Yücel yoldaş 1999 yılında Amed Eyaletinde gerillaya katılır. Katıldıktan kısa bir süre sonra gerillanın güneye çekilmesinden kaynaklı soran alanına geçer. Ş. Ayhan kampından sonra YNK peşmergelerinin ablukasını kırmak için 2000 güney savaşına katılır. Ardından kandil batı cephesinde oluşturulan taburlarda askeri eğitim görerek kuzeye hazırlanır. 1 Haziran hamlesi ile birlikte Zap ardından da Dersim Eyaletine düzenlemesi yapılır. Yücel yoldaş sivil yaşamında elektrikçi olduğu için teknik konularında kendisini epey geliştir. Dersim eyaletinde gerillanın bu yünlü ihtiyacını karşılamak için epey çaba verir. Onu tanıyan yoldalar onu anlattığında çantasının tornacı dükkânı gibi olduğu söylediler. Bütün yoğunlaşmasını buna verip modern gerillacılık için adeta bir adaydır. Düşmanın teknik üstünlüğünü kırmak için gerillayı avantajlı hale getirmek konusunda yeni taktikler üzerine yoğunlaşır. Bu konuda hep hazırlıklı ve programlıdır. Bundan sonuç aldığında morali yükselir yaşama daha canlı katılır. Israr ve sabır içinde bu yöntemlerle sonuç almak için gece gündüz uğraşır. Bu yöntemleri sadece silah tekniği üzerinde değil klasik tabirle gerilla yaratıcıdır ilkesinden hareketle tencere kapağından çanak yapmak için on gün uğraştığını anlatılar onu tanıyanlar… Yaşamda paylaşımcıdır. Sivil hayatında kız kardeşleri tarafından büyütüldüğü için bayan yoldaşlar ile yaşamı paylaşım konusunda daha isteklidir. Timinde sürekli bayan yoldaşlar vardır. Onları da uzmanlaştığı teknik konularda eğitmeye çalışır. Bayan yoldaşlarında katıldığı eylemler gerçekleştirirler. Sürekli coşkulu ve moralli katıldı. Bu yaşam süresini en güzel anlatacak şey kendisinin yazdığı aşağıdaki şiir olacaktır.

BENİM ADIM

Melez gecelerde dolaşırım

Düşünmem hiç kara kara

Gezerim karanlıkta

Dursam da ara sıra

Bırakmaz beni kıvrım patika

Yaşamım bir başka

Dağların her yanında

Çünkü

Benim adım gerilla

Düşlerse de her yanım ihanet

Doldursa da günlerimi ibret

Korkutamaz beni hiçbir illet

İlgilendirmez beni şan şöhret

Benim bir yanım asalet

Bir yanım ise cesaret

Bunu hiçbir zaman boğamaz esaret.

Yücel yoldaşın sezgileri güçlüdür. Şiir onu yaşama karşıda sezgili hale getirir. Şahadet öncesinde bir şeylerin olacağını seziyordu dediler onu anlatan yoldaşlar… Görevden geldiği için epey yorgundur. Düşmanın operasyona çıktığı haberini aldıklarında noktayı değiştirme zorunda kalırlar. Geçilecek yerin tehlikeli olduğunu hissediyorum der. Ancak yaşam ve şiir kuşkusuz aynı şeyler olamazlar. Oradan geçmek hayat da kurtarabilir hayatta alabilirdi. Erken geçilir ve düşmana karşı tedbir alınabilinirdi. Kalınırsa geç kalmanın tehlikesi de aynı orantıdaydı. Bunun bile kararını yücel yoldaş vermek zorundadır. Hislerine karşı aldığı karar onu yanıltır. Boğazdan geçemeye çalışırken tehlikeden kaynaklı ve ya hislerinin getirdiği sorumlukla kendisi öne geçer. Boğazda pusu atan düşmanın ilk taramasında yücel yoldaş vurulup şehit düşer. Gerçek ve hisler arasındaki bağ insanı yaşamda yanıtlığı gibi bazen kızgın ateş arasında olan bir gerillayı da yanıltır ya da haklı çıkartır. Bedeli hayatları olan bu sınavda doğru karar bazen zordur. Yücel yoldaşımız da savaşın bu kanunu bilir ve kararı kendisi verir. Hayatın bu tarafı da gerillada bir savaş biçimidir. Bunu bazen sen bazen de düşmanın yaşar. Belki de savaşta değişmeyecek en sabit kural da budur.

Adı soyadı: MEHMET ALİ KILAVUZ

Kod Adı: YÜCEL

Ş. Y ve T: 2007 DERSİM MERKEZ ÇİÇEKLİ

Sorarlarsa seni

Söyle ne diyeyim

Kayıpmı uzakmı

Yoksa yüreğimi söküp göstersem mi?

Anlarlar mı kim olduğunu

Yoldaşlığımızı anlarlar mı?

İki canın bir olduğunu

İki bedenin bir can olabileceğine inanırlar mı?

    İnsanlığın manevi değerlerine, güzelliklere, özgürlüklere karşı dayatılan köleliğe, baskıya, onursuzluğa boyun eğmeyerek dayatılan anlamsızlığı kabul etmeyen, birçok özgürlük savaşçısı özgürlük tarihinin gelişiminin özü, gerçekliğin temel dinamiği olmuşlardır.

      Bugün hala özgürlükten, onurdan, insanlıktan söz etme gücü gösterebiliyorsak bu özgürlük amaçları uğruna kanlarıyla değer yaratan, özgürlük şehitlerinin yarattığı değerlerdendir.

      İşte bu değerlerden biride Şoreş arkadaştır. Her ne kadar zamansız olsa da buluşmamız ve zamansız olsa da gidişi onu kendimde yaşatmayı ve yaratmayı asla zamana bırakmamışımdır. Yaşamımın bir yönü olarak her zaman bende yarattığı etkileri benliğimde yer alarak dile gelinmeyecek bir hal alır. Her ne kadar bildiğim sözcükler seni anlatmaya yetmemede, kalemim titreşende, seni yazmak, seni yaşamak ve seninle buluşmak anlamına gelir.

     Merhaba mı? Diyeyim . Elvedamı? Bilmiyorum, ayıramıyorum sanırım ikisini beraber kullanmak zorundayım. Biliyormusun  yol arkadaşım insanın söylemek yada yazmak istediği o kadar çok şey varki, ama insanın kendi yaşadıkları oldu mu söylemek yazmak o kadar zoraki ne sığdıracak sözcük bulabiliyorum, nede gücüm yetiyor. Doğa yada diğer kanunlarda onlarca defter doldurabilirim ama hiç bir yazıda hiç bir sözcük seçiminde bu kadar takılmadım, zorlanmadım, boğazım bu denli kuruyup düğümlenmedi. Merhaba elveda sözcüğü bile yaşarken bense beklide yıllar sonra buluşma ihtimali için yada o güne dek sana olan hislerimin yüzde birisini yazacağım, çünkü yaşadığımız tarifsizdir .

       Bilmem ki seni nasıl anlatmalı, en ince ayrıntısına dek yaşamsallığının en saf ve sade ifadesi olan gülüşlerine haksızlık etmeden nasıl anlatmalı? Yada son saniyelerine kadar kendinde yarattığın fedai duruşunu nasıl yazmalı? Destansı yaşamın anlatımlarla yarım ve anlamsız kalıyor. Bundandırki her zaman seni kendimde yaratma ve yaşatma isteğim.

       Keşkeklerle ertelediğim bu yaşamımı anlamlandıran ilk arkadaşlardan biri Şoreş arkadaştır. Yaşama olan bağlılığı önde gelirken, yoldaşlığınızda en üst çıtaya çıkarmayıda hedefleyip yanındakinde yaratmayı da bilirdi. İnsanda derin izler bırakan bir yoldaştı.  Yaşam gerçeğinde kendisini var eden güçlü bir kişilik yapısı ve özüne denk düşen bir yapılanması vardır. Bu güzel özünü Reber Apo' nun, felsefesiyle donatma arayışı çok güçlüydü. Önderliği hissederek yaşıyordu, bu yaşam duruşunda yansıyordu.  

   Şoreş arkadaş adanmış bir kişilikti, yaşamı yoldaşlığı çok seviyordu. Zorlu süreçlerin anlamlı yoldaşlığını sevgisini yaşatırdı. Yani anlayacağınız tam bir eylem kişiliğiydi.

       Bana gülüşüne benzer bir ses gelirse, onu güldürmek için yüzlerce fıkra anlatırım.  Yanımda esen bir rüzgarın gelip yüzüne değeceğini bilirsem selamımı, hasretimi katarım gözlerine benzer iki yıldız seçeceğim, ateşin içine dalıp hayalini kuracağım, seni nergiz çiceğinin güzelliğinde, menekşenin boyun bükmüşlüğünde, kardelenin direngenliğinde ararım seni içinde arayacak uzakta izleyeceğim. Dün, bugün ve yarının da benim için anlam taşıyan şeyler var. Onlarıda sana yazmak isterim. Nergisleri, Menekşeleri, Kardelenleri, Gülleri, seni bana getirecek, beni sana getirecek buluşma hayalini, ateşi, voltayı, suskun savaşçılığı, yanlızlığı, yağmuru, maviyi, martı sesini, kelebekleri, şiiri, müziği, yazı yazmayı, ağlamayı çocukların gülüşünü ve birde güneşin doğuşunu batışını seviyorum. Hepsinin içine seni nakış ettim. Gülüşünü, gözlerini işledim.  Bir bir tüm saydıklarımdan yaşadıkça vaz geçmeyeceğim onları seviyorum çünkü yoldaşlığını seviyorum.

