Girê Naqîp
Hê em negihiştine cihê ku me berê xwe dayê. Em ê li girê Naqîp xwarina xwe bixwin û biçin Gostê. Hevalên li vir, Gostêya ku niha li beramberî me ye bi me didin nasîn. Dema min lê mêze kir, pir nêz dihat ji min re. Weke ku hema ez destê xwe dirêjî bikim, ez ê bigrim.
Di min de jî lezbûnek pir cûda destpê kiriye. Nizanim dibe, ji ber daxwaza hema gihandina wir û tevlê şer bûyînê be. Hevala Sozdar Dêrik jî bi hevalê Rêbaz ê ku berê nas dikê re ketiye nava nîqaşake germ. Ev her du heval hê li malê hevdû nas kirine. Çiqa hestek xweşe! Dema mirov nasên xwe li serê van çiyayên bedew bibîne û bibin rêwiyên heman riyê. Bi rastî jî hestek pir watedar e.
Dema min rê girt berbi gostê ve qet newestiyam. Gelo ev kelecana dîtina hevalane, an jî kelecana hema ketina nava şer û pêkanîna erkên demê ye?! Ez jî nizanim... Bawerim kelecana herdûyane...
Hevala Sozdar a ku em bi hev re rê digrin berbi Gostê ve pir diweste. Divê ez li benda wê bimînim. Carnan ji bo bikaribim alîkariya wê bikim ku zû bimeşe, gozên ji daran ketî kom dikim û didim wê. Ev ji bo meşa heval Sozdar dibû wek alîkariyek biçûk. Ew jî sêv dida min. Bi vî awayî hêdî hêdî em dighên wargeha hevalan.
Ji Gostê re "Kore mizgefta" tê gotin. Xwedî evraziyek pir zûha ye, lê zîrveya wê têra xwe bilinde. Mirov kevirekî ku xwe pê biparêze jî nabîne. Ez jî carnan kontrol dikim ka gelo cihekî ku mirov tê de şer bike, heye an na. Lê mixabin, cihek wisa ye ku di evraziya wê de yek dar jî nîne. Di tevgerek herî biçûk de jî, dibe ku cihê te deşifre bibe. Cihek pir zêde parastî nîne. Her wiha hewayê gir pir sare, bayê wê kêreke ku şopan di rûyê mirovan de dihêle, dianî bîra min. Çiqa hewayek wê yê dijwar heye!
Dema em gihan zîrvê, dîmeneke wisa derdiket pêşberî me ku, te digo qey cîhan hemî di bin lingê te de ye. Ev hestek pir xweş ava dike di mirovan de. Mîna hestên azadiyê...
Rojên me yên bê çayî
Îro di seatên sibê de heval Sozdar taşte amade kir û em şiyar kirin. Me ji milekî de bi bêrîkirina hevalên ku pir dûrî me nin, ji milek din de jî bi hêviya dîtina hevalên ku nêzî me nin ve dest bi roja xwe kir. Di vê navberê de zorbûnên nevexwarina çay jî destpê kirin. Bi ruxmê ku di jiyana me ya gerîla de rojên me yên herî bi wate û xweş rûniştina komeke hevalan li derdora agir û çayeke germ vexwarine, lê mixabin li şemzînan ne tenê kombûna li derdora agir, em nikarin çayekê jî ji xwe re çêkin. Her wiha dema tu ji erkeke pir dûr dizivirî, bi gotina hevalên te" Qewet be, tu yê çayek vexwî" re tevahî westandina ku xwe li bedena te bêçayî diçe ji bîra te û huzûrek mezin belavî canê te dibe. Lê, dema gotin li vir çay çêkirin qedexeye, min wisa hîs kir ku ezê tevahî kêliyên xwe winda bikim. Ji xwe di Gostê de darek jî nîne, me ji xwe re go, tiş nabe heliz heye, emê bi helizan çaya xwe çêkin... Lê mixabin ew jî nabe, ji ber balafirên keşfê hene û dûkêla helizan pire, ji ber wê me dev ji çay çêkirinê berda.
Bîranîn û parvekirinên me yên bi çay re tên bîra min, her dem piştî meşa dirêj, dema gerîla navber didiyê û çaydanê reş ji çantê xwe derdixe, çay dikelîne, wê demê tama wê çayê hêjayî tevahî zehmetî û westandinane. Her wiha meşa di bin barana Nîsanê de jî pir cûda ye. Bi ruxmê ku tevahî bedena me şil dike, lê bê ku em guhê xwe bidin vê şilahiyê, em agirê xwe pêdixin û çaya xwe didin ser û bedena xwe ya şilbûyî bi vexwarina qedehek çay re germ dikin. Ji xwe tişta ku naxwazim ji bîr bikim jî ev çanda me ya gerîla ye. Bi taybet jî piştî wezîfeyeke zor, dema tu nêzî noqtê dibî, beriya her tiştî mirov bêhn û tama çay digre. Tama wê çayê, tama çaya qaçaxan tîne bîra min. Ango mîna me, mîna hezkirinên me, bêhna çaya qaçaxa girtin pir cûda ye. Çawa ku di çiyayên me de wek qaçaxek jiyan kirin hestek pir cûda ye, tama wê çaya qaçaxiyê jî pir cûda ye. Dîsa jî bi ruxmê tevahî şert û mercan, gerîla û çay qet ji hevdû nayên cuda kirin...
Kod Adı: Avesta Harun Fırat
Adı Soyadı: Filiz Şaybak
Doğum Yeri: Van
Anne - Baba Adı: Haliye - Muhiyettin
Şahadet Tarihi ve Yeri: 12 Eylül 2014 / G.Kurdistan-Maxmur
Mirov çawa hevalê Mehmet Goyî bide nasîn? Gerîlayekî ku tam 24 sal çavê xwe ji yek striyekî neşikandî û jiyan kir wê kî/ê karibe bide nasîn? We şer bigota, an jî çalaki bigota, ji ser înada dijmin daketina meydanan bigota û dijî dijmin bi rastî serhildêriya wî bi hata gotin, navên ku ewil were aqilê mirov “Mehmet Goyî,” ewê kî/ê karibe vebêje.
Piştî Kongreya 5’an 18 sal berê li Heftanînê min hevalê Mehmet Goyî nas kir. Di kongrê de biryara avakirina “du alayên bahoz” hatibû girtin.
Mehmet Goyî, wek ji nav jî li ser e ji eşîra Goyiyan e. Goyî bi giştî bi wêrekiya xwe tên nasîn. Wekî hevalekî jî di derbarê Goyîyan de nivîsiye, “Eşîra Goyî derveyî rastiya eşîrên din in, wekî di vê eşîrê de serokeşîr tune ye. Belê, çand û zanîna eşîrtiyê, him jî gelek zêde ku me ev rastî di nav têkoşînê de ji hevalên Goyî pir dîtiye heye. Lê serokeşîr tune ye. Wekî din axayên li cihên din jî tune ne, wek ku bûye belaya serê gelê Kurd saziya axatiyê ne derbasdar e. Di nava eşîrê de hûn nikarin “şêx” jî bibînin, tenê seyîd hene. Ew jî di wateya civakî, di cihên xwe yên hûrmet de hene.
Ev hemû rastiyan bi nirx in, mirovên di vir de serbilindî, rûmetdarî, zêde bi însiyatîfbûn û jîr in, rewşekî ku ji pêşketinê re vekirîbûn heye. Hîn zêde bi îdîa û bi biyar in, zîrek dibin û wisa serî natewînin. Bi wan re dînamizm, tevger û zîndîtî her tim heye, axayê xwe bi xwe ne. Ev dihêle ku kesayetekî/ê gelek zexm bi wan re pêşbikeve. Bi taybet jî di nava çiyayan de, ji “şaristaniyê dûr” û vê bi daxwaz jiyankirin, di van çiyayên bilind, asê û şertên zor ê jiyanê jî li ser be, di jiyanê de berxwedêr, bêtavîz û kesayetek bi biryar ava dibe.
Tiştên li jor hatî gotin hemû bi heval Mehmet Goyî re hebûn û hîn zêde jî mirov dikare dirêj bike. Heval Mehmet Goyî her çi qas ji eşîra Goyiyan be jî di sala 1967’an de li navenda bajarê Wanê hatiye dinê û li wir mezin bûye. Bi eslê xwe ji gundê Mijînî ye. Mijîn di qada Botanê de her tim gundekî herî li pêş e. Wisa vala nehat gotin “gundê PKK’yiyan”, û vala ji alî dewleta TC’ya faşist ve nehate şewitandin û hilweşandin.
Belê hevalê Mehmet Goyî li bajaran mezin bûye, lê ruxmî vê ew tam “Goyî”yek e. Aliyên baş ê eşîra Goyiyan li ber wê jî perwerdeya li bajar û nasandina xwe ya ji kûderê ye, raste rast dîtîna zextên dijmin, hişitiye ku ew, li dijî dijmin di asta herî jor de kesayetek serî netewandî û şerker kiriye. Hevalê Mehmet ji Apê xwe Omer pir hez dikir û apê wî li penaberiyê şehîd dikeve. Bi wî re li Tirkiyê û li cihên cuda yên Kurdistanê karên înşatê dike, hîn ji wê demê ve dijî Kurdan biçûk xistin û zextan nasdike, wisa mezin dibe.
