Kış her zamanki gibi bizlerle ve biz gerillalar da geçen kışları anımsarız her yaşadığımız kışta… Gerillayı tanıyan duyan herkes olağandışı hikayeleri ile gerillayı hayal eder. Tıpkı hepimizin dağda olmadan önceki bildiği gerilla gibi. Daha sonra gerillaya katılan herkes, bu kimi zaman zor kimi zaman duygu dolu kimi zaman da komik olan hikayeleri hayranlıkla dinler. Çünkü bu anılar da yaşananlar bir tek gerillaya aittir. Bunu yazmaya başlarken bile kendi içimde dedim ki durmadan devam eden gerilla serüveninde şimdi bile uzağımda ya da yakınımda bir yerlerde arkadaşlarımız unutulmayacak güzel anıları topluyorlardır. Eski yeni fark etmez bütün gerillalar için bu böyledir tek fark kimisinin daha fazla kimisinin de yeni birikmeye başlamıştır anıları… Ben de gerilla yaşamımın ilk aylarında yaşadığım heyecan ile masum bakışlı ve güler yüzlü olan Ezda arkadaş ile tanıştım. Çok genç yaşta olmasına rağmen, zamanında olgun yaklaşıp yine zamanında ağız dolusu gülerdi. Yeni savaşçılardan sonra birbirimizi göremedik. Ayrılışımızdan bir yıl sonra düzenlemesi ikimizin de çok sevdiği Govendê’ye oldu. Artık güzel yoldaşımla aynı taburdaydık, birbirimizi görünce her zamanki sıcaklığı ile gülümsedi ve birbirimize sarıldık. Bir pratik boyunca beraber kaldık. Govendê sevdası onda da büyük ve anlamlıydı. O kayaların her karışında kahramanların izleri canlılığını korurken Ezda arkadaşın da bu dağın her taşını sevmemesi mümkün değildi. O kayalara bizlerden önce ekilen tohumların filizleri daha ilk gününden itibaren onun yüreğinde koca bir dağ oluvermişti. Ezda arkadaşta o filizlerin tohumlarıyla yer edinmişti hepimizin yüreğinde. Govendê’ye çıkan her patika birçok arkadaşımız gibi onun dalından dökülen ter damlalarıyla ıslanmıştı. Her damla terin emekle yoğrulan anlamı onda da derinlik taşıyordu. Ve o da bütün yoldaşları gibi verilen bütün emeğin arkasında devrimle buluşacağımız gerçeğine büyük bir inanç beslediğinden yorulmayı da emeği de severdi. Bunun için fedakar bir şekilde yaşamın her anında her yerinde bulunurdu. Birçok rahatsızlığı olmasına rağmen hiçbir zaman çalışmaktan geri durmazdı.

 Sonbahar da üslenme vaktinde bölük olarak hızlı bir şekilde Mamreşo’ya taşınıyorduk. Bir gün ikimiz beraber eşyalarımızı almak için Govendê’nin aşağısında bulunan Herguş köyüne gittik. Erkek arkadaşlar Govendê’den bize katır getirdiler. Bizde eşyaları yükledikten sonra yürümeye başladık. Ancak katır çok aç olduğu için yürümüyordu. Katırın otlanması için biraz bekledik sonra yola koyulduk. İki saatlik yoldu ama katır yavaş yürüdüğünden ilerleyemiyorduk. Kasım ayının ortasıydı, önce yağmur yağdı sonra da kar yağdı ve katır bir anda yürümemek için kendisini araziye vurdu tabi o sırada da karanlık olmuştu ve biz karakolun karşısında Mamreşo tepesinin ormanında patikayı kaybettik. Katır çok zorlandığı için yükü indirdik. Kar gittikçe çoğalıyordu üşüyorduk ama karakolun karşısında hareket edemezdik.  Artık geceyi karların arasında geçireceğimizi anlamıştık. Katırı bağlayıp yan yana oturduk. Hava gittikçe soğuyordu biz de o esnada birbirimize arkadaşlardan öğrendiğimiz anıları anlattık. İkimizin de ilk defa karda yaşadığımız bir anıydı hep koruyacağımız. Artık bizim de çok üşüdüğümüz ama içi yoldaşlık sıcaklığı ile dolu bir anımız olacaktı. Sabaha kadar öyle bekledik ve bir konuşup bir sustuk. Sabah olunca da Ezda arkadaş hemen kampa gitti, ben katırın yanında bekledim bölükten arkadaşlar geldiler katır ile yükleri beraber alıp kampa gittik ve ikimiz de tekrar arkadaşlarımıza ulaştığımız için sevindik. Daha sonra defalarca başımıza gelenleri anlatıp durduk çok fazla üşüdüğümüz halde Ezda arkadaş her olaya olduğu gibi buna karşı da gayet sakin ve olgun yaklaşmıştı, bu şekilde ben de sevgili yoldaşımdan güç almıştım. Daha sonra ayrıldık ve hiç görüşemedik en son bana bir not göndermişti. Güzel günlerimizi, umutlarımızı, sevdalarımızı bir bir yazmıştı küçük bir yaprağa. O küçük yaprakta yaşamımızı ve bizleri var eden bütün değerlerimizi dökmüştü satırlarına. Notun sonunda ise tırnak içinde o hiç unutamadığım Ezda arkadaş şu cümleyi yazmıştı ‘‘Karı gördükçe beni anımsa ’’…

ZENDA DİROK

Kod Adı: EZDA GEVER

Adı Soyadı: ŞİLAN GÜDER

Şehadet yeri ve tarihi: 30  Temmuz Şengal

Destpêkê, nivîsandina hevalê şehîd her çiqas zor be jî, bi bîranîna wan ve hilgirtina wan a pêşerojê, deynê stûyê me ye. şehîdên me, heqîqetên me yên ku bi jiyana xwe her tim ji me re bûne ronî û hiştine ku em di têkoşîna xwe de xurtir û bi moral bin. Dilsoziya hevalê Ş.Erdal Reşo ya bi partiyê re, bi rêhevaltiyê re û bi nirxên partiyê re mirov di pratîka wî de didît. Me bi hevalê Ş.Erdal re şeş salan xebat meşand. Di van xebatên ku me meşandî de, nêzikatiya hevalê Erdal a jidil, dirust, dihişt ku em xebatê bi serkeftî biqedînin. Ligel xebateke weke cebilxanê ku xebateke rêxistin gelek bihistiyar digire dest bû jî, parazgeriya hevalê Erdal û nêzikatiya wî ya nirxan, dihişt ku tenê yek gule jî vale neçe. Bi bihîstiyarî û pûteyeke mezin tevli xebatan dibû. Dîsa ligel vê, ligel ku astengiyên wî yên fîzîkî hebûn jî, tenê rojekî jî xwe neda paş. Vê jî nîşan dida ka xwedî kesayetiyeke APOGER a çaw ye. Bi rastî jî ji bo ku vegotina hevalê Erdal divê mirov bi rojan, belkî bi mehan qese bike û binivîse. Bi rastî jî dibê mirov vegota. Şanaziyeke çiqas mezin e ku ez bi mirovê vê cîhanê yê herî dirust, herî paqij û xwedî bext re şeş salan jiyan kir. Dibe ku şeş sal ne demeke gelek dirêj e, yan jî bi mirovekî wiha re ne şeş sal, şêst sal jiyankirin jî hindik e. Lê belê israra hevalê Erdal a çûyîna Bakur, piştî çûyî Dêrsimê pêşwext şehîdketina wî, ji me yê şûn de mayî bû êşeke mezin. Mayîna kesayetiyên wiha bi rûmet re, emir dike ku mirov bi bîranîna wan re bijî. Em bi hêza ku ji bîranîna wan werdigirin li piya dimînin. Ligel ku hevalê Erdal li metropolan mezin bibû jî, piçek qirêjiya pergalê, ango pergala kapîtalîst negirtibû. Ligel ku di nav partiyê de ewqas bi karên pratîkî re mijûl dibû jî, bi rojane di xeta rêber APO de xwe pêş dixist û ji hevalên li gel xwe re dibû weke ronahiyê. Di tevahiya jiyana xwe de qene tenê carekî jî didulî najiyabû, ev di helwestên wê de bi zelalî xwe dida der. Mekanîzmaya rexne-rexnedanê bi awayekî fêmker, bêyî ku kesî biêşîne li wî/ê dida fêmkirin û wisa dadixista jiyanê. Bû nêzikî du sal in li ser şahadeta wî re derbasî bûye, lê bi rastî şahadeta hevalê Erdal gelek bi êş bû. Çimkî di têkoşîna şoreşê de pêdivî bi hevalên wiha fedakar heye. Dibe ku hindik bû. Lê bi rastî jî jiyana hevalê Ş.Erdal bi jiyana xwe ve mînakeke rastî ye. yek ji mînaka herî şênber a ku divê şoreşgerek çawa bijî bû. Ji bo wê ji nasîna hevalê Erdal, divê mirov bi wî re bijiya.