     O muhteşem yarınımızın umudunu, sevdasını, sınırsızlığını, acısız, özlemsiz günlerimizin ihtimalini kurarken, seni kaybetmenin acısını zorluğunu katamamıştık bu ihtimallerimize. İşte bundandırki halen kabullenmiyorum bu  zamansız gidişini..!

                                                                                                                        MÜCADEL ARKADAŞI

                                                                                                                                  DELİL

Hevala Şîlan, ji Tetwanê ye. Di temenê biçûk de partiyê dinase. Hê di temenê wê yên zaroktiyê de li herêma wan şahadeta rêheval Gurbet Aydin diqewime. Ev şahadet, weke gelê herêmê rêhevala Şîlan jî pir bandor dike. Hevrê şehîd Mizgîn, weke rêzan û nûnera jina kurd, mîna her keçeke kurd a ciwan ku dixwest bibe weke Mîzgînê, di hevrê Şîlanê de jî şênber dibe. Weke gerîlayeke jin li çiyê, mirov hem bibe gerîla, hem hunermend, hem jî şervaneke azadiya jinê, azweriyeke wisa ya ku zincîrên koletiya pênc hezar salan a di stûyê xwe de derxistî, qêrkirina straneke ku bi gul û çîçekên li quntar û geliyên çiyê de şîn bûyî herî zêde jî li jinê tê. Hevrêya Mizgîn jî, di kesayetiya jina kurd de bû semboleke vê rastiyê. Em weke şervanên wê yên azadiyê, keçên kurd ên ciwan ên li pey wan dibezin, di heman rê de dê bibin rêwî, heman stranê biqêrin. Strana ku hevrê Şîlan ku bi xwe nivîsî û bi xwe gotî tê vê wateyê. Strana “dayê ez li çiya gerîla me” belkî jî manîfestoya vê çîrokê, awaza wê ye. Rêhevala Şîlan, hê di temenê biçûk de tevli refên gerîla dibe. Bi giranî li herêma Behdînanê dimîne. Di jiyana gerîlatiyê de destpêkê hinekî zorê jî bikêşe, ji bo adapteyî jiyana gerîla bibe dibe xwedî hewldaneke mezin. Heta biryara paşdekişînê dimîne li vê qadê û piştî wê, derbasî hêzên taybet dibe û ji bo pêşniyara xwe ya pêşkêşî rêxistinê kirî pêk bîne dikeve nav hewldana xwe perwerdekirinê. Piştî demekî min û hevala Şîlanê li vir hev dît.

Em bi hevala Şîlan re salekê li Tetwanê bi hev re man. Di sala 2002’an de derfetê me yê ku em hev bibînin çêbû. Taybetiyên rêhevala Şîlan ên ku mirov ji xwe re mînak bigire hebûn. Hevrê Şîlan, di sala 1998’an di encama hewaneke ku dijmin avêtî de ji rûyê xwe birîndar bibû. Bi pêkhatina komploya navdewletî re hevrê Şîlan, pêşniyara çalakiya fedaî kiribû û tevli komên fedaî bibû. Di vê çalakiyê de dixwaze dilsoziya xwe ya bi Rêbertiyê re rave bike. Demekî di yekîneyên fedaî yên li qada Metînan bû, dimîne. Paşî dîsa em li Garê bi hev re man. Dema mirov destpêkê hevrê Şîlan didît, çavdêriyeke hişk bi mirov re çêdikir. Mirov ji ber vê xisleta wê di xwe nêzik-kirina wê de zehmetî dikêşa. Di sekna xwe de gelek cidî bû; lê rêhevaltiya wê û têkilya wê ya bi cinsê xwe re bala mirov dikêşa. Ev aliyê wê, aliyê wê yê ku pir bandor li me dikira bû. Yek armanca wê hebû, ew jî pêkanîna çalakiya fedaî bû.

Rêheval Şîlan kesayetiya xwe dahûrandibû, di nava jiyanê de xwedî sekneke mîna ya ewliya bû. Di kesayetiya wê de baweriyeke gelek mezin hebû.

Di kesayetiya xwe de hêzeke mezin hildigirt. Sekna wê pir radîkal bû. Kesayetiyeke wê ya ku ev pir diteyisand hebû digot, “divê kes pêşî di kesayetiya xwe de çalakiya fedaî bike, paşî li derdora xwe, herî dawî jî li hemberî dijmin pêk bîne.” An jî divê kes di kesayetiya xwe de şerê nefsê bimeşîne. Di jiyana xwe de xwedî bername bû. Bi cinsê xwe re di nav têkoşînê de bû. Ne pêkan bû yekî/e xwedî ferasetên çewt nêzî wê bibe. Ji bo tiştekî fêrî hevalekî bike demjimêrên xwe didan. Di nav lêgerînên mezin de bû. Dixwesta ji her hêlê ve kesayeta xwe pêş bixe. Bi hevalên li derdora xwe re ev yek parve dikira. Ji bo ku heval ji jiyana wê tecrûbe derînin, bi wan re nîqaş dikir. Di jiyanê de xwedî wêrekiyê bû. 24 demjimêrên rojê bi Rêbertî û şehîdan re dijiya.

Dema ku çûyî Bakur biryara wê gelek bi hêz bû. Ji jiyana gerîla û PKK'ê gelek bi hez dikir. Di spehiya dengê xwe de ev diderbirand. Di stranên wê de jî dihat fêmkirin ku, ew parçeyekî kîjan jiyan û çandê ye. Tu caran dema xwe vala derbas nedikir. Bi dîtina tiştên ku jiyanê dagire gelek behredar bû. Potansiyeleke ku di demên pêş de gelek berpirsyariyên mezin bigire di nav xwe de dihewand. Dema şahadeta wê pêk hatî ji me re gelek giran hat. Di serê destpêkê me qebûl nedikir. Di jiyana xwe de rêxistin diparasta. Hestên xwe li hemberî dijmin veguhertibûn kînê. Dibe ku bi fîzîkî ji nav me veqetiyabe, lê belê ew her tim bi me re dijî. Dema nivîsên rêheval Şîlan ketin destê me û me derfetên xwendinê dîtin, mirov baştir fêm dikir ka çawa di nava jiyanê de ewqas zelal e. ji bo wê min xwest tenê du bend nivîsê werbigirim. Yek, hevpeymana Rêbertiyê ya bi hevalên hatî welêt re, ya dî jî nivîsa hevrê Şîlan a evîna Rêbertiyê vedibêje:

                       “ez evîndarê wênesazekî bûm

                          Ku di wêneyên xwe de qêrînê xêz dike

                         Yek jî helbestvanek kete jiyana min

                          Ku dirok di ristekên xwe de nixumandî

                           Kesekî fêm nekir

                           Ka kî ye ew wênesaz

                           Helbestvan kî ye.”

                 ***                ***              ***

“Divê tu dilê xwe paqij bigirî,

Tu dê bi hestên biyanî re xwe bernedî

Tu dê bi hêsanî û erzan hez nekî

Heta niha jî zêde hez neke

Tu dê bizanî ku ne mafê te ye

Ji bo wê em hesabên erzan ên dil nekin, BAŞ E!..

Tu dê di nav gel de jî her roj bi şerkirinê

Karê mezinkirinê bidomînî,

Di navengên têkiliyên biçûk ên têkoşînê de

Mafê wê bidî wê.

Serkeftin wisa destpê dike

Hate fêmkirin?

Hate fêmkirin serokê min.”

Belê, hevala min a spehî û şîrîn Şîlan, tu jî çûyî? Çiqas bi lez û zû! Niha em neçar in fêrî tunebûna te jî bibin ne? Weke ku em li pey her çûyînê dikin, ji me yên pey de dimînin re fêrbûna êşan û rakirina van êşan namîne; lê bawer bike heval, fêrbûna tunebûna te ewqas zehmete ku… Sembola azadî û rêhevaltiyê Şîlan… Tu bizanî ka çiqas zor e mirov te vebêje, te bijî û bi peyvan binivîse. Belê Şîlana Spehî, ez ji te re spehî dibêjim; çimkî bi rastî jî hevrêtiya te gelek spehî û cuda bû. Tê bîra te? Ew demên ku me bi hev meşên şevê kudandî û di kêşeriya bê dawî ya tarîtiya şevê ya bi aram de bi hev re dûr diçûn? Dema tu dijiya wiha bûyî, dema tu çûyî jî wiha çûyî.

Tu di heybeta çiya ya sînornenas de mezin bûyî. Weke çiya serhildêr, weke çiya dexezar bûyî. Tu xezala çiya ya bi çalak û kelecan, Şîlana min. Tevî hemû bêrehmiya şer, di nava şer de tu bi keda xwe mezin bûyî û fermandareke mezin. Dema tu tevli vî şerî bûyî hê 16 salî bûyî. Hevtemenê te li kolanan dileyistin te şer kir. Vaye ferqa te jî ev bû. Keçika kurd a kedkar me tu di dilê xwe de neqişandî, gerîla min ya dilwêrek! Tu mezin bûyî, bi hêz bûyî û bûyî fermandareke şer. Mirova ku bi evîneke bê dawî bi hevaltiyê ve girêdayî ku ji xwe zêdetir hevrêyên xwe difikirî. Ji bo ku dilê te tijî evîn bû dihatî hezkirin, yekane wateya te ne ev bû ma? Em fêr nebûn ji van veqetînan re û em naxwazin fêr bibin jî. Fêrbûn mirin e, fêrbûn xiyanet e û fêrbûn ji xwe re berevajîbûn e û xwe windakirin e. Ji bo vê ye ku, em jî fêr nebûn ji tunebûna te re. Em ê tu caran fêr nebin jî. Dîrok jî fêr nebû ji van veqetînan re, em ê çawa fêr bibin. Tevî zehmetiyên te kêşayî tu bihêz bûyî û te xwe mezin kir, yekane ferqa jiyana me jî ev e. Em bi jiyîna jiyanê wê fêr dibin û em mirovên ku bi jiyînkirinê wê diparêzin. Êşên ku em dikêşin çiqas zor bidin me jî, ev me xurt dikin. Ligel ku te qet dibistan nexwendibû te xwe gelek pêş xistibû, te xwendin di nav rêxistinê de fêr bibûyî. Evîndarê xwendinê bû rêhevala Şîlan. Mîna helbestvanekê tijî hest, pir jîr,xwedî kesayetiyeka li gorî xwe xweser bû ew. Xeyala wê ya herî mezin ew bû ku li çiya bibe helbestvanek; lê nîvço ma ev xeyala te û niha jî pêkanîna xeyala te dikeve ser milê me. Erê, Şîlan te digot min dinivîsî. Niha hem gotin û hem jî nivîsîn tenê ji min re ma. Ji bo vê ye ku xembar e dilê min. Tu bizanî ka çiqas zor ku mirov hem te vebêje, hem binivîse.