Di ciwaniya xwe de ji aliyekî ve dixebite û ligel vê eleqeyekî xwe yê mezin ji Kurdeyatiyê re heye. Futbolê xweş dilîst, sal derbasbin jî wî li çiyayên azad futbol dilîst. Di ciwantiya xwe de li dijî ti kesî/ê bi serî netewandina xwe di hate nasîn.
Berî salên 1990’î ekseriya KT’yê dike û rastiya dewleta KT’ê baştir fêhm dike. Di aliyê ruhî ve pêşketinan jixwe jiyan dike, ji wê deme ve dilê xwe dide çiyayan. Apê wî, yekî ji siyaseta Kurd ne dûr e. Dizane bedela siyaseya Kurd giran e. Ji bo wê raste rast nabêje biçe, dibêje “ ev kar zehmet e, çûyîn heye zivirandina wî tune ye. Karekî bi şeref û xîret e, ger tu karibî vî barî hildî here”. Beriya hevalê Mehmet pismamekî wî jî tevlî qadên azad bûye. Ji ber wî jî ger carek fikirî şûnde, nabe ku zivirandin çêbe. Ger carek biryar bide, divê ku êdî pêwîstiyên wî bi cih bîne.
Erê, hevalê Mehmet di sala 1989’an tevlî PKK’ê dibe. Hê salên ku kes nikare wisa rihet wêrekiya tevlîbûnê bide ye. Zehmetî zêde ne.
Perwerda ewil digre û maratona wî destpê dike, pratika xwe ya ewil li zozanên Elbaqê ye. Çawa ku efsaneya gerîlatiya herî pêşketî Sari Îbrahîm e, di heman astî de divê ku gerîlatiya hevalê Mehmet Goyî jî li cem be. Wek me got li Rojhilatê Botanê di serî de li hemû zozanan cihekî ku wî gavê xwe neavêtibe nehiştiye. Di 1994’an de dê derbasî dilê Botanê, Besta bibe. Perwerdeya kadroyan li vir dibîne, berê xwe dide devîneya Colemêrgê. Li vir fermandarê yekînê ye. Salên dijawar in. Tansu Çîlera çavhêsir digot: “Em kevirekî nadin, an ê biqedin an biqedin” ev dem e. Li dijî vê partiyê jî dixwest pêngavekî bi hêz bike. Hevalê Mehmet bi 12 hevalên xwe li hember Tugaya Colemêrgê, li dîjî girê wî plansaziya çalakiyekê dikin.
Me li jor gotibû wêrekiya wî, çavsor e. Carekê hevalê Mehmet biryar dabe hemû cîhan jî were ew bi paş de gav navêje. Tevî hinek hevalan wekî serdemên berê, li dijî Qeleyên tanzîmbûyî bi dilekî mezin êrîş dike, yek gav bi paş de navêje. 3 heval li vir şehîd dikevin ew jî giran birîndar dibe. Ji alîkî ve bi wêrekiyekî mezin êrîşî hezaran leşkeran bikî, li aliyê din wêrekiya medenî ku bingeha wî aqil e, tûyê nedî cem. Ev paradoks, ji destpêka dîrokê heya roja me, diyar e ku wek mîrasekî bûye kesayet.
Di nava têkoşîna xwe yê gerîlatî de wer xuya dike dersa herî girîng jî ev bû. Piştî vê êdî wê di asta jor de şiyarbe, di derbarê gerîlatî de bi hişyarî tevbigere. Piştî birîndariya giran diçe Başur. Zêde nasekine, cardin dizivire qada şer. Vê carê bi hevalê Adil Bilika re dê here Rojavayê Botanê. Tevlî dehan çalakiyan bû, ji gelek serkeftinan re pêşengtî kir. Heman demê wê ji hevalê Erdal (Engîn Sîncar) re jî fermandarî bike, wê deme hevalê Erdal nû bûbû fermandarê Taximê. Li Botanê çalakiya ku herî zêde tê zanîn a Serhatan, fermandar hevalê Mehmet e. Feramandarekî din ê erîşê hevalê Erdal e. Gir tê paqij kirin, 19 çek radikin û çalakiyên payîzê bi yekîneyên tevgerî dê berdewam bike.
Di sala 1995’an de hevalê Mehmet di eniya rojhilat de Fermandarê yekînê bû. Di bihara 1995’an de vê carê li zozanên Colemêrgê, di yekîneyên tevger ku hevalê Rohjat Bluzerî tê, erka fermandariya taxima yekemîn digre.
Di dawiya sala 1995’an de dîsa ferandarê yekînê ye. Di sala 1996’an de li Colemêrgê di Tabûra Rojhat Blûzerî de wek fermandarê yekîneyê, di qadên pêş de erk digre. Di 1996’an de wê biçe sahaya Serokatiyê, piştî perwerdeya wir, dizivire û wek alîlkarê hevalê Rojhat Blûzerî li Colemêrgê erk digre. Di Tabûra Colemêrgê de, di operasyonên dewleta TC’ yê -ku bi alîkariya Îsraîlê dimeşend- wê li eniya Zapê navê xwe li gelek çalakiyên bi nav û deng bide. Tabûra Colemêrgê, piştî vê derbasî Bakur dibe, ew jî li Başur xeta Avaşînê dimîne û li vir gelek çalakiyan pêş dixe. Dûvre di sala 1997’an de dîsa wê vegere zozanên Colemêrgê.
Sala 1997, sala ku zozanên Colemêrgê li dijmin dibe goristan e. Ji alîkî ve Rojhat Bluzerî ku di gerîlatî de bi daqîqbûn, tanzîmbûn û şerkeriya xwe tê nasîn, li hêla din wêrektiya hevalê Mehmet dîsa wek şerkeriya wî û bi biryarbûna wî; hevalê Eşref Nordiz-Eşref Karakoyun-, Hamza Gundik Remo, Firat Êzîdî, Arî Hezex û Agir Pêt wekî van gelek qehremanên efsanewî vê salê li dijmin kiribûn goristan, ev dilên mezin bûn. Hema bêjin yek rojên wan bêçalaki derbas nedibûn, hema bêjin kêliyên ku li dijmin nexistinbûn tune bû. Bi tenê vê salê 60 çekên dijmin hatibûn rakirin, bi dehan çalakî hatibûn pêşxistin. Bajarê Colemêrgê jî di nav de ev sal salekî dijmin nikaribû ji baregehên xwe derkeve derve bû.
Payîza vê salê hêzên Colemêrgê li zozanan dê demsaliya xwe derbas bikin, cara yekemin e kû hêz wê li zozanên Colemergê zivistanê bimînin. Ev tanzîm a heval Rojhat Blûzeri ye. Mixabin wê hevalê Rojhat Bluzerî di vê salê de giran birîndar be û derkeve derveyî welêt. Ji ber vê jî karê bi cîhbûne bi giranî dikeve li ser milê hevalê Mehmet. 127 heval wê zivistana 1997-1998’an de li zozanên Elkê derbas bikin. Beriya zivistanê bi operasyonekî mezin ê dijmin gelek pêdiviyên wan ên zivintanê dikeve dest dijmin. Wê cihê xwe yê mayînê biguherînin. Wisa ye ku hê berf li erde ye dê cihê hêwirînê çêbikin, nayê ziman jî lê belê riya 20 saetî dûr erzaqan bi pişt bardikin û bi cih dikin. Dema erzaq kişandinê di her gavî de herî li pêş, bi moral-motîvasyon û pêşeng hevalê Mehmet Goyî ye. Piştî wê, hê zivistan xelas nebûye dema ku neçar man dîsa cihê xwe biguherînin ê lingê 25 hevalan di berfê de bişewite. Dîsa jî yê ku hêza hevalan li ser piya digre û a sekna milîtaniya şoreşger a hevalê Mehmet Goyî bû.
Di sala 1998’an de tevgera li zozanan wê zû dest pê bike. Hevalê Mehmet piştî hevalê Rojhat Bluzerî ber Ava Masîroj dikeve û şehit ket, di Tebaxa 1998’an de dibe fermandarê eniyê. Fermandartiyê li Xakûrkê, Garê, Zap, Akademiya Mahsum Korkmaz û eyaleta Amedê dike. Di Biryargeha Navendî, Qendîl, Zap, Ocaxa PKK’ê û Biryargeha Başur berpirsiyarî û erkan dimeşîne, sala 2011piştî civîna Konseya Leşkeri wek fermandarê eyaleta Wanê tê erkdar kirin û dîsa vedigere qadên Colemêrgê.
Di civîna konseya leşkerî de biryar hatibû girtin ku hevalê Mehmet Goyî ji bo hêzên leşkerî li ser perwerdê kûrtir bin, pratîka xwe ya ji 1989’an heya roja me ya îro binivîsîne hatibû biryar kirin.
Bi rastî jî di têkoşîna 24 salan a hevalê Mehmet Goyî wek fermandariya di şer de herî pêşeng bû mirov çawa vebêje nizane.
Min hevalê Mehmet Goyî wek li jor jî gotibû 18 sal berê naskiri bû, carekê çar sal di heman qadê de bi hev re bûn. Wekî din jî di gelek qadan de bi hev re man. Pisporiya siyasî, fermandarê taxim, yekînê û h.w.d di gelek karên fermandariyê de bi hev re bûn. Di nava têkoşînê de yê ku herî zêde gel hevalê Mehmet maye yek jî jê ez bûm. Ligel hev di heman qad û pratîkê de man.
