Di cîhanê de yek ji karê herî zehmet ku deynin pêşiya mirov ew e ku mirov rêhevalê xwe yê şehîd ketî û te li pey xwe hiştî, ku te di jiyana xwe de kêlî bi kêlî şahidiya jiyana wî/ê kirî, we her tişt bi hev re parve kirî, hûn bûyî hevdozên hev û te ew ber bi dawîbûnê ve rêwî kirî, vebêjî ye. Bi rastî belkî ev di cîhanê de karê herî zehmet e. sedema wê jî weke ku min li jorê anî ziman e. Bihêlin nivîsandinê, ne pêkan e dema ku mirov bîne ziman zehmetiyan nekişê. Nexasim di demeke ku şoreş didome de girtina xebateke wiha zehmetir e. Yên ku bi te re serî danî ser vê riyê koç dikin bêdawîbûnê û tu dijî! Bi jiyankirinê re, ew, ango leheng û xwediyê esas yên vê riyê ji te re zêdetir binbariyan dihêlin û vediqtin.

Dîroka Kurdistanê, dîroka PKK'ê di heman demê de dîrokeke şahdetan e jî. Ev ne tişteke ji rêzê ye. Heke îro li ser navê PKK'ê dîrokek hatibe afirandin, yên ku ev dîrok afirandî şehîd in. Ez ê hewl bidim niha şehîdekî vebêjim.. Ez ê bikaribim vebêjim, ez wê nizanim. Herî kêm, ez ê hewl bidim bîranîna hin hevalên ku em hinek deman bi hev re mayîn me bi hev re gelek tişt parve kirî vebêjim.

Destpêkê divê em li hemberî van hevalan bi rêzdarî bejna xwe bitewînin. Em çiqasî şehîdên xwe bi rûmet bikin ewqasî dê kêm bimîne. Herî kêm divê mirov bibe peyrew, bibe şopdarê van şehîdan. Em ancax dikarin bîranîna wan bi vî awayî bidin jiyandin. Bi şopandina riya wan ancax em dikarin bibin têkoşerekî şayanî riiya wan. Ji van lehengên mezin ên ku ez dixwazim vebêjim yek jê hevalê Çeleng, ango Naîf Onder e.

Hevalê Çeleng, di encama operasyoneke ku piştî çalakiyeke serdegirtina qereqolê derketî de tevli karwanê şehîdan dibe.

Hevnasîn min û a hevalê Çelelng di qada pratîkê de çêbibû. Em weke hêzên Kelareş, ew jî weke hêzên ku pêşdetir biçin, nêzî salekî ligel me mabûn. Hevalê şehîd Çeleng, hevalekî ji Payîzava bû. Û ji derdorê me yê malbatê bû. Di gundê wan de cerdevantî hebû. Ji bo vê car caran hevalan tinazên xwe lê dikirin. Heval bi henekî tinazên xwe lê bikirina jî ew gerîlayek bû. Her çiqas ji xizmin wî yên nêz cerdevan hebûna jî, ew şervanekî azadiyê bû. Hevalên ku malbatên wan cerdevan in û ew tevli Tevgera Azadiyê bûyîn hene. Hevalên bi vî awayî yên şehîd ketî jî hene. Lê belê ev ne rewşeke ku pir tê jiyîn e. Lê belê hevalê Çeleng riyeke wê dîtibû û hatibû tevli gerîla bibû. Her çiqas naveng aleyhî de bû jî bi coşeke mezin tevli gerîla bibû.

Di pêvajoyên pişt re de min di raporeke hevalê Çeleng a ji rêxistinê re nivîsî de dîtibû, digot; “..ez ji malbateke feodal û eşîretgir têm. Malbata min ne welatparêz e. derdora ku lê bûyîm û mezin bûm jî zêde ne welatparêz e. Ji bo pereyan dikarin her tiştî bikin. Ji van yek jî malbata min e. Birayekî min cerdevan, yek polîs e. mixabin ez ji malbatekî wiha ya xwîna wê xirab têm. Ez ji eşîra Ertûşiyan, ji eşîra Mamed Pîrûn im. Ji eşîra me tevlibûn nîn e. Ez ê yekem im. Berî xeyala min ew bû ku ez gerîlayekî bibînim û bi dehan ciwanên ku min dinaiya de jî ev xeyal hebû. Lê mixabin têkilî tunebû…” bi vî awayî lêgerîneke xurt anîbû ziman.

Hevalê Çeleng heyama ku em bi hev re mayî de hevalekî bal dikêşa ser xer bû. Hevalekî bêdeng bûya jî, hevalekî ku di mijarên rêxistinî de tawîz nedida bû. Asta wî, nirxandinên wî, li hemberî şaşitiyekî refleksên raber dikir bi rastî bandor li me dikir. Weke kesekî xwedî sekneke saxlem li ser me hemûyan şop hiştibû. Bi biryarbûna wî, zelaliya helwesta wî belkî de taybetmendiya wî ya herî diyarker bû. Belkî jî ev ji ber sekna wî ya bi hêz û tevlibûna wî bû. Di rapora ku min li jorê qal kirî de hevalê Çeleng, “dema leşkeriya min hat, min biryar da ku ez neçim; lê ev ji hêla malbata min ve xweş nehate pêşwazîkirin. Ez dame girtin. Min firar kir û çûme Stenbol dîsa. Ez 7 mehan mam û dîsa vegeriyame Wanê. Dîsa ez îhbar kirim. Piştî ku min 11 rojan leşkerî kir min dîsa firar kir. Ez hatim raste rast tevli partiyê bûm. Tevlibûna min bi vê boneyê çêbû..” bi vî awayî hêrs û kîna xwe ya li hemberî dijmmin xwe dida der.

Hevalê Çeleng, gelek caran rapor nivîsî be jî pêşniyara wî ya ku dixwesta biçe pratîkê nayê pejirandin. Wî jî di raporeke xwe de, “..min berî ji bo herêma Serhedê ji bo rêveberiya biryargehê rapor nivîsîbû; lê ne hat pejirandin, ne jî min bersivek girt. Ez eşkere bibêjim ji bo ku ez hevalan nexim rewşeke zehmet de ez xwe didewisînim. Ev rewş dê heta kû derê biçe, ez ji bo xwe zêde bi tendirûstî nabînim. Ez dîsa pêşniyara xwe dubare dikim. Pêşniyara min a yekemîn ji bo Serhedê ye. Heke ji bo vê derê ne pêwîst be, pêşniyara min a duyemîn ji bo Payîzava ye û ez ji gelek aliyan ve Payîzavayê hem ji hêla erdnîgariyê ve dinasim hem jî beşeke mezin a gelê wê dinasim. Ez eşkere bêjim ez neçûnê napejirînim. Ez bi hestên xwe jî tevanagerim. Ez dixwazim biçim pratîkê. Ev hêvîdar im ku hûn ê bi fêmdarî pêşwazî bikim.” anîbû ziman. Piştî vê raporê pêşniyara hevalê Çeleng ji aliyê rêxistinê ve hate pejirandin û kete koma Erziromê.

Hevalê Çeleng ji bo Erziromê derketibû rê. Komeke xurt hatibû amadekirin. Heta rêxistinê ji bo berpirsyarê komê mîsyonek jî dabû, bi eşkere û zelal gotibû ku, “.. tu kîjan hevalî dixwazî tu dikarî bi xwe re bibî” û hevalê berpirsyarê komê, hevalê Çeleng jî ligel xwe biribû.

Tevlibûna wî ya jiyanê pir xurt bû. Bi taybetî nêzikatiya wî ya xebatan gelek micid bû. Karê xwe saxlem dikir. Bêyî ku bipîve, bikêşe û karê xwe herî baş bike nedikir. Hê tu kesî nedîtibû ku karê xwe di nîvî de hiştiye. Kar çiqas giran be bila bibe, hevalê Çeleng karê xwe herî baş dikir û digihanda encamê. Vê jî hem bi dsîplînbûna hevalê Çeleng hem jî tevlibûna wî ya fedakarane nîşan dida.

Taybetmendiyeke hevalê Çeleng a din jî, tim bi moral û coş bû. Rûbikeniya wî her tim ji hevalan re dibû çavkaniya moral. Te digot ew tenê û tenê ji bo ku moral bide hevalên xwe hatiye lûtkeyên van çiyayan. Taybetiyeke wî ya wisa hebû. Her çiqas tengasiyên ku gelek hevalan dijiyan wî jî tu caran lê tu caran nedida der, berovajiyê wê di navenga bi bendawar de jî, dikariya kêliya tê de bi awayekî herî rast û tijî biborîne. Vê jî dihişt ku em jê re heyreman bimînin.

Taybetiyeke din a hevalê Çeleng a xurt jî xwînsariya wî bû. Xwedî wêrekiyeke mezin bû. Hevalê Çelenk ê ku aqil û hişê xwe bi hev re dixebitand, carekî bi leşkerên bi hêzên leşkerî yên rojhilat re dikevin pevçûnê, bi hejmareke zêde leşkeran dikujin û ji pevçûnê derdikevin. Û hevalên ku bi wî re dikevin pevçûnê, li hemberî xwînsariya wî şaş dibin. Bi wêrekiyê dagirtî bû. Bi feraseta ku dijmin illa ne li Erziromê, li wê derê, li vê derê ye, dijmin li her derê ye, li her dera lê dima li hemberî dijmin û êrîşên wan bihîstyar bû.

Em salekê bi demeke kurt ji hevalê Çeleng re bi hev re mabin jî weke têkoşekî mezin bandor li ser me hişt û dê her tim di dilê me de bijî. Bêguman tenê di dilê xwe de jiyankirina şehîd ji bo me ne bes e, ya giring em çiqas şehîd dijîn, çiqas dibin peyrevê wan, pirsa ku esil bê bersivandin ev e. Divê em aliyê wan ê xurt ji xwe re esas bigirin û bikin parçeyekî kesayetiya xwe bijîn, ev jî peywireke giring a şoreşgerî ye.

Wan di nav rêxistinê de bihara temenê xwe bi têr û tijî jiyîn. Belkî demeke kurt jiyîn, lê tip tijî jiyîn. Divê di vê hêlê de qet guman nîn be. Dema çûne şahedetê jî ji me re bi anora ku ala sorgevez rakirî jiyîn û ji nav me veqetiyan. Heke şoreş maratonek be, gavên destpêkê yên vê maratonê herî baş ew beziyan. Weke ku helbestvanekî gotî, “heke şoreş maratonek be, sed mîtroyên destpêkê herî baş tu beziyayî.” Tevahiya şehîdên me jî derizgehê vê maratonê ne. Ya ku dikeve ser milê me jî ew e ku, ew ala wan dewrî me kirî em vê alê bigirin û pêşdetir bibin. Ev jî ancax bi şayanbûna şehîdan pêkan e.

Nexasim yekî weke hevalê Çeleng ku tu car gumanekî wî tunebû, pevçûn be pevçûn, jiyan ve jiyan, sekin be sekin, tevlibûn be tevlibûn, helwest be helwest, moral be moral.. hevalê Çeleng kesayetiyeke wiha bû.

Rêhevalê delal, em di kesayeta te de ji hemû şehîdan re soza me dayî li ser pîvanên şoreşgerî yên ku te ji me re hiştine em ê bibin têkoşerekî/e şerê azadiyê, car din dubare dikin.

Nasnav: Çeleng Dilhat

Nav û Paşnav: Naîf Onder

Dîroka Şahadetê: 26’ê Gulana 2010/Dêrsim-Pilumur

                                                               Li ser navê hevalên wî yên têkoşînê

                                                                               Seyîd Riza Amed

Dema min heval Cîger 2003 an naskir, demekî pir kin de navberê me pir germ bû. Ango hevalek wisa bû ku diçû kûderê, kîjan alanê de disekinî hertim kêfxweşî û moralek dida derdora xwe. Wekî çawa Gîgerê mirovan jiyan dide mirov, ew heval jî hertim wekî cîgerekî xweşî dida derdora xwe. Bi rastî jî çiyan de gerek mirov hertim kêfxweş û moralek jiyan bike. Ango kêf hilgire ji jiyana çiyan. Ew heval jî ketibû ruhê çiyan û bi wî şeklî jiyan dikir. Taybetmendiya jiyana milîtanî di xwe de nîşan dida. Ji ber wê yekê jî mirov nikare heval Cîger bi çend gotinan bîne ser ziman. Ji bere w nava her kêfxweşî û moralekî de bû. Û moral û kêfxweşiyek rast dida mirov. Însan hertim dibêjin ya mirov karî yekî mirî jî bide jiyankiirn. Li wê derê de mirov wiya dibêje. Heval Cîger mirov, heval, milîtan, şoreşgerek wisa bû ku mirov hertim dixwaze wiya nav jiyanê xwe de jiyan bike. Bi rastî jî wana hertim mejî de hiştin wiya dixwaze. Ew taybetmendiya kuu min anî ziman aliyekî dîtir de jî mirov bi xwe ve dida girêdan. Ji ber bi wan taybetmendiyan ew heval, hevaltiyek rast bê guman nîşandida.

Ez an niha fikirim. Aslinda her hevalek jiyanek cuda cuda nîşanî min dikir. Bê guman ji bo hemû hevalan jî, bi rastî jî nav şerê me de kesayetiyên wisa balkêş hene ku hember te dibin tecrûbe û tu ji wan digere. Rastî jî wan bi ew mînakan li ser disekine û xeta xwe a jiyanê derdixiste holê. Û bi wî şeklî jî jiyana tejî dibû mînak. Bi wî şeklî jî hertim berdewam dikir. Dîsa însan wî ya jî baş fêmdike ku PKK ê bi rastî jî di jiyanê mirovan de veşartiye. Çiqas tu bixwaze jiyanê PKK ê fêmbike, heceye tu jiyana enamên wî binêre. Min got ya ez jî taybetmendiya jiyana heval Cîger hilgire wekî Cîgerekî jiyan dide mirovan û ez jî dixwazim bibim Cîgerekî û berdewama wî riya pêkînim. Ji ber PKK ê wekî heval Cîger jiyanek rast û mînak te veşartiye.

Kod Adı: Ciğerxwin Ateş

Adı Soyadı:  Ahmet Ateş 

Şahadet Tarihi ve Yeri: 15 Mayıs 2009’da Gabar’ın Çırav alanında çatışmada şehit düştü.

Silav û rêzên şoreşgerî

Botan Didêrî 

“Çiçekler dalında güzel” böyle diyordu bir halk deyimi, ancak insanoğlu o kadar tamahkâr ki, günümüze kadar uzanan bu halk deyiminin hep tersini okumuştur. Adeta bencil dokusunda yansıma bulan, her zaman “benim” diyen yaklaşımı özünde hep mülkleştirme olarak ortaya çıkmıştır. Sevgi, saygı esasları her dem bu doğrultuda biçimlenmiş, deyim yerindeyse özünü yitiren bir gerçeğe uzanmıştı. Tamahkâr gerçeğimizden dolayı çok beğendiğimiz çiçekleri dalından koparmış bir mevsim olan ömürlerini dahi onlara çok görmüştük. Bununla da yetinmemiş, en sevdiğimiz insanlara sözüm ona dalından kopardığımız çiçekleri sunarak, daha ilk anda sevgisizliğimizi itiraf etmiştik. Kimi zaman bu tamahkâr gerçek, bununla da sınırlı kalmamış, “çok seviyorum” adı altında süslü bir kanaryayı kafese tıkayarak, bir insanın iki avucu ile örtüşecek küçük bir alana hapsetmiştik. Oysa kuşun en iyi yaptığı iş uçmaktı, artık onu da yapamıyordu.   Belki de hiç sevmemişlerdi bizi. Ancak çok sevilmekten ölüyorlar, çok sevilmekten bir avuçluk kafeslere atılıyorlardı. Şimdi soruyorum hangi sevginin adı koparmak, hangi sevginin adı kafeslemek olurdu?

Kürdistan’ın dört bir yanı, isimlendiremediğimiz rengârenk çiçeklerle doluydu. Dağların arşın arşın çoğalan coğrafyası, her bahar milyonlarcası ile örtülüyordu. Bu çiçekler anı paylaştığımız yaşanmışlıkların en belirgin renklerinden olmaktaydı. Nedense bu çiçeklerin muazzam güzelliği karşısında ellerimiz her zaman sus olmuş, “çiçekler dalında güzel” deyimini, tersinden okuyarak değil, gerçek anlamıyla okumayı öğrenmişizdir.  Çok iyi biliyorduk ki, bilge insanın öğrettiği sevgi ahlakı, öldürmeyi değil yaşatmayı, hapsetmeyi değil özgürleştirmeyi dayatıyordu. Toprakta kendiliğinden bitiveren her çiçeğin canlılığındaki güzelliği görüp, bir gün mutlaka toprağa akıp tekrardan küllerinden var olacağı gerçeğine her zaman inanmışızdır. Belki de her canlıya egemenlerin yasakladığı yürek gözü ile bakmak daha vicdanlı olacaktır. Doğada var olan canlı ya da cansız diye isimlendirme miskinliğini yaşadığımız, sayısız yaşam kanıtının anlam dünyasına nazikçe akabilmek belki de en anlamlı olandır.   Kendimizde çokça yaratmak istediğimiz sevgi ahlakının oluşması da Ancak bu temelde gelişecekti. Doğayı böyle sevmek ve doğaya böyle değer vermek, küçük bir zaman diliminde de olsa, gerçek sevgi ve sevginin özüyle buluştuğu anı yorumlayacaktı.