Te bi azweriyeke mezin a xeyalele mezin afirandî ketî ser şiverêyên çiyayên Xerzan(Garzan)ê. Ev meşeke evînê bû û tu car dê dawî lê neyê, tu evîndarê vê bengiyê bûyî. Me soz dabû hev, em ê li çiyayên Xerzanê bigihana hev. Tu gihayî çiyayên Xerzanê; tu gihayî bengî û evîna xwe; lê ez negiham te û evîna te rêhevala min. Lêgerînera wate û hezkirinê, weke gelek hevalên dil dayî Botanê, te jî di wateya xwe de jiya ew spehî. Heta henaseya xwe ya dawiyê tu bi wê xakê re dilsoz mayî.

Di germahiya wê bihara ku mirov dilwêrek dike de, di kêliyeke ku ez qet ne li bendê bûm de ez fêr bûm ku êdî tu dê ne di nav me de bî. Gerîlaya min a bedew Şîlan, êdî ne di nav me de bû. Belê te li pey xwe nîvçomayînek hişt, em qet hîn nebûn, em qet ji vê rastiya şer a bêrehm re hîn nebûn, gerîlaya ciwan û dilwêrek. Dizanim, tu jî qet fêr nebibû ji vê re. Em demeke ku rastî gelek bêrehm tên jiyîn re rûbirû man. Rêhevala Şîlan ji van re biyanî nîn bû. Hemû bêrehmiya şer jiyabû. Xwe û wateya xwe di wir de dît û di wir de hez kir ji vê jiyanê… Rahê xwe berda wateya jiyana xwe Şîlanê. Niha ew bi çiya rer bû yekpare. Niha li kêleka çemekî rûniştîme, bi avê re tunebûna te parve dikim. Te bibîr tînim, te qese dikim ji vê ava diherike re. Çi herîkîneke wê ya xwerû û spehî heye. Ez rûyê te dibînim di vê ava diherike de. Ew kena te ya bedew a nîşaneya azadiyê teyîsîna xwe dide van çiyayan. Çiya bi şad dibin, bi te digihên wateyê…

Nasnav: şîlan yilmaz

Nav û paşnav: hatîce aspar

Cih û Dîroka Şahadetê:26 Tebax 2008-Mûtkî

Adanmanın sınırı yoktur. Her şey sende gizlidir. Anlam yüklü bir ışık tanesi yükselir yerden göğe, kaynağına dönmek ister. Yol devam eder, sınırı yoktur. Dağların ardında başka dağlar vardır. Başka sular, ovalar. Her biri bir güzelliktir, ayrı demlerdeki manzaralar…

Direnişin sınırı yoktur. Fırtınada kızıl bir gül olarak yüzüyor dalgaların ardında. Fırtına büyük gemilerin direklerini yıkıp, onları kayalara savursa da körpe gül fidesine bir şey yapamıyor. O denizin coşkusuna kapılmış dans ediyor, savaş dansı.

Gözyaşları tarihten gelen ana, tilili savuruyor göğe. Sesinde acı tütüyor bir o kadar umut yüklü. Her yok oluş varlığa kurban oluyor. Adanıyor gelecek özgür yaşama, sarılıyor körpe bedenine. Yüreği bir sevgiyi kaldıracak büyüklükte. Kucaklıyor dünya sevgilisi güzelini. Körpe bedenin, koskocaman yüreğine dokunuyor. Yıllardır göremediği kızının bedeni ananın gözyaşlarıyla yıkanıyor. Toprak kokuyor. Yağmurlardan sonra ıslanan topraklar gibi şimdi genç kızın bedeni. Bu toprağın bereketini, yaratıcılığını, kutsallığını içine çekiyor ana. İnsan eli değmemiş topraklar gibi temiz ve kutsal buluyor fidanını.

O görmeyeli epey değişmiş. O, ilk güzelliği daha bir anlam kazanmış, cılız bedeni güçlenmiş, olgunlaşmış, hatları daha bir keskinleşmiş. “Yaşam zordur” diyor anaya bu hatlar. “Yaşamın mücadele ve direnişle özgürleştiği ve anlamlı kılındığı”nı söylüyor. Duyuyor ana bu sesi. Kızının bedeni onunla konuşuyor. Elini saçlarına uzatıyor. Sımsıcak ve yumuşak. Ananın acılarından katılaşmış yüreğini okşuyor, bu ılıklık “kızım!” diye iç geçiriyor. “Ne kadar da bana benzemiş” Şimdi vurulan sanki kendisi. Yüreği kanıyor ananın.

Ellerine dokunuyor. Yerli yersiz çizikler var. Avuçları nasır tutmuş. Emek hele bir de özgürlük içinse dünyanın en güzel elleri oluyor. Ellerinden tutup da onu yürütmeye çalıştığı çocukluk günleri geliyor aklına. Ne kadar da hevesliydi yürümeye. Kendi başına yürümeyi öğrendiğinde kahkahalarla coşkusunu yayıyordu etrafına. Sadece O’nun değil orada toplanmış tüm kalabalığın kızıydı. Halkın kızı, tüm umutların yüklendiği gerillaydı O.

Kleşi yoldaşlık etmişti O’na. Düşman karşısında yalnız bırakmamıştı O’nu. O, silahını bırakmamıştı, silahı da O’nu düşmana teslim etmemişti. Sonunda anasına dönmüştü. Şimdi onun kollarında huzurla uyuyordu. Gözlerini o vahşi sevgisizliğe açmak istemiyordu. Görmek istemiyordu sahte, kötürümleşmiş insanlığı. Duymak istemiyordu, sahte sözcükleri. En güzel yoldaş seslerini duymuştu, kulaklarını kirletmek istemiyordu. Yine en güzel insan yüzlerini, gülen gözleri, paylaşılan ekmeği, yağmuru, bağlılığı, fedakârlığı, sonsuz sevgiyi, saygıyı görmüştü gözleri. Açar mıydı çirkinliğe, köleliğe bir daha. O, halkının acılarını yüreğinde götürmüştü. Şimdi gören, duyan ve bilen halkı onu kucaklamış, baş tacı yapmıştı kendisine.

Çok mu güçlü yürümüştü? Ağır aksak olmuştu şüphesiz bir dönem yürüyüşü. Ancak O’da anlamıştı bu kölelik tarihinin bir zorunluluk olmadığını ve kaderi olamadığını. Öylesine rest çekmişti tarihine. “Kader” denilen utanç zincirini kırmak istemişti. Aynı bu zincirle boğulmak istenmedi mi halkımız? “Kaderi” denilen o kör yalan, ihaneti yoldaş kılmadı mı direnişe? İşte O, eylemiyle bu ihanet tarihine rest çekmişti. Ve onun bugünkü torunlarına sürüklenen bedeninde parçalanan ihanetin tohumlarıydı. Kan kaybederken teşhir olan ihanetçi güruhtu. Ve O, eylemine bu amaçla gitmişti. Gitmeden önce yazdığı mektubunda ihanete karşı özgür yaşam kararlılığını ve iddiasını dillendirmişti.

Bir kadın olarak özgür yaşam arayışçılığı, savaşımı ve direnişi onun sürüklenen ve paramparça olan bedeninde dillendi, söz oldu.

Bizler O’nun eylemiyle selamını aldık. Adı gibi selam oldu özgürlüğe, direnişe, ardılı olduğu kahraman şehitlere. Özgür ADA İMRALI’daki Önderliğine, halkına ve tüm gerilla yoldaşlarına sevgi, cesaret ve bağlılık yüklü bir selam oldu Slav yoldaş…

Anlamının izinde adımlarımız güçlenecek. Slav yoldaş gibi direnişçi yoldaşlarımızla onurlu ve umutluyuz. Güneşe giden yolun yolcuları olacak, karanlık her geceyi ışığımızla devirecek ve sabah şafağının kızıllığında gülümseyeceğiz güne…

Ş. Rojînda kaleminden

Kod Adı: Slav Amed

Adı Soyadı: Filiz Tabu

Şahadet Tarihi Ve Yeri: 2010 Pervari Eylemi

Baykuş sesi gecede sığınak bulur.

Karanın büyüsünde fesat!

Huzursuz ruhların çoğalan sesi

Baykuş sesinde yurt bulur

(...)

Yırtılıyor gecede kuş sesi

Balta izi her ağaçta

Her ağaç baykuş ötüyor

Ormanda yağma

Yüreğimin ormanında

(...)