Ji bo min hevalê Mehmet Goyî wek ku min dişiband li Mehmetê Zirav (Înce Mehmet) diçû. Di kesayatiya wî de serî netewandin, serbilind û sekna wî ya bi rûmet min her tim bandor kiriye. Kesek dikaribû tevlî nêrîna wî nebe, rexne bike lê dîsa jî li hember sekna wî ya serî netewandî bi hurmet dibûn, ji kedkariya wî re nêzikati ya bihûrmet her tim hebû û her tim jiyana xwe ya di nava hevalan de wê hurmetî hebûya. Ji wêrekî, comerdî û li dijî faşîzmê serhildêriya wî re ne tenê hurmet dayîn, hûnê heyrana wî bana.
Belê gelek şervanên hevalê Mehmet heyranê wî bûn, ê di şer de bi hev re mane bi taybet heyrana wî bûn. Herî xulase mirov bîne ziman, di gavên herî krîtîk ê şeran de jî pêre mayîn dibû cihê keyfxweşiyê. Mirov dema ligel wî ba xwe wekî li ber çiyayekî zexm û ji zelzeleyan jî bandor nabe, hîs dikir. Ti şervanekî/ê ku ligel ba nedibû ku newêrek û tirsonek jiyan bikira, ji ber hevalê Mehmet jî rê nedida rewşekî wisa.
Wek kevneşopiyekî Ocaxa PKK’ê ye, pêşî xwe didin naşîn. Li wê derê piştre hevalekî gotibû hevalê Mehmet dibêje: “Ez Mehmet Goyî li dijî dewleta KT, rejîma Îranê, dewletên Ereban, emperyalizm li dijî hemû hevkarên wan min şer kir. Ji vê şûnde jî ez ê şer bikim.” Wisa xwe dabû naskirin. Li wir ez ne amadebûm û min ji hevalê Mehmet nepirsî, qasî ku ez hevalê Mehmet nasdikim hevalekî wisa ye. Hemû cîhan lê bibin yek bi ser de herin jî hevalê Mehmet yek milîm gav paşde navêje, ji doza xwe dernakeve û heya dawî wê şer bike, yekî wisa bû. Zêde bi bejna xwe ne dirêj, bedena wî bêhêz be jî, bi dehan caran parçebûna bedena wî car din bi dilekî mezin li dijî cîhanê serî radikir û di nav mirovan de heyrantiya xwe dihîşt. Ev dibû sedema hezkirin û qebûlkirina wî.
Him yekî merd, çavsor û birûmet bû, him jî her tiştî bi yekserî qebûl nedikir. Mînak ger di nava têkoşînê de fermandarekî ne şerker bûya qebûl nedikir. Dibû ku carna me vê aliyê wî rast nedidît û rexne dikir jî li gor wî kesekî erkê fermandariyê girtibe, pêwîst e erka wî ya yekem şerkirin be. Eger vê neke “ew fermandar nîn e û layîqî fermandariyê nîn e”.
Helbet aliyê hevalê Mehmet a tenê şerkeriyêdi ecibîne nebû. Di nav hevalên ku gelek rûmet didayê de yê di şeran de destan nenivîsandine jî hebûn, ev hevalanan jî aliyê wan ê di jiyanê de gelek bi bandorbûnanin. Vana yek car mamosteyê perwerdê bûn carna jî li ser jiyanê hakimbûn, di alî rêxistinê de jî gelek hakim bûn. Yên wisa bûn û behsa fermandartiya mezin nedikirin bi rastî jî ji wan hezdikir. Yanî pirsgirêk tenê ne şerkerî yan jî neşerkerî, ji bo wî însan bi xwe çi ye ew e yan na yê eşkere û vekirî ne ev in.
Hevalê Mehmet jî gelekî eşkere û vekirîbû, ji bo vê jî dem bi dem di nav têkoşînê de erkên giran zêde digirt û diket zehmetiyan. Dema erk zêde be ziman, nêzîkatî û şêweyên wê jî divê gor wî be. 20 kes birêvebirin û 500 kes birêvebirin ji hevdû cuda ne. Ger hûn 500 kesî bi rêvedibin pêwîst e zimanê we çêker, polîtîk û ji bo herkesî be. Wer nebe bi rastî jî ewqas kes û reng birêvebirin gelek zor dibe. Him jî di nav şertên dijwar ên şer de. Rewşa rihî di nav şer de gelek girîng û bi bandor dibe, her tiştî her dem hûn nikarin bêjin. Pêwît e gelek alî li ber çavan bigrî. Ji bo vê hevalê Mehmet carnan ew eşker û vekirîbûna wî ew dixist zehmetiyan.
Ev aliyê wî di nav pêşiya şeran de, cihê ku lê ye gelek encamê erînî jî derdixist. Her kes didît ku xwe çawa tevlî karan dike, wana jî bi xwe re birêvedibir. Li cihên ne wisa de gelek zehmetî kişandibû. Carekî ji ewyaleta Amedê nû hatibû Başur, gotina wî ya yekem, “li vir gelek derd hene, yê nû zêde ne tu nikarî dijmin nîşanî wan bidî û perwerdê pêşbixî, ji bo wî jî tu nikarî her tiştî ji her kesî/ê re bibêjî. Li Bakur tenê tu û dijmin heye, hertişt hê berbiçav, rihet e yan tu tûne bikî yan jî na, nikarî derdor jî sûcdar bikî, tu çi bî ew î”. Tiştên min digot taybetmendiyên Mehmet ê Zirav ev in.
Yekî gelek hestiyar bû, ji der ve kesekî pir hişk dixuya bû, lê rojnivîsa wî ya bi dizî digirt hebû. Di rojnivîsî de hevalên ku ligel wî şehîd ketine dinivîsand. Di rojnivîska xwe de stêrk çêdikir, li binê her stêrkekê de navê hevalekî/ê ku ligel wî şehîd ketiye dinivîsand. Ji bo van hevalan helbestên wî yên kurt hûbûn. Kesî nizanî bû rojnivîsa wî heye û ji kesî re nedixwend, yekî hişk xuya dikir û herkesi/ê wer nasdikir. Di civîna konseya leşkeri ya 2011’an de jê hatibû xwestin ku bîranînên xwe binivîsîne, wê jî hevoka “ na, nikarim, nabe” bikaranîbû. Dema min got rojnivîsa hevalê Mehmet heye yê herî şaş man rêvebirên rêxistinê bûn. Kesî bawer nedikir ku hevalê Mehmet rojnivîs bigre. Vana didan xuyakirin ku hevalê Mehmet kesekî gelek hestiyar bû. Ji ber vê ji dûr ve naskirina hevalê Mehmet nabe. Pêwîst bû pêre bihata jiyîn.
Ji bo hevalê Mehmet pit tişt hene ku mirov bêje. Hevaltiya wî û hevalê Rojhat Bluzerî (Lezgîn Yorgun) pêwîst e mirov derbas neke. Di dîroka têkoşîna xwe de herî zêde hevalê jê hezdikir yek jî hevalê Rojhat bû. Ji min re hatibû gotin dema ku Rojhat Bluzerî şehîd dikeve, çawa giryaye. Bi mirinî pêre girêdayî bû, kesekî ku di têkoşîna xwe de herî zêde pêre baş kar derxistibû hevalê Rojhat Bluzerî bû. Ez jî şahid im ku heval Rojhat Bluzerî çawa gelek ji hevalê Mehmet hez dikir.
Mînak dema li zozanên Colemêrgê hevalê Rojhat Bluzerî rêvebir bû hevalê Mehmet jî yê herî zêde wî pêk dianî bû. Ji bo wî jî pratika Colemêrgê hîn jî li ser zimanan destan e û bi her awayî serkeftî bû.
Taybetiyê din yê heval Mehmet Goyî, mejiyekî wî yê çalak, xwedî însiyatîf û çalakvaniya wî bû. Ji ber van taybetiyan hevalê Mehmet li kûderê ba dijmin bêçare, teng dikir û di nava aciziye de dihîşt, hevalên ligel wî di ewlehiyê de, dijmin jî her tim di nav bêçaretiyê de bû. Her tim xwedan îddîa, îrade û berxwedaniya şoreşgeriya wî tê bîra mirov. Rûxmî parçebûna bedena wî yek deqe jî xwe ji karên şoreşê nedaye paş. Di 1994’an de birîndar dibe, heman salî tevî bedena wî ya lewaz di saha şer de wekî fermandar meşa wî tê wateya îradeya nayê şkestin, îddîaya ji pola, bi qasî ku her kes lê şaş dibe, berxwedaniya wî nişan dide. Bi kurtasî ji bo naskirina hevalê Mehmet Goyî divê ku mirov di qada şer de bi hev re bima, pêre rêhevaltî bikira, ji ber ku wî wek şervanekî PKK’ê cihê xwe di têkoşîna azadiyê de girt, 24 salan wek milîtanekî pêşeng ê PKK’ê tevlî dibû.
Hevalê Mehmet li gelek cihî gelek erkên partiye girtibû. Ji şervanî heya endamtiya meclîsa HPG’ê, ji şervantiyê heya fermandariya eyaletê erkên cuda girtî bû. Em wek hevalên wî yên têkoşînê her tim hevalê Mehmet bi bîrtînin.
Belê em ên ku wî re mabûn, di bin fermandariya wî de şevanên ku fêrî şer bûne, yêkî di heman xebatî de bi wî re mane, sedî sed ji ber înada dijmin çanda têkoşîna hevalê Mehmet Goyî, aliyê wî yê berxwedanvanî û înada wî em ê mezin bikin. Teqez em ê pêre girêdayî bin û ji bo xeyalên wî pêk werin emê di nava şer de bin.