                                                                                                                                                      Ayhan Kato

Nav Û Paşnav: Abdurahman Akçîn

Nasnav: Erdal Reşo

Cih Û Dîroka Şahadetê: 2015 …

Fermandariya Biryargeha Navendî ya HPG’ê têkildarî şehadeta gerîla Ekîn di daxuyaniya ku weşand wiha dibêje:

“…Hevala me Ekîn, wek milîtaneke YJA-STAR wek nûnerek hêja ya hêzên me yên bi taybet hatine amadekirin, sala bihurî jî feydeyeke mezin li şerê Botanê kiriye. Zanîbû di rêya Sorxwînan, Rozayan, Yildiz û Gulbaharan de bimeşe.

Dema jinûve avakirina PKK’ê hat rojevê, di pêvajoya berê de ji her kesî zêdetir ev pêdivî hîs kir û bû yek ji wan hevalên herî zêde feydeya wan li xebatên jinûve avakirinê bû.

Dîsa hem bi asta xwe ya serwextbûnê hem jî bi hevrêtiya xwe, feyde li perwerdeya bi dehan milîtanan kiriye. Di xebatên me yên propagandayê de rolekî girîng lîstiye.

Ev hemû ponijandina rêxistinî ya îdeolojîk neqlî şerê gerîla yê mezin kir û tevlîbûna nav qehremanên Hêzil bi ser xistiye.”

Hevaleke gerîla Ekîn wer behsa wê dike:

“Zeman ku mîna avê diherike, em tiştên ku zeman ji me wergirtine difikirin an jî me çi tevlî zeman nekiriye. Tu dibêjî qey beşa zeman di kareya wêneyekî de disekine û ji bo ew bîranîna berê kiriye nav kareyê de, dixwaze vê nîşanî her kesî bike, ji ber tenê saniyeyeke bi dehan milîtan û şervanên azadiyê yên di kenê xwe de jiyanê diafirînin dikişîne dibe ku yek ji tiştên li dû mirov dimîne. Hevala Ekîn jî tenê yek ji wan hevalan bû. Divê mirov çawa behsa wê bike ez tam nizanim. Ez dizanim ku peyv têra vê nakin. Cara destpêkê dema min ew dît û me hevdu nas kir tê bîra min. Di Cotmeha sala 1997’an de me hevdu nas kiribû.

Sedema esasî ya eleqeya wê ku bi PKK’ê û têkoşînê re çêbû lêgerîna wê ya azadî û heqîqetê bû.  Bersiva pirsa, ‘Divê mirov çawa bijî?’ dîtibû; mirov bi feraseta jiyana heyî nejiyaba, lê divê çi danîba şûna wê? Tişta lê digeriya bersiva ji pirsa, ‘Divê mirov çawa bijî?’ re bû. Di vê xisûsê de kêfxweş bû. bi awayekî hostayî û zana gelek pirs dikirin û ya heyî lêpirsîn dikir.

Heta dawiya sala 1998’an vê pêvajoyê dewam kir. Ev pêvajoyeke lêkolîn, nîqaş û naskirinê bû. Dema kevirek li cama odeya me ya li yûrda şagirtan diket, me fêm dikir ku hevala Ekîn li benda me ye. Dîsa bi komek pirs hatibû. Di vê çarçoveyê de xwe zelal dikir û tevlî dibû. Lewma ez ji tevlîbûna wê re dibêjim ‘tevlîbûna îdeolojîk’. Piştî bi salan me li dibistana jinûve avakirina PKK’ê hevdu dît. Weke tê zanîn sala 2004’an saleke wisa bû ku tesfiyekarî bi awayekî zêde li ser rêxistinê dihat ferzkirin. Di vê çarçoveyê de hevala Ekîn yek ji wan hevalan bû dixwest di nav xebatên Jinûve Avakirina PKK’ê de cih bigire.

Tevî ku di nav kevneşopiya civaka Tirk de mezin bibû jî, di nav jiyana xwe de bi tevlîbûn û gurûgeşiya xwe bal dikişand. Heta weke miroveke ku li çoleke bêav bi awayekî têr û sertêr avê vexwe, di nav PKK’ê de ya lê digeriya ku dîtibû û dixwest vê îdeolojiyê têr û sertêr vexwe, ev têr û tijî di jiyana xwe de nîşan dida. Dîsa ji bo naskirina çand û kevneşopiyên Kurd xwedî hewldaneke mezin bû. Li hember her cure pirsgirêkan ku xwedî sekneke bêşik û bi cesaret bû, dilsoziya wê ya bi armancê ve nîşan dida. Hevaleke wer bû ku dixwest xwe di PKK’ê de ji nû ve biafirîne.

Ji bo tiştên di perwerdeyan de wergirtine di nav pratîkê de nîşan bide, bi israreke mezin dixwest biçe qada şer. Dema ber bi Botanê ve diket rê bi kenê li ser rûyê xwe û şewqa di çavên xwe de mîna digot: ‘Ez bi ser ketim’. Kêfxweşiya heval Ekîn a dema diçû Botanê zehmet e mirov bi peyvan bîne ziman. Mîna bêje, ‘Êdî wext hatiye mirov dilsozî û girêdana xwe ya bi Rêbertî, şehîdan, hevrêyan û gel re nîşanî dinya û alemê bike’ di nav coşekê de bû. Vê coşa wê bi awayekî ku weke di her xebata xwe di şer de jî bi ruhekî fedayî cih bigire, mirov bîne ziman wê ne şaş be. Ji ber heval Ekîn xwedî sekneke zelal, ji bo bigihêje taybetmendiyên milîtantiyê di nav hewldaneke zêde de bû, ji bo armanca xwe bêteredût dikarîbû canê xwe bide. Hevaleke xwedî pîvan bû.

Dema di pevçûneke li Besta birîndar dibe, xwesteka hevalên xwe yên dixwestin wê bibin ku red kir, û bombeya xwe di xwe de teqand, ew lêgerîna wî ya li ser esasê armanca mezin bi dawî nebû. Berevajî wê heta ev lêgerîna wê bigihêje armanca xwe wê bênavber bidome. Eger pirsa, ‘Divê sekna fedayiyekê/î çawa be?’ bê pirsîn, em dikarin bêjin yek ji wan bersivan hevala Ekîn e.

Rêber Apo di nirxandineke xwe ya têkildarî şehîdan de wer dibêje: “Şehîd, nirxên me yên jiyanê ne ku mecbûr dikin ji her demê zêdetir em nêzî rastiyê bibin, her dem hestên me yên berpirsiyariyê qewîn dikin; di heman demê de ev nirxên me yên jiyanê ne ku pêwîst e ji wan re rêz û hurmet were nîşandan û di her kêliya jiyana me de em wan hakim bikin. Şehîd ji rêgezan tawîz nedayîn e. Her yek ji wan parçeyek ji welat, her yek ji wan lehengek e. Dê ew di civakek azad de weke gulekê spîsax bijîn. Weke guleke sipsor wê her tim cihên civakê bixemilînin û wê bibin pêta agirê azadiyê yê her tim gur dibe.”

Nasnav: Ekîn SANEM

Nav û Paşnav: Esra BULUT 

Dîrok û Cihê Şehadetê: 12’ê Adara 2008/ Besta

Navê min Dîjle Gilîdax e, di 1992’yan de hatime dinê û 21 salî me. Di sala 2010’an de tevlî refên azadiyê bûme. Malbata min welatparêz e û her wiha di malbatê de ji bilî min jî tevlîbûn hene. Min partiyê û hevalan di 8-9 saliya xwe de naskir. Lê yek bi yek danûstendinên min çênebûn. Lê têkiliyên malbatê bi hevalan re her hebûye. Li ser navê malbatê bi taybetî navê bavê min li pêş bû. Ev jî, piştî salan li ser min jî bandor kir û rê da ku partiyê zûtir û bêhtir nas bikim.