Annemin bana anlattığı masal, hayallerimde tasarıma dönüşmüş bir imgelem olarak, şiire dökülüyordu baykuş sesini duyduğum uğursuz bu gecede. Belleğimde, çocukluğumun tanıdık kâbuslarının donmuş bir resmi yeniden canlanıyordu. Hayatın tüm olasılıklarının hiçbir ihtimale yer bırakmayan kesinlikteki bir bilmecenin çözümü olarak mı, düşlerin geçmişten geleceğe haber getirdiğine dair bir inanç mı, hafızanın kaydolunduğu bir tarih mi yâda hepsi miydi? Sanırım bu sorulara verilecek cevapların tümünü kapsayan, hatta aşan bir tanıma ihtiyaç vardı bu sesin yarattığı çağrışımlarda. Yağmalanmış bir ülkenin, harabe şehirlerinde büyümüş olmanın, mensubu olduğumuz Kürtlüğün (Mezopotamya çıkışlı kültürlerde dâhil) yaşama, dünyaya, evrene anlam verebilmenin kurtulamamamın da bir gerçeğiydi belki; ahlakı masallarla, hayatı masallarla, tarihi masallarla, geleceği masallarla öğrenmek!

İlk, annemden dinlemiştim, çok sonra “Gılgamış” adlı kitaptan okumuştum baykuşun öyküsünü. Sümerlerin vatanı Mezopotamya’da kazılar sonucu, bulunmuş tabletlere yazılı bir Ortadoğu inancıymış. Tanrıçanın sağ ve solunda olmak üzere iki baykuş; ölüm zamanlarında-Kuranda Cebrail’in tasviriyle karşımıza çıkan meleğin- can alma görevini üstlenirlermiş.

İnsanlığın geldiği aşamaya kadar ki tarihsel birikimin, toplumların sosyolojik, kültürel çözümlemelerinin ayrıntılara gömülmüş; içeriğinden bilimsel verilerin elde edildiği tabletlerden daha eski bir geçmişi biz, analarımızın masallarından öğrenmenin ilkelliğini yaşıyoruz maalesef (!) ya da ironik bir yaklaşımla; batılıların coğrafyamızda başlattıkları araştırma-inceleme çalışmalarıyla tarihi kökenlerimizi bize ulaştırılan sözlü aktarımlarına olan güvenimizi temellendiriyor, onların bize biçtikleri değer kadar ölçüler belirliyoruz.

Baykuşun ölümünden başka sonuçlar da çıkarmak mümkündü. Bir; işgaller, yağmalar ve asimilasyonlara uğramış bir kültürün, çarpıtılmış bir tarihin gerçeğine ışık tutan ipuçlarını veriyor olması, ayrıca geçmişin günümüze söylencelerle (sözlü kültürle) bile olsa taşınıyor olmanın delillerine ulaşmak, iki; mitolojilerin, dinlerin ve her türden inanç sistemlerinin toplum üzerinde ki değişmez baskısı, yol açtığı tahribatı ve bilinci kör bırakan dogmatik yapılanmayı katmerleştiren etkilerinin yanı sıra dinlerin etkisizleştiği mitolojilerin çözümlenmediği çağ atlamış bir dünyada her türlü değişime, böylesi inançların geçerliliğini günümüze kadar koruması bu olayda çarpıcadır.

Bir ayinin gerekliliklerini yerine getiriyormuşçasına yaşanan bu olayda ilkel insanı anımsamamak elde mi?

Kafamda gidip gelen bu anlatılarla yol alırken, yanı başımızda ötüp durmayan baykuş ile çığların yaşandığı Xınere alanında ilerlerken Serhıldan yoldaş ile tanışmıştık. Daha doğrusu Nadir yoldaş ile... Çünkü daha kod ad takmamıştı. Bu süreçte Xoy alanında katılımlar çok olduğu için kuzeyin Serhıldan sürecine benzetiyorduk, bundan kaynaklı Nadir yoldaşın adını daha yolda ilerlerken Serhıldan koyduk. Xoy deyip geçmemek gerekir. Birde Xoy’a bağlı bir Katol vardır devrim sürecinde şimdiden önemli bir yeri vardır. Katol birkaç köyün ortak ismidir. Yüzlerce savaşçısı ve onlarca şehidi olan bir mıntıkadır. Yurtseverlik terazisinde belki de Kürdistan’ın her yerine çektirecek ağırlıktadır. Geçmişte de her zaman Kürt direnişinin yanında yerini alınmasıyla bilinen bir mekân. İşte Serhildan yoldaş buralardan dağlara uzanmıştır.

Yeni savaşçı eğitim kampında birlikte kaldık. Serhıldan yoldaş, yeni yeni ilkokulla giden bir çocuğun sevinci ve heyecanı ile eğitime kaldı çünkü her şey onun için yeni ve ilkti. Kampımızın üstündeki tepelerde biriken karlar hala erimemiş ve çığ tehlikesi belki de en fazla burada vardı. Bundan kaynaklı sabah sporlarının yerine karları basma ve sertleştirmek için erkenden kalkar karları ezerdik. Bu yaptıklarımız belki de en fazla onun hoşuna gidiyordu.

Serhıldan yoldaş Serhat eyaletine yakın olan Xoy'lu olduğu için bu tür şeylere alışıktı. Karlar onun yaşadığı yerde daha fazla yağıyor, daha fazla yerde kalıyordu.

Serhıldan yoldaşın kafası boş ve bembeyaz bir kâğıt gibiydi. Her verilen şeyi alıyor kafasına yerleştiriyordu. Kamp onun için bir eğitim okulu olmuş, yazı yazma ve okumayı burada öğrenmeye çalışmıştı. Daha doğrusu Latince harfleri burada öğreniyordu. Coşkulu ve heyecanlı olduğu için diğer parçalardan katılan yoldaşların en fazla ilgisini çeken o olmuş, o da her yoldaştan öğrenmeye çalışıyordu. Rojhılat alanı yeni olduğu için kuzeyden katılan yoldaşlar orayı merek ediyor, meraklarını onunla gidermeye çalışıyorlardı.

Öğrenmeye açık olan Serhıldan yoldaş başarı ile okuldan çıkan yoldaşlar arasında yer aldı. İki eğitim alanına da önem veren kendisini bu konuda geliştiren Serhıldan yoldaş en başarılı olduğu ve kendisinin sevdiği Bisving ve Bikesi özerine iki ödül aldı. Sanki yıllarca bu silahları kullanmış, o kadar hâkim olmuştu. Eğitim sürecinde yapılan tatbikatlarda hep bu iki silahı kullandı ve iyi çalıştırdı. Bütün hayali kuzey sahasında yapılacak bir eylemde bu silahları gerçek olarak kullanmaktı.

Kendisinin düzenlemesini Xakurke'ye yaptık ve ayrıldık. Ardından sorup haberini almaya çalıştık. Aynı Serhıldan ve aynı coşkuyla haberlerini aldık.

Serhıldan yoldaşı hep okulun yönetimine yakın tuttuk. Daha sonraları öğendik ki buradan çok iyi almış ve pratiğinde bir yöntem zenginliğine dönüştürmüş. Örgütsel konulara oldukça duyarlı yaklaşmış, komuta dilinin en zengin yöntemlerini yaşama geçirerek iyi bir öncü komutan olmuş. Tecrübelerini aktaran yoldaşların önü açan geliştiren bir tarz ve kişilik sergilemiş derinleştirmişti.

İstikrarlı bir gelişim seyri izleyen Serhildan yoldaş Xakurke’den sonra doğu çalışmalarına geçmişti. Daha sonra da 2004–2005 yılında HPG’ye geçiyor ve Zagroslarda çalışmalara katılıyor. Zagroslarda ise önce Şehit Rüstem tepesinden kalıyor ardından Geliye Zap’a geçiyor. Bu arada Serhildan yoldaş takım komutanı olarak bir gücün başına veriliyor.

Serhildan yoldaş henüz evdeyken evin en seçkinleri arasındadır. Daha sonra onu takip edip gerilla saflarına gelecek olan amcasının oğlu “kalabalık bir aileleri vardı. Ancak ailenin en sevileniydi” diyecektir.

Henüz sivildeyken de İran rejimi için “Ben bu sisteme mal olmam” diyecek kadar mücadeleye yakın durmaktadır. Köy ortamında her zaman arkadaşlarla ilişki içerisinde olan bir yoldaştır. Gerillaları görendir. Onlardan etkilenip kendine biçim verendir.

O yıllarda bile etrafındaki gençleri etkiliyor. İşte o yıllarda onun duruşundan, görüşlerinden etkilenenlerden bir tanesi de amcasının oğludur.

Zaman ilerledikçe Serhildan arkadaşın ailesi köyden Salmas şehrine ineceklerdir. Küçükken hem çobanlık yapması hem de farklı çalışmalarda yer alması onu erkenden olgunlaşmasına götürerek çevrede saygı gören birisi olmasına yol açıyor.

Bir gün Serhildan yoldaş ortalarda kayboluyor. Gelmeden önce annesine dağlara geleceğini söylese de ortada görünmeyince hemen dağa gittiğini düşünen az oluyor. Ancak Serhildan yoldaş dağların yolunu çoktan tutmuştur. Ancak 2003 yılında Serhildan yoldaş eve bir resmini gönderince onu sevenler, ona bağlı olanlar onun yolunu takip edip geliyorlar. Amcasının oğluyla 4 genç birlikte Serhildan yoldaşın gittiği yolu takip etmek için dağlara geliyorlar. Amcasının oğlu Serhildan yoldaşı önce Şaho’da görecek hasret giderdikten sonra o Yeni Savaşçı kampına Serhildan yoldaş ise kendi çalışmasına dönecektir.

Zaman ilerleyecektir. Serhildan yoldaş Zap derken Zagroslara tırmanacaktır. Artık dediğimiz gibi komutan olmuştur.

Evet, erkenden komutanlaşan bir yoldaşın öyküsüdür bu. Yazılmamış bir sayfa gibi dağlarla bütünleşmenin de kendisidir.