Silav û Rêzên Şoreşgerî
QASIM ENGÎN
Uzun yollar, dağların belirsiz coğrafyasında bir çizgi gibi çoğalan tozlu patikalar, adeta insan biyolojisinde tel tel yayılan kan damarlarını andırıyordu. Dağ silsilelerinde gün aydınlanıncaya kadar süren bilinmeyen yolculuklara her saniye her lahza mekân aralanırdı. Ne dağlar gerilla olmadan çıplaklığını kapatırdı. Ne gerilla dağlar olmadan yurtsuz kalışına cevap olabilirdi. Adeta gerilla doğanın asla ayrılmayacak bir parçası olmuştur. Dağlar gerilla olmadan düşünülemezdi artık.
Çiya arkadaş dağ eteklerinde duraksız bir seyirde yolculuğunu uzandırıyor, sabahlara kadar varan bilinmez zamanlara yeni yaşanmışlıkları taşıyordu. Artık uzun uzadıya devam eden yollar Çiya’nın kılavuzluğunda anlamlanıyor, onun geçtiği, yorulduğu, soluklandığı her toprak damı, belleklerde silinmeyecek bir iz bırakıyordu. Gerillada her yeni yolculuk yeni bir yaşam seyrine kapı aralarken, yaşamımızın zarif dokusuna yeni dostlukları yeni buluşmaları ve adeta tablomuzun sadeliğine solgun bir renk gibi düşercesine, yeni ayrılıkları nakşediyordu. Geldiğimiz her yeni yer bizde farklı bir heyecanı yaratıyor, duraksadığım her bir toprak damı, yaşadığımız zamana dostluk edası ile ekleniyordu.
Gece boyunca yürümüştü Çiya, defalarca gelip geçtiği Şerafettinler’de rüzgârın doyumsuz esişine denk düşen düşleriyle sebepsizce akıyordu, dağ silsilelerinde ayrı ayrı mecralardan akan su birikintilerinde avuçlarla yudumladığı küçük su göletleri, yüreğinde tarifi zor bir rahatlığa meydan bırakıyordu. Varto, Hınıs, Karlıova, üçgeninde parıldayan kent ışıkları gecenin karanlığını aforoz edercesine, gecenin karanlığını gün gibi aydınlatıyordu. Derin vadilerden akan suların keskin… Duyularımıza tüm çığırtkanlığı ile uzanıyor, tabiatın uzun süre gelen sessizliğini neşterle parçalarcasına kırıyordu. Toprak sonbaharın soğuk yüzünde çarpılarcasına don tutmuş, yürüyüşlerimizde zaman zaman yaşadığımız belirsiz düşüşlere kaygan bir zemin oluşturuyordu.
Çiya arkadaş grubun en önünde sessiz bir şekilde yürüyor, dizlerine kadar vuran yorucu saatlerin anlamsallığında soğuk bir su kenarında durmuş, askeri kıvraklığının getirdiği incelikle avuçlarcasına soğuk suyu yudumluyordu. Bir an arkasına dönerek arkadaşlara baktı daha sonra ay ışığında rahatlıkla görülebilen yüksek dağları seyre durdu. Öyle bir içtenlikle göz gerdiriyordu ki bu arayışlar askeri duyarlılığının yanı sıra ülke dağlarına olan tarifsiz bir sevginin ifadesi olarak anlam kazanıyordu. Bir an iç çekerek dalgın gözlerle, kentlerin bir potada toplanan güçlü ışıklarına daldı, o kadar solgundu ki yüzü Çiya’nın, yüreğinin derinliğinde farklı bir şey hissediyordu, suskunluğu katmerleşircesine içinde yüksek bir çığlığa dönüşüyordu. Tekrardan yüzünü sevdalısı olduğu dağlara çevirdi, öyle içtenlikle bakıyordu ki dağlara içindeki hüzün zaman zaman yaşadığı ayrılıklardan değildi, içindeki hüzün yaşamışlıklardaki hüzünlü zamanları anımsattığından da değildi, İçindeki hüzün çok farklı bir gerçeğe işaret ediyordu. Onu tedirgin eden bir daha olmamalar, bir daha dağları görememenin hüznüydü. Adeta içini dirhem dirhem kemiren bu gerçek bir daha buluşmaların tarifsiz acılarını bedeninde patlatıyordu. İşte en çok bu ayrılıklar zorluyordu Çiya’yı. Adeta solgun yüzünde sararan bir geleceği dağlarla paylayarak, Suskunluğunda lal bir zamana meydan bırakıyordu. Belli ki, bu hazan farklıydı yine gidenler olacaktı aramızdan ve bizler vedalaşma fırsatını dahi yakalayamayacaktık. Sadece suskunluğumuzda kabaran haykırışlarımızla intikam koyacaktık zamanın adını. Öyle ya mendil sallamak bizim işimiz değildi. Yaşadıklarımızı yaşatmaktı gayemiz.
Mücadelemiz açısından önemli bir kayıp olan Çiya arkadaş gerçeğini mısra mısrada olsa zamana taşırken, Çiya arkadaşın şehitler dünyasına uzandırdığı doğrularını anlatmak da her ne kadar bir yetersizlik söz konusu da olsa bir başlangıç olarak anlamlı olacağı kanısındayım. Yolların ve yılların suskun bir kılavuzu olarak her zaman anımsayacağımız bu kahramanımız bizleri özgürlük arayışlarımıza taşımada halka halka çoğalan zincirin birleştiren ve büyüten gerçeği olacaktır.
Çiya arkadaş Muş’a bağlı Bulanık(Kop) ilçesinde doğuyor. Bulanık’ın yurtsever dokusu anbean verilen sayısız kahraman şehidimizin kutsal gerçeği ile daha da derinleşirken, gerilla yolculuğumuzun mistik seyrine doyumsuz bir akışkanlığı taşımıştır. Çiya arkadaşın eyalet içerisinde daha yakın zamanda üç yakın akrabası şehit düşmüş, bu da Bulanık’ın yurtsever gerçeğinde belirgin bir renk olan aile gerçeğini çok aleni bir şekilde ortaya koymaktadır. Hoşbulduk köyünden olan dört kahramanımızdan biri olan Şehit Çiya arkadaş adeta bakıldığında Şehit Murat arkadaşın coşkulu, moralli ve içtenlikli yönünü, Şehit Poyraz arkadaşın canlı, asi, zeki ve saygın gerçeğini, Şehit Munzur arkadaşın ise suskunluğunda büyüttüğü dolgun iddialı duruşunu yaşattığını söylemek gerçeğe yakın bir tanımlama olacaktır. Yüreğinin volkan misali kabaran alevli gerçeğinde, intikam andını her daim diri tutan bu arkadaşımız yaşamının her anında özlü duruşu ile anlamlandırdığı bu gerçeğini layıkıyla yerine getirmiş, başarılı anlam yolculuğunu doğru bir mecraya taşımayı bilmiştir. Çiya arkadaş 2007 sonbaharında partiye önerisini yaparak, Erzurum eyaletine uzanan yolculuğuna kapı aralamıştır. Ancak 2009 yılı sonbaharında Bandoz dağlarında gerçekleşen bir pusuda dört arkadaşı ile beraber şehit düşmüştür.
Çiya arkadaş eyalette şehit düşmeden önce ve şehit düştüğü zamana kadar kuryelik yapıyordu. Kuşkusuz parti içinde kuryelik yapmak askeri anlamda bir duyarlılığı gerekli kılarken bu anlamda güçlü bir arazi hâkimiyeti, sabırlı bir yapı, anlayışlı mütevazı bir kişiliğe ihtiyaç gerektirmektedir. Çiya arkadaşta tüm bu olumlu özellikler gereğince anlam bulmuş. Yaşamındaki inceliği her zaman bu olgun duruşta inşa etmeyi esas almıştır. Çiya arkadaş kuryelik alanında sürekli olarak yeni yol arayışları içinde olmuş, yeni geçiş hatları yaratarak eyaletler arası geliş gidiş hatlarında farklı hatların yaratılmasına çokça yoğunlaşmıştır. Bu örnekten de anlaşıldığı üzere. Çiya arkadaş partinin önüne koyduğu her göreve karşı yüksek sorumluluk göstermiş, çalışmaları daha olumlu ve başarılı kılacak güçlü arayışlar içinde olmuştur. Bu da göstermiştir ki Çiya arkadaş gerçeğini serimlerken onun parti çalışmalarına ciddi yaklaşımı, yine parti çalışmalarını her zaman doğru bir rotaya taşırmak isteyen heyecan dolu ilgi düzeyini görmek mümkündür.
Çiya arkadaş suskun olduğu kadar yaşamımızda özgün bir renk olarak açığa çıkan gerçeği ile coşkulu, moralli ve özlü bir yaşam yürüyüşünü, yaşadığı zamanlarda, yaşama katılımdaki incelikle çok aleni bir biçimde ortaya koymuştur.