Bizlerinde asla koparmaya tenezzül edemediği çiçekler vardır. Adeta koparıldığında bir hayalin söylendiğinde sihri bozulması gibi bir anlam içeriyordu. O kadar çoktu ki koparamadığımız çiçekler,  doğallığında oluşturduğu savunma esasıyla, kendisine uzanan elleri neşter gibi parçalıyordu. Sayamayacağımız kadar çok, binlercesi vardı bu çiçeklerin, binlercesi Kürdistan’ın dört bir yanına rengârenk serilmiş, Serhat’ında Botan’ında, Dersim’inde, Erzurum’unda, Amed’inde ve daha nice toprak damında bir nehir inceliği ile akıp gidiyordu. Ardınca isimleniyordu çiçeklerimiz, Bazen Zilan diyorduk. Bazen Berivan, bazen Sılaw ya da Beritan diyorduk. İsminin de çok fazla önemi yoktu. Çünkü onların her biri koparamadığımız çiçekler oluyordu. Onlar hep yaşıyorlardı ve yaşadıkları ile yaşatıyorlardı özgür yaşamı…

Koparamadığımız çiçeklerden olan Beritan arkadaş Hakkâri’nin Şemdinli ilçesinde doğuyor. Hakkâri’nin yurtsever kimliğinin gereğince boyutlandığı yurtsever bir aileden geliyordu daha küçük yaşlarda gerillaya karşı özlem duymuş, kadın olmasının getirdiği gerçeklik onu dağlara daha da yakınlaştırmıştı. Artık dağlar Beritan arkadaşın uzanmak istediği yeni bir dünyayı yüreğinde inşa ediyordu. Yaşamanın da, ölmenin de kutsallığını özgür dağlarda görüyordu. Beritan arkadaş özlemlerinin büyüdüğü özgür dağlara… Tarihinde gelecekti. Uzun bir süre Güney Kürdistan'da kaldıktan sonra en son Metina’ın Golka taburunda, tabur komutanlığı yapacaktı. Daha sonra 2006 yılında kendi önerisi ile Kuzey Kürdistan dağları ile buluşan yolculuğuna başlatıyordu.

 Bunları belirtirken, Golka taburuna dönük küçük bir ayrıntıdan bahsetmeden geçmek istemiyorum. Golka taburunun son üç tabur komutanın kadın arkadaş olması ve her üç arkadaşında yakın zamanda şehit düşmesi koparamadığımız çiçekler tanımlamasına daha da derinlik kazandırmaktadır. Koparamadığımız çiçeklerden olan Dicle arkadaş, Gülbahar arkadaş ve Beritan arkadaşların her biri kendine has özgün renkleri ile kadın özgürlük çizgisinin yaşatıcısı olmuşlardır. Beritan arkadaş Amed eyaletine geldiği gibi parti yönetiminde bulunmaya devam etmiş ve bu bağlamda hem cephe komutanlığı hem de YJA Star genel sorumlusu olarak çalışma yürütmüştü. Şahadet anına kadar görevini büyük bir sorumluluk ve hassasiyet ile yerine getirerek yaşamın gereklerine doğru bir cevap olmayı bilmiştir.

Beritan arkadaş gerçeğinden bahsederken onun en temel özelliklerinden biri olan doğru komuta anlayışı ve ahlakına sahip olması onda rahatlıkla görülen özelliklerindendi. Yapıyla kurduğu ilişkilerde her zaman anlayışlı bir yaklaşımı esas alırken yapıyı örgüt esasları bağlamında eğitmeyi sürekliyetle esas almıştır. Kuşkusuz parti içerisinde komutanın kadın kimliği ile bir zorlanmayı yaşadığı çokça görünmüştür. Her ne kadar bu zorlanmalar Beritan arkadaşın yaşamında belirse de, ancak Beritan arkadaşın sorunlar karşısında yüksek sabır, özveri ve alçakgönüllü yaklaşımları çoğu zaman yaşanan sorunların rahatlıkla aşılıp, doğru çözümlemesinde belirleyici rol oynamıştır. Bu da Beritan arkadaşın komuta ahlakındaki doğru, özlü ve adil öncülük rolünü çok aleni biçimde ortaya koymuştur. Beritan arkadaş yine komutandaki ilkeli, bütünlüklü gerçeği ile sadece bayan arkadaşların değil, erkek arkadaşlarında komutanı olduğunu yaşamdaki adil duruşu ile yansıtmıştır. Yapının saygı ile baktığı örgüt kişiliğini kendinde gerekleri ile yaratmıştır.

Beritan arkadaş işleyiş ve sorumluluk bağlamında bir komutanın öncülük esasını uygulamış, hiçbir zaman arkadaşlarla ilişkilenirken komuta- şervan çelişkilerine zemin bırakmamıştır. Tam tersine, yapıyla kurduğu birbirini anlayan, birbirine saygılı ve her zaman birbirinden alabilecekleri çok şeyin olduğuna inanarak, yaklaşmayı esas almıştır. Her arkadaş bu yakınlığı Beritan arkadaşa karşı doğru ölçülerde hissetmiş, Beritan arkadaşla kurduğu diyaloglarda her zaman birşeyler alabilme olanağını bulmuştur. Beritan arkadaş bu zemini alçakgönüllü yaklaşımları ile yansıtmış, güler yüzlü, moralli gerçeği ile yansıtmıştı. Tüm bu belirtilen özellikler Şehit Beritan gerçeğini inşa eden, temel doğrular olarak anlam kazanmıştır.

Beritan arkadaş gücünü alabildiğine zorlayarak yaşamın her alanına fedakârca katılırken, yaşamı emekle yeniden inşa etmeyi kendine ilke edinmiştir. Yaşamın ancak doğru ölçülerde, doğru bir rotaya uzanacağına inanarak bakmıştır. Bu temelde ilmek ilmek dokuduğu, yaşam ahlakı onu özgür yaşama uzandıracak temel ölçüler olacaktı.

Beritan arkadaş askeri ölçülerde, kurallı bir duruşa sahip olurken, gerilla içerisinde açığa çıkan her bir kuralın verilen bedellerin ve çekilen acıların sonucu olduğuna inanmıştır. Bu bağlam da yapısında bunu oturtmanın doğru yöntemlerle içselleşen arayışı içinde olmuştur. Beritan arkadaş aynı zamanda askeri konulardaki öngörülü, duyarlı yaklaşımları ile eylemci bir duruşu askeri yaşam gerçeğimize nakşetmiş, pratik askeri zekasıyla, doğaya, zamana ve ana doğru bir bakış açısı ile cevap olmayı yeğlemiştir. Komutanlığın sadece komut vermek olmadığını, komutanlığı yaşamın en öncü pratikçisi olmak, kendinde büyük bir öngörü oluşturmak, özcesi yapısını eğitebilen öncülük yapabilen bir yönetim sanatı olduğunu pratikleştirdiği komuta gerçeği ile çok açık bir biçimde ortaya koymuştur.

Beritan arkadaş vicdanlı adil bir arkadaştı. Herhangi bir eyleme gidildiğinde, eğer ki, o eylemin keşfini yapmamışsa o eyleme karşı en sıradan bir tereddüt yaşıyorsa, o eyleme herhangi bir arkadaşın gitmesine de izin vermemiştir. Şayet bir eylem başarılı olacağına inanmışsa buna öncülük ruhu ile yaklaşmak temel ilkelerinden olmuştur.

Beritan arkadaş alçakgönüllü, yoldaşlığı, öncü komuta duruşu ve özgür kadın kimliği ile koparamadığımız çiçeklerden olmuştur. Her zaman güler yüzlü gerçeği ile belleğimizde asla izi silinmeyecek kahramanlarımızdan olacaktı.Beritan yoldaş, yaşadığımız her anda layıkıyla yaşayacak ülkemizin kızıl toprağında bir çiçek misali tekrardan boy verecekti.. Şehitleri yaşamakta yaşatmakta böyle olacaktı. 

MÜCADELE ARKADAŞLARI  

Kod Adı :BERİTAN HEVİ

Adı Soyadı: LEYLA ŞANLI

Şehadet tarihi: 21 MAYIS 2009’DA AMED LİCE’DE ÇATIŞMADA ŞEHİT

Sizinle birlikte on ikinci savaş yılımızı tamamlayacağız. Okul çalışmalarımızı, gördüğünüz gibi büyük bir çabayla, onun oldukça derinliğiyle buraya, bugüne kadar getirdik. Aslında bu savaş tarzına o kadar daldım ki, anlayış düzeylerinde adeta sizleri yiyip bitirmek istedim. Açıkça belirteyim, belki fiziğiniz elimden kurtuldu ama temsil ettiğiniz anlayışlarla biz o kadar boğuştuk ki, gerçekten büyük bir savaş verdik. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum ve doğru yapmışım.

Eskiden birkaç kusur ve anlayış oldu mu insanları imha ederlerdi, kurşuna dizerlerdi. Fakat biz biraz gelişmelere de dayanarak, politikanın gerçeklerini göz önüne getirerek, anlayışı ezmeyi esas aldık. Ama yine de çok zorlu geçti. Kendimi zor tutuyorum, halen kendimde değilim. Size basit gibi gelebilir ama en büyük savaşlardan birisi, çünkü çok yıpratıcı. Bu tür savaşlar Hz. Muhammet tarafından Cihat-ı Ekber, yani en büyük savaş diye değerlendirilir. Diğer savaşlara Cihat-ı Sora, yani küçük savaşlar denir. Tabi sizde büyük bir silkinişe yol açmalı.

En basit, sıradan görevlere bile güçlü yaklaşmamak demek, bir insanın kendine yapabileceği en büyük kötülük oluyor. Bu halinizle düşmanı affetmek şurada kalsın, kendinizi bile affedemezsiniz.

Yaşamdır deyip tutturmuş gidiyorsunuz. Bu kadar sorumluluk duygusunun azlığı, bu kadar boşa, iflasa yatmış yaşam affedilemez. Zafermiş, büyümeymiş, bunlara fırsat bile vermez. Kendi kendinizi aldatmanıza gerek yok. Bunu çok tehlikeli buldum ve yüklendim. Dediğim gibi, adeta zor elimizden kurtuldunuz. Biz de adeta kendimizi bitirerek, son çabamızı da kullanarak külçe haline geldik. Karşısında olduğunuz olgu çok tehlikeli, kişilikleriniz ya anlayış ya da uygulama olarak o kadar kötü olmuşlar ki, istem düzeyinde bile bir soylu değer yaklaşımı yok. Zafer altın değerinde tepside de sunulsa, ona da bakma yok. Bunun yanında bir sigaraya ilgi veya basit bir alışkanlığı uğruna bütün bir partiyi, savaşı boşa çıkarma eğilimleri var.

Bu tehlikeyi burada açığa çıkarmaya çalıştık. Ve dikkat ederseniz, şiddetli bir savaş içindeyiz. Düşmanın yüklü çabaları var. Günlük olarak, en üst düzeyden tutalım, savaş birliklerine kadar nasıl peşimizdedir. Peki, kendimize soralım, biz de öyle miyiz? Biz de o gücü gösteriyor muyuz? Gerçekçi soruları sormaktan korkmamak lazım. Bana güvenerek iş yapmayın. Hayır, ben kendime bile güvenmiyorum. Bana güvenerek mücadele mi verilir? Şu anlamda söylüyorum, yani sizin anladığınız ucuz duygusallık anlamında.

Bütün hünerlerimi, bütün gerçeklerimi göz önüne getirmeden bir gün kendime güvenmem. Emeğimle bir günü kurtardığıma inanıyorum. Size göre, ismimiz olsa yeter. Evet, isimlere de sığınılabilir, kişiliklere de ama bunun önümüzdeki savaşta anlam ifade edebilmesi için, gerçek temelde bir savaşımla yürümesi gerekir. Açık söyleyeyim, aksi halde münafıklık derler, ikiyüzlülük, yüzeysellik deniliyor, o duruma düşmek olur. Bu da başından kaybetmek demektir.

Size göre kaybetmek basittir veya hiç o kadar mesele yapmaya gerek yok. Ama bununla her şey elden gidiyor. O bahsettiğiniz bireysel yaşamdan da eser kalmaz. Şunu gördüm bir de, vicdan denilen olayda büyük aşınma var. Halbuki yürek büyük olduğu oranda -ki, bu temel yücelen değerlerle bağlantılı olursa o insanda dikkate değer bir gelişme beklenebilir. Bu insan seyredilebilir, bu insana hayran kalınabilir, bu insan başarabilir. Şimdi vicdanı da karartan bu. Bu nereye götürebilir? En temel değerler karşısında vicdan isyan etmiyor ve büyük değerlerin başka bir ayaklanışı yok, o zaman kendinizi ne yapacaksınız? Bu konuda da çok rahat ve oldukça kendinizi beğenip kabul edilebilir düzeyde tutabiliyorsunuz. Bunlara karşı biz isyan ettik, burada olamaz dedik, kendi adımıza borcumuzu ödedik.

Varsa sizde bir nefse, bir vicdan, böyle çocuklar gibi, düşmüş köleler gibi, kadere kendini terk etmeden sahip çıkmak lazım. En önemlisi de “PKK itibar yeridir, PKK kazanıyor, ben de içine girdim, ben de kazanıyorum” gibi tehlikeli, yanlış hesaplara kesinlikle yatırmayalım kendimizi. Ben bile günlük olarak, gördüğünüz gibi bir savaş içinde olmasam, bu PKK içinde bir öğün yemek yemem bile doğru değil derim. Büyük çaba harcayarak ve kazanmasını bilerek yaşamak esastır. Benim tarzım ortada.

Çoğunuz çalışmasını bile bilmeden, hele onun başarı tarzını yakalamadan, sadece “PKK kazanıyor, PKK itibarlı, onurlu, biz de içine girdik ve bunu kazandık, onuru elde ettik” diyorsunuz, kesinlikle büyük bir yanılgı! Bu anlayışlardan uzak durmamız gerekiyor. Katılım, başarılı emek temelinde olmalıdır. Aksi halde büyük yanlışlıklar yaparsın. Kolay kazanmıyoruz, görüyorsunuz. Ve biz deli değiliz, kazanmanın gerçeği bizi buna zorluyor, vicdan bizi buna zorluyor. Şeref, onur, ayakta kalmak bizi buna zorluyor. Bunları artık kulağınıza küpe ederek kendinize temel yapın ve güçlü çıkışları hazırlayın.

Dikkat ederseniz, dış cepheyle ilgilenemedik. Özel savaşın, hatta hükümetin siyasi oyunlarının ne düzeyde geliştiğini anlatamıyorum. Çünkü sıra gelmiyor. Bizim genel bir savaş tarihimiz var, ona bile fazla fırsat bulamıyorum. Neden? Tehlikeli kişilik yaklaşımlarınızdan ötürü. Size göre insan olmak, hele PKK’de böyle yaşayıp gitmek çok hoştur, basittir, o kadar zor değildir. Bana göre cephe savaşlarından çok daha zordur. Bu hatayı tekrardan yapmayacaksınız. Doğru yaşamak, doğru ideolojik, siyasal, örgütsel yaşamak, dış cephedeki savaştan daha zordur, gereklidir ve temeldir.

Devremiz bu anlamda büyük bir çıkıştır, çözümleme ve başlangıçtır. Geçen devreden kalanlar da, 15 Ağustos Atılımının on üçüncü yılında bu büyük başlangıçla yeni devreye giriş yapıyor ve epey şanslısınız. Şans serisi devam ediyor denilebilir. Ama hiç de göründüğü gibi kolay değildir. Düşman önümüzdeki ayda buraya yüklenecektir. Mutlaka bir etkilemeyi ortaya çıkaracaktır. Biz de diplomatik olarak, siyasi olarak başarıyla çıkış yapmaya çalışacağız. Düşmanın gücü, şüphesiz bu çalışmalarımızı tasfiye etmeye yetmez. Hatta başarabilirsek, daha da ileri düzeye sıçratmaya çalışacağız.