Dijmin êrîşî gundên me kir û ji neçarî me dest ji gundên xwe berda û em derbasî navendê bûn. Ez ji sekn, disîplîn û cil û bergên hevalan gelekî bandor bûbûm. Min her dem dixwest rojekê bibim weke wan. Min dixwest rojekê wan kincan li xwe bikim û çekê hilgirim. Bo van xeyalan pir bi xwestek bûm û ji ber vê jî tevlî bûm. Min dizanîbû ku PKK; ji bo ziman û hemû mafên me yên xwezayî û her wiha li hemberî hişmendiya dewletparêz têdikoşe. Lewra ez di bîra koletiya ku li ser me dihat ferzkirin de bûm.

Pratîka 2010-2011’an gelekî hesas bû, di heman demê de ewqasî jî krîtîk bû. Ji ber ku ev sal; sala azadkirina Rêber APO û vîna xwe li ser vê bingehê bikaranîn bû.

Ev perwerdeya ku min dîtî bû sedem ku ji nû ve gav biavêjim jiyanê, bibime xwedî seknele … û di gelek mijaran de bû alîkar. Her wiha fêr bûm ku; li hemberî bûyerên pêktên divê çav negirim û bêhtir radîkal bim. Di dîroka partiyê de tişta ku herî zêde bala min kişandî rêhevaltiya rêhevalên bi navê Hakî Karer, Hayrî Dûrmûş, Mazlûm Dogan, Kemal Pîr û ya hevalên din bû. Ez jî wan ji xwe re weke mînak digirim ku ji boyî di karû barên partiyê de bêhtir û çêtir bixebitim û her wiha ji boyî bi Rêber APO re bibim rêheval û milîtaneke durist. Ev tiştên li vir dinivîsim bo min gelekî bi nirx û girîng in. Û bo van pêk bînim xwe ji bo sala 2012’an amade dikim. Bo ewlekariya Serokatî, di her kêliyê de bi van nêrînan re di nîqaşê de me. Ez ê bibim soza vê salê. Di salên 2010 û 2011’an de ji ber tevlîbûna xwe ya qels rexnedayîna xwe didim. Her wiha soz didim ku dê di sala li pêş me de; bi tevlîbûneke xurt xwe ji nû ve ava bikim û biryarên rêxistinê bêhtir bi cih bînim.

Armancên min ên vê salê; ji perwerdehiyeke bi hêz derbasbûn, sedema pirsgirêkan dîtin-pirsgirêkan çareserkirin û xwe gihandina milîtaniya demê ye. Bêhtir xwe perwerdekirin, radîkalbûn û rêxistinbûyînê di kesayeta xwe de bêhtir rûniştandin e. Armanca min î piştî perwerdê ev e; li ser bircên Bêhdînanê bi dijminê hezar salan re şerkirin û tolgirtin e.

Silav û rêzên şoreşgerî

Dîjle Gilîdax

Nav û paşnav: Fatma ÇETE

Nasnav: Dîjle GILÎDAX (Zemyan)

Cih û dîroka şahadetê: Di 4’ê Adara 2012’an de li Qendîl (Dolakokê) tevî 7 hevalên xwe tevlî refên nemiran bû.

Serhat arkadaşı nasıl anlatır insan o bilinmez. Yaşamıyla güzelliklerin kendisi olan bir insanın hakkını verip verememekte kendi başına bir sorun. Uzun gerilla mücadelesinde acaba o bir gün bir yoldaşının kalbini kırmış mıdır diye kendine soramadan edemiyor insan. Serhat yoldaşın “Düzeyi ne olursa olsun kendini ve çevresini geliştirme hevesi olan, kendine abartılı yaklaşmayan, ama zavallı duruşta sergilemeyen, kendinden emin, kaygısız, eleştiri geliştirebilen ve kaldırabilen, mütevazı ve örgütselliği dayatanla ilişki geliştirebilinir” yaklaşımı esasta onun yoldaşlığa ilişkin yaklaşımlarını belirleyen ölçülerdir.

Bunları söyleyen Serhat yoldaş: “Kendimi parti ölçülerine göre daha etkinleştirmediğimden dolayı bazı anlayışları ve yaklaşımları önceden fark edemiyor, dolayısıyla istenilen tavrı zamanında koyamıyorum. Ayrıca bazen ters bir cevapla çabuk kırılıp eleştiri geliştirmeme de çıkabiliyor. Güçlü yönler olarak; ikna edici tarzı esas alma, yaşamda tartışabilen, herkese eleştiri geliştirebilen, eleştiri kaldırabilen, en küçük eleştiriye bile özenle yaklaşım var. Ayrıca herkese güven duyma ve saf yaklaşma ortaya çıkıyor” diyerekte hem özeleştiri yapıyor hem de eleştirisini dile getiriyor.

Şöyle ya da böyle hep biraz Serhat yoldaşla kalan biri olarak onun sevilmemesi düşünülemez. Sessiz, sakin, sevecen, yardım sever, fedakâr, güleç ve de insan sevdalısı. Kürt halkına ölüne bağlı yaşamasını bilen ve de bu halk için her şeyi göze alan bir yoldaş.

Toplumda da çokça görülür kimi insan vardır öne çıkar ve kimi insan vardır tüm emekçi ve güzel yanlarına rağmen kimse onu tanımaz bile. Özgürlük saflarında bu düzeyde olmasa da yine de böyle emeğin adeta bileşkeleri olan militanlar vardır. Ve devrim aslında bu ismi, şanı duyulmamış olanların sırtında yürür. Onlar devrimin gerçek hamalları gibi en büyük emekçileridir. Ve kendileri için bir gün bir şey istedikleri görülmemiştir. Seslerini yüksek perdede duyanlar da olmamıştır. Ve öyle ki onlar her eylemin içerisinde olsalar da bir gün onların kendilerinden bahsettikleri duyulmamıştır.

İşte Serhat yoldaş böyle bir yoldaştı. Uzun yıllar mücadele içerisinde olmasına rağmen onu yeni görenler eğer saçlarında aklar olmazsa onun eski olduğunu kimse bilmeyecektir. Yaşamdaki yaklaşımlarıyla sanki daha yeni katılmış bir genç gibi her işin içerisinde, her konuşulanı dinleyen ve saygı ölçülerinde tek bir kusuru olmayan bir militan. Ve dediğim gibi siz buna kocaman teorik birikimini de ekleyin. Eğitimci olduğunu ekleyin. Tercüman olduğunu ekleyin. Ve de üniversite okuduğunu ve onun bu okulu bitirerek gerilla saflarına geldiğini de ekleyin. Ve böyle birçok meziyeti sıraladıkça sıralayabilir ama tek değişmeyen bir şey var ki o da Serhat yoldaşın sade, saf, saygın, sevecen kişiliğinin tüm bu özelliklere rağmen kalacak olmasıdır.

Onunla kalan bir yoldaşı olarak onun bu duruşuna her zaman hayran kalmışımdır. Onun bir gün bir şeye kızmasını ise günlerce hatta aylarca beklemişimdir. Ama o bir gün bir yoldaşına dahi ses tonunu yükseltmeden devrimin bu coşkusu içerisinde kendisine has oluşturduğu bu güzel meziyetleriyle yoldaşlarının gönlünde tahtını kurmuş ve bu tahtın asla ama asla vazgeçilmeyecek olan yoldaşı, militanı, dostu ve de silah arkadaşı olmuştur.

Evet, Serhat yoldaşı unutmak asla ama asla mümkün olmayacak olan bir durum olduğunu kendimden bilirim. TV ekranlarında onun şahadet haberini aldığımda gözlerimde akan gözyaşları durduramayan biri olarak bilirim ki böyle onlarca onun yoldaşı vardır. Çünkü o sıradan bir yoldaş olmanın ötesinde oldukça seçkin bir yoldaş olarak yüreğimize işlemiş ve bu yüreklerimizi fethetmesini kendi dili, üslubu ve mizacıyla bunu başarmıştır.