Şehitler öykümüzün satır satır çoğalan anlamlı seyrinde sınırlı bilgiler ışığında şehit Çiya gerçeğini kısmen de olsa anlatmaya çalıştık. Kuşkusuz bizlerin anlattığı Şehit Çiya’nın anlatılmasında okyanusa dökülen bir damla su dahi olamazken, ancak yaşadığımız her saniye, soluduğumuz her nefeste büyük borçluluk hissettiğimiz bu kahramanlarımızla doğru ve özlü buluşmanın kapılarını aralayacağını umut ediyoruz. Yine şehitlerle satır satır çoğalan bu yolculuğumuzda şehitlerimizin yaşamlarında ilmek ilmek ördükleri her bir doğru bizlerdeki yanlış yönleri çözümlerken, bu geri yönlerimizin iyileştirilmesinde en özlü çıkış yoluna kılavuzluk yaptığını söylemek yerinde olacaktır. Bu gerçeklikle yola çıktığımızda çok iyi göreceğiz ki, şehitlere ödeyeceğimiz borcun ancak onların doğrularını yaşamımızın her anına taşımakla sağlanacağı daha iyi anlaşılacaktır. Bu temelde şehitleri anlamanın şehitleri yaşamakta olduğu formülselliğine ancak ulaşacağızdır.
Mücadele Arkadaşları
Kod adi:Çiya Zınar
Gerçek adı ve soyadı: Ziyaddin Çayır
Doğum tarihi ve yeri: 1987 / Bulanık
Katılım tarihi: 2004 / -
Ana adı: Feride
Baba adı: Metin
Şahadet Tarihi: 26 Ekim 2009 / Yedisu, Bingöl
Kürdistan Özgürlük mücadelesinde o kadar güzel insan gelip geçmiştir ki anlatılması kolay olmuyor. Hem narin, hem cana yakın, hem sıcakkanlı, hem coşkulu, hem ilgili, hem çalışkan, hem disiplin dolu, hem ciddi ve hem de savaşçı, kavgacı.
Dünyanın herhalde en güzel bahçelerinde yetişen nadide çiçekleri gibi boy veren filizler. İnsanın bakarken kıyamadığı güzellikteki göz dolduruşları yok mu, insanı alıp başka dünyalara götüren duruşları…
Evet, hani hayallerimizde arayıpta bir türlü bulamadığımız gizli ruhlarımız… Benliklerimiz… Kişiliklerimiz… Hani olup isteyipte olamadıklarımız…
Evet, kişilik bütünlüğümüzü tamamlayacak ender, nadide kişilik yapı ve karakterleri…
Böyle arayıpta her zaman bulamadığımız insanlardan bir tanesi Bilal yoldaşımızdı. Sivildeki ismiyle Halim Kaya. Gercüşlü olsa da ülkesinde uzak olan İstanbul’da yaşamış, orada kişilik taşlarını oluşturmaya çalışmış, benlik arayışına girmiş. Zaman gelip zaman geçmiş o TC ordusuna askerliğe gitmiş, orada daha önce TC devletini tanısa da daha iyi tanımış, çelişkileri netleşmiş, devletin kürde olan yaklaşımlarını birebir yaşayarak tekrar İstanbul’a dönmüş. İstanbul’a dönmüş ancak dağlara çıkacağının kararını vererek İstanbul’a ana ocağına gelmiş. Dönmüş. Hiçte harcayacak zamanı kalmamış. Madem kişiliğini tamamlayacak, ne de olsa anakentte bu kişilik oluşumu yarım kalmıştır, ne de olsa birey kendisiyle birebir kökleriyle buluşturulmuyor. Hatta bunun önü alınıyor. İşte madem karar kılınmış, madem kişilik yeniden oluşturulacak, madem köklerle yeniden daha güçlü şekilde bir buluş gerçekleştirilecek o zaman yollar dağlara, dağların doruklarını kendilerine mesken eylemiş cengâverlere çıkarmış diyerek yollara düşer.
O yollara düşerken herkesin yaptığı gibi yapmayacaktır. Gizliden dağlara gelmeyecektir. Anasının o güzel kokulu ellerini öpecektir, babasının nasırlı hasret dolu ellerini koklayacaktır. Amcasının dayısının derken cümle cemaat yurtsever çevresinin desturunu alarak dağlara kutsal topraklara yönünü verecektir. Ne de olsa gidiş var belki de dönüş yok…
O 2002 yılında kandil alanına gelecektir. Yeni Savaşçı eğitiminde geçecektir. “Feodal gururlu, inatçı özellikleri var. Genel katılımı ve gelişimi iyidir. Kendinde sorumluluk duygusu taşıyan biridir.” Bu tespitler henüz Yeni Savaşçı eğitimde çıkarken ona dönük yapılan değerlendirmelerdir.
Ve o sonraları pratiğe geçecektir. Pratiklerde gösterdiği sorumluluk duygusuyla erkenden göze batan biri olacaktır. Sevilecektir. Birde herkes tarafından güvenilir biri olarak saygınlık uyandıracaktır. Sivilde edindiği yaşam tecrübesi en önemlisi de düşmanı bizatihi askerlikte tanıdığı için onu düşmana karşı amansız bir savaşçı yoldaşlarına karşı ise çok duyarlı ve duygulu birisi yapacaktır.
O belli pratikler ardından Haftanin alanında kalacaktır. Sivilde çok usta bir terzidir. O burada öncelikli olarak terzihaneye verilecektir. Gece demeden gündüz demeden çalışacaktır. Onunla karargâh bünyesinde kalan diş doktoru arkadaşı o sürece dönük ona ilişkin; “Yaşamda örnekti. Titizdi. İşini sağlam yapan biriydi. Siz ona bir çalışma vermişseniz orada kaygılanmazdınız. Çünkü o bu işi sağlam yapardı. Sizde onu bilirdiniz. Sıcak bir ilişkimiz vardı. Yaşamda oldukça inisiyatifliydi. Duruşu sağlamdı. Sevgi doluydu.”
Aynı yoldaşı Bilal arkadaşı bize tanıtırken: “Haftanin’de 2005 yılında terzi iken tanıdım. İstanbul’da yaşamış. Çalışmış. Yaşamı tanımış. Öğrenmiş. Sivil yaşamda terzicilik yapıyor. Askere gidiyor. Askerde kendi Kürtlük bilinci gelişiyor. Ailesi yurtsever olduğu için erkenden durumun farkına varıyor. Kürdistan’da askerlik yapıyor. Şoförlük ve terzicilik yapıyor. Askerlikten sonra partiye katılma kararı alıyor. Haftanin alanında bize askerlikte yaşadıkları çelişkileri anlatıyordu” diyecek ve ona ne kadar hayran olduğunu saklamayacaktır.
Devamla: “Bilal arkadaş katılırken ailesine söylüyor. Ailesinden vedalaşarak geliyor. Hâlbuki biz gizli gelmiştik. Aleni geliyor. Çevreyle vedalaşıyor. Bu güzel bir duygu aslında bizim tadamadığımız bir duygu. Onu bu duyguyu yaşadığı için herhalde birçok yoldaş kıskanmıştır.
Haftanin de birlikteyken kendine has kuzey sevdası vardı. Hâlbuki yoğun çalışıyordu. Zamanı da yoktu. Arkadaşları seven onlara saygılı biriydi. İşinde ustaydı” diyecek ve anlatmaya devam edecektir.
Birde ekolojik yüklü duyguları vardır. Haftanin de iki evcil kuşu vardı. Hayvanları çok seviyordu. Müthiş bakıyordu. Ekolojiyle birdi, doğayı seviyordu. Narindi. Sıcakkanlılığını tabiat anaya gösteriyordu.
Diş doktorumuz onunla yaşadığı özen bir anısını anlatırken gözleri doluyor ve anlatıyor: “Bir anım vardı. Bilal yoldaşın bir dişi çürümüştü. Diş çekerken bencin etkisi kalmamıştı. Onu zorluyordu. Ancak o hiç ses çıkarmıyordu. Tüm ağrılara rağmen ses çıkarmıyordu. Bir doktor olarak bencsiz nasıl ağrılar yaptığını ben bilirim. Ve o beni düşünüyordu. Rahatlatıyordu. Ve dişini çektikten sonra bana tüm olgunluğuyla geçmiş olsun demişti. Hâlbuki benim söylemem gereken bir sözdü. Ama o beni teselli etmişti. Bir de işte Bilal arkadaş bu narin, zarafet dolu olmanın yanı sıra, iradeli, dayanaklı, güçlü kişilik demekti.”
Doktorumuz anıları anlatmaya devam ettiğinde biz Bilal yoldaşı daha iyi tanımaya başlıyoruz. “Kuzey gücündeyken birlikte göreve gitmelerimiz olmuştu. Fedakârdı. Hiçbir çalışmada kendisini geri vermiyordu. Vermemişti. Hep kendisini en öne verendi. Bu onda bir karakterdi. Coşkulu katılıyordu, istekliydi. Sonra da bu heyecanla kuzeye yönelecekti. Bir de Viyan arkadaşın şahadeti ardından Viyanca yaşamalı sözü vardı. Yaşam olacaksa Viyanca olmalıydı. Sözü kirletmeyecekti.