Artık eğitim devremiz de ülkeye yayıldı, geçişler de başarıyla tamamlandı, Anakarargaha ulaşıldı. Bu da sanırım büyük bir kazanım olacak. Çok zorludur, eskiden aylarca sürerdi, şimdi bir çırpıda yürütüyorum. Bu da bizim örgütsel düzeyde ne kadar sağlam irtibatlara, örgütselliğe dayandığımızı gösteriyor, küçümsemeyin. Bu çalışmalar olmadan savaş olmaz, siz olmazsınız. Örgütsellik çok önemli. Sabırla olur, ama sonuçları da eskiden rüyalarda görülmeyen çalışmaları başarıya götürür.

Hatırlayın, eski isyanlarda birçokları yurtdışına çıkardı. Şeyh Sait İsyanı’ndan kurtulan bir-iki kişi ya var, ya yok. Dersim’den bir Nuri Dersimi gelmiştir, kırk yıl kalmıştır, çocuklarını bile görememiştir. Hatta ülkeyi ağzına alamayacak kadar kendini zorda görmüştür. Türk solu da vardır, çıkmıştır bitmiştir. Burada her şeyi tersine çevirdik. Size çok basit geliyor diye kolay sanmayın. Bu, büyük bir iradeyle olmuştur, amansız çalışma tarzımızla olmuştur. Böyle “arabalara bindik, uçaklara atladık geldik” diye de kendinizi kandırmayın. Esas siyasi doğrultu olmasa, ne arabanın gücü yeter ne de uçağın. Belirleyici olan siyasi, örgütsel faaliyettir.

Bugün Kürdistan’da da, yine yurtdışında on binlerce insanın da ulusal bilince ve belli bir dayanışmaya kavuşması da bununla bağlantılıdır. Çoğuna göre basit gelmişiz. Hayır, ideolojik olarak, hatta fiziki olarak hepsinin köprüsü burası olmuştur. Bütün bunları doğru ele alacaksınız. Sadece okul sistemini anlamak istiyorsanız, kocaman bir tarihi bilmeniz lazım.

Bir çabanın anlamını bilmeden rasgele kullanmak, her zaman yanılgılara kaynaklık eder ve o kişi de yalancı olup çıkar. O açıdan eğitimimizi, eğitiminizi de emeğin, değerlerinin mutlak doğru anlaşılmasıyla ve kendi payınızın katkısını yapmasıyla birleştirirseniz, katılımınızda, yürüyüşünüzde anlam ifade edebilecektir.

Bu kısa belirlemeden sonra, birkaç arkadaşımıza söz vereceğiz, çeşitli sahalarda biraz daha pratiğe yönelik bu temeli derinleştirmeye çalışacaklar. Çerçeveyi iyi çizmiştik. Dolayısıyla devrenin söz çerçevesi geçerlidir. Hiçbir görevi küçümsememek gerekir. Önderlik tarzında gördüğünüz gibi, bir kişiyle ilgilenmek değerli bir çalışmadır. Milyonlara hitap etmekte ayrım yapmaz. Her sahada büyük yaşanılır, yoksa sıcak savaştan başka diğer sahalar değersiz dememek lazım. Her yer devrimci için değerlidir. Zindan, dağ başı ne kadar değerliyse, yurtdışı da öyledir, küçümsememek gerekir. Kaldı ki bizim pratik, burada çalışmanın büyüklüğünün fiziki mekanlarla ilgili olmadığını, özle ilgili olduğunu çok müthiş bir biçimde göstermiştir. Artık sanırım bu konuda da herkes gereken sonucu çıkarmıştır.

Önderlik Seni Sana Müthiş Yansıttı

Önderlik: Peki, sen heval, kendini tanıt.

Azime: Adım Azime, düzendeki ismim Emek Adıbelli. 1974 Bingöl Yedisu doğumluyum. Sekiz yaşıma kadar köyde büyüdüm, orada biraz düşman olgusuyla tanıştım. Aile çevrede ilerici demokrat bilinen bir aile, bu anlamda sürekli baskılar da oluyordu. Bir de babamın memur olmasıyla birlikte birçok metropolde dolaştık.

-: Öğretmen mi?

-: Öğretmendi, sonra müfettiş oldu.

-: Müfettiş kızı olarak dolaştın, bu bir ayrıcalıktır. Evet, kendini tanıtmaya devam et.

-: Ortaokulu Erzurum’da okudum. Kürdistan metropolünden direkt Türkiye metropolüne geçtik. İzmir’de yatılı okul okudum, liseyi orada bitirdim. Orada daha çok taşradan gelen bir yapı vardı. Yani Türkiye’nin her yerinden gelenler vardı. Orada insan gerçekliğini biraz gözlemledim. Düşmanın insanları nasıl şekillendirdiğini gördüm. Herkes geldiği yerin özelliklerini taşıyordu. Bu anlamda insan gerçeğini tanıdım diyebilirim. Onun dışında üniversiteyi kazandım, fakat devam etmedim. Ankara’da...

-: Kaça kadar gittin?

-: Bir sene okumadım tam olarak. Düzenin, insanı üst boyutta bitirdiği, tükettiği bir yer olarak değerlendirdim. Bu anlamda zaten...

-: Kim sana yol gösterdi? İyi bir Kemalist kız kendi başına bunu göremez, müfettiş kızı bu düşünceye ulaşamaz. Nasıl oluyor bu?

-: Düzenle çelişkilerimiz vardı, babamın biraz da reformist Kürt soluyla olan ilişkisi vardı.

-: Tamam, bizim atılım nasıldı o tarihte. Senin üniversitede olduğun yıl kaç yıllarındaydı?

-: Ben 1990’da üniversiteyi kazandım.

-: Çarpıcı anlat, o yıllarda temelde nelerden etkilendin?

- : Daha çok üniversitede ve biraz yurtsever gençlikle tanıştım. Ayrıca daha önce halamın, özellikle ilk grup dönemindeki arkadaşlarla tanışma olayı vardı.

- Kimdi?

- : Bingöl’deyken Mazlum Doğan ve diğer…

-  Halan kim?

- : Em... Adıbelli.

- Nerede o?

- Şu an Adana’da oturuyor. Daha önce Hayri Durmuş onlarla ilişkileri vardı.

- Akrabaları mı, ilişkileri mi vardı?

-  İlişkileri çok sıktı.

- Etkilendim diyorsun.

- Ayrıca halamın mücadeleye olan katkıları, halamın kızının katılması...

- Kim o?

- Eylem Adıbelli. Şu anda Konya Cezaevi’nde...

- Tamam, devam et.

- Belli bir süre Adana’da kaldık. 1993-1994 yıllarında, orada da Kürdistan’ın birçok yerinden göç eden Kürt ailelerinin içine girdim. Onların gerçekliliği ile kendi halk gerçekliğimi tanımaya çalıştım. Fakat bu sadece dışarıdan bir izleme ya da dışarıdan bir gözlemleme oldu. Oradaki yoğun çelişkiler, emekçi işçi ailelerinin yaşadığı yoğun çelişkiler, çatışmalar...

- Tamam, Kürt çelişkisini yakaladın. Bu seni hangi sonuca götürdü?

- Bu beni bir taraf olmaya, yani düzen içinde yaptığım şeylerin karşıtı...

- Etkiledi ve düzene karşıt olmaya götürdü. Daha sonraki gelişmeler ne oldu?

- Eylül 1995’te cezaevleriyle görüşerek onların kanalıyla...

- Kimdi onlar?

- Muzaffer Ayata.

- Bizim paşalarımızla ilişki geliştirdin, evet.

-Onlar kanalıyla Yunanistan’a çıktım. Orada iki buçuk aylık bir eğitimden sonra Önderlik sahasına gönderildim. Önderlik sahasına gelirken, savaşı biraz Önderlik gerçeğinden uzak olarak ele alma olayı vardı. Bu savaşın bütünüyle bir Önderlik gerçeği savaşı olduğunu, onunla bütünleştiğini bu sahada gördüm.

- Başka?

-Ayrıca Önderliği bir ayna olarak gördüm ve çok derin boyutlarda köleliği yaşadığımı gördüm.

- Seni sana müthiş yansıttı.

- Evet, birçok boyutuyla..

- Başka?

- Bu beni ayrıca sarstı, hatta çözümlemelerden bir anlamda duygusal bir etkilenmeyi de yaşadım.

- Ne gibi?

-  Belli bir hiçleşme olayı da oldu.

- Çözümlemeler seni hiçleştirdi, daha doğrusu sendeki düzeni hiçleştirdi, ezdi geçti.

- Sıfırdan başlamam gerektiğini anladım burada.

- Onun için de şimdi çok sallantılısın.

-  Her şeye yeni baştan adım atmam gerektiğini anladım.

- Bizi zorlayacaksın, olur mu? Biraz gücün olmalıydı.

- Bu aşıldı. İlk devrede bu daha yoğun yaşanıyordu. Biraz kendi gerçekliğimi tanımakla bu işe başladım. Bende güç olan yanlar, atılması gereken yanlar...

- Bu kız bile senden çok daha güçlü çıkış yapıyor. Sen ki bu kadar okudun, tanıdın sallanıyorsun ayakta. Bu, düzenin küçük hesaplarıyla veya onun sendeki derinliğiyle ilgili bir olay, suçlamıyorum. Gerçeğini daha iyi anlaman için söylüyorum. İnsan her zaman yeni başlangıçlar yapabilir, fakat bunun iddialı olması lazım, çarpıcı olması lazım, sallantılı olmaması gerekir. Böyle yaparsan kendini de, bizi de uğraştırırsın. Anlaşıldı mı?

- Anlaşıldı.

- Dikkat et, sözleşme yapıyoruz. Yoksa bir arada duramayız. Bu sözleşmeye dikkat et. Bu düzen lafazanlığının bir özelliği de şu: Bütün kıymetli sözleri kulak ardı etmek, ona bağlı olmamaktır. Bu, kişiyi iflah etmez. Bu tehlikeyi senin için uyarı olarak söylüyorum. Başka ne söylüyorsun?

- Ayrıca Önderliği çocukluğundan günümüze kadar kendi çocukluğumla karşılaştırma, yani Önderliğin çıkış yaptığı noktalarda biraz kendime yönelme...

- Mukayese yaparak kendine yönelmeye çalışıyorsun?

- Evet.

- Zordur, ama hakkındır.

- Önderliğin baştan sona var olan bir emek hareketi olduğunu, çocukluğunda, ilk yaşlarda emekle çalışması, emek olayını ölçü olarak ele alması...

- Sadece emek değil, madem inceledin başka ne var içinde?

- Bunun bilinçle bütünleştirilmesi..

- O kadar bilincim yoktu küçük yaşlarda.

-Yani emeği ölçü aldığı için, emeğe dayatılan şeylere karşı onun savaşımını verme, yapılan haksızlıkları bu temelde....

- Emek olgusuyla erkenden karşılaşıyor ve ona dayalı bir yaşam felsefesine ulaşıyor.

- Bunun ilkeli savaşımını veriyor.

- Bu konuda tutarlı oluyor, ilkeli olmak kadar tutarlı hareket etmeye özen gösteriyor.

- Ayrıca bağlılıkları emekle olduğu için, yüzeysel ya da...

- Gelip geçici değil.

-  Büyük bir tutku var.

- İnançlı, kalıcı, hatta böyle bir mutlak derinliğe dayanmalı ve yırtılmamalı, parçalanmamalı gibi ele alıyor.

- Ele aldığı her şeyi mutlaka başarabilmek ve koparmak... Bu tutkuya kavuşuyor...

- Amaçlıdır ve koparıcıdır.

- Basit bir ekmek kavgası bile, o anlamda hakkını verme olayı ve emeğine hakkını vermek gerektiği, ekmek, su kadar her şeye bu anlamda yaklaşıyor. Bu da sağlam temeller atmaya götürüyor.

- Tamam, anlıyorsun biraz. Sağlam temeller böyle atılıyor. Başka ilgi çekici bulduğun yan neresi? Madem meraklısın, çabuk söyle.

- Bağlılıkları intikama dönüştürmek ve bununla düşmanın bin yıllık çabalarını alt üst etmek. Örneğin bir ananın intikamını, kadın ordulaşmasıyla intikama dönüştürmek…

- Yani gerçekleri inkar etmiyor, gerçeklerle ilgili ve gerçeklerle yaşarken, onları nereden, ne zaman savaşa dönüştüreceğini iyi biliyor. Neyi kendisine, neyi karşısına alacağını iyi biliyor.

- Ve düşmana bir daha kendisini toparlayamayacağı darbeler vuruyor.

- Düşman niye onu erkenden vuramadı? Bunu hangi özellikle izah edebilirsin? Siz her gün tokat yerken, niye çok az tokat yedi Önderlik?

- Önderlik çelişkileri çok iyi kullandı aslında. Belki başlarda bilinçli olmasa da...

- Sezgiseldi, yaşamı çok iyi kavrıyordu. Köydeki olayda da bu tehlikeyi görüyor, ön tedbirlerini almada çok sezgili.

- Bir de direniş ruhu var. Yani var olan, dayatılan ihanete gelmeme olayı var.

- Kimsenin kendisini ucuz sevmesine, anası da olsa fırsat vermediği gibi, özgürlük olayında ruhu çok sağlam. Düşünün, siz ruhunuzu kaç yaşından beri teslim ettiniz.

- Bizim kaybedişimiz biraz burada başlıyor.

- Gayet tabii! Ben bunların hepsini izah ettim, sen daha yeni yeni fark ediyorsun. Dediklerime dikkat etseydin erkenden öğrenirdin.

- Söz düzeyinde anlama var, fakat derinliğine kendinde görme boyutu fazla yoktu.

- Oldu, bunlar iyi anlatımlar. Fark etmişsin biraz. Başka?

- Önderlik gerçeğinin, bizim kaybeden kişiliğimize karşı her anını başarılı kazanan olduğunu gördüm. Bir günün kaybedilmesi aslında bir anlamda bizim için bir ölüm olmaktadır. Başarılarla yaratılacak bir kişiliğe ihtiyacımız vardır. Ayrıca bu sahada ben daha çok tarihten kopukluğumuzu, Önderliğin bizi sürekli tarihe bağlamaya, tarihi sürece bağlamaya çalıştığını gördüm. İnsanlar düzen tarafından bitirilmiş olmalarına karşın ya da bitirilmeye çok az kala, bir adım kala Önderliğin kişilere daha çok tarihi roller biçmesi...

- Rol sahibi yapıyor, tarih sahibi yapıyor diyeceksin.

- Evet.

- Tabii bunlar Önderliğin sanatıdır. Öyle yapmazsa hareket yürütülür mü? Ne yazık ki zor bela anlıyorsun. Halbuki çok çarpıcı katılmalıydın. Senin bu tarzın bana ölgün, fazla iddiası olmayan bir küçük burjuvayı anımsatıyor. Neden?

- Başkanım hissetme var. Fakat bunları harekete geçirmede yetersizlik var. Yansıtmada bir yetersizlik var. Bu da kişilik şekillenmesinden kaynaklanıyor.

- Geç artık o şekillenmeyi. Ayağının altına al, ez onu. Önderliği anladım diyorsun, benim ilk isyanımı inceleseydin ve saygıyla sonuç çıkarsaydın, onu da nasıl ezdim, yırttım ve bir özgürlük adımını nasıl başardım bilirdin. Sen daha cesaret bile edemiyorsun, hem de özgürlük savaşına atıldım diyorsun. Yırtıcı ol! Bu ölgün, inisiyatifsiz halinle kuzu kadar bile olamazsın. Moralini bozmayayım ama tehlikeyi hatırlatmam gerekiyor.

-  Doğrudur Başkanım.

- Neyse, bizimle yürümeye kararlısın.

- Doğrudur.

- İnanıyorsun.

- İnanıyorum Başkanım.

- Ölgün gibisin. Bu iş azim, iradenin yükselişiyle veya coşkuyla olur. Sende bunlar çok zayıf gözüküyor.

- Enerjiyi yakalama olayı, aslında birçok şeyi harekete geçirilip enerjiye dönüştürülürse, bunlar açısından sorun kalmayacaktır.

- Peki Azime, senin için belli ki anlayıştan da öte, biraz daha çarpışan bir kişilik yaratmak gerekiyor. Düşüncede, davranışta çarpışman gerekiyor. Fakat bu konuda kendi tarzınla değil, parti ve bizim tarzımızla adım at. Hem anlamanı, hem yapmanı şiddetlendir ve bütünleştir. Aksi halde bizi zorlarsın. Bir militan adayı olduğunu unutma. Düzen kızı, aile kızı özelliklerini kesinlikle bir tarafa at, yakaladığın özelliklerle kendini yeniden yaratma işinde tempolu tut ve bu ruhla yaklaşım halini de sıyır, aş. Böyle yaparsan, bunları karşılarsan sanırım yürüyüşün militan yürüyüşü olabilir.

