan genelinde örgütlenmesi, hatalarının düzeltilmesi yönünde düşünce ve öneri geliştirmekten geri kalmadı. Bu iki yıl boyunca, zaman zaman bu görüş ve önerilerini ana karargâha sundu. Oldukça isabetli görüşlerdi, gerillanın büyütülmesine ilişkin.

Yine tarz konusunda düzeltme yapmaya ilişkin. İstekleri, önerileri vardı. Medeni arkadaş bu yönleriyle tabi bir yandan 1 Haziran atılım sürecinin öncü militanları komuta gerçeklerinden biri olduğu gibi özellikle 2007 yılı pratiğinin geliştirilmesinde, HPG 4. Konferansında ve Kongra-Gel 5. Genel Kurulunda hareketimizin kararlaştırdığı aktif savunma döneminin geliştirilmesinde, öncü militan düzeyde yer aldı. Türkiye yönetiminin özellikle genelkurmayının kürt halkına inkâr ve imhadan başka bir yaklaşımı göstermedi, ne mutlu türküm demeyen herkesin türk devletinin düşmanı olduğunu ilan etti. AKP-genelkurmay uzlaşması temelinde, Türkiye’nin bütün imkanları seferber edilerek ve bin bir türlü hileli yöntem geliştirilerek imha ve tasfiye saldırılarının yürütüldüğü bir ortamda, bütün bunları boşa çıkartacak bir gerilla direnişinin paralel geliştirilmesine bir de bu direnişi aktif savunma direnişi düzeyine ulaştırmak, bunun pratik sahada planlaması, yeniden mevzilenmesini, tarzını, taktiklerini geliştirme gerillayı pasif savunma konumundan tümden çıkararak, aktif savunma konumuna çekme mücadelesine öncü düzeyde katılan ve en çok çaba harcayan böyle bir mücadele kişiliğinin sembolü olan bir savaşçı oluyor. Yine PKK’yi imha ve tasfiye konsepti temelinde başta önder APO’ya dönük zehirleme saldırısı karşısında, direniş mücadelesini geliştirme, önderlik çizgisine ve gerçeğine en ileri düzeyde sahip çıkarak, bu tür saldırıları boşa çıkartacak bir mücadeleyi pratikte var etmede en önde çaba harcayan militanlardan biri oldu.

2007 yılı mücadelesinin genel direniş içerisinde böyle özgün yönleri vardır. 2007 direnişi türk genelkurmayının gerillayı ezme ve marjinalleştirme stratejisi temelinde kuzeyde ve güneyde saldırılarını en çok yoğunlaştırdığı bir yıldır. Yine, PKK’yi imha ve tasfiye planını, önder APO’yu zehirleme, gerillayı ezme, halkı bastırma kürt direnişini bütün parçalarda tasfiye sürecine sokma saldırısını planlı bir biçimde en üst düzeyde yürüttüğü bir yıl. Dolayısıyla 2007 direnişçiliği bir yandan gerillayı ezme ve marjinalleştirme amaçlarına karşı, diğer yandan hareketimizi imha ve tasfiye etme amaçlarına karşı bunları boşa çıkartmak amacıyla yürütülen bir direniş oluyor. 2007 şehitlerimiz böyle büyük bir direnişin şehitleridirler. 125 yoldaşımızın bu direniş içinde şehit düştüğünü tespit etmiş bulunuyoruz. Tabi çok öncü militanlar var. Botan’da, Zagros’da, orta sahada, Dersim’de, Serhat’ta, Amanos’da, doğu Kürdistan’da, güneyde Kürdistan’ın dört bir yanında bu şehitler mücadelenin en ön saflarında yer alarak yaşamlarını verdiler. Şiyar’lar, Erdal’lar, Çiya’lar gibi gerçekten çok öncü, girişken, ön açan militan tutumlar ortaya çıktı. Bir edebiyat okulumuz vardı geçen bir ay içerisinde, üç üyesini şehit verdik. Bedirhan, Mahir ve Rojinda arkadaşı bir ay içerisinde şehit verdik. Medeni arkadaş bütün bu direniş sürecinin ve şehitlerinin sembolüdür, öncüsüdür. Bütün olumlu özellikleri kendinde toplayan, böyle büyük bir direniş sürecine öncülük eden niteliktedir. Bu özelliklere sahiptir.