Birde ilginç güzel bir misafirperverliği vardı. Komşuyduk. Mangallarımız yan yanaydı. İnsanla çok ilgiliydi. Hep sorardı. Yine ziyarete gidenler oldu mu ilgilenirdi. Bu tarzıyla zaten kendisine dönük bir ilgi yaratırdı. Birde onda olmaz yoktu. Şikâyetçilik yoktu. Şikâyetleri yoktu. O sade duruşuyla moral kaynağıydı bizim için. Bilal arkadaşla sohbet zevk veriyordu. Güven doluydu. Birde insanı derinden dinlerdi. Bu ise herkesin onun etrafında toplanmasına yol açardı. Bir çekim merkeziydi. Hani derler ya güzel huylu, güzel boylu aynen öyle…”
“2006 da kuzey guruplarına birlikte girdik. Şehit Viyan arkadaşın şahadet töreninde birlikteydik. Ve o çok etkilenmişti. Artık söz bitmişti. Sıra eyleme gelmişti. Ve bunun için dayatarak kuzeye geçmişti. Tutarlıydı. Herkes onu yanında tutmak istiyordu. Örneğin, şehit Kurtay arkadaş onu bırakmak istemiyordu. Öyle herkesin kolay kolay bulacağı bir kadro, bir militan değildi. Seçkindi. Bunun için kim ona komutanlık yapmışsa yanından ayırmak istemiyordu” diyerek Bilal yoldaşın militan meziyetlerini bize anlatmış olacaktı.
“Yaşam içerisindeki duruşuyla kendisini benimsetmişti. Olgundu. Güler yüzlüydü. Sevimliydi. Kuzey gücüyle geçerken mücadele tarihimizin en seçkin savaşçılarından Adil ve de mücadele tarihimizin en seçkin tanrıçalarından olan Nuda arkadaşlarla içeri geçmişti. O Cudi alanına geçmişti. Ben ise önce Besta daha sonra da Gabar alanına geçmiştim. O, Cudi alanında erkenden adapte olmuştu. Öncülüğü kısa sürede yapmaya başlamıştı. Müthiş bir disiplini vardı. Öz disiplini güçlüydü. Kendisini bir gün boş bırakmadan hızla katmıştı. Ve bunun için en güvenilir alan kadrolarından olmuştu” diyecek ve bir militan doğuş öyküsünü anlatacaktır.
“Gabar’dan Cudi'ye geldiğimde o terzi hanede çalışan Bilal arkadaş artık tümden Cudi ile bir olmuş öncü bir gerilla olmuştu. Adaptasyonu tamdı. Yönetim olmasa da bir komutan gibi çalışıyordu. Bilal yoldaş zekiydi, kıvraktı, inisiyatif doluydu. Kısacası öncüydü. Alan komutanları ona değer veriyorlardı. Ve bunu ona hissettirerek açıkça belirtiyorlardı. Ve o Cudi’yi sevmişti. Alışmıştı. Ve kendisini kabul ettirmişti. Doğrusu Cudi’de onu sevmişti. Cudi’nin o heybeti onun güzel güler yüzüne ne kadar da yansırdı. Müthiş bir ruhu vardı. İşin erbabı ve hakkını veriyordu. Dürüsttü. Temizdi. Bu koşullarda en gizli işler ona teslim edilirdi. Hırslıydı. Bir şeyler yapmak için iddialıydı.
Bilal arkadaşı Cudi alanının zorlu pratiklerinde yakınen tanımış ve onunla bir yılda fazla kalan başka bir arkadaş ise bu kez onun pratikçiliğini bize anlatıyor:
“2006 Cudi’de birlikte kaldık. Bilal arkadaş Haftanin kuryesiydi önceleri. Cudi’ye gelmek için ısrar etmişti. Dediğim gibi dayatarak gelmişti. O da 1 Haziran hamlesinin takipçisi olarak katılmak istiyordu. Cudi’yi dayatmıştı. Bir hayranlığı vardı. Onun için bir anlamı vardı. Tarihte Cudi’nin bir rolü vardı. Nuh’un gemisi buraya konduğu söylenirdi. Sefindeymiş. Birde buralarda büyük kahramanlar iz bırakmış. Şiyar Munzur, Aziz Karakoçan, Erdal Heyştani, Engin Sincer ve tabii birde Tekoşin Dideri, Kalender Şax ile Hamza Amerini ile Hamza Gundık Remo. O da bu tarihi role denk bir katılım sağlamak istiyordu. Bunun için Cudi’yi seçmişti.
Gelişi çok istekliydi. Bunun için kısa bir sürede Cudi alanını tanımasına yol açtı. O Gıre Hermo’da kalıyordu. Burada da erkende adapte olmuştu. Kabul da edilmişti. O Cudi alanıyla erkenden bir birliktelik kurmuştu. Coğrafyayı iyi izleyerek nasıl buralarda yaşar sorusunu kendisine sorarak cevaplar arıyordu. Yabani hayvanları izledi ve kendisine sonuçlar çıkardı.
Bilal arkadaşın yer aldığı birim başarılıydı. Bilal arkadaş hem askeri anlamda duyarlılıkları vardı. Hem de çalışmalarda önemli örgütlemeleri vardı. Halkı etkileyen bir kişilikti. Ve askeri çalışmalarda duyarlı, disiplinli davranışlarından dolayı erkenden düşmanın oyunlarını fark ediyordu. Böylelikle tüm yoldaşlara kattıkları vardı. Destekleri fazladan oluyordu.
Önderliğin disiplinli gerilla için sarf ettiklerine o dikkat ediyordu. Bilinçlice önderlik eleştirilerine yaklaşıyordu. Rasgele davranışları yoktu, onda keyfi yaklaşımlar bulamazdınız. Genç olmasına rağmen ciddiyeti fazlaydı. Bu duruşundan dolayı arkadaşlar Bilal arkadaşın bulundukları yerlerde rahat oluyorlardı. Ne de olsa ciddi bir militan vardı. Pratik eylemlerde de dayatıcı oluyordu. Nitekim birçok eylemde bizatihi yer almıştı.
O çalışmalarda coşkuluydu, eleştirildi, katılımcıydı, duyarlıydı, özveriliydi, fedakârdı, sevgi ve saygı doluydu. O yaşamı güzelleştiriyordu. Yaşamı ucuz ele almıyordu. Bir militan olarak işin ciddiyetini iyi biliyordu. Yoldaşlığı seçkindi. Yoldaşlarını korkunç seviyordu. Yoldaşlığı zedeleyecek hiçbir tartışmaya girmiyordu. Birde yoldaşlığı zedeleyecek hiçbir şeye izinde vermiyordu.
Bilal yoldaş bir de TC askerliği yapmıştı. Bunun için düşmanı iyi tanıyordu. Bu düşmana karşı ciddi bir disiplinle mücadele ve savaşmak gerekirdi. Ve o bunu en iyi uygulayandı. Emirlere talimatlara harfiyen gerillanın inisiyatifli duruşuyla birleştiriyordu. Onda öz disiplin çok gelişkindi. Yaşamı da düzenliydi. Bir dakikasını boş geçirmezdi. Dolu yaşardı. Okurdu, okumazsa arkadaşlarla ilgilenir ve tartışırdı. Özcesi dolu bir arkadaştı.
Şehit Celal takımında yer alıyordu. Gıre Hermo’daydı. 2007 yılında Mıle Gıre’de ovaya yakın bir yerde bir eyleme katılmıştı. Bu eylemde birçok mevziiyi ele geçirmişlerdi. Düşmeyen bir iki mevziiden açılan ateş sonucu Bilal yoldaş bir yoldaşıyla birlikte aldığı bir kör kurşunla şehit düşmüştü. Bu bize çok zor gelen bir şahadet oldu. Erken olmuştu. Hak etmemiştik. Çünkü o gelişmeye açık ve herkese bir şeyler katan biriydi. O hep aranandı. Bu bizi çok zorladı. Doğrusunu söylersek onun şahadeti kaldıramadık. Ve kaldırmakta çok zor oluyor.”
Biliniyor, 2007 yılında önderliğimizin zehirlenmesi açığa çıkmıştı. Bilal yoldaş bunun için düşmana karşı çok öfkeyleydi. Kini doruktaydı. Bu insanlık dışı yaklaşıma karşı saldırmak gerekirdi. Ve o da bu saldırı ruhunu en üst seviyede gösteren dönemin militanlarından olacaktır. Düşmanın ve uluslar arası konsepti boşa çıkarmak için ona düşeni yapmaya çalışmak her PKK militanın bir göreviydi. Eksik ve yarım kalmış yoldaşlığı gidermenin çabası içerisinde olacaktır. Ve bu ruhla onun yoldaşlarının anlattığı gibi tüm pratiklere katılacaktır. Hiçbir yorgunluktan ve fedakârlıktan geri durmayacaktır. Uzun bir yaşamı hak eden bir yoldaş olarak o düşmana karşı saldırıya geçerek kavgaya atılacaktır. Ve bu kavgaya tutuşmak için öncelikli olarak yaşamda çok dolu olmak gerekirdi. Ve o dolgundu, fırtına gibi esendi. Aslında tüm yoldaşlarının yüreğinde yer alarak, taht kurarak uzaklara göç edecektir.
O onlarca militanın takipçisi olarak Cudi’de kavgaya katılmıştı. Erdalların, Cumaların, Şiyarların, Azizlerin, Tekoşinlerin, Kalenderlerin, Hamzaların, Yıldızların, Xemginlerin ve nice kahraman şehidin takipçisi olarak oralara ismini altın harflerle yazdırmıştır.
Bilal arkadaşı belki anlatmak zordur. “Onu ancak insan birlikte yaşamakla yaşayabilir” diye anlatıyor onu tanıyanlar. “Başkası da çok zordur” diye ekleyerek. Bilal gibi nadide çiçekleri anlatmaya kelimler gerçekten yetmiyor. En seçme sözleri bir araya getirerek dizmek, nakşetmek ve bir insanda ne kadar güzel meziyet varsa hepsini bira araya getirerek toplamın tümü Bilal yapabilir. Başkası da herhalde asla.