- Doğrudur Başkanım.

- Anlaştık mı, yeterli midir?

- Anlaştık.

- Gereklerine bağlı kalırsak sonuç verir herhalde.

-  Verecektir Başkanım.

- Söz sözdür tamam mı?

- Tamam.

- Oldu, böyle sözleştik.

...

Cesur söz verin. Görüyorsunuz ki karar gücüne ulaşmak ve bazı sembolik sözler vermek o kadar kolay değil. Biraz o gerçeği gözlerinizin önüne sermeye çalıştım.

Unutmayın ki, temel sözleriyle bile, kendisiyle bile alay eden bir kişi, sağlam yürüyüşün sahibi olamaz. Bunlar da çok önemli, biz gerçeklerle alay edemeyiz, sözümüzle çelişmeyiz. Unutmayın ki verilen sözler bir çırpıda unutulup gidiyor. Böyle yaparsanız, sizden tutarlı bir militan çıkmaz. Bu açıdan çok değer biçelim birbirimize ve sözlerimize. Bu bize çok gerekli. Doğru sözün sahibi olalım ki, başarılarımız peşi sıra gelişsin.

Kürt insanı sözüne yabancı kılınmış, sözüne değer verilmez kılınmış insandır. Aynı zamanda tüm sözler demagojik düzeydedir. Faşizm gerçi tüm halklara bunu yaptırmış ama biz artık sözü pratiğimizle kesin uyumlu hale getirmek istiyoruz ki, devrimciliğimiz laf olmaktan çıksın. Bu hepinize çok gereklidir. İnanıyorum ki, bunun kıymetini bileceksiniz ve devrimciliğin ilk adımını doğru sözle çerçeveletip gerektiğinde yeniden başlatacaksınız.

15 Ağustos Atılımımızın bu yeni başlangıcı da bunun için görkemli bir başlangıçtır. Zorlu bir on iki yılın son günü oluyor. Müthiş bir on iki yılla artık bunu tarihe mal ettik. Şimdi yeni yıla yükleneceğiz. Bu sözünüz, aynı zamanda bir yeni yıl sözü olabilir. Yeni savaş yılı sözü bence çok önemli. İster yeni gelenler, ister devreyi bitirerek yeni sürece katılanlar olsun, kendi tecrübeme dayanarak söylüyorum, kendi özgünlüğü içinde, tarihin belki de en iddialı bir devrimidir. Atılım da en inanılmazı gerçekleştiren bir atılımdır. Hedefleri, en umutsuz süreçte umuda yol alışı, şimdi de zaferin eşiğine getirişi çok görkemlidir. Bunun yüceliğine, bunun ruh atmosferine, bunun büyük heyecanına kapılmamak elde değil. Beni bile ayakta tutan böyle bir savaşımın baş döndürücü gerçeğidir. Bunu bütün dostlar da fark ediyor. Zaten bütün bunlar sarsılıyor.

Bu heyecanı duymamak, dolayısıyla bunun gerçeğine giderek sağlam bir giriş yapmamak bir insanın herhalde bu aşamada tüm ulusal, toplumsal değer yargılarından nasibini hiç almaması demektir ve çok kötü bir bireycilikle yaşamdan hiçbir şey alamamak demektir. İşte bunu kırdık. Bu sözle yeni, doğru yaşama, ulusal-toplumsal, hatta insanlığa açık çerçeveye sonuna kadar kendimizi aday kıldık ve bunun sözünü verdik. Bu iyi bir sözdür. Büyük bir savaşımla birlikte, onun ağır etkisi altında verilen bir sözdür.

Sonuna kadar kendinize güvenebilirsiniz. Savaş olanaklarımız ve onun başarı imkanları oldukça fazladır. On iki yıl öncesine göre şimdi gerçekleşenler mucizevidir, küçümsemeyin. Eski kişiliğiniz ne kadar iddiasız, silik olursa olsun, ben kendi tecrübeme dayanarak söylüyorum, geçmişte durumu ne olursa olsun, bu büyük başlangıca bu çerçevede sahip olursa büyüyeceği de kesindir. Yeter ki emekle katılsın, kurallara göre katılsın, dürüst olsun ve sonuna kadar sabırlı, inançlı olsun. Başarı mutlaka gelecektir. Ben bu temelde hem geçmiş devremizi onaylıyorum hem de yeni devremizin sağlam bir başlangıcı olmasını diliyorum, başarılar bekliyorum, selam ve sevgilerimi sunuyorum.

14 Ağustos 1996

Kod Adı: Azime

Adı Soyadı: Emek Ajda Adıbelli

Şahadet Tarihi ve Yeri: Mayıs 1999-Metina / Kasroka Boğazı

Zalimin zulmüne karşı mücadelenin adıdır direniş

Sömürgeciliğin cenderesinin çarkına çomak sokmaktır direniş

Kendini inandıkların adına feda etmektir direniş

Düşmanının çabalarının boşa gitmesinin adıdır direniş

Bana 22 mayısı sorarsanız size

Söyleyebileceğim direniştir.

Bana Lice kırsalını sorarsanız size söyleyebileceğim direniştir

Bana Amed’i sorarsanız size söyleyebileceğim direniştir

Bana Kürdistan’ı sorarsanız size söyleyeceğim yine direniştir

Kürdistan’da, Amed’de, Lice kırsalında

22 mayısın adıdır direniş

Mazlumlardan, Hayrilerden, Kemallerden alınan

Bayrağın adıdır direniş

Zilanların, Beritanların, Ronahilerin bize olan çağrılarıdır direniş

Direnişin en olduğunu halen merak ediyor musun?

Ali Gever’in son kurşununa kadar çatışmasını izle

Beritan Hevi’nin can vermek üzereyken üzerine

Gelen düşmana gülüşüne bak

Sana Koçer’in kucağına alıp pimini çektiği

Bombasının sesini duy

O zaman tanışırsın direnişle o zaman

                                    yaşasın direnişle

Ali Gever’in bitmek bilmez mütevaziliğinin

                                                 adı: yaşamaktır

Beritan Hevi’nin sonsuz gülümsemesinin

                                                  adı: yaşamaktır

Sema Koçer’in İntikam dolu gözlerinin

                                                 adı: yaşamaktır

düşmana inat en onurlu yaşamanın

                                              adı: direniştir

Gever’in soğuğunda içindeki devrim

                                              ateşidir direniş

Şemzinan’ın asiliğinde ceylanın atikliğidir direniş

Koçerliğin, Koçerlerin özgürlük tutkusudur direniş.

Kürdistan’daki yaşam koşullarına rağmen

Özgürlükten taviz vermemektir direniş

Biz şehit düşmüş olan yoldaşlarımız sayesinde direndik

Bütün yoldaşlarımız şahsında bugün direniyoruz

Tüm gençliğe olan inancımızla diyoruz ki direneceğiz

İşte bu şiarla yaşama sarılmanın sonsuzluğunun adıdır

DİRENİŞ

22 Mayısta şehit düşen Ali Gever, Beritan Şemzinan ve Sema Koçer şahsında tüm direnlere ve

20.02.2012 / Ape Musa

ALİ YOLDAŞ

1973 Hakkari’de doğdu

Gever’de hava zemheri soğuktu

Vatansever bir ailenin Kürt çocuğuydu

Dağların yoldaşı Ali yoldaş

Okuduğu okula öğretmen oldu

Oturduğu sıralara tekrar döndü

Eskiden öğrenirdi, öğreten oldu

Kürdistan sevdalısı Ali yoldaş

Daha çocukken duymuştu PKK’yi

Gençliğinde birleşti o HPG’yle

Çalıştı çabaladı o büyük inadıyla

Asi devrimci Ali yoldaş

Arkadaşını, dostunu yitirdi o görkemli dağlarda

İntikam yemini etti kan kusturacaktı

Yıldırmak istedi zalim hapse attı

Kürdün kahramanı Ali yoldaş

Üç yıl dört duvar arasında kaldı

Çıktığında durmadı dağlara uzandı

Aldı eline kleşini zalime öfkesini saçtı

Cesur arkadaş Ali yoldaş

95’te çıkmıştı Kürdistan’ın dağlarına

14 yıl gezdi dolaştı kendi topraklarında

Cellat onu yakaladı Amed Lice’de

Özgürlüğün savaşçısı Ali yoldaş

Şehit oldu binlerce yoldaşımız gibi

Cenaze töreni oldu halk serhıldanı gibi

Diğer bütün şehitlerimiz gibi

Yüreğimizde yaşıyorsun Ali yoldaş

22. 05.2009’da Lice’de şehit düşen Ali Gever anısına

Ali İhsan İke 

Bir ömür ne ki? Anlatımcı için başlamak veya bitirmek kadar sade bir yorum! Peki yaşayan için bu anlatımın nasıl bir kıymeti harbiyesi olur? Bahara, yaza, kışa, güzün hüznüne anlam katan yaşanmışlıklar nasıl dillendirilir? Bir nefes alışını, bir soğuk su içişini, bir yalnız kalma anının hayallere daldıran rahatlatıcı duygusunu… Ya acılarını nasıl anlatır? Yapamadıklarının can alıcı acizliğini, başarısızlıkların yenilgili havasını, beklenmedik şokların donukluğunu. Betimleyebilir mi karınca yoğunluğundaki çabasıyla ortaya çıkarmak istediği eserinin kumdan laleler gibi denizin asi dalgalarına dayanamadığını görme anını? Anlatımcı hissedebilir mi onun hedeflerine, hayallerine ulaşmaya çabalarken yaşadığı eşsiz heyecanı, coşkuyu, her şeyiyle duygularını?..

Yoksa beceriksiz bir yazıcının kalemine takılan ve beyaz sayfalara sızan üç kelimelik “başladı ve bitti” cümlesiyle özetlenebilir mi bir şehidin sonlanmayan yaşamı?

Arjin yoldaş, bu gün bende acemi bir yazıcı gibi bu anlatımcıların kervanına katıldım. Bilemiyorum tüm acemiliklerime rağmen adına birkaç sayfa karalamak, yoldaşça bağlılığımızın hakkını verecek mi? Ama biçare yüreğimizi acıyla harlayan, intikam duygusuyla hırslandıran kaybını “yaşamın en diri gücü” yapmayı ve bunu bir yerlere kaydetmeyi bir borç olarak görmekteyim.

İyi bilinir sarptır Bitlis kalesi. Kendi komutanlarından birine yaptıran büyük İskenderin ordusunun dahi fetih edemeyeceği kadar korunaklı ve sarptır. Kahramanlıkları, destansı aşkları unutulmuş eski bir söylencenin tek şahididir Bitlis toprağı. Dağlara tebessüm eden baharlarıyla reyhan ve nergiz kokusu yayılır ovalarına. Bir yalnızlık türküsünün melodisidir çokça dinlenen köprü altı kurbağa sesleri ve her boş minarenin kayıp kimliklerini arayan şaşkın, pusulasız topluluklarıdır şehrin sokaklarında doluşanlar. Zihinlere yerleştirilmek istenen hastalık mikroplarına rağmen kenti gizlice bölen derenin kendisiyle alıp götürdüğü kirliliklerden arınan bakire bir topraktır. Bitlis şehrini idrisi Bitlisi dahi kıramamıştı, yeşermeye devam eden onur ve özgürlük umutlarını.

İşte bu topraklardır asi kızımızın doğumuna şahitlik eden kutsal diyar. Ama çok kalmamıştı tarihin kök saldığı kutsal topraklarda. Kadere isyanda da olsa seçeneksiz yol almış bir sürgündü, tarihine, kültürüne yabancı olduğu yeni mekânına. Kendine ait bir tek kırıntı bulamıyordu. Yunan mitolojisinin modern zamanlarının plaj insanlarına mübalağa edilerek anlatıldığı Antalya ellerinde… Aidiyet duygusunun özsel arayışı başlar başlamaz tanışmıştı kaybedilmek istenen kimliğiyle. Ve 90’ların serhıldan havasının metrepollerde fırtına yaratan etkisi buluşturdu onu özgürlük mücadelesiyle. İlk çocukluk şarkılarını, kültüründen damıtılan motifler ve dağların destansı kahramanları olan gerilla elbiseleriyle girdiği folklor gurubunda Kürt arkadaşlarıyla birlikte söylemeye başlamıştı. Söylenilen şarkılar inkârın, imhanın sıcak savaşın Kürdistan’da yarattığı etkiyi taşıyan ama bazı umutlarını da içinde yeşerten şarkılardı. O çocukluk hayallerini bu umutlar üzerine yeşertmiş bir fidandı. Çocukluğundan aldığı kültürün ilhamıyla gençlik halaylarının da başını çekmişti. Artık aidiyetiyle tam bir tanışma haliydi yaşanan ve sonra başladı Antalya’nın Kürdistani mahallelerinde yapılan korsan eylemlerdeki eylemciliği ve gençlik kitlelerine öncülük yapma ihtiyacı.

99 yılı gençliğin öfkesine ket vuramayacak kadar kızgın bir süreci başlattı. Her Kürt genci gibi Arjin yoldaş da en aktif haliyle bu sürece katılmıştı. Adım adım yürüdüğü mücadele yolunu gittikçe daha iyi tanımaya başlamıştı. Tanımak ihtiyaçları yerine getirme gerekliliğini doğurunca siyasi çalışmalara da girmişti. Aktif katılımının kendisiyle yeni ihtiyaçları giderme gerekliliğini yaratacağı da kaçınılmazdı. Arjin yoldaş başladığı bu yolda ilerlerken hiçbir durakta durmayacağına söz vermişti bir defa. Bu sözdü birkaç yıl içerisinde Arjin yoldaşın yönünü Kürdistan’a çeviren. Biraz da şanslı sayılırdı ilk dış görevine Kürdistan’ın kalbinde başlarken.

Amed onu zindan direnişlerinin kahramanlık öyküleri ve başkent gururunun insanı yücelten duygularıyla karşılarken, O da kaygısızca başlamıştı yürüteceği gençlik çalışmalarına. Sıcakkanlılığı, yüksek çalışma azmi, dost canlılığı alandaki yapıyla kaynaştırmıştı onu.

Birbirinden uzak bölgelerde kalıyor olsak da yürüttüğümüz gençlik çalışmaları bir araya gelişimize vesile oluyordu. Arjin yoldaşın belleğimden hiç silinmeyen en belirgin karesi ilk karşılaşmamızdı ki ağız dolusu gülüşüydü. Yine pırlanta parlaklığındaki gözlerini üzerime kilitleyip merhaba demesiydi. Onda dikkatleri üzerine toplayan, kendini erken fark ettiren bir tılsım vardı sanki. Gençliğin geniş katılımlı bir tartışma zemininde sade ama merak yüklü yüz ifadesinin etrafı tesiri altında bıraktığı anlık bir bakışmayla hiç bitmeyen coşkusu, heyecanı, yüzüne yansıyan merakıyla karşı karşıya kalmıştım. Daha sonra birçok defa tekrarlanmıştı böylesi karşılaşmalar. Birçok şey değişmişti geçen zamanla birlikte. Bir yüzündeki çocuksu tebessüm mesken tutmuştu gül pembe yanaklarını. Bir de heyecanıydı. Bir an bile yerinde duramayacak kadar canlı kişiliğinin köşe taşıymış gibi ondan ayrılmayan. Onunla bir yerde oturup iki kelamlık bir sohbet etmek olanaksız olduğu kadar o bir pratiğe girdiğinde bir yerlere gittiğinde onun rüzgârına kapılmamak da bir o kadar olanaksızdı. Bize kalan nerede dinginleşeceğini bilmediğimiz bir rüzgâra kapılmaktı.

Bulunduğumuz çalışmalarda bireysel gelişim bir rüzgâr gibiydi. Kiminde fırtınalı, kiminde yumuşak bir meltemi andırıyordu. Çalışmalarımızı değerlendirdiğimiz toplantılarımızda yine pratiğe yön verecek merkezi yoğunlaşmalarda Arjin yoldaşın gelişiminin an be an geldiği düzeyi görebiliyorduk. Belki de onu sürükleyen rüzgâr gelişim arayışıydı. En son Amed Eğilde yaptığımız toplu gezide buluşmuştuk aynı karelerde. Ve belleğimde anı defterlerimin sayfalarına sızan en kalıcı kareydi kuşe kâğıtta parlayan asi kızın gülüşü.