PKK tarihi büyük direniş tarihidir. Yine, halk kahramanlığı tarihidir. Büyük şehitler tarihidir aynı zamanda. Her dönemi kahramanca, en ön safta mücadele ederek şehit düşen militanlar kazandılar. Her dönemin böyle öncü, örnek militanları oldu. Haki Karer’le, partileşme süreciyle başlayan, Cuma’larla, Salih’lerle devam eden bir partileşme sürecinin şehitleri var.

12 Eylül faşist askeri rejimine karşı, PKK ideolojisini zafer çizgisinde savunan, büyük zindan direnişçiliği var. Mazlum’ların, Xeyri’lerin, Kemal’lerin, Ferhat’ların direnişi var. Yine yurt dışı direnişçiliği var. 10’dan fazla şehidi vardır o direnişçiliğinde. 12 Eylül faşist askeri rejimine ve onun dayandığı inkâr ve imha sistemine tarihinin en büyük öldürücü darbesini vuran, o büyük 15 Ağustos atılımının öncü militanları şehitleri var. Agit’ler, Erdal’lar, Sevgat’lar var. Gerillanın yaratıcıları, Kürdistan coğrafyasında yerleştiricileri oldular. Zindan direnişçiliğinin, 12 Eylül rejimine ideolojik alanda vurduğu öldürücü darbeyi, siyasi askeri alana taşıdılar. Ve ulusal diriliş devrimini yarattılar. Kürt halkının kahramanlık dönemi dedi, önderlik bu döneme. Bu doğrultuda şehitleri halk kahramanlıklarının sembolü olarak tanımladı. Agit arkadaşı da şehitler şehidi olarak ifade etti.
Tabi 90’lı yıllarda ortaya çıkan ulusal diriliş devrimini ve gerilla direnişini ezmek için, Türkiye yönetiminin topyekun savaş konsepti temelinde yürüttüğü saldırıya karşı, yürütülen ve Kürdistan’ın bütün alanlarına yayılan çok kapsamlı ve kahramanca gerilla direnişi sürdü. 92’den-98’e kadar böyle bir direniş süreci vardır. Bu ne kadar saldırılırsa saldırılsın, ne tür askeri güç kullanılırsa kullanılsın gerillanın ezilemeyeceğinin, yenilemeyeceğinin ispat edildiği, kanıtlandığı bir direniş gerçeğidir. Her türlü düşman saldırısına karşı, önderlik gerçeğinin savunulmasının ve gerilla direnişinin yenilmezliğini gösterme direnişi olmuştur. Bu direnişin büyük kahramanları var, Beritan’lar var, Zilan’lar var. Binlerce şehidi var. Kürt halkı PKK öncülüğünde en büyük direniş savaşını bu direniş sürecinde yaşadı. Gerçekten de kuzey Kürdistan’ın yine güneyin bütün dağları, ovaları gerilla izleriyle doldu. Ayak basmadığı, gerillanın savaş yapmadığı hiçbir yer yoktur. Bu süreçte bunlar ortaya çıktı.