Evet, Serhat yoldaş böyle bir yoldaş olarak PKK saflarına gelmiştir. Batman’lıdır. Batman yüreğimizin güzel bir köşesidir. Boşuna “Batmanê Batmanê çav beleke, zin zerefe” dememişlerdir. Boşuna Batman’ı yüreğimizin tam ortasına koymamışızdır. Çünkü Batman Edip Solmazların diyarıdır. Agitlerin diyarıdır. Birde Batman Sarı İbrahimlerin diyarıdır. Evet, Batman tam da yüreğimizin ortasında yerini koruyan küçük cennet parçamızdır.

Serhat yoldaş ise bu cennetin en güzel insanlarından biridir.

Serhat yoldaş1 1998 yılında gerillaya katılmıştı. Gerillaya katılmadan önce de halkın içerisinde aktif çalışmaların içerisinde yer alan bir yoldaştı. Ve halk çalışmaları eskilere dayanır, öyle ki örgütsel çalışmalarını 1994 yıllarına kadar götürmek mümkündür. Bu engin birikimi zaten onun gerilla pratiklerinde görmemek mümkün değildir. O her davranışıyla adeta bir tarihin tecrübesi gibi hareket ederek insanları etkilerdi.

Önderliğimize karşı geliştirilen uluslararası komplo sürecinden sonra artık Edi Bese diyerek dağlara tırmanmıştır. Daha önce ki çalışmaları halk çalışmalarının yanı sıra ağırlıklı olarak yeni savaşçı katma çalışmasıdır. Ve bunu büyük bir başarıyla yerine getirerek dağlara yönelir. Gönlü rahattır. Bir tarihle hesaplaşmak için ön cephelere gelmiştir birde sivilde yapabileceklerini yapan biri olarak gönül rahatlığıyla gelmiştir.

Önce güneyde kalmış, tecrübesine ve teorik birikimini daha da geliştirmiş ardından da 1 Haziran öncesi süreçte kuzeye geçmiştir. Yaşça yoldaşlarına göre büyüktü. Fiziki olarakta ciddi sorunları olmasa da çok güçlü değildi. Lakin en zor işlerin her zaman tam ortasındaydı. Güven isteyen işlerin tam ortasındaydı. Ve emek isteyen işlerin tam ortasındaydı.

Bunun için Haftanin alanından Botan sahasına geçtikten sonra eyalet cephanesinde yerini alacaktır. Cephane çalışması gerilla da en önemli çalışmalardan bir tanesi olarak bilinir. Öncelikli olarak emek işidir. Sonra güvenilmesi gerekli olan bir iştir. Yine duyarlı ve disiplin isteyen ve sürekli hareket isteyen bir iştir. Özcesi tam bir militan duyarlılığı gerektiren bir iştir. Ve Serhat yoldaş bu çalışmayı uzun süre yürütecektir.

Sessiz olsa da şakaları seven bir yoldaştı. Şakaları oldukça ölçü içeren ve devrimci ciddiyet içeren şakalardı. Öyle ki onun şakalarında tek bir yoldaş incinmezdi. Tersine onun şakaları biraz da yaşamın ölçüleri gibiydi. Yaşamda moralli bir yoldaştı. Bir moralsizlik yaşandığında hemen bir şaka yaparak soğuk havayı dağıtırdı.

İdeolojik olarak da belli bir birikimi vardı. Cephaneciydi ama disiplin kurulunda da yer alıyordu. Sürekli örgütsel çalışmalardaydı ve o yüzden de hareketliydi. Cephane işinden dolayı alandaki bütün güçlerle ilgileniyordu.

Eğitsel olarak da gelişkindi. Bulunduğu birliklerde sürekli bir eğitimci olarak bilinirdi. Talimatları Kürtçeye çeviren yine Serhat yoldaştı. Bunun için o her zaman aranan bir yoldaştı.

Çok sabırlı bir arkadaştı, örgütsel kişiliği öndeydi. Dar, kendine göre ve sadece kendinden ısrar eden biri değildi. Herkesi anlamaya çalışan bir yoldaş olarak empati kavramını her halde içimizde en ileri düzeyde içselleştiren bir yoldaştı.

Serhat yoldaşın çok güzelde bir sesi vardı. Özelde de Bave Kalan parçasını çok içten söylerdi. Ve doğrusu o tüm morallerde mutlaka bu güzel sessinden dolayı her zaman birkaç parçayla yoldaşlarının yüreğine su serperdi. Kendisi de bu şarkıyı çok seviyordu.

2004 baharında kendisinin geliştirdiği öneriyle Gabar’a geçmişti. Eskiden Batman ve Mardin taraflarında milislik yapmıştı. Ama bu sefer gerilla olarak gidecekti. Epey bir süre başarılı bir çalışmayı bu alanda yürüttükten sonra uzun bir süre sonra yeniden güney sahalarına çekilmişti.

2006 yılının sonlarına doğru güneye gelmiş önce bir ön hazırlık kampında kaldıktan sonra 2007 yılının baharında Mahsum Korkmaz Akademisi’ne alınmıştı. Mahsum Korkmaz Akademisi’nde başarılı bir duruş sergileyerek Bölük komutanlığa terfi ettirilmişti.

Okul sürecinde diş sorunu olsa da bir gün eğitime ara vermemek için bu sorununu dillendirmemiştir. Ancak onu tanıyanlar da biliyordu ki bu ağır durumu böyle tahammül edecek tek kişi Serhat yoldaş olabilirdi. Bu durumu bilen yoldaşlar onu diş doktoruna göndermişler ve kısmen bu sorunu çözmüşlerdi.

Serhat yoldaş eğitimini bitirdikten sonra yeniden kuzey önerisi yaparak yine Botan’a doğru yola çıkmıştı. Gelir gelmezde tekrardan Gabar’a, Mardin’e geçmişti. Bu kez iddiası çok daha üst boyuttaydı. O Mahsum Korkmaz Akademisi’nde ciddi denilebilecek bir askeri eğitim almış ve de topografya branşında en iyilerinden biri olarak mezun olmuştu. Yine ağır silahlar, sabotaj, operasyon bölümlerinde de eğitim alarak önemli birikimler edinerek kuzeye geçmişti. Ve bu onu daha iddialı kılmıştı.

Gabar’da bu iddiasıyla önemli çalışmalarda yerini alır ve başarılı bir performans gösterir. Ne var ki 2009 yılının bir 12 Mart gününde düşman güçleriyle girdiği bir çatışmada şehitler kervanına katılır. Aramızdan ayrılarak sonsuzluklar diyarına göç eder.

Evet, çok güzel bir insanı sonsuzluklara gönderirken onun bir yoldaşı olmak gururunu her zaman en yükseklerde dillendireceğim gibi onu bize bıraktığı yoldaşlık bayrağını her zaman en zirvelerde dalgalandıracağız.

Sözümüz sana budur yoldaş. Sözümüz sana budur.

Şehit Serhat yoldaşın sözleri:

“Savaş benim için; yıkım, felaket, acı, gözyaşı, sürgün ve ölüm anlamına geliyor. Diğer bir yandan da bunların önlenmesi, yaşamın devamı, umudun kaynağı olan kutsal direnme görevinin yerine getirilmesidir.”

Başka bir yerde ise: “Savaş; şiddet, kan, ölüm anlamına gelse de; özgür yaşam, hak, adalet ve hukuk için verildiğinde bir araç olarak yaşamak kaçınılmazdır” diyecektir.

“En çok sevdiğim ve hâkim olduğum silah kleştir.”

“Dağları, yüksek duyguların ilham kaynağı ve özgürlüğün teminatı olarak görüyorum.”

“Şehit; yaşamını inandıkları uğruna feda eden, kendini gelecek yaşamın harcı yapan ve yok olmayandır.

Şehit gerçeği; bir insanın kendi yaşamını gelecek nesillerin harcı yapıp feda etmesi, ilkeli olmanın, yaşamın gerçek anlamını bilmenin ifadesidir.”

“Düşmanı; geriliği, esareti, köleliği, kişiliksizliği dayatan, bu bakımdan savaşılıp değiştirilmesi gereken olarak görüyorum.”

“Kin, intikam ve nefreti; düşman olarak tabir ettiğim şeylere karşı gelişmesi gereken duygular olarak görüyorum.”