Aktıkça yatağına doğru ilerleyen akarsular gibi başlamıştı bu yola. Bir halka hatta dünyaya mal olan bir serüvenin serüvencisiydi o da. Her heyecanı bir adım attırıyordu, her adım bin yeni heyecan yaşatıyordu. Artık sıra daha geniş bir adım atmaya gelmişti. O bunun bilinci ve telaşıyla en büyük serüvencilere doğru yol almaya başlamıştı. 2004’te vedalaşırken tekrardan buluşuruz sözümüzün rahatlatıcı duygusu kalmıştı içimizde. Zaten yoldaşın geçtiği topraklara er ya da geç selam vermem bir yazgı gibi benimle geziniyordu. Dağa gelişte de bu tesadüfler gölge gibi bağlanmıştı bedenime. Ancak bu defa hep bir adım geride varıyordum yoldaşımın geçtiği mekânlara. Kandil, Xınere, Metina, Xakurke, Zap az evvel kalkıp gitmiş, Arjin yoldaşın anılarını çınlatıyordu kulağıma. Tanıştığı her yoldaşa kalıcı bir anısını armağan etmişti. Bir toplayıcı edasıyla geride bıraktığı her anıyı yaşanmışlığı torbama sıkıştırırken Arjin yoldaşın öyküsüne yeni bölümler eklemenin telaşına dalmaktayım. Gerilla koşulları işte, bazen bir adım öndeki yoldaşa merhaba deme fırsatı bulamıyor insan. Belki biz de birçok kez gözlerimiz dahi buluşmadan transit geçtik mekânsız diyarımızda. Daha, bir daha kavuşuruz sözümüzü yerine getirmenin uğraşısıyla çırpınırken, gönlüm bakışlarımızın buluşmasını engelleyen aceleciliğin yoldaşı kuzeye taşımasına hüzünle karışık bir gururla refleks göstermiştim.

Artık Serhat yolcusuydu Arjin yoldaş, yüreğindeki tüm özlem ve sevgilerle birlikte. Ben ona yetişememiştim ama kuzeyde buluşma ihtimali en sıcak ve ben büyük umut olarak kalmıştı ellerimde. Ne de olsa kuzey kervancılarına katılmak için yaptığımız tüm hazırlığı sonuçlandıracağımız gün gittikçe yaklaşıyordu. Hayallerimizi süsleyen kuzey gidişi Arjin yoldaşın büyük bir emek sonucu gerçekleştirdiği bir gidiştir. Belki Amed’e gidiş öncelikli dileğiydi ancak çıkan Serhat kararına karşı da kayıtsız değildi. Koşar adım başlamıştı bu serüven dolu yolculuğa. Sadece biraz ertelemişti Amed’e gidişi. Yoksa karaca dağlarında o uçsuz bucaksız tarihin sırrına ermek, Amed’de yarım bıraktıklarını bir gerilla olarak tamamlamak, önüne koyduğu en büyük hedefti. Tarihin en canlı tanığı olan Ben u Sen burcu, Keçi burcu, şehri içine alan tüm surlar, yine sur içi mahallelerinin taşlı dar köşelerinde daha önce attığı turlar bu defa bir gerilla ordusunda askeri bir nizam ile baştanbaşa özgürce dolaşmayı hayal etmeye devam etmekteydi. O ilk defa Amed’de düşman gerçekliğini tüm çıplaklığıyla görmüştü. Halkı ve hareketi Önderliksiz bırakma, istek ve girişimleri, inkârı ve imhayı, açlık politikalarını, gençliği düşürme, yozlaştırma oyunlarını gördükçe tepkisi artıyordu. Zaten bu tepkiydi dağa gelişini ve erkenden sıcak savaş ortamına geçmesini tetikleyen.

Uzun yıllardan sonra Serhata giden ilk kadın gurubunda yer alması ciddi misyonunun ağırlıyla pratiğe girmesini sağlamıştı. Çok şey hedeflemişti kadın gerillacılığa yabancılaşmış bu alanda. Ve ilk adımları zorda olsa atılmıştı artık. Ama ilklere sevdalı yoldaşım uzun yıllardan sonra Serhatta ilk kadın şehit olma gerçeğiyle de baş başa bıraktı bizi. Şimdi gözlerimizi buluşturmayan hayırsız yıllara dönüp bakarken tek avuntum olan intikam yeminimi yeniliyorum.

Kod Adı- ARJİN ÇEM

Adı Soyadı- ZEYNEP KATAR

Şehadet tarihi- 28 mayıs 2008’de serhat tendürek’e bağlı gulizerk köyü

çevresinde çıkan çatışmada şehit

Tamara Varjin

Celal ve Celal gibi büyük ve yiğit insanları anlatmak tanıtmak ve yiğitliklerini tanımlayacak cümleler yazmak çok zor bir durumdur. Böylesi kahramanları hiç yazmamak da zor geliyor insana. Bazı olay veya gerçekler vardır ki, sözle tarifini yapmak mümkün değildir. Yine aynı zamanda bazı yiğitler vardır ki onların yiğitliklerini tanımlamak ve bunları konuşmayla asla hakkına layık bir durum olamaz. Böylesi gerçekleri iliklerimize kadar hissetmek ve anlam verebilmek için ancak yaşamak gerekiyor ya da onlarla olabildiği zaman fark edebiliyor insan. Bu anlamıyla Celal Başkale yoldaşın yanında kalmak ve onunla birebir mücadele yürütmekle daha iyi anlaşılıyordu. Bunun için burada söyleyeceklerim Celal Başkale yoldaşın gerçekliğini, cesaretini ve yiğitliğini belki de tam anlamıyla ifade etmeyebilir. Celal’i tanımak için onunla yaşamak gerekir. Celal ile yaşamak ve onun komutası altında savaşçı olmak büyük bir şans durumuydu. Bunun bir şans olduğu kadar kendisiyle birlikte büyük bir iddia, cesaret ve mücadele ruhunu da yaratan bir durumdu. Bundan dolayı Celal gibi büyük komutanların yanında kalıpta yazmamak onları tanıtmamak tarihi ve vicdani bir durumdur. Bu yüzden her ne kadar laikliğine uygun ifadeler bulamasam da böylesi vicdani bir sorumluluğu kaldıramıyor insan. Her zaman beni huzursuz eden ve kendimi bir türlü yazmaya uygun göremediğim Celal yoldaşı azda olsa ifade etmek istiyorum. Hakkında her ne kadar yazsam da sayfalar dolusu da olsa Celal yoldaşı anlatmaya yine de yetmez.

Kürt ve Kürdistan gerçekliğini düşündüğümüzde nice kahraman ve yiğit insanların destanlarıyla karşılaşırız. Kürdistan’ da nam salmış sayısız yiğitlerini anlatmakla yetmez. Böylesi yiğit kahramanlıklar partimiz PKK tarihinde sayıları on binlere varan düzeye ulaşmıştır. Nefes nefese atılan her adımı, elde edilen her kazanım yiğit kahramanların emekleri kanlarıyla yaratılmıştır. Bu anlamıyla PKK tarihi bir kahramanlar tarihidir. Bu kahramanlardan birisi de kuşkusuz Celal Başkale yoldaştır.

İnsanı anlamlaştıran, değerli kılan, güzelleştiren ve sevdiren temel durum onun emek mirasıdır. İnsan emek ve mücadele mirasıyla farklı olabiliyor veya fark yaratabiliyor. Bunun için insanı farklılaştıran, değere değer katan, onu yücelten ve toplumsallık hizmetine yönlendiren eylemidir. Kutsallık, hayranlık, minnettarlık böylesi durumlarda ortaya çıkar. Celal yoldaşın farklılığından da söz ederken ona olan hayranlık sevgi ve güvenilirliğidir. Bundan dolayı da Celal yoldaş gerçekten de farklıydı. Mücadelesiyle, cesaretiyle, girişkenliğiyle, koparıcı yönüyle ve bir bütün olarak her yönüyle farklıydı. Çünkü Celal yoldaşın yaptığı, giriştiği ve cesaret ettiğini herkes yapamıyordu. Bundan dolayı Celal yoldaş her zaman Gerilla ve devrimci mücadelesin de sürekli farklılıklar yaratarak, değere değer katarak onları büyüten ve yaşatan biriydi.

Doludizgin bir enerji ve yüksek bir performansla mücadele bayrağını her zaman en önde ve en ön alanlarda dalgalandırdı. Sınırsız bir fedakarlık ve azimli duruşuyla kendi öz gücünü PKK hareketinin gücüne katarak Apocu Militanlığını somutta yaşayan örneklerden biriydi. Dönemin ruhuna göre davranmasına bilen ve ona göre Gerillanın nasıl olması gerektiğini dosta, düşmana ve herkese göstermiştir. Bunu yürüttüğü gerilla savaşıyla ve hareket tarzıyla çok net bir şekilde gösteriyordu. Gerillacılığı; akıl, cesaret ve kendisine olan büyük özgüven ruhuyla büyük bir ustalık zenginliğiyle herkesi kendisine hayran bırakırdı.

Celal yoldaş şehadetine kadar duruşuyla, komutanlığıyla, cesaretiyle ve savaşçılığıyla onu tanıyan yoldaşlarının gönüllerini fethetmişti. Bunun için bulunduğu her yerde büyük bir başarı güveni yaratıyordu. Celal yoldaş varsa başarı var demekteydiler.

Celal yoldaşı anlatmakla bitmeyen dolu bir yaşamı vardı. Bu her yönüyle anlatmaktan ziyade biraz Karadeniz mücadelesi gerçekliğini somut olarak tanık olduğum kahramanlıklarından bahsetmek istiyorum.

Celal yoldaş mücadeleye 1994 yılında katılıyor. 17 yıllık mücadele yaşamını destansı romanlara konu olacak eylemci bir gerçekliğe sahiptir. Bu destansı yaşamın tümünü anlatmakla olamayacağı gibi onun sadece 6 yıllık Karadeniz pratiğinin kısa bazı anılarını paylaşmak istiyorum. Celal yoldaşın mücadele içerisinde pratik yürüttüğü birçok alan vardır. Zagros, Kelareş, Botan, Garzan, Qandil ve Dersim alanlarıdır. En son Karadeniz’de 6 yıllık bir pratik yürütmüştü. Mücadele alanlarımızın birçok yerinde veya bölgesinde öncülük rolünde aktif ve cesaretli bir pratik yürütmüştür. Bununla her zaman çözüm gücü oynayan taktik ve yenilikler yaratan biriydi.

Celal yoldaşın Karadeniz hayalleri ve iddiaları daha 2006 yılında başlamıştı. Bu hayal ve iddialarında sonuna kadar ısrar etmek ve onları gerçekleştirmek için çaba gösterdi. Amaç ve hedefi savaşı Türkiye sahalarına taşımaktı. Böylesi büyük amaçlar doğrultusunda yoğunlaşmalarının anlam bulabilmesi için pratikleştirme iddiasındaydı.

2007 yılında bir grup arkadaşla yola çıkıyorlar. Ancak Erzincan ovasında bir ihbar sonucu deşifre oluyorlar. İçinde bulundukları aracın etrafını düşman zırhlı araçlar ile sarıyor. On iki arkadaşın içinde bulunduğu bu araçtan çıkış oldukça zordu. Ancak Celal yoldaş varsa oradan çıkışta vardır demektir. Düşmanın teslim olun çağrıları yükselirken Celal yoldaş ve yanındaki arkadaşlar kendilerini araçtan atarak düşmanı vurmaya başladılar. Düşman araçlarından birinin yanında bulunan 5 askeri öldürüyorlar. Ve büyük bir mücadele sonucunda oradan çıkmayı başardılar. Bunu gören düşman adeta şok geçirip tarumar oldular. Düşman güçleri uzun bir aradan sonra ancak kendilerini toparlayabildi ve Celal yoldaşın gurubuna karşılık verebildiler. Bu yoğun çatışmanın içerisinde Celal yoldaş kolundan aldığı A-4 ve bacağından aldığı M-16 mermisi ile yaralanıyor. Yaralı hali ile kendini bırakmıyor hatta arkadaşları koordine ederek 2 gün boyunca süren operasyon ve yoğun çatışmaların içinden çıkmayı başarıyorlar. Burada 2 guruba ayrılarak başka arkadaş guruplarıyla temasa geçiyorlar. Bu çatışmalar sonucunda sadece 3 arkadaş şehit oluyor.

Celal yoldaşın Karadeniz’e gidişi böylesi bir durumla karşılaşılması kendilerini Munzur dağının yamaçlarına vermelerini gerektirdi. Çünkü Celal yoldaşın yaralarının iyileşmesi gerekiyordu. Celal yoldaş biran önce yaralarının iyileşmesini istiyordu çünkü onun yarıda kalan Karadeniz yolculuğunu tamamlamak isteğindeydi. Celal yoldaşı yaralı olduğu halde bile durdurulamıyordu. Onda biriken düşmana karşı olan öfkesiyle biran önce saldırmaktı. Aradan geçen 1 aylık süreden sonra tekrardan gurubunu toplayıp ve halen yarası tam iyileşmediği halde kolu boynuna asılı bir biçimde Karadeniz’in yolunu tutuyor. O yıl gittiği Karadeniz’de Erzincan ovası şehitlerinin intikamını çok ağır bir şekilde alıyor. Düşmanın Bolu’dan getirdiği özel operasyon gücüne büyük darbe vururken burada bir aracı imha edip 12 komandoyu öldürüyor. Bu yönüyle Apocu intikam tarzını tekrar düşmana göstermiş oluyor.

2008 yılında da daha fazla tecrübe kazanılmış ve daha geniş bir alana yayılmıştır. 2008 yılı Karadeniz pratiği için zorlu bir pratik oluyor. Burada Celal yoldaş hakim olarak pratik yürüterek var olanı daha da geliştirmek istiyordu. Karadeniz onlar için yeni bir değişikliğin ve yeni bir tarzın olması gerektiğinin iddiasını bu sefer gösterdi. Bundan dolayı mevcut hali ile devam eden tarzın çok fazla geliştirici olmadığını görünce artık ne olursa olsun yeni ve başka birinin devreye girmesi gerekiyordu. Çünkü hem çok fazla zaman kaybı hem de zayıflıkların olabileceği hissediliyordu. Bunun için 2009 yılı yeniden bir başlangıç yılı olacaktır. Yeni perspektifler ile çok daha fazla iddialı bir duruşla açılım alanlarının öncü komutanı olacaktı. Bunu sadece istem ve söylem ile değil bizzat pratik öncülüğünü yürütecektir.

Karadeniz’in kara çamlı ormanlarının kaplanı, düşmanın korkulu rüyası ve kabusu Türk ordusuna büyük darbeler vuracaktı. Ordunun saldırılarını boşa çıkaracaktı, onların morallerini bozacak ağır yenilgiler verdirtecekti. Artık o Karadeniz’de oldukça düşmana rahat uyku ve hareket etme imkanı olmayacaktı. O tek başınaydı veya küçük bir gurupla beraber göstereceği performansla tüm düşmanı kendi üzerine çekecekti. Bundan dolayı düşman kuzey Kürdistan’da ki tüm gerilla güçlerine karşı harcadığı hem fiziki hem de maddi harcamalar kadar neredeyse sadece Celal yoldaş için harekete geçirecekti. Düşman bir türlü onunla baş edemez duruma gelmiş sürekli onu kalbinden vuruyordu. Bu durum ordu içerisinde her zaman bir kırılmanın yaşanmasına neden oluyordu. Kendi toplumunun içine giremez duruma gelmiş ve mecbur kalarak sadece Celal yoldaş için tüm özel birliklerini devreye koymuştur. Bu ordu birlikleri Karadeniz’in Sinop ve Kastamonu alanlarından tutalım ta ki Gümüşhane, Sivas ve Erzincan alanlarına kadar oldukça geniş bir araziyi önüne alarak Celal yoldaşın peşinden sürüklenip onun gerilla tarzını kırmayı ve durdurmayı hedeflemişlerdi.

Celal yoldaş 2009 yılından sonra gerilla ve gerillacılığı Karadeniz alanında kalıcı bir şekilde oturmasına inanıyor ve bunu gerçekleştirmek için komutanlık öncülüğü ile bunu başardı. Artık sadece birkaç mevsimlik gerilla tarzı yerine her koşul ve mevsimde aynı zamanda her alanda profesyonel bir tarzla geliştirmişti. Karadeniz’de gerilla faaliyetlerini gerillanın gitmediği ayak basmadığı ilk kez Celal yoldaşın öncülüğü ile gerçekleşti. Bundan dolayı gerilla faaliyetleri Türkiye’nin batısına kadar açılmıştı. Erzincan sınırından, Ilgaz Dağlarına ve Sinop sahillerine kadar geniş bir coğrafyaya savaşı taşımayı başarmıştı. Düşmanın kendisince PKK’nin geçemez, aşamaz veya geçse de yaşayamaz gibisinde söylediği kırmızı çizgilerini geçmiş düşmana ağır kayıplar verdirmiştir. Celal yoldaş engel tanımazdı. Bu anlamıyla girişkenlik ve sınır tanımayan fetihçi ruhuyla her engeli aşardı. Olmaz, yapılamaz, imkansızdır gibi söylemleri kendi şahsında anlamsızlaştırmıştı.