Uluslar arası komploya karşı, güneşimizi karartamazsınız kampanyası çerçevesinde yürütülen direniş var. Önderlikle bütünleşme ve önderliği sahiplenme direnişi. Uluslar arası komployu boşa çıkarma direnişi, bu kampanyanın da onlarca şehidi var. Büyük fedai direnişi bu kampanya içinde gelişti. Rusya’da, Taylan arkadaşımızın direnişinden tutalım, onlarca fedai eylemi yapan yine, zindanda, Kürdistan’ın diğer parçalarında, yurtdışında direnen militanlara kadar böyle büyük bir direnişçilik gelişti. YNK saldırılarına karşı direniş de bu kapsamdadır. Uluslar arası komplonun önderliğe yönelik saldırısı karşısında, güneşimizi karartamazsınız kampanyası temelindeki direniş gerillayı kuşatıp, teslim alma saldırısına karşı da Kandil’de partiyi, önderliği, mücadele değerlerini savunma direnişi olarak ortaya çıktı. Yüzden fazla şehit verdik. En karışık, en karanlık, en belirsizlikle dolu bir dönemin içinde verdik bu şehitleri. Birçoklarının ruhunun karardığı, iradesinin-inancının kırıldığı, ne olacağım kaygısına düştüğü, yine birçoklarının PKK değerlerini nasıl ele geçiririm de, kendi çıkarlarıma kullanırımın hesabını yaptığı, bazılarının artık PKK’nin işinin bittiğini düşündüğü bir ortamda, Celal Talabani gibi kürt tarihinin en uzun süre siyaset gerçeği içinde bulunmuş bir kişinin bile, PKK adına artık kurşun sıkacak tek kişinin bile kalmadığını düşündüğü ve söylediği bir ortamda, PKK’liliğin ne olup olmadığını başta saldırganlar olmak üzere, halka ve tüm dünyaya netçe göstermenin şehitleri oldular. PKK’nin, öyle Kürdistan’da basit konumda olan yer eden bir hareket değil, bir gelenek yaratan halklaşan, halkın özüyle eşitlik, demokrasi, özgürlük çizgisini bilen bir hareket yaratmayı başaran bir düzeyde olduğunu açıkça kanıtladı.

1 Haziran atılım şehitlerimiz de var. Hazırlık döneminde, Erdal arkadaşı şehit verdik, Mahir arkadaşı şehit verdik. Atılım sürecinde çok sayıda öncü militan-kadro şehit düştü. Munzur’lar, Seyit Rıza’lar, Serxwebun’lar, Nucan’lar tabi en son Sorxwin ve Viyan arkadaşlar, Şilan arkadaş öncü yönetim düzeyinde şehit verdiğimiz arkadaşlardı. 1 Haziran atılımının anlamı şimdi daha net ortaya çıkmıştır. Barış ve demokratik birlik çözümü çerçevesinde, bir çözümün gerçekleşip gerçekleşmeyeceğinin netleşmesinin atılımıydı. Yine ABD’ye dayalı olarak hareketi içten tasfiye etme amacını güden ideolojik örgütsel saldırıya karşı, önderlik çizgisini savunma atılımıydı. Örgüte ve devrim değerlerini sahiplenme ve koruma atılımıydı. Aynı zamanda stratejik değişim, örgütsel dönüşüm ve yeniden yapılanma temelinde hareketin yeniden pratikleşme, örgütlenme, büyüme ve kendini geliştirme sürecini başlatma atılımıydı. Bu dönemin şehitleri, bu büyük amaçların şehitleri oldular. Bu amaçlara tutku düzeyinde bağlandılar ve onları başarıya götürebilmek için hiçbir kaygı, endişe duymadan, zayıflık göstermeden kahramanca mücadele etmeyi bildiler.