Evet, Bilal yoldaş ve onun takip ettiği şehit yoldaşları bizlerin hafızalarında yer alanlar olarak hep en saygın yeri alacaklardır. Onların yaşamlarını kendi yaşamımız haline getirmek için hayallerimizde hep yaşatacağız.
Mücadele Arkadaşları
Argeş arkadaş 1980 yılında Batman’da doğuyor. Çocukluğu Batman’da geçiyor. Argeş arkadaş da, her Kürt çocuğu gibi erken yaşlarda çalışmaya başlamış. Kürtlerin çocukları böyledir çünkü. Oyun oynama yerine iş yapmayı öğrenirler erkenden. Ya tarlada, bağda, bahçede çalışırlar ya da metropollere göç ederek, orada bir iş bulup çalışırlar. Argeş arkadaş da kendisi gibi olan diğer Kürt çocuklarının sorunlarının, dertlerinin, acılarının, umutlarının ortağıdır. O da her Kürt çocuğu gibi böylesine bir toplumsallığı yaşayan Kürt halkının, insan olma zorluklarını körpecikken görmüş, yaşamış ve payını almıştır. O, daha küçük bir yaşta, henüz on beş yaşındayken ailesinin geçimini üzerine almıştır. Ve bunu kendisi için bir toplumsal rol olarak görmüştür. Ailesinin en küçük erkek çocuğu olduğu için, en küçük erkek çocuğun ailesine bakmakla yükümlü olduğunu düşünmektedir. Öyle öğretilmiştir ona, o da bu toplumsal rolün gerektirdiği yükü körpe omuzlarıyla kaldırmaya çalışmıştır. Ailesinin ekonomik giderlerini karşılayarak, kendisine uygun görülen bu rolü iyi bir şekilde yerine getirdiğini anlıyoruz.
Ancak Argeş arkadaş kendisine biçilen böylesi bir toplumsal rolün iyi bir şekilde yerine getirilmesinin bile ihtiyaçları hiçbir zaman tam olarak karşılamayacağını erkenden öğrenecektir. O bunu öğrendikçe, sadece kendi ailesinin sorunlarıyla değil, toplumun genelinin sorunlarıyla ilgilenmeye başlayacaktır. Argeş arkadaş yazdığı bir raporunda; ‘Toplumun; sosyal, siyasal, askeri, ekonomik ve manevi alanlardaki çaresizliklerini gördüğümde, onlar için kurtarıcı olacağımı hep hayal ederdim.’ Diyerek o dönemki düşüncelerini kaleme almıştır. Biz Argeş arkadaşın bu cümlesinden, o yaşlardayken bile toplumsal sorunun ne kadar kapsamlı olduğunun farkında olduğunu anlıyoruz. Kendi ailesinin ekonomik sorunlarıyla uğraşan sıradan insanların, bu ekonomik sorunlar içinde kaybolmalarına karşın, Argeş arkadaş bu sorunlar içinde kaybolmayarak, sorunun ne kadar kapsamlı olduğunun da farkına vardığını görüyoruz. Farkına varmanın da ötesine geçerek, hayal de olsa, toplumun bütün çaresizliklerine çare olacak bir kurtarıcı olma arzusundadır. Bu kurtarıcılığın bireyci değil, toplumsal olması önemlidir. Kendi kendinin kurtarıcısı değil, kendi toplumunun kurtarıcısı olmak istemektedir.
Erken yaşlardaki bu düşünceleri onun sonraki yıllarına yön verecektir. Çocuk hayallerini gerçekleştirmenin arayışları yaşam tarzını belirleyecektir. O yaşlarda, kökü tarihin derinliklerine giden böylesi bir toplumsal sorunun çözümünün nasıl olması gerektiğine ilişkin cevap bulması elbette zordu. Fakat hisleri, ‘nasıl’ sorusuna nerede cevap bulabileceğini ona söylüyordu. Kendisi gibi toplumsal kurtuluşu amaçlayan insanların arasına gelerek, hayallerini ortaklaştırmıştır. Ve ortaklaşan hayaller gerçeğe dönüşmüştür. Çünkü hayaller bir insanla sınırlı kaldığında gerçekten hayaldirler ama birçok kişi tarafından paylaşılmaya başlandığında o, artık hayal değildir, bir gerçek olmuştur. Toplumsallaşarak gerçeğe ulaşmıştır. Argeş arkadaşın tek başına gerçekleştiremeyeceği hayalleri artık, günü birlik çalışmalarla, mücadeleyle gerçekleşmektedir. Halkı, yaşadıkları sorunlarından özgürleştirmeyi amaçlayan ve bunu adım adım gerçekleştiren özgürlük hareketinin bir üyesi olmuştur artık.
Argeş arkadaş gerilla saflarına katıldıktan sonra Kandil alanında ve Zap’ta kalıyor. Buralarda kaldığı süre boyunca kendini hem ideolojik olarak hem de gerilla savaşçılığı konusunda eğitmeye çalışıyor. Kendisine verilen eğitimlere karşı ilgisini, eğitim devrelerinde yazdığı raporlarında; ‘İdeolojik eğitimlere ilgim daha çoktur. Sosyal bilim analizleri en fazla ilgimi çeken konulardır’ diyerek, dile getirmeye çalışıyor. O PKK’nin düşüncesinin cazibesine kendisini kaptıranlardandır. Bu düşüncenin en iyi şekilde pratiğe geçirilmesi için; ‘gerilla savaş sanatında yetkileşmek ve döneme bu kurumda cevap olabileceğime inandığım için katıldım’ demiştir.
Daha sonra 2007 yılında kuzeye geçer. Bundan sonrasını, kuzeydeyken onunla orada tanışan bir mücadele arkadaşının ona dair anlatımlarından dinleyelim.
‘Heval Argeş’le biz kuzeye giderken tanıştık 2007’de. Omeryan alanına gidecekti. Sessiz bir arkadaştı. Mütevazi, olgun özellikleri insanın gözüne çarpıyordu. İlk başlarda çok fazla diyaloğum olmadı. Gerçekten kendisini katmaya çalışan yönleri vardı, direkt Omerya alanına gitti. 2008’de ben Gabar’a geçtiğimde Findiki takımının yanına bir ara gittim. Argeş arkadaş da oradaydı.
Bir düşman birliği mi gelmiş, arkadaşlar mı vuracak? İlk keşfe giden o. Arkadaşlar bir yerden bir yere gidecekler, heval Argeş öncü. Mesela erzak mı çekecekler, en riskli yere gidip keşfeden, kontrol eden Argeş arkadaştı. Orada hangi çalışmaya baksan, özellikle aktif pratik şeylerde Argeş arkadaş bir joker gibi her yere giden bir arkadaştı. Öyle her şeye hakim olmuştu. Ben bir süre öylece takip ettim, biraz şaşırdım. Öyle açılmış, hakim olmuştu her işe. Kendisine de söyledim. “Ya Omeryan’dayken senin üzerinde eleştiriler vardı.” diye. Kendisi de güldü. Bana “ ilk başta yeni gelmiştim. Tamam, uzun süredir gerillaydım ama kuzeye yeni gelmiştim. Bende fark ettim biraz o eksikliğim var, iyi çabalamaya başladım. Zordu, gerçekten birçok şey zordu, fakat dedim ‘yapacağım.’ Kendime o kararı verdim, ne olursa olsun ‘yapacağım’ dedim. Yani ‘başarmaya çalışacağım’ dedim. İşte bu hale geldim.” diyerek bana o zamanki durumunu ayrıntılı anlattı. “Peki arkadaşlar eski durumunu biliyorlar mı?” dedim. Bana “fazla bilmiyorlar” dedi. İşte bazen sohbet ediyorduk, onun anılarını anlatıyorduk. İlk başlardaki durumunu kendisi daha iyi biliyordu. “İnsan biraz acemi oldu mu öyle olur. Yeni oldu mu, saf oldu mu böyle olur.” diyordu haklı olarak.
İşte Argeş arkadaş o zaman kendisini önermişti. Alanın lojistikçisi olmuştu. Bir gün erzak almaya gitmiştik. Şansızlık o ki, domuzlar çekeceğimiz erzağı çıkarmış, herşeyi yemiş, dağıtmıştı. Heval Argeş’in kendisi saklamıştı erzağı. En çok üzülen de oydu. Bir de Gabar gibi bir alanda erzağın telef olması çok kötüydü. Zaten çok zor koşullarda erzak getiriliyordu. Argeş arkadaş “başka bir yer de var, ama iki günlük bir yol yürümemiz gerekiyor. Buradan çekersek boş dönmeyiz.” dedi. Bende katıldım. Diğer arkadaşlar “tamam, hadi o zaman gidelim” dedi. Şimdi hazırlıklı gitmemişiz ya. Ekmeğimiz yok. Böyle hesaplamışız erzağı . O gün çekeceğiz, gideceğiz. Sabahleyin çektiğimiz erzakla kendimize yemek, ekmek yapacağız. Şimdi o da olmayınca bu sefer aç gittik. Geri dönen arkadaşlara da var olan yemeği, ekmeği vermiştik. Gittik, meğerse Argeş arkadaş, bir kutu helva saklamış tedbir amaçlı orada. Dünya halidir, eğer bir gün dönülürse, oraya gidilirse en azından sıkıntı yaşamamaları için arkadaşlara helva saklamıştı bir kutu. Gittik, noktaya yetiştik, saat 1-2 civarıydı. Hepimiz açız, uykumuzda geliyor, ama açız. Bize sordu, “çok mu açsınız?”diye. Bizde “evet” dedik. “bir kutu helva saklamışım, çıkarayım mı?” dedi. Bizde tereddütsüz biraz gülümseyerek “çıkar” dedik. Hesaplamışız her birimize birer parça verecek. Yani ufak bir parça herkes alacak, yeterli olacak. Argeş arkadaş, herkesin önüne verdi helvayı. Herkes bir parça kesti. O da kendisine bir parça aldı. Zannetti yeter. Şimdi o başa dönünceye kadar ilk kesen arkadaşın payı bitmişti. O arkadaş bu sefer bıçağını helvaya vurdu, büyük bir parça alınca da Argeş arkadaş şaşırdı. Baktı ki gerçekten bitecek, ona kalmayacak valla öyle kendi elini kutuya uzattı bir parça kopardı, öyle gülerek yerken. Bu çok dikkatimi çekmişti. Sonra onun şakasını yaptık. Arkadaş “herkes bir dilim alacak, kalkacağız” hesabını yapmıştı. “ben onun için yemedim, yemek istemedim, sonra baktım gerçekten kalmayacak, kendimde bir parça alayım” dedim.