Celal yoldaş için imkansızlık, çözümsüzlük veya çaresizlik gibi durumlar olmazdı. En zor alanlarda ve şartlarda bile kendisine ve yoldaşlarına yetebilen yaratıcı bir kişiliğe sahipti. Her şeyin her çözümsüzlüklerin çözüm anahtarıydı. Onun edindiği Apocu felsefesinin bakış açısıyla kendisine müthiş güvenen bir ruh haline sahipti. Celal yoldaştaki pratik zeka ustalığıyla hiç tanımadığı, gitmediği mekanları, karşılaşmadığı durumları hemen anlayabiliyor ve ona cevap olabiliyordu. Ekmeğini aslanın ağzından çıkartırcasına bütün imkanlarını ve ihtiyaçlarını bile kendisini yakalarlarsa onu parçalayacak ve hatta kanını içebilecek yerlerden alırdı. Celal yoldaş bu anlamıyla faşist kitlelerin sırtından ihtiyaçlarını karşılar ve onun ordusuna karşı savaşırdı. Bundan dolayı Celal yoldaş için dost düşman sorunu kalmıyordu. En düşman gibi davranan insanların evine girer masraflarını ve ihtiyaçlarını onlara karşılattırırdı. Celal yoldaş bu duruşa ve yeteneğe sahip olduğu için faşizan ruhun en fazla olduğu alanlarda gerillacılık yapabiliyordu.

Karadeniz’in dağları ve derin ormanları bir aslanı barındırıyordu. Düşmana rahat bir uyku yüzünü vermeyen bir hayalet gibiydi. Nerede, ne zaman ve nasıl düşmanı vuracağı belli olmayan bir tarzda avına yönelir ve onu yok ederdi. Celal yoldaş böyle bir savaş komutanıydı. Akıl ve cesareti bir arada yürüten ve bunu üstün bir zekayla pratikleştirirdi. Celal denildiğinde akla gelen ilk olgu cesaret ve başarıydı. Bu iki olgunun bir birini tamamlamasını sağlayan denge ise zeka ustalığıydı. Bu anlamıyla mücadele tarihimizde büyük eylem ve başarılara damgasını vurmuş bir komutandı. Düşmana karşı olan kin ve öfkesini büyük bir mücadele tarzına düştürmeyi başarmıştı. Bunun için düşmana karşı mücadele azmi yüksek ve tarihi intikam hırsıyla kendisini yetiştirmiş yürüttüğü bütün çalışmalarına ve yaptığı bütün eylemlerine tarihin verdiği derin anlayış ve büyük sorumluluk hissiyle yaklaşırdı. Bundandır ki savaşı büyüktü. Tarih algısı ve hafızası güçlü olmayan mücadele azmi ve performansı da düşük olur. Ama Celal yoldaşın düşmana vurduğu her darbeyi tarihin çığlığından aldığı intikam öfkesiyle gerçekleştirirdi.

Celal yoldaşı savaştıran onun sorumluluk bilinci ve onun büyük ahlaki duruşuydu. Onu büyük savaştıran onurlu bir yaşamın gereği için savaşmanın kutsallığına olan inancıydı. Sınır tanımayan büyük bir savaşçı olurmuydu? Bundan dolayıdır ki kimsenin yapamadığını yapan, kimsenin fark edemediğini fark eden ve her zaman kendisi en önde yürüye bir kişiliğe sahipti. Bunun için Celal yoldaş fedakarlığın simgesidir de.

Celal yoldaş söylediğini, aklına koyduğunu ve onu mutlaka gerçekleştirmek için harekete geçer onu yerine getirirdi. Celal yoldaşı asıl komutan yapan ve onu Agitler mertebesine ulaştıran temel özelliği söylem ve eylemi aynı anda gerçekleştirme yeteneğine sahip olmasıydı. Celal yoldaşın anlama kabiliyeti oldukça yüksekti anlayıp farkına vardığı anda onu mutlaka harekete geçirirdi. Kendisini asla abartmazdı, kendisini övmezdi ve kendi yaptıklarından bahsetmezdi. Celal yoldaşı hep başkaları anlatırdı. Celal yoldaşın bulunduğu yerde yoldaşlarının gölü rahattı bundan dolayı Celal yoldaşı hep seviliyordu örnek alınıyordu. Bunun için hiç kimsenin gözünü arkada bırakmazdı. Çünkü kendisini sözüyle eylemiyle ispatlayan bir kişiliği vardı. Celal yoldaşı her ne kadar bu şekilde anlatsam sonu gelmeyecek Apocu özelliklere sahipti.

Yıllarca Karadeniz gibi bir alanda bir komutan olarak sorumluluklar üstlenip ve onun öncülük misyonunu yürütmek kolay değildir. Bu alanın koşulları kolay olmadığı gibi onun üstesinden gelmekte öyle herkesin yapabileceği bir şey değildir. Bunu ancak fırtınalı komutan kişilikler yapabilir. Bundan dolayı her yönden arkadaşlarına destek olacak bir komutan olmak zordur. Celal yoldaş oldu mu beraberindeki arkadaşlarda büyük bir moral ve cesaret uyanıyordu. Celal yoldaşın tarzı kimseye sözlü bir şeyler anlatmak değildi. Çok gerekli olmayanlar dışında yarattığı doğal otoriteyle ve bizzat kendisi işe öncülük ederek teşvik edici olurdu. Celal yoldaşın en belirgin ve etkileyen yönlerinden biriside en zor ve en risklisine kendisini öne vermesiydi. Gerçekten de bir yerde tehlikeli bir durum var olsaydı bunun netleştirilmesi mi gerekiyordu Celal yoldaş arkadaşlarını riske koymadan bizzat kendisi hallederdi. Onun yanında sadece bir arkadaşın olması yeterliydi. Bu durumda arkadaşlarına güvenmemesinden değildi. Onlara işin ustalık tarzı nasıl olması gerektiğini başara nasıl elde edilir onu göstermekti. Ayrıca bu yönüyle iyi bir öğretendi de. Gerillacılığın incelik ve fırsatları nasıldır? Düşmanını daha iyi nasıl tanırsın? Hangi yol ve yöntemlerle baş edebilirsin? Gibi konularda tam bir dehaydı. Sanki bu işler için yaratılmış gibiydi. Zorluklar ne olursa olsun onunla yürümek sana her zaman pozitif bir enerji verirdi. Her savaşçısını ruh, cesaret ve öz güven duygusunu geliştirirdi. Beraberinde olan yoldaşları onunla tereddütsüz ölüme bile giderlerdi. Celal yoldaşın kendisine dönük hiçbir hesabı ve kaygısı olmazdı. Bireysel hesaplarını hiçbir zaman örgütün hesaplarının önüne koymazdı. Onun için örgüt çalışmalarını büyütmek ve yüceltmek temel ölçüsüydü. Bunları yaparak hep üreticiliği esas alırdı. Kendi gelişimini örgütün gelişimiyle paralel olarak ele alırdı. Bu aynı zamanda kendisinin büyüklüğünü de gösteriyordu. Böyle bir tarzla yaşar ve yaşatırdı. Maddiyattan çok maneviyatı esas alırdı. Bunun için bütün yoldaşlarının gönüllerini fethetmişti. Kendisine derin bir bağlılık ve hayranlık yaratmıştı.

Celal yoldaşın yoldaşlık bağlılığı da çok farklıydı. Kendisi ile yoldaşı arasında o kadar güçlü bir bağı vardı ki herkes onunla beraber sonuna kadar yürüyüp yoldaşlık yapmak isterdi. Yoldaşı için yapamayacağı şey yoktu. Celal yoldaş yoldaşlarına olan bağlılığını defalarca pratikte somut bir şekilde göstermiştir. Bir yerde bir yoldaşı şehit oldu mu mutlaka onun intikamını alırdı. Yine bir yoldaşı darda kaldı mı şartlar ne olursa olsun tehlikesi ne kadar fazla olursa olsun onun yardımına koşardı. Karadeniz gibi zorlu bir alanda birçok kez yoldaşlarını şehit olmaktan kurtarmıştır. Bunu yaparak ta defalarca şehit olmayı bile göze almıştır. Bunun örnekleri de fazlasıyla vardır. Bundan dolayı herkes Celal yoldaşın komutası altında savaşçısı olmayı istiyordu. Çünkü o Apocu yoldaşlık ilişkisinin gerçek ve sade halini hem komutanlığında hem de yoldaşlığında göstermişti. Onun için onunla yürümek ve aynı mücadele koşullarını paylaşmak anlatılması kolay olmayan bir duygudur. Celal yoldaşla olmak onunla isteyerek ölüme bile gidilirdi. Önce kendisini tehlikeye koyar, önce kendisini en fazla yük ve zorluk altına koyardı. Bunun için her arkadaş Celal yoldaşın önüne kendisini siper ederdi. Çünkü Celal yoldaş o ruhu veriyordu, o cesareti veriyordu ve en önemlisi de o güveni veriyordu. Celal yoldaşa en güvendiğin bir dağ gibi sırtını rahatlıkla verebilirdin. Her arkadaş Celal yoldaşın yanında kendisini sağlamda hissederdi.

Celal yoldaşın kadın yoldaşlarına olan yoldaşlığı da farklıydı. Kadın yoldaşlarına olan yaklaşımı ortak amacın ortak parçası gibi yaklaşırdı. Önder Apon’un ideolojik ve kadın özgürlük çizgisinden farklı bir yaklaşım içerisine girmezdi. Kadın yoldaşlarıyla empatisini geliştirip onlarla daha anlamlı ve derin yoldaşlık nasıl yapılır onun yoğunlaşması içerisindeydi. Buna verdiği cevap pratiğinde görünüyordu ve düşmana karşı yüksek düzeyde iyi bir savaşçı olmaktı. Çünkü bütün çirkin ve kötülüklerin kaynağını düşmanda görürdü. Düşmanın var olduğu bir kötülük ülkesinde oldun mu arkadaşlık ve yoldaşlıklar da güzel yaşanmaz.

Celal yoldaşın şehadeti Garzan alanında şehit olan 15 kadın yoldaşın intikamını almak onlara olan yoldaşlık görevini yerine getirmekti. Bu temelde Celal yoldaş şahadete ulaştı. Celal yoldaş kendisine kabul görmezdi o şartlarda yoldaşlarının şahadetini. Çünkü kışın en zor şartlarını fırsat bilerek saldıran düşmandan mutlaka intikamlarını alacaktı. Bu nedenle daha kış mevsiminin ortalarında bunun hesaplarını ve planlamalarını yaptı. Böylesi bir görev ve sorumluluk Celal yoldaşın önündeyken asla rahat uyumaz ve rahat duramazdı. Bunun için 2011 – 2012 sürecinin temelde 15 kadın yoldaşın intikamlarını almak için düşman üzerine yürüdü. Amasya gibi düşmanın hakim olduğu merkezi bir yerde düşmanın hiç beklemediği bir anda düşmana büyük bir darbe vurmayı başarmıştı.

2012 yılı mücadelemiz açısından savaş düzeyinin yüksek olduğu bir yıldı. Aynı zamanda 2012 yılının ilk ve en etkili eylemlerinden Celal yoldaşın öncülüğünde gerçekleşen Amasya eylemiydi. Sürecin nabzını iyi tutmuş dönemin ve sürecin gerekliliklerini olması gerektiği gibi anlamış ve bu tarzda düşmana darbeler vurmayı başarmıştı. Hem intikam eylemini hem de hamlelerin en ön alanlarda başlatılması görevlerini üstlendi. Bu anlamıyla da 2012 yılında şehit olan ilk öncü komutanlardan dı Celal yoldaş.

Celal yoldaş sağ olduğu sürece Karadeniz alanında rahatlığın olmayacağını düşman çok net bir şekilde anlamıştı. Bunun için bölgede binlerce askerin katılımıyla adeta halka halka oluşturulmuş bir şekilde tüm araziye şerit çekilmiş gibi operasyonlar başlatılmıştı. Bu şekilde düşmanın ne kadar zavallı bir duruma düştüğünü ve sadece Celal yoldaş karşısında ne kadar çaresiz kaldığını çok net bir şekilde görünüyordu. Buda aynı zamanda Celal yoldaş gibi fırtınalı bir komutanla ancak bu şekilde operasyonlar çıkartarak büyük yönelimlerle başa çıkacağını düşünüyordu düşman. Bunun sonucunda Celal yoldaş düşmanın kurmuş olduğu birkaç pususunu atlatıyor. Fakat çok zor şartlarda kalarak düşmanın kurmuş olduğu başka bir pusuda açılan bir suikast ateşi sonucunda şahadete ulaşıyor. Tarih 13 Nisan 2012.

Celal yoldaş gibi öncü ve yiğit komutanların şahadetleri örgüt açısından istenilmeyen bir durum oluyordu. Onların yerlerini doldurmak gerçekten de kolay bir şey değildir. Bunun için Celal yoldaş gibi bir komutan hiçbir zaman unutulmamalı onların öncü duruşları biz onların ardılları olarak örnek ve ilham kaynakları şeklinde ele almamız gerekiyor. Bunun için Celal yoldaşın tarzı başarı ve zafer tarzıdır. Düşmana diz çöktürme tarzıdır. Bu temelde her zaman onların inde yürümek temel hedefimiz olacaktır.

Kod Adı: CELAL BAŞKALE

Adı Soyadı: MAHİR KOÇ

Doğum Tarihi ve Yeri: 26 04 1974 / VAN

Anne Adı: HALİME

Baba Adı: SIDDIK

Alanı ve Görevi: DERSİM / BÖLGE KOMUTANI

Şahadeti; 09 NİSAN 2012'DE KARADENİZ-AMASYA

29.03.2017
Zerdeşt Agır

Nedendir bilinmez,

Çeker derinliklerine

Geçmişimiz,

Boğar,

Damarlarımızdan,

İliklerimize kadar,

Kurutur bizi…

Serilir bedenimiz toprağa,

Tarih, selâ verir an'a,

Geleceğimiz, gözyaşı döker,

Umutlarımız, kefen olur,

Sarılır yüreğimize…

Bir düş görür gibi,

Dolaşırız mavilikleri,

Birden karanlık olur gökyüzü,

Parlar zifiri karanlık,

Işık sanır,

Peşine takılırız,

Koşar adımlarla,

Ölüme yaklaşırız!

ŞEHİT MAHİR – M. ZEKİR TAŞ YOLDAŞ ANISINA

1997 yılının Mayıs ayında Eskişehir Anadolu Üniversitesinde okuyan 14 arkadaş, daha önceden birbirimize verdiğimiz sözü pratikleştirerek partiye katıldık. Bu arkadaşlardan Zelal (Nebahat Karataş), Merwan (Mustafa Yılmaz), Ferhat, Renas, Bawer arkadaşlar 1999 yılında daha ülkeye yeni ulaşmış ve daha bu cennet topraklara merhaba bile dememişken şehit düştüler. En son Mahir ( Zakir Taş) Arkadaşın şehit düştüğünü duydum. Bu arkadaşların anısına yazı yazmak gerekiyordu, fakat yazmanın kendisi kolay olmuyordu. Kolay değildi, çünkü kısa zamanda onlarla mekânı olmayan bir zamanda buluşulunacaktı, zaman kısa olacak ve bir anda yaşama kapanan gözler, yeniden açıldığında ilk önce onların yüzleriyle karşılaşacaktı. Fakat bu olmadı, her geçen zaman, anılarına karşı bağlılıkta kendini sorgulattığında, vicdan sızlatan anlar yaşandığında, yazı yazmak büyük bir yük oluyordu. Suç ağır ve tek bir savunulacak yan kalmadı.

Mahir arkadaş şahsına yazacağım bu yazı bir anlamda bu yıllarda birlikte olduğum ve beraber partiye katıldığım o güzel yoldaşların anısınadır.

Mahir arkadaş, Muş doğumlu, yurtsever ve ekonomik anlamda orta halli bir ailenin üyesiydi. Kendisiyle 1996 yılında üniversitede tanıştım. Belli bir süre sonra aynı evlerde kaldıkça kişilik anlamında Mahir arkadaşı tanımam gelişti. Okulda Kürdistan Gençlik Birliği (YCK) örgütlenmesi içinde aktif olarak yer alıyordu. O zamanlar YCK daha çok Türkiye Metropollerinde var olan Kürt gençliği içinde örgütlenmeye gidiyordu. Bir anlamda gerillanın dağda yaptığını YCK metropollerde yapıyordu. Var olan Kürt gençliğini mücadeleyle, Kürdistan'la, Önderlikle buluşturuyordu. Bizlerin gerillaya katılmasına ve Kürdistan halkı için mücadele etmeye götüren örgütlenmenin adıydı YCK.