2007 şehitlerimiz, bütün bu büyük mücadele tarihi üzerinde yeni bir mücadele sürecini başlatmanın şehitleri oluyor. Pasif savunma konumundan aktif savunma konumuna geçmenin şehitleri, aktif savunma savaşı kapsamında hareketin ideolojik, örgütsel, siyasi ve askeri bakımından kendisini yeniden planlayıp, yeni bir tarzla pratikleştirmesinin şehitleri oluyorlar. Gerillayı ezme ve marjinalleştirmeye karşı, hareketi imha ve tasfiye etmeye karşı direnişin şehitleri oluyorlar. Önder APO’ya dönük saldırı karşısında, önderlik gerçeğini en ileri düzeyde sahiplenmenin ve savunmanın şehitleri oluyorlar. Kısaca yeni bir mücadele sürecine bütün yönleriyle ve her türlü saldırıya karşı, pratikte yeniden örgütleyerek yürütmenin şehitleri oluyorlar. Hareketimiz aktif savunma kararıyla yeni bir mücadele sürecine girmiş bulunuyor. Her alanda böyle bir sürecin gereklerine göre kendini yeniden örgütlüyor, planlıyor yeni bir tarz ve üslup kazanarak pratikleştirmeye yöneliyor. Böyle bir mücadelenin, çalışmanın çok zorlu bir ortamda geçtiği netçe görülüyor. Düşmanda hareketin böyle bir konum kazanmasını engellemek, böyle bir konum kazanmadan hareketi marjinal kılmak, tasfiye etmek için, Türkiye’nin bütün imkanlarını seferber ederek, bölge ve dünya gericiliğini harekete geçirerek saldırı yürütüyor. Demek ki, yeni mücadele sürecini geliştirmek kıyasıya bir savaş içerisinde oluyor. Doğal bir ortamda değil, rahat ve imkânlar içerisinde değil tam tersine oldukça askeri ve siyasi mücadele ortamında ve zorluklarla yüz yüze bulunulan bir ortamda, kıyasıya mücadele ve bir çabayla bu süreç geliştiriliyor. İşte 125 şehidimiz böyle büyük bir çabanın ucunda, Kürt halkının demokratik konfederal sistemi temelinde, kendi öz örgütlülüğü temelinde, özgür ve bağımsız iradesiyle kendi kendini yaşattığı bir çözüm yaratmak için bir mücadele sürecini ifade ediyor. Bu süreci yaratmanın, geliştirmenin şehitleri de elbette ki, Kürt sorununun her halükarda, Kürt halkının iradesi ve mücadelesiyle çözülebileceğini kanıtlamanın şehitleri oluyorlar. Yeni bir mücadele tarihinin şehitleri oluyorlar.

Nasıl ki PKK, 18 Mayıs 77’de Haki Karer’in katledilmesiyle bir direniş, örgütlenme, partileşme sürecine girdi ve bu temelde var olduysa, şimdi 30 yıl sonra ikinci 18 Mayıs kararıyla, Kürt sorununun çözümünü Kürt halkının özgür iradesi ve mücadelesiyle gerçekleştirmeyi hedefleyen yeni bir mücadeleyi başlatmış bulunuyor. 2007 şehitlerimiz, böyle bir süreci en önde omuzlayan, ona yürekten inanan, o sürecin başarısı için herhangi bir tereddüt ve zayıflık göstermeden tüm yaşamlarını ortaya koyan, kahramanca fedai çizgisinde mücadele eden militanlar oluyor. Tarihsel anlamları büyüktür. Anıları demokratik konfederalizmin inşasında ve Kürt sorununun Kürt halkının özgür iradesiyle çözüm gerçeğinde yaşayacaktır. Böyle bir gerçekliği ortaya çıkartmanın adı oluyorlar.

Şehitler gerçeğini doğru anlamak, onların anılarına doğru bağlanmak önemlidir. Önder APO hep bu konular üzerine dikkat çekti. Yetersiz anlamaları hep eleştirdi. İdeolojik, siyasi olmayan bağlanmaları yetersiz buldu. Ağlayıp sızlamayı ortadan kaldırdı. Tam tersine şehitlerin anısını doğru anlamanın ve sahip çıkmanın, onların ölçü ve özelliklerini esas almak ve amaçlarını başarmak için önderlik çizgisinde mücadele etmek, savaşmak olduğunu ortaya koydu. Şehitlerin doğru anlaşılması böyle olmaktadır. Şehitlerin anısına doğru sahip çıkmak bu temeldedir. Onun dışındaki bağlanmaları, yaklaşımları doğru bulmadığı gibi şehitlik gerçeğine de uygun düşmeyen yaklaşımlar olarak mahkûm etti önderlik. Şehitler gerçeğini, Kürt halkının önderlik gerçeği olarak tanımladı. PKK’yi şehitler partisi olarak ifade etti. Şehitlerimizi halkın ve gerillanın komuta gücü olarak tanımladı. Onlar komutan, biz o komuta altında savaşan emir erleriyiz dedi. Şehitler gerçeğimizi, yaşayan parti gerçeği, Kürt halkının ulusal diriliş gerçeği, özgürlük ve demokrasi için mücadele etme gerçeği biçiminde, yaşayan canlı varlıklar olarak tanımladı. Bu temelde 2007 şehitlerini doğru anlamak, anılarına doğru sahip çıkmak ve gereklerini başarıyla yerine getiren konumda olmak gerekiyor. Doğru anlamayan dar, yetersiz yaklaşan, duygusal ideolojik, siyasi, örgütsel içeriğinden kopuk ele alan yaklaşımlardan kendimizi kurtarmamız gerekli. Onlar kesinlikle doğru değildir. Şehitler gerçeğimiz bir kere onu ifade etmiyor. Diğer yandan o tür yaklaşımlar herhangi bir fayda getirmiyor. Şehitler gerçeği, öncülük gerçeğidir, komutanlık gerçeğidir. Kürt halkının özgürlük, eşitlik ve demokrasi çizgisinde yürüttüğü mücadeleye önderlik etme gerçeğidir.