Geliye Zap alanındayken hem takım komutanıdır hem de sabotajcıdır. Bir eylem keşfi yapılmıştır. Ancak o tuzak kurma yerine eyleme katılmak istemektedir. Yaşça henüz genç sayılır. Bunun için yoldaşlar eyleme koymak istemezler ancak o bin dereden su getirerek arkadaşları baskı altına alarak eyleme katılır.

Eylem Tale karakol tepesine dönük bir eylemdir. İlk etapta eylem başarılıdır. Birçok mevzi düşürülür. Silahlarda kaldırılır. Ne var ki eylem sürerken ilk kez eyleme katılan Şoreş yoldaşın elinde bomba patlayacaktır. Bu bombanın sonucu Şoreş, Serhildan ağır yaralanıyorlar ve başka bir yoldaş ise şehit düşüyor. Serhildan ve diğer yoldaşları bir yere kadar getiriyorlar. Ancak daha sonra yaralı olan her iki yoldaş şehit düşüyorlar. Cenazelerini sakladıkları yerde daha sonra arkadaşlar alıp Şehitliğe getiriyorlar.

Başarılı bir eylem ancak acemi ve hazırlıksız bir yoldaştan kaynaklı hem hak etmediğimiz biçimde yoldaşlar şehit düşüyor hem de eylemin başarısına gölge düşmüş oluyor. Gülmesi gerekenler bizler olması gerekirken gülen düşman oluyor.

Serhıldan yoldaş birçok eyleme katılmış ve başarılı olmuştu. Eylemler onsuz olamaz ve her eylemde yerinin mutlaka olması gerektiği yönde dayatıcı bile olmuş. Düşmana karşı derin bir kin taşıyan Serhıldan yoldaş, Öndeliğin şaşmaz bir neferi gibi Önderliğin bir anlık esaretini bile sindirmeyen kaldırmayan kişiliği ile bunu eylemlere yansıtan Serhıldan yoldaş her an başarıyla yaşayan ve bunu çevresine yansıtan kişiliği ile gerçek bir militanlığın en güzel örnekleri arasında yer aldı. Hakkı verilmiş bir yaşam ile şehitler kervanına katıldı. Yolun ve yaşamın bizim için bir meşale olarak kalacaktır. Ruhun şad olsun genç ve güzel yoldaş, ruhun şad olsun. 

 Mücadele yoldaşları

Kod Adı: Serhıldan Xoy

Adı Soyadı: Nadir Ahmet Nejat

Şahadet Tarihi Ve Yeri: 17 Ağustos 2007’de Zagros’ta Tale Karakol Tepesine

Erê rêhevalê min, fermandarê min nizanim ji ku derê destpê bikim. Ji hevaliya te, ji dilnizmiya te, ji fedakariya te yan jî kîna te ya li himber dijmin, an jî eşqa te ya rojê, yan jî girêdana te ya bi çiyan a bi welat... ji ku û ji kîjan taybetmendiya te destpê bikim. Fermandarê min ê rûken ku bi qasî rûkeniya xwe ciwan.

Ma ne tu jî dizanî ku yê dimeşin pêşengê me tu buyî. Yê ku hezkirina rêhevaltiyê em fêrkirin tu buyî. Yê ku fedakarî û dilnizmî nîşanî me dayî tu buyî. Ma wê çawa ji bîra me biçe dema di pîrozbahî û şahiyan de bi wî dengê te yê zelal ew staran ku te digot “ Deşta Bismil” û piştî wê stanê ew strana ku te pir jê hez dikir û te ji rêhevalan dixwest, ew a ku tê de hesreta axê hebû û dema te her tim lê guhdarî dikir tu di kûrahiyê de diçûyî. Te her tim hesreta cihê ku tu lê ji dayîk buyî dikişand. Te her tim ew strana ku bi gotina “uçun kuşlar uçan dogdugum yere” destpê dikir. Her tim axa bav û kalan dihat ber çavê te. Ew hesret bi te re digihişt qonaxa herî bilind, ya welatpatêziyê dibû hesreta welat, welatê azad. Te her tim ew dida hîskirin û te hezkirina welat qatekî dîtir bi me dida hezkirin û bi vê hezkirina te ya welat ve dema hezkirina te ya bi hevaltiyê, me dît wê demê tu hê baştir hatî naskirin. Tu rêheval ji bo ku heval newestîn dikelî bin barê giran û tu bi wê seqetiya xwe ya ling te fedakariyên mezin kirin. Ji bo ku heval di dema çalakiyê de bê av nemînin te xwe têhnî hişt, te digot ji bo rêhevalên min e. Te nedihişt dema ku heval ji keşfê dihatin nobet bigirin. Tu bi xwe jî diçûyî keşfê lê te heya nîvê şevê nobet digirt. Ji bo ku heval têrxew bin, ma ne tu buyî ku her tim bi dilnizmî nêzî jiyanê, nêzî pirsgirêkan dibûyî. Ma ne tu buyî, digot “her heval parçeyek zêr e û ew xweşikiya rêhevaltiyê xweşikiya Rêbertiyê ye” Ma ne tu bûyî ku her tim li hember dijmin mîna volkanê kîn di dil de û te digot “bi çi awayî be pêwîst e em welat ji van qirêjiyan paqij bikin” Tu bûyî ey rêheval, ew ê ku bi me dilnizmiya militanê PKK’ê, bi me naskirina wê weke çekê li ber çav da jiyankirin. Bi wê rûkeniya xwe û bi wê fedakarî û rêhevaltiya xwe, erê rêheval tu fermandarê wê yê rûbiken bûyî û ew rûkeniya te dibû sedema moral ji me re. Erê fermandarê min niha li noqtê Armanc li benda te ye û li benda wê rûkeniya te ye. Erê rêheval, niha kaniya wê noqtê li bena wî destê te ye ku te pê bi kulman av vedixwar hê çiyayê Karker şopê te li ser singa xwe diparêze, hemêz dike. Hê ew gir dengê te di nava xwe de dihewînin.

Erê rêheval tu bi hezkirin û girêdana xwe ya bêdawî Armanc bi rojê re Armanc bi giravê re te her tim di dilê xwe de mezin kir û di 16’ê Tebaxa 2010’an de di kelegerma havînê de te xatir ji me xwest û tu bi germahiya rojê re buyî yek. Tu buyî ronahiya şevên tarî û ew dilê te yê evîndarê rojê herikî ber bi deryaya marmarayê, dorpêç kir girav mîna pêlên deryayê. Wisa bi coş û heyecana rêhevalê min û fermandarê min Serhed.

SÎNAN BAGOK

KOD ADI: SERHAT ÇELE

ADI SOYADI: KİBAR ATOK

ŞAHADET TARİHİ VE YERİ: 16 AĞUSTOS 2010 İRAN TOP ATIŞLARIYLA

Belê heval Nûda, gelo destan bi nivîsandinê tên nivîsandin? Li ser wê difikirim. Her çiqas were nivîsandin wê destan baş nikaribe xwe îfade bike. Çi jî bêjim gotin têra wê qehremantiyê nakin. Ez çi navî li te bikim? Ez ê bêjim bilbil lê, dengê te ji yê bilbilan xweştir bû. Yan ez navê te bikim rûkenî lê ne navê te rûken bû dil û rûyê te bi ken bû. Belê hevala min dema ez li ser te difikirim, ev tişt tê bîra min dilekî biçûk, lê evîneke pir mezin bû di hinavê wî dilî de û tu her roj pê re û pê de mezin dibû. Bi rastî jî navê te nîn e mirov çi navî li te bike. Dibe ku ew nav ji bona te kêm be. Lê ez dixwazim navekî li te bikim. Navê te Nûda bû, bi rastî jî tu bûyî Nûda Karker. Te ruhê wê, di vê jiyanê de teyisand. Her wiha rêka şehîdên me di jiyanê de bû. Piştî wê navê wan bûn şehîd. Belê hevalno ez ê vê carê bêjim ji hevalên xwe re ez im Nûda ez im şehîd xemla çiya. Kulîlka Biharê bûme ez. Ez im evîn, evîna çiya. Ez im şehîd, mezin dikim jiyanê, enerjî didimê mîna tîna rojê. Ez im şehîd, bûme parazvanê jiyanê, min can û rih dayê. Ez im şehîd bila nebarînin rondikên çavan. Ez ne mirime, ez jiyan dikim bi jiyanê re, xweşik dikim cîhanê. Ez im şehîd bûme şehîd ji bo qêrîna min ya bi hezar salan bibihîzin. Niha hûn dizanin çima bûme şehîd, an çima ez şehîd im. Ji ber ku ji jiyanê hez dikim, ji ber ku însan im û ji însanan hez dikim. Ji ber ku jin im û ji jiyanê hez dikim. Ji ber ku PKK’yî me û dimeşim di rêka Rêber Apo de û evîndarê wê me.