Bu anlamda Mahir arkadaş mücadeleyle bizden önce tanışmış ve aktif olarak ta katılmıştı. Bu okul yıllarında ülke üzerine, önderlik üzerine ve uğruna milyonlarca insanın seve seve ölüme gittiği sosyalizm üzerine tartışmalarımız oluyordu. Hepimizi en fazla heyecanlandıran ve hayallerimizi süsleyen gerçeklik ise gerillaydı. Bizler için gerilla ulaşılmaz olunanın adıydı, ancak güzel ve iyi olanların oluşturduğu bir topluluktu.

Gerilla olmak, Kürdistan dağlarında ARGK saflarına katılıp savaşan bir militan olmak! Bu bizim için en büyük heyecan ve içimizi kıpır kıpır eden bir arzuydu. Ölüm bizim için anlamsız geliyordu. Kendi aramızda tartışırken “ Gerilla olalım, elimize kleşi alıp düşmana karşı savaşalım, ondan sonrası önemli değildir, en uzun yaşayanımız 8 ay yaşamalı, daha fazla yaşamak oportünizm olur” diyorduk. Birbirimize bu sözlerle takılıyorduk. Bu sözler yaşamayı anlamsız görmekten değil de mücadele için her şeyin yapılması gerektiğini safça anlatmanın kendisiydi. Tabi bu düşüncelerin bizde oluşmasının nedeni ve belirleyici olanı içinde bulunduğumuz YCK ortamıydı. Her ay Özgür Halk dergisini satın alır ve Ali Fırat’ın yazılarını büyük bir heyecanla okurduk. Bu yazılarda Ülke sevgisi, gerilla yaşamı, özgürlük ve sosyalizm özlemleri o kadar net ortaya konuluyordu ki gerillaya katılmak için gereken o kararlaşma sürecini daha da hızlandırıyordu. Elbette başka Kürt öğrenciler de vardı. Onlarda bizlerle ilişki içindeydiler ve hatta bazılarıyla aynı evlerde bile kalıyorduk. Fakat karar verme anı geldiğinde her kişi partiye, gerillaya katılma kararını vermede aynı yüreklilikte yaklaşamıyordu. Aynı dergide Ali Haydar Kaytan ve Zeki Akıl adlarıyla çıkan yazılar bizi felsefi ve örgütsel anlamda derinleştiriyordu. Yine diğer arkadaşların yazıları üzerinde eğitim görüp, kendimizi kısmi de olsa eğitmeye ve hazırlamaya çalışıyorduk. O zamanlar partinin kurucularından olan arkadaşlara çok büyük bir ilgi duyuyorduk ve onlardan birini görmek bizim için hayal edilemezdi.

Eskişehir'de kendi aramızda yaptığımız eğitimlerde yoğun tartışmalar oluyordu. Özellikle Merwan, Zelal ve Mahir arkadaşlar bu tartışmalarda öne çıkıyorlardı. Üçünün de teorik olarak birikimli olmaları ve diğer arkadaşlarında yer yer onları bilinçlice tartışmaya çekmeleri tartışmaları bazen sabah saatlerine kadar sürdürüyordu. Bu tartışmalarda genelde bir birimizi ikna etmede zorlanırdık. Bir inatlaşma olur ve bu tartışmaları daha da derinleştirirdi. Fakat sosyalizm, gerilla mücadelesi ve PKK konularında hemen hemen her kes aynı fikirleri paylaşırdı. Özgür bir Kürdistan, özgür bir Türkiye demekti. Bizlerin ortak düşüncesi buydu. Sosyalizm ancak Kürdistan'da gerilla mücadelesi verilerek, faşist Türk devleti sisteminin yıkılması ile yavaş yavaş kurulabilecekti.

İnatlaşma denilince aklıma Mahir arkadaş geliyor. Birikimi olan ve kendine güvenen bir yapıya sahipti. Bulunan ortamda söz söyleyen ve kendisini kabul ettiren yanı yanın da, birde duygusal ve kırılgan olan, her an küsmeye hazır duruşuyla ortamın havasını değiştiren davranışları vardı, ama herkes gibi bu özellikleri onun daha da mücadeleci olmasını gerektiriyordu. Mahir arkadaşın yönlendirme ve örgütleme yanları da vardı. Evet, Mahir yoldaş büyük bir askeri komutan adayıydı. Bu abartı değil, var olan gerçekliğin sadece dile gelişidir. Zaten daha sonra parti içinde hep askeri alanlarda kalmasının bir nedeni de bu özelliğinden kaynaklıdır. Teorik anlamda da kendini yetkinleştirme fırsatları varken o askeri yönü tercih etti. Bu bizim bir birimize verdiğimiz sözlerin ne kadar bağlayıcı olduğunu gösteriyor. Gerilla yaşam biçimi en güzel yaşam biçimiydi. Evet, zordu, büyük bir sabır, fedakârlık, inanç ve amaca bağlılık istiyordu, ama biz gençliğin hayallerini süslüyordu. İçinde bulunduğumuz ortamlar, aile, okul, arkadaş çevresi vb. ilişki biçimleri yeterli değildi. Gençlik yılları arayış yıllarıydı ve bizim arayışlarımızın yönü belirlenmişti.

Gençlik yıllarında verilen sözler unutulmaz olur, sözden dönmek o heyecanlı ve ateş gibi yakıcı, bir güzel rüya ya da tatlı bir seher vakti gibi kuşatıcı yıllara anlamsız bir bakışla ve ihanet dolu sözlerle yaklaşmak olur ki, bu bizden uzaktı. Sürükleyen sözün kendisiydi. Sürükleyen sözün kendisinde gizliydi.Verilen sözün anlamı bilinerek verilmişti ki gerekleri yerine getirilmeliydi. Bizlerde öyle yaptık. 1997 yılının Mayıs ayında partiye katıldık. Daha sonra 14 arkadaşın hepsi aynı alanda, eğitim sahasında tekrar bir araya geldik. Özellikle Yunanistan eğitim sahasında partiyi tanıtma, Gerillaya hazırlama amaçlı verilen eğitimlere aktif olarak katılım gösteriyorduk. Yaşama katılımda, görevleri yerine getirme, eğitimlere katılma da herkes gerekenleri yapmaya çalışıyordu. Bu esnada kişiliklerimizi de yavaş yavaş tanımamız gelişiyordu.

Mahir arkadaşın bu dönemde arkadaş yapısı içinde hem tartışmalarıyla ve hem de askeri duruş ve görevlere yaklaşımı yönüyle giderek dikkat çekmesi aynı zamanda bir ilgi toplamasını getiriyordu. Bu bir yönüyken bazen de derinlerde gizli olan ve kendisini dışarıya aniden vuran feodal yanlarıyla Mahir arkadaş ortamda şaşkınlıkların yaşanmasına da neden oluyordu. Dedim ya kişiliklerimizi her yönüyle tanıyorduk. Bu birbirimizi hem eleştirerek doğruya çekmeyi hem de doğru tarzda arkadaşlık ve yoldaşlık yapmayı getiriyordu.

Eğitim sahasında hepimizin yoğunlaşması ülke üzerineydi. Çünkü o zamanın rüzgârı ülkeye doğru esiyordu. Gerillaya gitmek için eğitimin bir an önce bitmesini bekliyorduk. Bir yandan da kaygılarımız doğuyordu ister istemez. Ya sağlık sorunlarımız ortaya çıkarsa, ya parti bizi farklı yere gönderirse diye. Devre sonu platformlarda bizi en fazla korkutan ve gelir diye korktuğumuz eleştiri, arkadaşın askeri duruş sorunları var, arkadaş ARGK' ye uygun değil, iyi bir gerilla olamaz, eleştirileriydi. Devremiz bitip de gitmeyi beklerken yönetimde olan arkadaşlar bizleri çağırıp konuştular. Ve her yurtsever Kürt insanının hayali, binlerce yoldaşın isteyip de ulaşamadığı ve ulaşamadan şehit düştüğü o kutsal mekâna, güneşin mekânına gideceğimiz söylendi. Parti Önderliğinin bulunduğu Suriye sahasında ki Mahsum Korkmaz akademisine gidecektik. Bizler Cuma ya da Fuat arkadaşı görmeyi bile hayal edemezken Önderliği göreceğimize bir türlü inanamıyorduk. Ben ve Mahir arkadaş aynı gruptaydık. Yunanistan'dan ayrılmadan önce birlikte gidip Atina sokaklarını ve Zeus tepesini dolaştık. Atina'yı en yüksek tepeden seyrederken, gideceğimiz yer üzerine tartışıyorduk. Nisan 1998 de Önderlik sahasına geçtik. Burada 6 ay eğitim gördükten sonra Önderlikle sözleşemeden 9 Ekim komplosu nedeniyle bu sahayı geçici de olsa bırakmak zorunda kaldık. Ve 1999 başında bu sahada bulunan birçok arkadaş gerilla sahasına geçtiler. Mahir arkadaşla en son Maxmur kampında beraber kaldım. Ülkeye geçmesinden sonra bir daha kendisini görme imkânım olmadı. Sadece hangi alanda olduğunu öğrenebiliyordum. Daha sonrasında bu yazıyı yazmaya gerekçe olan şahadet haberini duydum.

Aslında ölüm sorun değildi de, Önderliğin her zaman dediği gibi, zamanında ve gerekli olunan anda şehit düşmek gerekir. Tüm gidişler vakitsizdir belki de, fakat bizim için tüm yoldaşların gidişleri vakitsizdir aslında.

96 yılından 99 yılına kadar hep beraber olduğumuz, birlikte kaldığımız bir grubumuz vardı. O gruptan 6 yoldaş şehit düşerken, bazılarımız bu mücadele içinde bu yoldaşların umutlarını da yüklenerek yürümeye mecbur kılındı. Yürümek sorun değil de, anılara boğulup geride kalmak zor olanı, Umutlu olmak ayrı da umutları boşa çıkarmadan yürümek zor olanı.

Daha fazla söz söylemek lâzım, ama ben bu yazıyı Eskişehir Üniversitesinde okuduğumuz o zamanlarda bu yoldaşlarla paylaştığımız ortak duygularımızı ve düşüncelerimizi, aynı o zamanın heyecanıyla ve o heyecanın diliyle, cümleleriyle sonuca bağlıyacağım.

"Devrimci olmak heyecan ister, kaygısız olmayı, ardına bakmamayı gerektirir. Kendine adanmış değil de adandığın bir amaç ister. Birçok zamanlar seni bağlayan, adım atamaz hale getiren hayallerine bir anda yüz çevirmen gerek. Ve yüzünü dönerken anlamsız hayallerden, çevirip yüzünü sol yanına, sol yanında bulunan o cevhere, bir anlık değil bir ömür seni yürütecek o sevdana sıkı sıkı sarılman gerek. Ötesi kendiliğinden olmasa da gelir. Yürüyeceksin o kadar! Her zorluk acı vermez ki, bilincinde dost olduğun, tanıdığın, olması gerekene giden yolun bir parçasıdır diyecek, bu sana huzur verecek, o kadar!

Genç olmak güzel olacak, yaşam anlam kazanacak o zaman, dahası güzel olacak elinizi uzattığınız her şey, siz bunu bilmeseniz de, bilenler olacak. Kedere boğduracak, hüzün verecek bir anınız olmayacak, en nihayetinde karışıp bu evrenin karmaşasına, bu ahenge renk katacaksınız. Yaşam, şu kısa erimli olan, kim bilir nasıl da kıskanacak sizleri o zaman.

Taşıması zor olsa da, anılar canlı tutulacak, söz anlamını yitirmeyecek, onur olacak, kendisinde gizini saklı tutacak, tılsımı çözülemeyecek, umut; o sürükleyen gizemli gerçeklik kendi ellerimizle oluşturulacak ve bu toprağın çocukları, kadınları, erkekleri, unutmanın ihanet olduğunu bilerek sizleri her zaman yâd edecek. Bu bizlerin sizlere sözüdür.

Sözümüz özümüzdür,

Gizemli kılınan gerçekliğin huzurunda,

Güneşin mekânında ortaya konulan onurumuzdur."

Yoldaşça Sevgilerimle

Edip EZGİSU

“1980 yılında Bismil’de dünyaya gelen Hebun yoldaş, 2004 yılında saflara katılır. Pratik çalışmalara katılımı, yaşamdaki duruşu, yoldaşlarına bağlılığı ve intikam hırsıyla Kuzey sahasına geçen Hebun yoldaş, zor hava koşullarına rağmen hayati önemdeki sorumluluklarının yerine getirilmesi kararlılığıyla görevlerine sarılır ve görevini başarma uğruna canını feda eder.”

Hebun Amed yoldaş, yurtsever bir aileden yetişen ve yurtseverliği derinliğine içselleştiren Kürdistanlı bir genç olarak metropollerde yaşasa da en erken yaşlarda gençlik çalışmalarında yerini alır. Gençlik dinamizmdir derler ve Hebun yoldaş gençliğinde bir ateş topudur.

Yıl 2004’lerdir. İhanetçi çetecilerin, dış güçlerin işbirlikçileri olma hevesleriyle özgürlük hareketini ciddi zorladıkları bir süreçte “en güçlü mücadele dağlarda verilir” diyerek dağlara yönelmesi anlamlıdır.

Hebun yoldaş, oldum olası güçlü bir militan duruşa sahip olmuştur. Yurtseverlik duygularının güçlülüğü onu dağlarda gerilla ortamına erken adapte olmasına götürmesi de bundandır. Yeni savaşçılara gelir gelmez en erkenden adapte olarak yeni gelenlere destek sunmaya başlaması, yönetimlerce de yeni gençlerle ilgilenmesi için göreve çağrılması bundandır.

Hebun yoldaş, yeni savaşçılardaki duruşu ile devre bitiminde ödüllendirilecektir. Dirayetlidir, iknacıdır, disiplinlidir. Yaşamı disipline eden karakteri ve duruşu, doğalında herkesin dikkatini çektiği için bir Keleşle bu duruş ödüllendirilecektir. Bu güçlü duruşu hiç şüphe yoktur ki birde gençlik çalışmalarının verdiği tecrübeydi. O bu tecrübeyi çok güçlü bir şekilde gerilla ortamına aktararak kendisini katmasını bilmiştir.

Hebun Amed yoldaş, dağlara zaten yaşanan iç sorunlara cevaben çıkmıştı. Bunun içindir ki dağlarda o yıllarda yaşanan zorlanmalar onu etkilemeyecektir. Tam tersine zorluklara karşı direnerek, karşı durarak iradesini çelikleştirecektir. İhanetçi işbirlikçilerin ortamı bozucu davranışlarına karşı o yeni ve genç olmasına karşın bir duruş sahibi olarak geriliklere karşıeleştirel yaklaşmıştır.

Örneğin eğitimlerden sonra Kandil alanına düzenlenmesi olduğunda bulunduğu Şehit Ayhan kampında gördüğü geriliklere karşı durmuştur. İlk günden başlayarak yanlışları eleştirmiş ve yaşama militan bakışla katılmaya çalışmıştır. Girişkenliği, canlılığı ve de fedakârca yaklaşımı doğallığında onun eleştiri gücünü daha da güçlendirmiştir.

Hebun yoldaş oldum olası geriliklere karşı duran bir kişiliktir. Düzensizliğe ve disiplinsizliği hazmetmeyen bir kişiliktir. Bunun için bir yerde dağınıklık varsa orada onun eleştirileri ve bu durumu giderme çabaları devreye girer. Öyle ki o gevşekliğe, pasifliğe asla ama asla pirim vermeyen bir genç olarak da bulunduğu tüm ortamlarda kabul gören bir militandır.

Bu güzel meziyetlere bir de onun güleçliği, sevecenliği eklenince erkenden herkesçe kabul gören ve sevilen bir militan olur. O bu meziyetleri kendisinden ekmeye devam ederken kuzeye gitme önerisini geliştirir. Artık sıra kuzeyde savaşın tam ortasında katılmak ister. Ve nitekim güçlü duruşundan dolayı önerisi kabul edilerek Garzan eyaletine yola çıkar.