Dolayısıyla şehitleri doğru anlamak ve anılarına sahip çıkmak demek; böyle bir çizgiye girmek demektir. Bu çizginin başaran militanı olmak demektir. Her şeyden önce bu çizgiyi iyi anlayan, bilince çıkaran, özümseyen bu çizgiyi başarmanın tarzını, üslubunu, temposunu yakalayan, başarı için bilinçli ve planlı bir temelde, aktif mücadele yürüten konumda olmayı gerektirir. Bu bakımdan da, şehitler gerçeğini, 2007 şehitlerini doğru anlamak ve anılarına doğru bağlanmak demek; aktif savunma sürecinin başarıyla geliştirilmesini sağlamak demektir. Demokratik toplum konfederalizminin inşasının gerçekleştirilmesi demektir. Aktif savunma çizgisinde, güçlü bir gerilla direnişini var etmek demektir. Başta Türkiye yönetimi olmak üzere, tüm inkârcı ve imhacı güçlerin planlarını boşa çıkartacak bir direnişi ideolojik, siyasi ve askeri alanda yaratmak demektir. Bu da büyük bir bilinçle yine güçlü bir iradeyle, sağlam bir kararlılık ve duruşla, ciddiyetle, disiplinle olur. Başarı ancak böyle yaratılır.

Bunu yaparak bütün mücadele şehitlerimizi ve 2007 şehitlerine doğru yaklaşmış, onların anılarını doğru sahiplenmiş oluruz. Bu bakımdan 2007 şehitlerimiz gerçekten de yeni bir süreci geliştirmenin her türlü verisini ortaya çıkarttılar, öncülüğünü yarattılar. Zor süreci başardılar. Zindan direnişi geliştiğinde önder APO; zindan şehitleri özgür yaşama köprü oldular demişti. Bu köprüden bütün halkın, özgür yaşama güvenle geçebileceğini ifade etmişti. Sağlam köprüdür demişti. 2007 şehitlerimiz de aktif savunma sürecine geçişin sağlam köprüsü oldular. Tüm hareket olarak, gerilla halk olarak bu köprü üzerinden geçerek yeni mücadele sürecini etkili, aktif biçimde geliştirebiliriz. Bu da bizi Kürt sorununun da demokratik konfederalizmin inşası temelinde, Kürt halkının özgür iradesiyle çözümün gerçeğine götürür.

Bu temelde diyoruz ki, 2007 şehitleri yeni bir süreci açan şehitlerdir. 2007 şehitlerimizin anıları ölümsüzdür. Medeni arkadaşı, Kürt gençliği ve gerillası daha çok militanlaşarak ve komutanlaşarak mücadele gerçekliğinde yaşatacaktır. 24’cü, 15 Ağustos yılı Medeni arkadaşın anısına gerillayı ve direnişi daha çok geliştirme yılı olacaktır. Önder APO, Agit arkadaşın şahadeti üzerine 1 yıl içerisinde bölükler düzeyinde hareket eden gerillaya ulaşarak, Agit arkadaşın anısını yaşatacağız demişti. Şimdi Medeni arkadaşın anısına da, gerillayı Karadeniz’e ve Akdeniz’e oturtarak, Türkiye coğrafyasını da gerilla mücadelesinin oturduğu ve geliştiği bir alan haline getirerek yaşatacağız. Kararlılık düzeyimiz böyle, irademiz bu temeldedir.

Halk Savunma Merkezi