Ji bo bîranîna şehîd Nûda

Ji kulîlka çiyayê Sumbul re

Tu bûyî rêhevala wan çiyayan

Çiyayên ku temsîl dikin serxwebûnê

Tu bûy şopdara wan hevalan

Hevalên ku bûn sembola berxwedanê

Te ronî kir deşt û zozan

Weke tava deşt û zozan

Weke tava heyîva li asîmanan

Te bang kir li hemû cîhanê

Te cih girt li nav dilê gelan

Tû yî stêrka ciwanan

Ciwanên ku digerin li azadiyê

Weke çûkan ditirsin ber bi asîmanan

Digerin li hemû axa Kurdistanê

Te rûyê dayikan bi ken dikir

Te kal û pîr bi hêvî dikirin

Bi çûyîna te re ey rêhevala min

Tarî bû dest û zozan

Weke ku nîn bû tava heyîv li asîman

Çûk bêdeng bûn dema ku te

Xatir ji wan xwest

Kêser ji çavê dayikan dibarî

Lorî lorî kirin dayikan

Lorîka wan bû ka Nûdaya min

Ka Nûdaya min

Rojda KATOL 

Hepimiz karanlık çağlardan, karanlık kentlerden, kör, sağır ve dilsiz bir yaşamdan kopup geldik. Gördüğümüz veya gördüğümüzü sandığımız dağların doruklarındaki bir ateş kıvılcımıydı sadece. Işığa hasret beyinle, yüreklerimizle ışığın ve yeni yaşamın yaratıcısı olan güneşe; sabırsızlıkla ve acemice yürüyorduk. Işığı arıyorduk bir ışık arayıcısı olarak. Neyin peşinde olduğumuzu, neyi aradığımızı çok fazla bilmeden. Bizi çeken ışığın aydınlığı ve sıcaklığıydı sadece.

Evet Leheng yoldaş: sende bir ışık arayışçısıydın. Güneşin beyninde ve yüreğinde yarattığı sıcaklık ve dağların doruklarında tutuşan özgürlük ateşine koşan binlerce militandan biriydin. Devrimcilik zor bir işti; zoru, imkansızı başarmaktır. Bunu sende çok iyi biliyordun. İçinde bulunduğun konumu ve yaşamı kabul etmeyip; devrimin en zorlu, kanla dokulan, kanla yazılan alanına, özgürlük dağlarına gerillaya katıldın. Gerillaya katılmakla bütün yaşamını, halka ve yüce değerlere adamak olduğunu da çok iyi biliyordun. Mücadele yaşamın boyunca moral, istek ve katılımınla bunu dost-düşman herkese gösterdin. Leheng arkadaşı 1996’da Doğu Kürdistan’ın Kelareş bölgesinde Başkale için oluşturulan takıma girdiğimizde gördüm ve tanıdım. Leheng arkadaş 1994 yılında örgüte katılıyor, 1995 yılına kadar Zağros alanında kalıyor, 1995 yılında bir grup arkadaşla Amanos’a gidiyor, 1995’in sonbaharına kadar bu bölgede kaldıktan sonra her örgüt militanının en büyük hayali ve özlemi olan Önderlik sahasına, Şam’a gidiyor. Burada oluşturulan eğitim devresinde direkt Önderlik tarafından eğitim görüyor, eğitiliyor. Önderlik ve PKK gerçeğini çok daha yakından tanıyor, bağlanıyor.1996 baharına kadar Önderlik sahasında kaldıktan sonra düzenlemesi yine Zağros eyaletine yapılıyor. Yanımıza gelip, aynı takıma girdiğimizde Önderlik sahasından yeni gelmişti. Onda var olan ve dikkatimi çeken yüksek moral, coşku ve istekte buradan kaynağını alıyordu. Bu yaşamının son anına kadarda böyleydi. Grup oluşup hazırlıklarımızı tamamladıktan sonra Özalp’a gitmek üzere yola koyulduk. 3-4 gün birlikte yürüdük. Bu sürece kadar normal bir tanıma ve ilişkimiz vardı. İlk sıcak ilişkim ise; ben nöbetçi olduğum bir gün Leheng arkadaş benden sonraki nöbetçiydi. Nöbetim bittikten sonra benden sonraki nöbetçi olan Leheng arkadaşı kaldırmaya gittim. Geceydi, Leheng arkadaş yatıyordu. “Leheng” ismini ilk defa duymuştum. İsmini bir türlü telaffuz edemiyordum. Zaten bu yüzden yaşamda onun ismini kullanamadığından sürekli “Heval” diye çağırıyordum; ama bu sefer iş ciddiydi. O, benden sonraki nöbetçiydi ve onu kaldırmam gerekiyordu. Yanına gittim ve ismini telaffuz edemediğim için ona Leheg (yani Teşt )diye hitap edip çağırdım. Onu böyle çağırdığımda o uykulu haliyle “benim ismim Leheg değil, Leheng’tir” dedi. Ben ses çıkarmadım ve gidip yattım. Leheng arkadaş, Rojava-Afrinli bir arkadaştı. Bu yüzden Türkçe bilmiyordu. Aradan birkaç gün geçtikten ve birimizi tanıyıp bir samimiyet geliştikten sonra ben ona “Leheng’in ne anlama geldiğini” söylediğimde, oda gülerek “bari içine un koyup, hamur yapsaydın” cevabını verdi. Bu dönemde bir süre birlikte kaldık, eylemlere katıldık; ama daha sonra ben ayrı bir gruba gittiğimden dolayı arada bir görüşsekte ayrıldık. 1996 son baharında güney sahasına gitti. Güney sahasına gittiği süreçten, 1999 yılında Serhat’a gelinceye kadar da onu görmedim. Serhat eyaletine geldikten bir yıl sonra, o dönem sınır kuryesi olan Kawa Karadağ arkadaşın yanında 2001 yılına kadar kuryelik çalışması yürüttü. Kawa arkadaşta 97’den beri hele hele Serhat’ta sınırdan geçmek çok zor olmasına rağmen yüzlerce arkadaşı büyük bir titizlik, duyarlılık ve sorumlulukla sınırdan geçirmeyi başarmış bir arkadaştı. Kawa arkadaş Ağrı-Diyadinliydi. Çok dürüst, temiz, emekçi ve bütün çalışmalara yüksek bir duyarlılık ve sorumlulukla yaklaşır ve başarıyla yerine getirirdi. Kawa arkadaş, 2006 yılının sonbaharında Doğubeyazıt’ın bir köyünde yapılan ihbar ve komplo sonucu bir evde düşmanın ağır silahları kullanması sonucu şehit düşmüştü. Kawa arkadaş şehit düştüğünde bölge komutanıydı.

Leheng arkadaşta sınırı Şehit Kawa arkadaştan öğrenmişti. Bir anlamda onun öğrencisiydi. Hem Kawa arkadaşın yanında iki seneye yakın kuryelik yapmıştı. Onda var olan duyarlı ve sorumlu yaklaşımlardan dolayı eyalet yönetimi Leheng arkadaşı sınır kuryesi yapmak istiyor, Leheng arkadaş ilkinde kabul etmiyor, eylem birimlerine gitmek istiyor; ama Sîdar arkadaşın ısrarı ve isteği üzerine sınır kuryeliğini sorumluluk düzeyinde kabul ediyor. 2001 yılından 2009 yılına kadar Serhat sınırından yüzlerce arkadaşı sınırdan geçiriyor. Hatta bir çok grubu Erzurum’a kadar götürüyor ve Erzurum’dan getirip Serhat sınırından geçiriyor. Serhat sınırı ki, her yeri karakol ve askeri kulübelerle doluydu; ama  buna rağmen yüzlerce arkadaşı sınırdan içeri geçirmesi, birçok sefer termal kameraya takılmasına ve pusuya girmesine rağmen her seferinde grubu sağlam geçirmeyi başardığı gibi, tek bir arkadaşın parmağı bile kanamadan bunu başarabiliyordu. Hem kuryelik konusundaki çok duyarlı, sorumlu ve öngörülü yaklaşımı hemde çok sıcakkanlı, espirili oluşu; Dersim gücü arasında da çok sevilen, değer verilen bir arkadaş haline getiriyordu kendisini. Leheng arkadaş, sınır kuryeliğindeki hakimiyetiyle arkadaşların deyimiyle adeta “sınırların kralıydı.” Bütün faaliyetlerde aktif ve güçlü bir katılım sağladığı gibi, özellikle sınır kuryeliği konusunda en fazla hakim olan, parmakla gösterilen bir arkadaştı. Leheng arkadaş, 2007 sonbaharında eğitim amaçlı güney sahasına gidiyor. Normalde eski bir arkadaş olduğu gibi hem tecrübeli hemde bilinçli, birikimli biriydi. Yaşam içerisinde çok konuşan, tartışan biri olmasına rağmen, eğitim veya resmi bir ortama girdiği zaman ise heyecanlanıyor ve bildiği herşeyi unutuyordu. Zaten dış görünümü de beyaz saçlı, olgunluğuyla birikimli biri olduğunu dışa yansıtıyordu. Ayrıca masmavi gözleri vardı. Zaten arkadaşlar içindeki bir diğer ismi “çavşîn” idi. Eğitim sürecinde arkadaşlar onu tartışmalara katmak istiyorlar; ama o katılmıyor. Bunun üzerine arkadaşlar üzerine gidip eleştiriyorlar. Arkadaşlar Leheng arkadaşı “neden bu kadar birikimli olmasına rağmen eğitime katılmıyor?” diye birkaç sefer eleştirince bakıyor ki kurtuluş yok, o zaman eğitim kurulunda yer alan ve daha önce Serhat’ta birlikte kaldığı ve tanıdığı Sîdar arkadaşın yanına koşuyor. Durumu anlatıp “beni bu beladan kurtar” diyor. Sîdar arkadaş, daha sonra “Leheng arkadaşın böyle biri olmadığını” söyleyince kendini arkadaşların elinden kurtarıyor.