“Yaşam; nefes alıp verme ya da yiyip içip çoğalma, uzun ya da kısa olmasından ziyade anlamlı kılmak, irade olabilmek. ”

“Ölüm; yeri ve zamanı geldiğinde ve bunu belirleyecek olanın sen olduğunda anlamlıdır. Ot gelip saman gitmemek önemlidir. Ölüm; Amaçsız yaşamaktır. Kendi ve çevresinin farkına varmamaktır.”

“Özgürlük; kimseye zarar vermeden, düşündüğün gibi yaşamadır.“

“İrade; düşüncelerini ortama yansıtabilme, kendini hissettirmedir.”

“Sevgi; en sade ve saf duygularla yüceliğe ulaşmaktır.”

“Başarı; hedeflediğin amaca ulaşmaktır.”

“Önderlik benim için insanlığın kurtarıcısıdır. Önderliğe bağlılık; felsefesini anlamaya çalışmak ve gerekeni yapmaktır.”

Kod Adı: Serhat Berxwedan

Adı Soyadı: Samed Gülşen

Şahadet Tarihi: 12 Mart 2009’da Bagok'ta Çıkan Çatışmada

Sen has bir Botan’lıydın sen Botan’ın soylu kızı. Botan, özgürlük mücadelemizde ilk mermisini sömürgeciliğe, işbirlikçiliğe, gericiliğe sıktı. Dağları bir özgürlük mevziisidir. Botan; Kürt tarihinde direnişin, özgürlüğün mekânıdır. PKK, özgürlük mücadelesinin yüreği oldu. Gerici sistemin oyunlarının hiç bitmediği bu alanda direnişle Kürt özünü koruma, bu bölge insanın tarih boyu vazgeçmediği gerçeği olmuştur.

Botan; yiğitler, kahramanlar yarattı. Sen güzel yoldaşım düşman gericiliğinin tuzaklarına kanmayarak direniş özünün en sade, en asi gerçeği oldun. Kapılmadan boş hayallere genç yaşında özgürlük havasını soluyarak arayışlar içinde oldun. Uçmak, kanatlanmak, özgür dağlarda kutsal kavganın militanı olmak istedin. Hiç unutmuyorum seni, ait olduğun vatana ve dağlara yolcu ettiğimiz günleri. Adeta uçuyordun bir kelebek gibi kanatlarını çırpıyordun. Bir heyecan, coşku seline kapılmıştın. Kutsal mekânlara bir an önce ulaşmak istiyordun. Savaşmaya, militanlaşmaya, özgürleşmeye gidiyordun. Bir âşık gibi coşku doluydun. Yüzündeki o içtenlik, gülen gözlerin, iddialı duruşun; biz yanındaki tüm yoldaşları etkiliyordu.

Yaşı küçük, ama yüreği büyük yoldaşım seni anlatmak zor. Sen kısa bir zaman sonra yürüdüğün yollardan ben de geçtim. Arkadaşların sohbetlerinde sıkça ismin anılırdı. Çocukluğa ve gençliğe adım attığın tüm süreçler boyunca sen hep, en çok sevilendin. Yaşadığı çevrede saygın bir yerin vardı. Herkesin sevdiği bir arkadaştın. Arkadaşların dilinden düşürmediği Şırnak’lı Nucan’ın kim olduğunu çok merak ediyordum. Kimdi bu yoldaşlarının yüreğinde bunca derin iz bırakan yoldaş? Bunca sevgiyle anılan yoldaşımı tanımayı çok istedim. Sonrasında bu Şırnak’lı kızın kim olduğunu öğrendiğimde hiç şaşırmadım. Seni tanıyordum, o yaşadığı evde, çevrede sevilen yoldaşımın bu güzel özünün özgürlük saflarında daha da arttığını tahmin ettim. Özgürlüğe doğru yol almış tanrıçaların izinde yürümüştü. Tahtlarında bağdaş kuran tanrıçalar seni bekliyorlardı. Zağros’lar da yürüdün. Zağros’lar da duygulandın. Zağros’ların güzelliğinde şiir, türkü tadındaki hayatı besteledin.

Sana yetişmek, seni kucaklamak için koşar adım ilerliyordum. Bildiğim, tanıdığım Nucan’ı tanrıçalar yurdunda görmeye can atıyordum. Dağlara onu biz yollamıştık. O günkü yürek atışlarını biz dinlemiştik. Bir kez daha genç ve güzel yoldaşımı kucaklamak istemiştim.

Ben sana doğru yürüyordum. Heyecanlıydım, soluk soluğa dağları aşıp sana geliyordum; ama bilmezdim bunca erken bizi terk edeceğini. Hiç beklemediğim bir mevsimde bizi bırakıp gitmiştin. Bir kelebek narinliğinde doğdun, yaşadın ve veda ettin hayata. Ne çok anlatacak şeyler saklamıştım yüreğimde. Yüreğimde saklı tuttuğum özlemlerimi seninle paylaşacaktım. Gülecek, coşacaktık seninle. Nice özlemler gibi seni görme hayalini de yüreğime gömerek yaşayacağım…  Seni yüreğimde taşıyarak, özlemlerin için yaşayacağım. Türküler yazdın, türkülerini ölümsüz kılma andımı yenileyerek şahsında tüm dünya devrim şehitlerini anıyorum.

Lorin Andok

Kod Adı: Nucan Nurhak 

Adı Soyadı: Hafiye Bilgi 

Şahadet Tarihi ve Yeri: 15 Nisan 2008’de Zagros’ta hava saldırısında Şehit.

PKK tarihi özgür yaşamın mücadele tarihi olduğu kadar, kahramanlık tarihidir. İçerisinde sayısız destanlar ve bu destanları yaratan adları bilinen veya bilinmeyen binlerce kahramanı barındırır. İnsanlık tarihinin en kutsal mücadelesi olan bu mücadelenin bir parçası olmak ve bu kahramanların yoldaşı olmak duyguların en yücesi ve kutsalıdır. Yolumuzu aydınlatan ışık olarak şehitlerimize layık olabilmek için yaşamımızın her alanında onların yarattıkları değerlere sahip çıkmak ve şehitler çizgisi temelinde mücadelemizi geliştirmek kadar elimizde bulunan tüm imkanlar çerçevesinde onları dile getirmenin önemine inanıyoruz.

Bu sayısız kahramanlardan biri de Navdar Amed arkadaştır. Bunu yazmak belki çok zor ve acı, çünkü daha dün yanımda olan yoldaşımın üzerine yazmak bu şehadeti kabullenmek anlamına mı gelir, diye bir çok sorgulama yoluna gittim ve uzun bir düşünme süresinden sonra yazmaya karar verdim. Bu yazdıklarım ne Navdar arkadaşı anlatmaya, ne de bendeki onu anlatmaya yetecek. Ama onu tanıtmak, düşüncelerini, düşmana olan öfkesini, dışarıda sessiz ama içeride yaşadığı fırtınaları ve şehit düştükten sonra rüzgar olup yoldaşlarının yüzünde tatlı bir esinti, düşmanda tufan olup önüne katma istemini ve belki de farkında olmadan bize kattığı nice güzellikleri yazmamak yoldaşlığa en büyük haksızlık olmaz mı?

Navdar arkadaş, 2013 yılında mücadeleye katılmış genç bir arkadaştı. Faraşin’de yaklaşık bir yıl kaldıktan sonra Medya Savunma Alanlarına geçer ve Ş. Mahir Akademisinde gördüğü eğitiminden sonra mücadeleye aktif katılımını sürdürür. Onun görev yürüttüğü birime düzenlemem olduğu zaman ilk gözüme çarpan Navdar arkadaşın sert ve ciddi duran yüz ifadesiydi. İlk düşündüğüm ‘bu arkadaş çok ciddi biri’ olduğu düşüncesiydi. Zaten bu sonraki süreçlerde de Navdar arkadaş, böyle olduğunu gösterdi. Bu duruşu onun gittiği her görevde sorumlu olduğu her işte kendisini gösterecekti ve duruşun onun görev ve sorumluluk anlayışının olduğunun ispatlayacaktı. Bu konuda öz sorumluluk duygusu önde olan bir arkadaştı. Eksik gördüğünü talimat veya söylenmesini beklemeden yapardı. Kısacası eksik ve yarım gördüğü şeyleri anlayan, gören ve tamamlamaya çalışan bir katılımın sahibiydi.