Garzan’da birçok pratiklerde kalır. Güçlü iradesiyle ve fedakârlığıyla göze çarpar. Kış 2010 yılında kış üslenmesine çekilirler. Talihsizlikler yaşanır. Ve bir yoldaşımız bu talihsizliği şöyle dile getirir:

“Ne var ki 2010 kışında bir ihanet yaşanır. Yaşanan ihanetten dolayı kamp terk edilmek istenir. İhanet kendi kamplarında yaşanmamıştır. Bu kampın nerede olabileceğini tahmin edebilir duygusu vardır. Bazı yoldaşlar kampı terk etme taraftarı değildir. Çünkü yerde metrelerce kar vardır. Kara vurup yer değiştirmek çok tehlikelidir. Ve arkadaşlar kampı bırakırlar. Karlar vurulup geçilecektir. Ne var ki saatlerce karın içerisinde gidilir. Yollar kat edilerek bitirilir derler ama yol bitmez. Yürünemez. Bazı yoldaşlar büyük tehlikeler yaşarlar. Yeniden kampa dönme kararı alınır. Ve kampa dönerler. Bu dönüşte herkese en ileri düzeyde yardım eden, ter döken, yol açan, yoldaşları sırtlayan, özveride bulunan Xelil yoldaştır. Yorulmuştur, yürüyecek hali kalmamıştır. Ayakları yanar bu beklenmedik durumdan dolayı Xelil ve Hebun Amed yani Vedat Yalçınkaya yoldaşlar şahadete kavuşurlar.”

Evet, saatlerce kardan yürüyüşler Hebun yoldaşın ayaklarını götürmüştür. Benzer bir durumu fedakârlığı ile nam salmış Xelil Siser yoldaşta yaşar. Ve her iki yoldaş ölümsüzlüğe birlikte yolcu olurlar. Yüreklerimizin sonsuzluklarına doğru kanatlanırlar.

Mücadele Arkadaşları

Boran Bagok yoldaşın Botan’a doğru yola çıkarken söyledikleri sözlerdir:

“Adım Boran Bagok, 2003 katılımlıyım. Metina’da kaldım. Halkın sesine ve Önderliğe cevap olmak için gidiyorum.

Önderliğin esaretinden kaynaklı saflara katıldım. Haftanin ve Metina alanlarında kaldım. Botan'a gidiyorum. Bu gidişimin nedeni ise bu yönelimleri kırmak ve bu konsepti boşa çıkartmaktır. Arkadaşlara başarılar dilerim.”

Biz Boran yoldaşı onunla pratiklerde kalan bir yoldaşın söyledikleriyle ele almak istiyoruz. Onunla birlikte kalmış, onunla birlikte yaşamış ve onunla en derin sohbetlere dalmış bir yoldaşın söyledikleri daha anlamlı olacaktır. Öyle şeyler var ki sadece ve sadece birlikte yaşayanlar dile getirebilir, anlamlandırabilir ve anlayabilir. Bizde öyle yaparak Boran yoldaşla kalan bir yoldaşın ağzından alarak kaleme dökeceğiz Boran yoldaşı.

“Boran arkadaş Mardinli bir arkadaştı. Mardin merkezde çok kalmıştı. Arap halkının içerisinde çok yaşamıştı. Aslında Arap halkını da çok sevmişti.

Ayrıca Adana’da büyümüştü. Ailesi Mardin’den Adana’ya göç etmek zorunda kalmıştı. Ailesiyle birlikte ağabeyleri de Adana’da yaşıyorlardı.

Devrimci mücadeleye ilgisi lise okul ortamında gelişiyor. 2003 yılında da bu ilgisi ve arayışı onu dağlara getiriyor.

Yaşamda sessizdi. Ancak morali ve coşkusu yüksekti. Girdiği çalışmalara moralle giriyordu. Ve heyecanı her zaman doruktaydı.

Yılmaz Güney’den çok etkilenmişti. Yılmaz Güney’in mücadeleci, devrimci yönlerini esas alıyordu. Ve aslında ona hayrandı da.

Haftanin alanında çok kalmıştı. 2006 yılında ise önce Botan’a gitmişti. Mardin alanı için gönderildiği için daha sonra Gabar’a oradan da Mardin alanına geçmişti.

Bir çocukluk arkadaşıyla birlikte Mardin’de gerilla saflarına katılıyor ancak onun çocukluk arkadaşı davayı bırakıp gidiyor, böylelikle ona ihanet etmiş oluyor. Bu ise onu çocukluk arkadaşına karşı tepkinlendirmişti. Ne de olsa birlikte dağlara çıkılmıştır ve sonuna kadar gidilecekti. Öyle sözleşmişlerdi. Sözler verilmişse kirletilmemeliydi. Onun ilkesi böyleydi. İlkelere amansız bağlanmak en doğru devrimci davranıştı. Diğer bir davranış onun için asla kabul edilmemsi gereken bir davranıştı.

Onun bu çocukluk arkadaşın kaçışından sonra ise o Mardin alanına gidip tüm çocukluk arkadaşlarını dağa getirmek istiyordu. Zaten mardin’e ilk gidiş nedeni buydu. “Tüm çocukluk arkadaşlarımı dağa getireceğim” diyordu. Bu yönlü tartışmalarımız çok olmuştu.

Ben, Resul arkadaş ve Boran arkadaş aynı yöreden gelen arkadaşlardık.

Boran yoldaşın Bagok alanına ilişkin özel bir hayranlığı vardı. Gelirken o zaman Bagok’u daha yakında görmüştü. Böyle aşık olmuştu Bagok’a. Hani şairin yazdığı gibi: “Bagok’taki siste toprak kokan bir tarih vardır. Doğanın o anki harika oyunu günü silip zaman uçlarına sonsuzlaştıran cinstendir. Çıktınız mı zaman tüneline girmiş gibisiniz” demesi gibi.

Sivil yaşamda marangozculuk yapmıştı. Palamutta gemiler yapardı, insan biçimi verirdi, bina yapardı, özcesi eline ne alırsa harika bir şeyler çıkartırdı. Bilinen anlamda belki bir sanatçı değildi ama gerçekten hakiki bir zanaatçı olduğunu söyleyebilirim. Özel bir beceriydi bu. Böyle olunca eli pratik işlere çok yatkındı. Örneğin yeraltı mangası yapınca harika biçim veriyordu. Böyle olunca biz gerçekten o yeraltı mangalarında çıkmak istemiyorduk.

Pratik işlerin bütününde böyle yaratıcı, emekçi, üretken bir yoldaştı. Sanki dağlar için biçilmiş kaftan gibiydi. Ne de olsa dağ kendi kendine yeterliğin en fazla istendiği yerlerdi. Kendine yetecek bir yapın olacaktır. Başka da bu dağlarda yaşamak -hele hele bu kadar saldırı altında yaşamak -gerçekten çok zordur.

İşte Boran yoldaşın el yatkınlığı böyle dağlarda ona kendine yetecek kadar özel avantajlar sağlıyordu. O ise bunun bilincinde olan biri olarak, yoldaşlarına bu pratik becerilerini hizmete sunuyordu. Zaten öyle bir kişiliği de söz konusuydu, yani yoldaşlarına her şart altında yardım elini uzatma kişiliği…

Boran yoldaşın başka bir özelliği ise düşünce sistematiğin gelişkin oluşuydu. Çok konuşmazdı ama konuştuğunda ise herkesin dinlediği bir karakteri vardı. Olgunluğuyla pratik yetenekleri ona ayrı bir saygınlık uyandırıyordu. Yoldaşlar Boran yoldaşı severlerdi, sayarlardı. Kendi duruşuyla bunu sağlatmıştı.

Bizde saygınlık ya da sevgi bireyin kendisini katmasıyla yaratılır. Bir nevi birey kendi kendisini yaratır. Gerillacılığın ve devrimciliğin en güzel yanı belki de budur. Bu bireye kimlik kazandırır, kendisine güven yaratır. 

Boran yoldaş ayrıca genç bir yoldaştı. Girişkendi, coşkusu eksilmezdi, morali de her zaman yükseklerde seyrederdi. Bu ruh halini yoldaşlarına da yansıtırdı. Ancak kendisine has olan bir yöntemle yapardı. Birçok yoldaş yaşama güzel dilleriyle aktif katılırlar, girişkenlikleri güzel dil üzerine kuruludur. Ancak Boran yoldaş on kelime yerine belki de 2 kelime bilemedin 3 kelime kullanarak aynı etkiyi yaratırdı. Bu dediğim gibi ona has olupta içimizde nadir görülen bir özellikti. Bu duruşuna mütevaziliği de ekleyince gerçekten çekici olan bir yoldaş oluyordu. Yaşamda bir gün bir yoldaşla yaşam noktalarında çeliştikleri görülmemiştir. Uyumluydu. Boş tartışmalara duruşuyla izin vermezdi. Bu da dediğim gibi ona özgü bir yaklaşım biçimiydi.

Çalışmalara katılırken, görevlere giderken, öncülük yapmakta gözü karaydı. Yılmaz Güney’den etkilenen biri olarakta biraz da babacandı. Yiğitti. Mertti. Delikanlıydı.

Bu özelliklerini eylemlere de yansıtırdı. Temel eylem hedeflerini şehirlere dönük tasarlıyordu. Şehirlerde hâkimiyeti sağlamamız için mutlaka daha fazla aktif olunmasını dayatıyordu. Düşmana kini çok fazlaydı. Bir an önce bu topraklarda düşmanın sökülüp atılmasını, -özelde polislerin -isteyen biri olarak, Kürt halkına da o kadar sevdalıydı. Sisteme çok öfkeliydi. Sistemin Kürt halk üzerindeki tüm baskı güçlerine karşı bir nefreti vardı. Bu gözü kara tarzı yer yer tartışmalarına da yansıyordu. Bir tabancayla gidip karakola girmeyi, emniyet bürolarını basmayı söylerdi. Buna itiraz ettiğimizde ise bize biraz da hayali gelen “Yılmaz Güney nasıl yapmışsa ben de öyle yapacağım” der yarı ciddi yarı şakayla ama kesinlikle böyle de yapacağına inanırdı.

Mardin sevdalısı bir yoldaştı. Mardin kültürünü de severdi. Mardin halkının yurtseverliğine vurgundu. Mardin’in kültürel mozaiğine de sevdalıydı. Farklı halkların, dinlerin ve inançların bulunması ona büyük heyecan ve moral verirdi. Öyle severdi Mardin’i. Mardin’e dar bir çerçeve de bakmazdı. O Mardin’i geniş ele alarak yaklaşır ve Mardin’in bu kültürel zenginliğiyle gurur duyardı.

Nitekim Mardin alanına gidişinin bir diğer nedeni bu kültürel zenginlikti. Birincisi çocukluk arkadaşlarını dağlara taşırmak ise ikinci nedeni ise Mardin’de bulunan bu zengin kültürel yapıyı devrimle buluşturmaktı. Hedefi buydu.

Boran yoldaşa kalsa tüm Mardin alanını gerillaya taşırmak gerekirdi. Nitekim bu büyük istemi üzerine yoldaşlar onu Bagok alanına göndermişlerdi. Onun rüyalarını ve hayallerini süsleyen, Aytenlerin, Sabrilerin diyarına bu kez kendini ulaştırmıştı. Kaldı ki hem Mardin merkezi tanıyordu hem de Midyat alanını tanıyordu. Hem eylemler için görevlendirilmişti hem de Yeni Savaşçı katılımını sağlamak için görevlendirilmişti. Ona böylesine bir güveni yoldaşları duymuş ve böylesine zorlu bir göreve göndermişlerdi.

2006 yılında başlayarak 2008 yılına kadar düşmanın, özelde Gabar ve Botan’ın tüm alanlarına bir saldırı planı vardı. Düşman kesinlikle Mardin’de bulunan tüm birliklerimizi imha etmek için bir karar almıştı. Bunun için saldırı üzerine saldırı içerisine giriyordu. Mardin’in Gabar için oynadığı rol biliniyordu. Öncelikli olarak Mardin alanını Gabar’da kopartmayı planlıyordu. Birde Mardin gerçekten bir yurt sevgisi diyarıdır, bu yurt sevdalılığı tasfiye etmek için kollarını sıvamış ve topyekûn bir saldırıya geçmişti.

Bunun için Mardin’de operasyonel birlikleri her yere serpiştirmişlerdi. Meteler, Efeler, Dadaşlar, Hançer timler derken en gözü kara diye bilinen faşist birlikleri Mardin’de bulunan küçük birimlerimizin üzerine salmışlardı. Bu güçlerle halkla olan ilişkilerimizi sınırlandırmak için, her şeyi yapıyorlardı. Bu birlikler aynı zamanda kontra birliklerdi. Bunun için arazide kalarak gerillaların yerini tespit etmeye çalışan birliklerdir.

Çekdar yoldaşla birlikte Boran yoldaş Mardin’de büyük gelişmeler yaratmışlardı. Alt yapı hazırlıklarını yapmışlardı. Yine milis örgütlenmesini yaratmışlardı. Düşman her iki yoldaşın ismini biliyordu. Bunun için sadece o yoldaşların yerlerini tespit etmek için yukarıda belirttiğim kontra timlerini devreye koymuşlardı. Çekdar -Selim Kurt-yerel bir kadroydu. 2001 yılında dağa gelir gelmez kimsenin beklemediği bir biçimde dağa adapte olmuş ve yine en kısa sürede birim sorumlusu olmuştu. Sivilde yaşadığı tecrübeler Çekdar yoldaşın başarılı bir çalışma yürütmesine yol açmıştı.

İşte Çekdar yoldaşla birlikte önemli çalışmalarda bulunan diğer yoldaş Boran yoldaştı. Genç olmasına rağmen zorlu bir çalışmaya verilmiş ve o bu zorlu çalışmayı alnın akıyla altına kalkarak halka, partiye önemli hizmetlerde bulunmuştur.

Düşman bunu bildiği için her iki yoldaşa özel yönelimler içerisine girmişti. Her iki yoldaşta dediğim gibi Mardinliydi. Bunu düşman tehlikeli bularak yoldaşların tüm ailelerini, çocukluk arkadaşlarını, çevrelerini denetim altına alarak politika belirlemişti. Ona göre yönelim planlaması yapıyorlardı. JİTEM dedikleri yapının kendisi zaten bu kontra yapı oluyor.

Düşman bunu yaptıktan sonra yoldaşların ilişkilerini denetim altına alarak yerlerini tespit etmeye çalışıyor. Bir gün yine arazide saklı kalarak Çekdar ve Boran yoldaşın bulunduğu yeri tespit ediyorlar. Genç, dinamit, katılımcı ruhu, Mardin eyaleti üzerindeki yoğunlaşmaları, derli toplu düşünce, plan ve projeler üreten bir yoldaş olarak böyle ansızın, düşmanın bu kirli oyunlarını fark etmemesi sonucu erken kayıp etmemiz gerçekten hak edilmeyen bir şahadet olmuştur. Hele hele Boran gibi, Çekdar gibi pırlanta iki yoldaşın uçup sonsuzluklara gitmesi asla af edilecek ve kabul edilecek bir durum olamaz. Onları tanıyan, onlarla kalan bir yoldaş olarak asla kabul edeceğim bir şahadette olamaz.

Düşman her iki yoldaşı bilinçli olarak hedeflemesinin elbette nedenleri vardır. Her iki yoldaş onlarca yeni savaşçıyı devrime kazandırmışlardı. Yine birçok pusu atmış ve çok sayıda ajan vurmuş ve baskınlarda yer almışlardı. Birde Gabar’ın en sağlam destekçileri olmuşlardı.Adıl yoldaşın iyi yoldaşları olmuşlardı. Düşman bu bağlamda her iki yoldaşı iyi tanıyordu. İyi biliyordu. Her iki yoldaşı kendilere hedef seçerken de kendilerince ne kadar isabetli seçtiklerini bilerek Boran ve Çekdar yoldaşların üzerlerine gitmeyi seçmişlerdi.

Düşman arkadaşların yerini tespit ediyor, etraflarını kuşatıyor, iki yoldaştır, bunu düşman biliyor. Yoğun teknik kullanarak yoldaşların üzerine gidebiliyor. Başka her iki yoldaşın üzerine gidemiyor. Arkadaşlar sonuna kadar çarpışıyor. Çatışıyorlar. Ve son olarak kurtulma imkânı bulunmadığında kendi bombalarını kendilerinde patlatarak şehitler kervanına bir 4 Kasım 2007 günü katılıyorlar.

Son mermisini kendisi için saklamak ya da imkânlar yoksa ya da kalmamışsa bombasının pimini çekerek kendinden patlatmak bir PKK militan özelliğidir. Bir militan ruhudur. Ve iki yoldaşta bu ruhu hem yaşamlarında, hem de görev başındayken her zaman en üst seviyede temsil eden yoldaşlar olarak tarihe geçerek, isimlerini her daim altın harflerle yazdıracaklardır.

Fedai ruhunuzun önünde saygıyla eğiliyor ve sizi minnetle anıyoruz.

Kod Adı: Boran Bagok - Adı Soyadı: Serdar Demir

Şahadet Tarihi Ve Yeri: 4 Kasım 2007 Gabar Cehennem Deresinde Çatışma

Mücadele Arkadaşları