Sîdar Malazgirt arkadaş, 92 yılında örgüte katılıyor. En zor süreçlerde ve Serhat’ın bütün alanlarında kalıyor, birçok eyleme ve çatışmaya girdiği gibi yanında onlarca arkadaşı şehit düşüyor. Hangi bölgeye gitse, her vadide bütün noktalarda muhakkak bir anısı vardı. Belleği çok güçlüydü. Hafızası da sanki dünmüş gibi capcanlıydı. Serhat’a ve şehitlere çok bağlıydı. Gerçekten de Serhat’ın canlı bir tarihi ve ruhuydu. Yaşayan bir tarihti. Sîdar arkadaşta 28 Haziran 2008’de Tendürek’te yapılan kapsamlı bir operasyonda BKC silahını alıp, düşmanla çatışırken şehit düşüyor. Sîdar arkadaş şehit düştüğünde Serhat eyalet komutanıydı. Leheng arkadaş, eğitim devresi bittikten sonra yine Serhat’a geliyor; ama arkadaş kuryelik yapmak istemiyor. Sevdalısı olduğu Eledağ alanında yürütülen faaliyetlere katılmak istiyordu. Sîdar arkadaş, Leheng arkadaşın bu önerisini kabul etmiyor; çünkü kuryelik çalışması her yiğidin harcı değildi ve bunu en iyi yürüten Leheng arkadaş olduğu için kabul etmemişti. Aslında Leheng arkadaşın Eledağ alanına eylem birimine girmek istemesinin bir diğer ve en büyük nedeni de sınırdan yüzlerce arkadaşı geçirmesi ve daha sonra bu arkadaşların çoğunun şehit düşmesi onu çok üzdüğü içindi. Yürüttüğü kuryelik çalışması birçok çalışmadan daha önemli olmasına rağmen bu yaşanan şehadetleri kabullenemiyor ve hazmedemiyordu. Zaten bunu kendisi de sürekli dile getiriyordu. Bu yüzden eylem birimlerine girip, düşmana duyduğu kin ve öfkeyi kusmak istiyordu; ama bu öneri de yine kabul edilmemişti. Onun için çok zorda olsa, yine kuryelik faaliyetlerine devam etti. Leheng arkadaş yine birçok grubu çok duyarlı bir şekilde sınırdan geçirmeye başlamıştı.

Rêhevalên wî yên tekoşînê

Kod Adı: Leheng Tendürek 

Adı Soyadı:  Abdurrahman Bekir  

Şahadet Tarihi ve Yeri: 3 Ağustos 2009’da Tendürek Çaldıran’da pusuda şehit düştü.

Di xeta rêheval Zîlan de, bi hest, moral û coşa ku em ji şagirtiya wê ya layiqê wê ya têkoşeriyê mirov di asteke mezin de diponijîne. Ev jî rastiyek e ku azwerî û biryardariya rêhevalên ku di riya Rêbertî û şehîdan de dimeşin nirxên me yên bilind pêk tînin. Ev jî rastiyeke ku bi çavan tê dîtin e. Ev nirx bi xwîna rêhevalyan pêk hatiye. Jiyana wan, beramberê ya zanyar û derwêşan e. Mirov dikare di kesayetiya gelek hevalan de vê bibîne. Ev, ardiliya xwe di kesayetiya rêhevalyên Êrîş û Andok de bibîne. Wan nîşanî me daye ku yekane riya diçe heqîqet û azadiyê ji bo Rêbertî û şehîdan têkoşîndayîn, ligel vê, di xeta rêheval Zîlan de meşîn e. Van rêhevalan di rêya jê bawer dikirin de bêyî ku qet tu astengan nas bikin, di vê rê de meşiyane, her cure lîstikên dijmin ên dayî pêşiya wan berevajî kirine, di rêya heqîqetê de darbeyên mezin li dijmin dan; hêvî û bextewarî dane rêhevalyên xwe û wisa gihane rasteqînê. Bi çalakiyên xwe, nîşanî me dane ku Rêbertiya me ya em afirandine ne tenê ye.

Her tim dijmin xwestiye rêbertiya me tenê bihêle. Di bin şertên giran ên li ser Rêbertiyê tên ferzkirin de ev polîtîka hene, dixwazin rêbertiya me tenê bihêlin, navbera wî û rêhevalên wî vekin û rêhevalên wî ji têkoşînê sar bikin û marjînal bikin. Me hinek tişt li dijmin nedane ferqkirin ku van dike. Namzetên têkoşeriya Rêbertiyê heta ku Rêbertiyê ji Îmraliyê ji hêla fizîkî ve azad nekin, divê bizanin ku jiyan ji xwe re heram kirine. Aşkere ye ku ev israra dijmin çavkaniya xwe ji kêmasiyên me werdigire. Di pêvajoyên giring de em riyeke wê dibînin û xwe vala derdixin. Pêvajoya 2010’an Rêbertiya me dimeşand, di heyameke ku darbeyên herî giran li dijmin dihat xistin de ji nişka ve me li Amedê pênc windahî dan, li Botanê jî deh windahî li vê zêde bûn. Hema piştî vê demeke kurt li Zagrosê 12 windahî çêbûn, bi vî awayî me pêvajo ji Rêbertiyê girt û da dijmin. Dîsa sala 2011’an jî wisa; bûyerên Xakurkê û Geliyê Tiyarê bû sedem ku rêxistina me bedelên giran bide. Encam ne vegera paşve ye lê divê em bizanibin ku bi çarenûsa gelekî û têkoşîneke ewqas salî û bi keda Rêbertiyê tê lîstin. Di kesayetiya rêheval Êrîş û Andok de hatiye dîtin ka dê bi bihîstiyarî û şayişî li dijmin bête xistin. Bi vê zanebûnê dê tevlibûnek çêbe.

Em, namzetên têkoşer ên Rêbertiyê ne. Namzetên têkoşeriyê ji bo xwe bigihînin têkoşeriyê bi can û xwîna xwe yên ked didin in. Têkoşerbûna Rêbertiyê, Mazlûmbûn û Bêrîtanbûn e. Dema pêwîst kir ên ku xwe ji zinaran diavêjin, xwe bi ranzayan ve dialiqînin in. Fêmkirin û li gorî pêwîstiyên wê pêkanîn e. Têkoşerî, di ramyariyê de çalakbûn, di jiyanê de parazvaniyê, di pratîkê de pêşengiyê dixwaze. Têkoşerî, her kêliyê, li her derî ji bo jiyanê biryargirtina rastiyê û daxistina wê ya çalakiyê ye. jibîrnekirina dîroka xwe, baş naskirina dijminê xwe ye. Rêbertî û têkoşerî di heman wateyê de ye. Têkoşerî,  ew tişt e ku dema tu tiliyên du destan bi hev ve bibî bînî dibin yek, yekbûn e. Dema tilî li hev dikevin, pirsgirêka xwehr û rast namîne; dibin yek, dibin heqîqet. Heke Rêbertî û têkoşerî wiha be em ê bibin bersiv. Bi vî awayî em bi mesafeyên dirêj li paş ve naşopînin, em ê li kêleka wî bin, em ê bi hev re bimeşin, bi hev re bibînin û em ê şensê ku beriya Rêbertiyê metirsiyan bibînin, bi dest bixin. Bi vî awayî em ê bi barsivikirina Rêbertiyê hinekî bextewar bibin.

Em dizanin ku di dîrokê de rêberên dixwazin pirsgirêkên gel, netewe û civakekî çareser bikin vedikişin înzîvayê. Ev, carnan salên demdirêj jî vedigire. Ji bo çareserkirina pirsgirêkên civakî yên weke ûrekî mezin bûyî, hinekî jî bi vî awayî şert e. Bi şertê ku jiyana civakê ya nû, bîrdoziya wê û di xwe de rûniştandina wê ya jiyana zanyariyê ev pêş dikeve û di pratîkê de encama tê xwestin tê bidestxistin. Pêvajoya Rêbertiyê ya Îmraliyê hinekî jî weke înzîvayê tê nirxandin. Rêbertî ji gelek pirsgirêkên rêxistinê ji Îmraliyê bû bersiv. Şênber kir û ji me re bû rêzan. Ev jî rastî ne. Lê em nikarin wêneya Îmraliyê weke înzîvayê binirxinin. Înzîva, rêbaza ku rêber li hemberî daxwazên xwe û pirsgirêkên civakê bikar tînin e. Lê rêbaza Rêbertiyê cuda ye. Li ser Rêbertiyê her dem, her kêlî, her roj destê dijmin heye. Ev dest, têkildarî têkoşîna ku em dimeşînin dadikeve û radibe. Ev di zanebûna vê de ne, em êşa vê di dilê xwe de hîs dikin.

Ez weke mirovekî ku Rêbertiyê afirandî dikarim vê bibêjim; ê ku em ji kirêtiyên xedar ên modernîteya kapîtalît rizgar kirî Rêbertî ye. Rêbertî hinekî çavên me vekir. Heqîqet û azadî nîşanî me da. Heqîqet û azadî her hebû, heta roja me jî hat. Lê belê modernîteya kapîtalîst pêşgirên reş danî pêşiyê, dîtina me asteng kir, Rêbertiyê ji bo em bibînin vekir. Ked û hewldaneke mezin da, hê jî dide. Heke ev neyê kirin, bê dîtin û neyê kirin, ev alçaxî ye. Rêbertiyê destê xwe dirêjî me kir. Em ji wê çiravê xilas kirin. Weke têkoşer û mirovekî ku Rêbertiyê afirandî peywirên cuda yên ku her kesek bike hene. Tişta ku her kesek bike cuda ye. Di PKK'ê de parvekirina peywirê heye. Ez xwe ji bo peywira çalakiya fedayî pêşniyar dikim. Min ev pêşniyar di sala 2010’î de ji hevalê Bahoz Erdal re kiribû. Min bersiva ‘zû ye’ girtibû. Ji wê rojê heta niha bawerî, azwerî û biryardariya min a bi vê jiyanê re zêdetir bûye. Niha ez difikirim ku dema guncan hatiye. Ez niha van tînim ziman. Ez ê bi jêgireke ji kurtejiyana Dayika Gulnaz biqedînim.