Navdar arkadaş, çok fazla gülmezdi ve bu da onun gülüşlerini daha anlamlı kılardı. Çünkü ender bulunan her şey çok değerlidir. Gülüşlerine tanık olmak fırsat gibi bir şeydi. Onu güldürmek için bazen uğraşırdım. Çünkü Heval Navdar’a göre çok gülmek veya hep gülmek hayata kattığın anlamına gelmiyordu ve bu karakteri “yaşam” üzerindeki yoğunlaşma düzeyini gösteriyordu. Bu karakteri yaşam üzerinde güçlü bir etkiye yol açıyordu. Yoldaşlığı güçlü olduğu kadar etkileyiciydi de. Yaşama duyduğu saygı ve yoldaşlığa verdiği önem onun en temel özelliklerinden biriydi.

Diğer bir temel özelliği ise kendisini ele alış tarzıydı. Kendisini eğitmeyi, disipline etmeyi, her yönüyle Önderlik felsefesi temelinde öğrenmeyi ve buna gerçekten kendisini yatırmayı esas alıyordu. Öyle ki Cizre’de bodrum vahşetine maruz kalan arkadaşlarla daha iyi empati kurabilmek için kendisini aç bırakma yoluna bile girmişti. Bunu göstererek yapmazdı, iştahım yok veya başka bir yöntemle aç olmadığını söyleyerek dikkatleri çekmemeyi esas alarak yapıyordu. Bir tartışmamızda bunun doğru olmadığını söylediğimde bana “gerçekten hem bodrumda olan arkadaşları anlamak hem de aç ve susuzluğun irade üzerindeki etkilerini hissetmek istiyorum” demişti. Bunların yanında şehir direnişlerinde düşmanın ağır silahlarına, tank ve toplarına karşı nasıl bir önlem alınabilir, hangi taktikle düşman boşa çıkarılabilir ve darbe vurulabilir, diye geç vakitlere kadar düşünür, yoğunlaşır ve herkesten bir fikir alma yöntemiyle karşıdakini de bu şekilde yoğunlaşmaya çekerdi. Düşmana vurulan her darbe, Navdar arkadaşın yüzüne neşe katar, gözleri sevinçle parlardı. Bununla da süreçle bütünleştiğini ve hep bununla yaşadığını gösteriyordu. Bize kattıklarından bir kıvılcım da; eğer düşünce pratikte vücut bulmuşsa anlam ifade edilebilir, yoksa sadece bir teori ya da istem olmaktan öteye gidemez. Hiç konuşmadan bunu yaşamıyla en anlamlı bir şekilde pratiğiyle bize gösterdi.

Özcesi Navdar arkadaşın kişiliği fedai kişilikti, duruşu militan duruşu ve katılımda fedai militan çizgisindeydi. Yaşamda fedailiğe ulaştığında fedai eylem raporunu yazabilmişti. Katılımından şehadetine kadarlık süre içerisinde anladığı ve öğrendiği her şeyi birebir yaşamında uygulayabilmiş olması onun ileride neler yapabileceğinin açık göstergesiydi. Tarihe bakmak sadece geçmişi belirlemiyor, aynı zamanda  geleceğin de aynasıdır. Geçmiş pratikler gelecekte de sergilenir diye mutlak bir kaide yoktur ama kişiliklerin özelliklerinde geçmiş neyse gelecekte de yapabilmeleri mutlaktır.

Navdar arkadaş ve Navdar arkadaşın şahsında yolumuzu aydınlatan diğer birçok şehidin anılarına bağlılık temelinde mücadeleyi geliştirmek ve mutlak zafer olan devrimle taçlandırmak bizlere düşen görev ve yerine getirilmesi gereken mutlak emirdir.

Delil Zagros

 ‘AN’ın Gizemi’

Hadi gidelim, zamanın da ötesine,

Karanlıklar kıskansın bu gidişimizi

Yıldızlarda buluşalım ki, gözler her baktığında biz orada olalım.

Bahar’ın, bulutlar buluşma yerimiz olsun

ve

Yağmurlarına karaşalım

Yaprağından damlayarak toprağına.

Bırakalım kendimizi rüzgara bir uçtan bir uca savursun

Her gittiğimiz mekanda dokunalım yüreklere geçerken

Huzur olalım mesela en sıkıntılı anda

Ama tutamasın kimse bizi

Zaman zaman karlara karışalım, zirvesinde kalalım dağların

Misafiri olalım çat kapı

yüreği sevdayla, aşkla, özgürlükle yananlara

Bir çocuğun gülüşündeki sıcaklığa karışalım mesela

O gülerken gamzesinde gizlenelim olmaz mı?

Gözlerine sığınalım ki düşman bulamasın bizi

Kirpikleri zulamız olsun , sonra rüyalarına karışalım usulca

girelim düşlerine, ama incitmeden ruhunu

Diline düşelim bir ozanın

 adı Serhat, Argeş, Mizgin olsun

ve

yürüyelim Faraşin’e, Haftanin’e, Tatvan’a

türkülerinin patikalarından geçip,

yüreklerinde soluklanalım

Kürdistan’ın altını kıskandıran topraklarında

 yedi renge bürünelim,

kara kaşında yudumlayalım umudu, Gurbeti Aydın olanın…

hiç bitmesin yolculuğumuz

GÜNEŞ’in sarısı olsun hep mekanımız

Sema’ya döndükçe Fikri’mizin baharı olsun

Yeşerdikçe güller, dikenleri saf tutsun

Ve tutunabilsin zalimin tufanında

Dergahında buluşalım bir Tanrıçanın, adı Zilan olsun

 30 Haziran’ın da Dersîm’in, AN’ı olsun Andın bütün çocuklara

Kızıl saçında verelim yaşamın kavgasını

Amed’te zindanın öbür yanında sembolü olalım direnişin

Adının Sakinliğine bakmadan Yüreğindeki fırtınaya bırakalım kendimizi

Ömürden dört mevsim geçirebiliriz ruhunda

Yanlızca bir adası olan, mavi bir denize verelim yönümüzü

Fikri hür, ruhu hür, koca bir yüreğe dokunalım

bir çocuk saflığında

ve

eğer gece varırsak, uykusunda ise birde

hiç uyandırmadan, parmak ucunda adımlayarak

bir buse konduralım kirpiğine

çünkü onlar sırdaşıdır gözlerinin…

MÜCADELE ARKADAŞLARI

Kod Adı: NAVDAR AMED

Adı Soyadı: FAYSAL ÖZTEKİN

Karwan yoldaş 1975 yılında Sakız kentinde dünyaya gelir. Liseye kadar okur. Edebiyatı sever. Dili ustaca kullanır. Naziktir. İnceliklidir. Kelime yerindeyse narindir.

Karwan yoldaşı sürekli çalışan, çabalayan, koşturan, koşuşturan biri olarak görmeyen yoktur. O hep hareket halinde bir şeyler yapmanın peşindedir. Onun sanki acelesi vardır. Birde katılımıyla birlikte sanki omuzlarına büyük yükler binmiştir. Ve o bu yükü kaldırmak için sürekli emek sarf etmesi gerektiğinin bilinciyle yaşayandır.

Evet, o bir devrimi yaşayandır. Devrimin ciddiyeti ona nüfus etmiş o ise bununla haşır neşir olmuştur. Bunu anlayabilmek için öncelikli olarak doğu Kürdistan’da olup bitene bakmak yerinde olacaktır.

Karwan yoldaşın dünyaya geldiği ve giderek gözlerini açtığı yıllar Irak ve İran savaşının yaşandığı yıllardır.

Bir yoldaşımız yazdığı raporda o yılları şöyle ele almaktadır: ‘Dünyaya geldiğim bu süreç dünya emperyalizminin, İran ve Irak devletlerin somutunda Ortadoğu halklarının bir birine kırdırıldığı bir süreçti. Diğer yandan Kuzey, Güney ve Doğu Kürdistan’da birçok Kürt hareketinin de atakta olduğu bir süreçti. Yaşadığım şehir savaşın en yoğun ve çatışmaların en sıcak olduğu bir yerdi. Özellikle Doğu Kürdistan KDP’sinin ağır kırılmaya uğraması ve Dr. Kasımlo ile ardından Şerefkendi’nin şehit düşürülmeleriyle toplum üzerinde çok ağır bir kırılmışlık ve umutsuzluk psikolojisi yaratmıştır.

Bir yandan İran-Irak savaşının yarattığı ağır maddi-manevi çöküntü, diğer yandan KDP’nin yaşadığı tasfiye durumu toplum üzerinde ağır sonuçlara yol açtı. Kırılmış, çökmüş, savaştan, mücadeleden ve çalkalantılı toplumsal gerginlikten korku, bir toplum psikolojisi oluşturmuştu. Bu nedenle de Doğu Kürdistan toplumunun bireylerinde devrimci hareketlere katılım konusunda belli oranda bir çekingenlik gelişmesine yol açmıştı. Böyle bir ortamda her hangi bir toplumsal harekete ya da devrime kalkışmak elbette ki zordur. Durdurucu etkenler hareketlendirici etkenlerden daha fazladır. Kendini böylesi bir ortamın ağır etkilerinden kurtarmak gerçek bir devrimci zihniyet ve kişilik istiyordu.

95 yılından sonra toplum ve sistem kendini yeniden toparlanmaya başlamıştır. Bu toparlanma, toplumda devrimci hareketler için de belli bir zemin ve potansiyel oluşturmuştur. 99 yılında önderliğimiz üzerinde oynanan komplo ile birlikte doğu toplumu da mücadele arayışını ve kurtuluş umudunu Apocu çizgi ve harekette bulmuştur.

Bireysel olarak kendimi, yaşanan bu savaş, kırılma ve umutsuzluğu içinde barındıran, nihayetinde arayışlara giren kurtuluşu PKK’de gören, toplumsal gerçekliğin dışında göremiyorum. Yani beni PKK’ye yönlendiren etken ve faktörlerin başında kesinlikle bu belli mekân ve zaman içerisinde yaşanan olay ve olguların vuku bulması gelmektedir. ‘

Benzer bir durumu Karwan yoldaşta yaşayacaktır. O da önderliğimizin tutsak düşürülüşüyle dağlara çıkacaktır. Okumuşluğu vardır. Zekidir. Öğrenmeye açıktır. Girişkendir. İlk etapta her insanın anlama safhalarında zorlanabileceği gibi o da zorlanacak. Ancak hızla dağlara, gerillaya adapte olup dağlara yaraşır bir gerilla olacaktır.

Dağa doğulu gençler içerisinde çok hızlı bir şekilde, büyük bir olgunlukla en iyi sağlayan yoldaşlardan bir tanesinin Karwan yoldaş olduğunu söylemek yanlış olmaz. Hiç şüphe yoktur ki 2006 yılında Cudi alanında şehit düşen Xemgin yoldaş vardır. 2007 yılında Kulp’ta bir zehirleme sonucu şehit edilen Hüner yoldaş vardır. Bu kadar kısa sürede, bu kadar etkin katılımı sağlamak her gerillanın özelliği olmuyor.

Karwan yoldaşın neden erken gerillaya adapte olduğunu öğrenmek için öncelikle onun müthiş bir irade sahibi olduğunu bilmek gerekir. Onun zekâ ile aklı iyi ortak kullanan biri olduğunu bilmek gerekir. Onun araştıran, inceleyen kimliğin bilmek gerekir. Ve tabii ki mütevazilik konusunda bir peygamber gibi olduğunu hiç mi hiç unutmamak gerekir. Çalışkanlık, dakiklik, disiplin, sıcaklık ve güleçliği hiç katmıyoruz. O gerçekten hızla aydınlaşan bir militan olmasını herkese göstermiştir.

Onun bu meziyetlerine bir de edebiyatla olan ilişkisini katmak gerekir. Kültürle ilişkisini açmak gerekir. Şiir yazmasını, şiir okumasını ve tabii ki bir de Kandil’de kurduğumuz FM ROJ radyosunda spikerliğini dinlemiş olmak gerekir. İnsanı saran sıcak Soranca'sıyla adeta insana çok ileri düzeyde bir yakınlık hissettiren bir yoldaştı.

Atletik yapısı, 185 aşan boyuyla da göz dolduran biri olarak Karwan yoldaş gittiği her yerde her yoldaşın yüreğine kendisini damıtmasını bilmiştir. Her yoldaşla bir anısını geride bırakarak gitmiştir.

Yoldaşlar vardır insanı etkilerler, iz bırakırlar. Ve öyle yoldaşlar PKK saflarında çoktur. Seçkin bir hareket olarak insanlarının da seçkin olması elbette şaşırtıcı olmaz. Ancak Karwan yoldaş gittiği her yerde, kim olursa olsun, büyük küçük, savaşçı komutan, aydın köylü herkese etki eden biriydi.

Siz bu kadar etkileme gücüne birde hafiften sarı kumral saçları, sarımsı dolgun alevi Kürt bıyıklarını da eklemeniz durumunda ortaya çıkacak tablosunu düşünün.

Özcesi Karwan arkadaş erkenden komple militan olmanın yoluna giren bir yoldaştı. Ona lazım olan biraz zamandı, biraz da yaşam ve gerilla tecrübesiydi.

O bunları edinmek için kuzeye yöneldi. Gittiği yer Gabar’dı. Gabar’da kaldığı sürede nasıl ki farklı sahalarda etkileyen olmuşsa burada da aynı etkiyi bu kez zorlukların diz boyu olduğu ortamlarda bu etkiyi yüreklere akıtmasını bilecektir.

Hani derler ya zorluklar insanın gerçeğini açığa çıkar. Zorluklar Karwan yoldaşımızı açığa çıkarmamıştır. Zorluklar sadece ve sadece Karwan yoldaşımızın derinlikli olarak bir PKK militan kişiliğe sahip olduğunu tasdik etmiştir. O nasıl ki güneyde herkese sıcaklık saçmış ise aynısını kuzeyde de yapmıştır. Özüyle sözünün bir olması buna derler muhtemelen.

Karwan yoldaşımız komple militanlı adım adım yaşarken beklenmedik bir çatışmada 16 Mart 2007 yılında Basret’in Baze tepesinde düşmanla girilen çatışmada şehitler kervanına katılacaktır.

Karwan yoldaşın şahadeti çok mu ama çok erken olmuştur. Onun biraz zamana, biraz gerilla tecrübesine ihtiyacı vardı. Bunların olması durumunda komple bir militan olarak Erdalların, Xemginlerin iyi bir yoldaşı olarak daha büyük çalışmalara imza atacağı kesindi.

Ancak savaş, kirli savaş belirsizliklerle doludur derler. Bu kez de böyle oldu. Karwan yoldaşımızı beklenmedik bir anda aramızda alıp gitmiştir. Karwan yoldaş şehitler kervanına arkasında hepimize bir komple militanın gideceği yolu göstererek gitmiştir.

Seni unutmayacağız. Seni her zaman büyük kerwanlarla komple militan adayı Karwan olarak anacağız.

Ruhun şad olsun.

MÜCADELE ARKADAŞI

KOD ADI: KARWAN SAKIZ

ADI SOYADI: ÜMİT ZİYAYİ

ŞAHADET TARİHİ VE YERİ: 16 MART 2007’DE GABAR BASRET’E BAĞLI BAZE TEPESİNDE ÇATIŞMADA ŞEHİT

Acaba doğayı kaplayan beyaz örgü ne ola?

Bir ölünün üstüne atılmış bir kefen parçası mı?

Yoksa her türden yeniliğe soyunmuş bir örtü mü?

İçerisinde göreceli cevapları barındırır

Bakış açısındaki farklılığa endekslidir.