Dayika Gulnaz, xwişka Îzet Begê ku pêşengiya serhildana Agiriyê kirî ye. Ji ber serhildanê Dayika Gulnaz tê girtin û dixin girtîgehê. Birayê wê Îzet Beg û kurê wê Sidiq Beg di pevçûnekî de şehîd dikevin, serê wan tê jêkirin û ji bo neyên nasîn gazî Dayika Gulnaz dikin. Dayika Gulnaz a ku çûyî li cem serê jêkirî, destpêkê li ser seriyê birayê xwe Îzet beg xwe xuz dike, despê dike yek bi yek lehengiyênwî dihejmêre. Pişt re serê kurê xwe yê jêkirî dimersîne û dibêje “ev berxikê min e, heke derveyî doza Kurdistanê hatibûya min ê nipejiranda, min ê şîrê xwe lê heram bikira.” Divê dilsozî û girêdana xakê weke Dayika Gulnaz be.

Silav û rêzên şoreşgerî

20. 06. 2012

Mîrza Zagros

Nasnav: Mîrza Zagros

Nav Û Paşnav: Mehmet Emen

Malbata hevalê Harûn,  ji Geverê koçberî Amediyeyê dibe û li wir bi cih dibe. Ew, li Amediyeyê ji dayik dibe û li wir mezin dibe. Beşeke mezin a temenê xwe bi şivantiyê dadigire. Heyamên şivantiyê dike, li çiyê li hevalan rast tê. Piştî wê hema bêje her roj li gel hevalan e. Rojekî  ji hevalan re dibêje ku dixwaze tevli partiyê bibe û weke wan bibe gerîlayek. Daxwaza wî tê pejirandin. Bi vî awayî hê di 16 saliya xwe de tevli refên partiyê dibe. Piştî tevli partiyê dibe, çi ji destê wî tê dixwaze bike. Malbata wî çend caran tê û dixwaze wî bibe malê. Heval, vê yekê bi daxwaza hevalê Harûn re dihêlin. Heke bêje ‘erê’ heval dê bişînin malê. Lê belê hevalê Harûn angaşta xwe tîne cih û ji malbata xwe re dibêje ez venagerim, ez carekî tevli partiyê bûme û ez ê bimînim.”

Perwerdeya xwe ya şervanê nû, li cihekî nêzî mala xwe, li Metînayê dibîne. Piştî perwerdeya xwe diqedîne jî ji bo Heftanînê tê vesazkirin. Li qada Heftanînê jî hate yekîneya me. Ez wê demê li gir dimam. Ji bo karekî ez daketibûm li cem yekîneyê. Bi şev bû. Em şevekê li wir bi hev re man. Me hev nas kir, rewşa hev pirsî. Ez dikarim bibêjim li wir di navbera me de germahiyek çêbû.

Ez dikarim bibêjim ku di pêvajoyên pişt re de jî piranî em bi hev re man. Demekî rewşa întîşarê çêbû, em li wir jî bi hev re bûn. Hevalê Harûn tim dixwest biçe li deverên ku dijmin lê heyî û li dijmin bide. Dema ji dûr ve li deverên ku dijmin girtî dinêriya û xweziya xwe pê tanî, digot “divê ez biçime li wir li  dijmin bidim, ez zilmê li kurdan dikin, kurdan dikujin.” Her tim daxwaza xwe ya lêdana dijmin tanî ziman. Dixwesta li herî pêş, di qadên herî metirsî de cih bigire. Digot divê ez di pêşiya hevalan de cih bigirim.

Dema em bi wî re diçûn xebatan, ligel ku nû bû jî, ez ji nêz ve bûm şahid ku her kar bi hêsanî pêk dianî. Dizanî ka dê kar çawa bê kirin. Ji hemû çekan fêm dikir. Ji bo ku jiyanê bîne asteke hîn baştir, hîn spehîtir ku bê jiyîn hemû hewldana ji destê wî dihat raber dikir. Dema em bi wî re diçûm peywiran, an jî di sohbetên me yên jiyanê de digot, “tu li bajaran mezin bûyî, ez li çiyê, lewre ez di riyan de ji te çêtir dimeşim, tu nizanî ka dê mirov çawa bimeşî.” Ez piranî li pêşiyê bûm û min jî tim jê re digot , “ligel ku tu li çiyê mezin bûyî tu nikarî bi min re bikevî pêşbirkê.” Sohbet û henekên me yên bi vî awayî çêdibûn.

Dema zivistan hat, me dest bi perwerdê kiribû. Rojekî min û wî dewsên şiverêya li ser berfê derketî dinixumandin. Hema ji nişka ve rawestiya û ji min re got, “em ê biharê biçin şer?” Min jî jê re got ku partî dê bi biharê re pêngavekî bide despêkirin û em ê jî di nav de cih bigirin. Ji bo vê gelek şa bibû. Pirsî ka dê heval wî bixin şer an na? Min jî got, “ev yek girêdayî pratîka ku tu raber bikî ye.” Û min lê zêde kir û got heke karên ku tu bikî baş, spehî û serkeftî bin, helbet dê heval te bibin çalakiyan. Bi rastî jî dema em derketin pratîkê, hevalê Harûn pratîkeke gelek baş raber kiribû. Çi kar jê re bihata gotin dikira, xwe jê nedida paş. Daxwaza xwe ya karkirin û tevlibûna şer di her navengê de dianî ziman. Di encamê de çû qadên şer. Tevli çalakiyan bû, rastiya şer. Serkeftî bû jî. Heval hemû jê razî bûn. Her dihat vegotin ku hevrêyekî gelek baş e û tim di refên herî pêş de cih digirt.

Di wê pêvajoyê de me zêde hev nedît lê divê ez bêjim ku ez gelek bêriya wî dikir. Çimkî ji dema hatî yekîneya me û pê de em tim bi hev re mabûn, me bi hev re jiyan parve kiribû. Hê ji wan rojan û pê de digot “ ma em li vê derê çi dikin, em biçin şer, li dijmin bidin.”

Xeyaleke min û wî hebû. Rojekî dema Kurdistan ava bû, me dê çend pez bigirta bira li ser avekî, malek çêkira, bi hev re bijiyana. Lê li aliyê din jî em di zanebûna şer de bûn. Me hesab dikir ku dibe em rojekî şehîd bikevin jî. Jixwe hevalê Harûn şehîd ket jî.

Kengê çalakiyek bihata kirin, hevalê Harûn bi israr dixwesta ku di wê çalakiyê de cih bigire, tim ev daxwaza xwe dianî ziman. Me jî digot divê her heval tevli çalakiyê bin û hewl dida wisa tevbigerin. Lê hevalê Harûn tim ji bo çûyîna çalakiyê xwe dida ferzkirin.

Êvara ku em biçûna çalakiya dawiyê ji min re hin tişt gotin. Got şeva borî xewnek dîtiye; li gorî vê xewnê dê ji çalakiyê venegere. Min jê re got ku divê wiha neaxive. Şeva ku çûyîn çalakiyê ez li noqtê mabûn. Bi rastî jî wê şevê xew nekete çavê min. Dema ku xatirê xwe ji me xwest û çû ji min re şik çêbibû. Min jî êdî bawer kiribû ku dê hevalê Harûn venegere. Di demjimêra ku ez nobedar de heval ji çalakiyê vegeriyan û gotin ku dijmin li hevalan daye. Dihat gotin ku hevalên birîndar hene. Ji bo ku em wan hevalan ji wir derxin em ketin tevgerê. Lê dema em gihaştin wê derê me dît ku hevalek şehîd ketiye. Hevalê Harûn hê jî nefes girt û dida. Bi hêviya ku em wî bibin cihekî ku em bikaribin wî tedavî bikin ketin rê. Lê mixabin hevalê Harûn li ser pişta me şehîd ket.

Hevalê Harûn tim dixwest jiyan bedew be. Keneke wî ya wisa bedew hebû ku me tim dixwest bikene. Dema dikeniya her kes bi wî re dikeniya. Kena wî ya ku li çokê xwe dida û dikeniya pir spehî bû. Me zivistanê, di dema perwerdeyê de moralek çêkiribû. Me hevalê Harûn ji bo stranekî bêje vexwende li ser dikê. Lê got ez stranan nizanim, bi rastî jî nizaniya. Lê me dîsa jî israr kir. Li ser vê yekê got ka em kîjan stranê dixwazin ku bêje. Me jî jê re got strana “êdî bes e lê dayê” bêje. Derkete ser dikê lê tenê karî du çarîneyan bibêje, nekarî dewama wê bîne. Nîvê yekîneyê rabû ser piyan û got ku dê ew jî jê re bêjin. Em li wir gelek li hevalê Harûn keniyabûn. Her ku ew kena wî tê bîra min, jiyana wî, jiyana şehîdan tê ber çavê min, zindî dibe. Bi rastî jî mirov bi bandor dibe.

Ji aliyê dî ve, xwendin û nivîsandina hevalê Harûn tunebû. Ez û ew di heman tîmê de bûn. Min hewl da ku xwendin û nivîsandinê nîşanî wî bidim. Di serê destpêkê de ji vê direvî. Digot “min bibe şer ez ê bi te re bêm, lê ez nikarim xwendin-nivîsandinê fêr bibim.” Di vê mijarê de min hewl da israr jî bikim. Min jê re got ku ji bo fêmkirina Rêbertî û partiyê pêwîstî bi vê heye.  Di dawiyê de wî jî qebûl kir ku divê fêr bibe. Hinekî fêr bû. Lê zêde bi daxwaz nîn bû. Çimkî di mijara tirkî de zehmetî dikêşa. Min gelek xwest xwendin û nivîsandinê fêrî wî bikim. Heta cihekî fêr bû. Heke şehîd neketibûya dê bihata asteke baştir…

Hevalên Wî Yên Têkoşînê

Nasnav: Harûn Gabar

Nav Û Paşnav: Hogir Salih