Kimilerince bir ölümü, bir sonu anlatır

Kimilerine de bir doğuşun, bir başlangıcın

Direngenliğin esin kaynağı olur ve coşturur

Akmakla yorulmayan deli ırmaklar gibi

İnadına bir çığlık oluverir

Doğanın bu sessiz uyuyuşunda

İçerisinde büyük bir uyanışı barındıran bir uyuyuş

Tüm buharlaştırmak ve köksüzleştirmelere inat,

Tarihten alır akıntı gücünü

Sesindeki derin yankıyı

Ve halkların baharlaşan yaşam kaynağıdır “O”

Tüm çağlarda özgürce yaşar ve akar

Halkların zihninde özgürlük bilinci

Yüreğinde ise bir tutam vicdan sevinci

Değişmez zaman ve mekanlara inat

Değişimin zaman ve mekan sınırsızlığını

Durmak bilmeyen akıntısında saklar

Ve tüm özgürlük savaşçılarını bu akışıyla aklar

Her türden izole ve sınırlamaları deler geçer

Köleciliğe karşı özgürlük tercihin hep seçer

Halkların yüreğinde bahar tohumları eker

Tüm öldürme, yok etme senaryolarına karşı

İşte kara örtü gibi örtülen 15 Şubat karanlığına karşı

Baharla birlikte Edi bese çığlıkları yükselir

Özgürleşmeye ant içmiş bir coğrafyadan

Kabul etmemekte hiçbir yaşamı

Özgürlük kimliği olan yeni toplumsallığını

Yeni ideolojik kimliğini

O adadan çıkarmadan

Devrimci selam ve saygılar

17-2-2008

Xınêre

Kod Adı: MAHİR ÇAYAN

Adı Soyadı: MÜCAHİT ASLAN

Şehadet Tarihi-Yeri: 12 MART 2009’DA ZAĞROS’TA HAVA SALDIRISINDA ŞEHİT

Mavinin dünyasında yüzebilmenin sırrı sonsuzluk gizeminin derinliğindedir. Mavinin rengi ile buluşuyordu her gün. Çünkü mavi özgürlüktü. Sen denizin habercisinden alıyordun gücünü. Gökyüzünün yüceliğinden alıyordun.

Kendi dünyası gibi gözleri de mavi ve sadeydi.

Hâlbuki seni ilk gördüğümde sessiz ve soğuk gelmiştin. Hem tanımamamdan kaynaklı hem de Önderliğin esaretinden sonra kadın olarak yaşanan zorlanmalardan olsa gerek. Uzun süre aynı bölük yönetiminde yer alıyorduk. Senin o sıcak yoldaşlığınla tanıştıktan sonra ilk tanışmamızı anlatırken sen gülüyordun. Gülüşün kadar yaşam dolu olduğun gibi yaşamın her alanına çok ilgiliydin. Hem bir öğretmen hem de gerektiğinde bir öğrenci olma erdemliliğine sahiptin.

İlk anımız bir intişar faslıyla başlamıştı. Bu eğitim amaçlı bir intişardı. Haberimiz önceden olduğu için hazırlıklıydık. İlk mermi patladığında herkesten önce bütün manga eşyalarını da alarak intişar yerine gitmiştik. Bunu yaparken de savaşta nasıl daha çok kurnaz, becerikli ve taktik yaratabiliriz diye tartışıp seviniyorduk. Beraber subay okulunun ilk devresine katıldığımızda eğitime olan heyecanın etrafında da ilgi çekiyordu. Bu yaşamda da öğreticiliğini gösteriyordu. Dikkat çeken diğer bir yönün kendi timindeki arkadaşlara eğitici yaklaşmandı. Yine yaşamda hiçbir zaman donuk tek yönlü değildin.

Bir oyundan tut bir gece yürüyüşüne, askeri eğitimden tut yarışma oyunlarına. Halay çekme zevkinden tut sanata olan ilgine, bedenine sığmayan mutluluk dolu gülüşüne kadar tam ifade anlamı ile tanrıça kültürünü anımsatıyordun. Eğitim sürecinde en çok dikkatimi çeken şeylerden biri ilkeli ve taviz vermez duruş ve her şeye anlam katan tavırlarındı. Bir yanı güzel paylaşımların bir yanı ise eğitimden aldığın her bir noktayı kısa aralarda da olsa arkadaşlarla tartışmandı. En büyük ilkelerinden bir tanesi de Bilge insanın söylediği gibi; “senden ileri olana yetişmeye çalış, senden geri olanı da kendi düzeyine getirmeye çalış.” Bundan dolayı yaşamda mütevazı ve etrafındakilere yardımcı oluyordun. Yaşamında hiçbir zaman donuk değildin.

2003’te Dersim’e giden ilk grupta Faraşin arkadaş da vardı. Yola çıkmadan önce gelip vedalaşmak için beni gördüğünde uzun tartışmalarımız oldu. Çok sevinçli ve anlamlı bakışlarınla bana bakıp “sen de gelmiyor musun” deyip duruyordun. El ele tutuşurken “Saflığınla, temizliğinle kal. Söz, kısa bir süre sonra ben de geleceğim” demiştim. Birbirimize sarılıp vedalaşmıştık. Ve en son birbirimize söylediğimiz sözler, kuzeye giderek Önderliğe yakın olmak, Dersim’de buluşma dileğimizdi. Ardından çok geç kalmadan ben de Dersim yoluna girmiştim. 2004’te ilk Haydaranlar’da seni görmüştüm. Hiç unutmam hem özlem hem de sevinçten olsa gerek iki üç dakika birbirimize sarılıp ağlamıştık ve ilk konuşmaya başladığımızda gözyaşlarının için de gülüşlerimizi de katmıştık. Bu amansız yoldaşlığımızın özlem ve anlam dolu yüreğine Dersim’de bir yılımız olmuştu. Yanımıza Ovacık’tan geldiği için hep oradan bahsediyordu. Ovacık’ın sonsuz güzellikleri, Aliboğazı, Tagar suyunu, yine kış kampında geçirdiği eğitim sürecini. Bahsederken de bir yanında heyecanı diğer yanında ise özgürlüğün bedelsiz olmadığını zorlanma ve hüznünü gözlerinde görebilirdiniz.

O kış beraber kaldık. Heval Faraşin hepimizden daha heyecanlıydı. Önderliğin Bir Halkı Savunmak adlı kitabı yeni geldiği için eğitim yoğun ve heyecan doluydu. Faraşin ve Roza arkadaşlarla gecenin geç saatlerine kadar tartışıyorduk. Hele kaos konusunu tartışırken çok heyecanlıydı ve yer yer komik anılarımız da eksik olmuyordu. Ve yaşama katılımı bir ciddiyet içerisindeydi. Sade, doğal çocuksu yönleri de vardı. Aleviliğin hümanist ve sadık olma sadakatli olma özünü de kişiliğinde taşıyordu. Ve çok çabuk yetkinleşiyordu. Hem yaşamda hem de savaşta onun katılımına özenmemek mümkün değildi. Evet, Munzur gibi akan gözyaşlarımın mavisi ayrılmaz yoldaşım. Gözüm hep seni arıyor. En son Dokuz Kayadan ayrıldık. Ben Dersim’in batısına sen ise doğusuna gittin. Katılımından herkes olumlu bahsediyordu ve örnek veriyordu. Kısa bir süreçte yetkinleşip Zilan arkadaşın kaldığı yerden ilham alarak bir fidan gibi boy verip yeşermiştin. Tüm yoldaşların gönlünde yer edinip komutanlaşmıştın. 2008’in ilkbaharı gülüşün ile gözlerini açmıştı.

11 yoldaşı ile beraber yüzleri güneşe doğru sımsıkı sarılmıştı. Annenin kucağı olan Hıngırvan yamaçlarında düşman onları denetimine almıştı. İki gün boyunca düşman kobra helikopterleriyle üzerlerine bomba yağdırmıştı. Çatışma yaşanmıştı. Çatışmadan kurtulan bir arkadaş, Faraşin arkadaşın cesaretine hayran kalmıştı. Her arkadaşa yardım etmeye çalışmış, soğukkanlılığıyla düşmanın içinden çıkarmaya çalışırken ağır yaralanmış, güneşe giden yolculuğa, sonsuz maviye misafir olmuştu.

Seni güneşin ışınları ile

Mavinin sonsuzluğu ile

Yoldaşlık sevgisinin erdemliliği ile

Seviyor, özlüyorum ve hep özleyeceğim

Rojbin Faraşin

Kod Adı: FARAŞİN ÖZGÜR

Adı Soyadı: MELEK İLHAN

Şehadet Tarihi-Yeri: 10 NİSAN 2008’DE DERSİM NAZMİYE’DE ÇATIŞMADA ŞEHİT