İşte o zaman geri döndük. Ondaki özelliği gördüm. Ondaki özellik neydi? Bireyciliği gerçekten o insanda hiç görmedim. Yani sen biliyordun ki kendisi için bir düşüncesi, planı, bir hesabı yok. Yani Bireysel anlamda kendisini düşünecek bir durumu yok. İkinci husus ise savaş konusunda gerçekten kendisini veriyordu. O zor şartlarda bazen yoruluyorduk, takatten düşüyorduk, bazen susuz kalıyorduk. O esnalarda bile gidiyorduk bir noktaya, soruları bize yağmaya başlıyordu. Sürekli soruyordu. “farz edelim düşman geldi buraya, böyle bir yerde ne yapabiliriz? Manevra mı yaparız? Çatışır mıyız? Ya da önüne gidip vurur muyuz? Kaçar mıyız?”diye sorular soruyordu. Bazen bende ona, bu tür soruları duymazdan gelerek “yahu geldi mi bakacağız duruma” diyordum. O da “ya farz et geldi mi ne yaparsın?” diye tekrar soruyordu. Bir söz var ya derler “ en çok soruyu çocuklar sorar” diye. Ama en azından insan ondaki istemi görüyordu. Bir de onun en çok hoşlandığım yanı gülümsemesiydi. Mesela o tartışmalar içerisinde hoşuna gittiği bir şey oldu mu, o gülümserdi. Eğer sen ona güzel bir karşılık verdin mi, onun kahkaha atması yine aynı güzellikte bir hoştu. İnsan onun o gülümsemesine, coşkusuna ister istemez katılıyordu. İnsan ona sempati duyuyordu. Sempatik bir arkadaştı. Fiziği de güçlü bir arkadaştı. Onun o yürüyüşteki bakışları kendisine güvenen bakışlardı. Kendisine güvenen birisiydi zaten. Onu bizlere yansıtırken o mütevaziliği asla kaybolmuyordu. Bunu onda görebiliyorduk, hissedebiliyorduk. Bazen insanlar kendisine güvenirken biraz kendilerini abartırlar, biraz farklı görürler, üstün görürler, ama onda o yoktu. Gerçekten her zaman önümde yürümesini istediğim bir arkadaş olursa, onun Argeş arkadaş olsun isterdim. Onu hep izlerdim, onu her gördüğümde ondan moral alıyordum. Diğer arkadaşlarda aynen öyleydi.
Onu kısa bir süre görmüştüm. Çok fazla yanında kalmadım. İşte en son onlar erzak almaya gittiler. Kendisi genel alanın lojistikçisi olduğu için o gibi işlerde genellikle en önde o olurdu. Gittikleri yerde onlara komplo yapıldı. Öylece şehit düştü arkadaş.
Argeş arkadaş; ‘yaşam anlamlı olduğu sürece güzeldir. Yaşam bilince çıkarıldığı, üzerine düşünülüp uygulama iradesi gösterildiği düzeyde anlam bulur.’ Diyerek, yaşamının anlamını herkese ilan etmektedir. İnsan olarak anlamsız yaşamı kendisi için kabul etmeyen, onu gerçek anlamına kavuşturma gayreti içinde olan bir hakikat arayışçısıdır. O, hakikatin ardından giderken, tüm düşünce kalıplarından kurtularak kendini özgürleştirir. Ve şunu söyler; ‘bence özgürlük, bireyin duygularının, düşüncelerinin önündeki iç ve dış tabuların aşması, öz iradesiyle kendisini gerçekleştirme olayıdır’.
Argeş arkadaş sadece ve sadece bunu yapmaya çalışmıştır.
Mücadele Arkadaşları…
Kod adı: Argeş Ruken
Gerçek adı ve soyadı: Alaaddin Öztürk
Doğum tarihi ve yeri: 1980 / Batman
Katılım tarihi: 2001 / Moskova
Ana adı: Fevziye
Baba adı: Bedirhan
Şahadet tarihi ve yeri: 7 Ekim 2008, Güçlükonak, Şırnak
Te ez dilşad mezin kirim
Di nava kul û xemên xwe de
Ji xezeba xwînmêja veşartim
Di birînên laşê xwe de
Te ez bi hêviyên xwe têr kirim
Bi xewnên xwe dilxweş
Bi xeyalên xwe rûgeş kirim
Carna wekî dilê min sipiyekê bêsînor
Carna jî wekî xwe
Kevaleke bi heft rengan xemilîbûyî
Wekî keçeke Colemêrgî
Ka çawa bi kincên
Kesk û sor û zer
Xwe dixemilîne ji bo şahî û dîlanan
Te wisa xwe ji bo min dixemiland
Bi xemla Zînê
Bi xemla Binefşa narînxx
Ji bo min Mem ê
Ji bo min Cembeliyê dilsoz
Keziyên zozanên xwe
Bi tîrêjên rojê
Pora çiyayên xwe
Bi zelaliya bayê serê sibê şeh dikirin
Berfînên serhildêr
Li ser doşeka rûyê te
Bi hêza ronahiya awirên te
Evîn ji xwe da dizî
Û ez kirim evînperestê te
Ma te ji bo min çi nekir welato
Başe, min ji bo te çi kir gelo
Min ji bo te çi tişt nekir
Ger tu dergeh bibayî
Pêwîst ez bibam derazîna te
Ger xaniyek bibayî
Pêwîst ez bibam dergehê te
Ger mîrek, begek bibayî
Pêwîst ez bibam xulamê te
Ger şêxek, pîrek bibayî
Pêwîst ez bam êxsîrê te, mûrîdê te
Ger Xudayek bibayî
Pêwîst ez bam Pêxemberê te
Ger olek bibayî
Pêwîst ez bam olperestê te
Ger Zîn, Xecê û Leyla bibayî
Pêwîst Mem, Siyabend û Qeys bama ji bo te welato
Bes ez bûm agirê dojehê
Û berbûme laşê xwe
Li gel xwe min tû jî sotî
Ji ber hindê
Ez rûreşim, ez şermezarim
Mafê min hezar caran mirine
Ji ber ku ez zarokekê xerabim
Hun dizanin stêrkên li asîmanan
Hun dizanin kulîlkên li çiya û zozanan
Hun dizanin avên kanî û rûbaran
Hun dizanin kevokên di hêlînan de
Hun dizanin dayîk û bavên dilşewat
Hun dizanin keç û xortên bêmirad
Ez zarokek xerabim
Ji xwe şerm dikim
Ji te şerm dikim welato, şerm dikim…
Ji penusa şehîd Dilşad Aryen (Gıyasettin Kaval)
Büyük bir umutla beklediğim ve hep özlemini çektiğim şey Kuzey Kürdistan dağlarına geçmekti. Amed, Dersim, Cudi dağlarında gerillacılık yapmak hep istemimdi. Bugün bu istemim Cudi bölgesine yani Botan’a geçmekle gerçekleşiyor. İnsanın isteminin gerçekleşmesi kadar güzel bir şey olmasa gerek. Umutlu olmak her zaman güzel ve anlamlı bir duygudur. Ben de özgürlük hareketinin içinde her zaman umutlu yaşadım ve umutlu oldum.
Güncemin ilk satırlarını umutla başlayarak yazdım ve bundan sonrası daha güçlü bir umutla özgürlük yürüyüşümü devam ettireceğim konusunda inançlıyım.
Bu yıl yine yüzlerce yoldaş benim gibi özgürlüğe doğru büyük umutlarla yol almaktadır. Ülkenin her alanına ve sahasına gidiyorlar. Belki uzun bir zaman diliminden sonra tekrar farklı mekânlarda bazılarıyla görüşürüz. Belki de bazıları hiç görme imkânımız olmayacak. O zaman yüreğime kahırla taş basarsın. Yoldaşların yokluğu için. İşte o zaman özlersin her anı yaşadıkların beyninin bir yerinde duvara asılı bir resim gibi kalır. Fakat bir o kadar canlı seninle yaşıyorlar.
Bu yıl Raperin Dersim, Nujin Serhat, Arjin, Sosin, Revan ve nice tanıdığım yoldaşlarla aynı yolun yolcularıyız. Bir yandan seviniyorum bir yandan da özlüyorum. İnanıyorum onlar da aynı duyguyu yaşıyorlardır. Hepsinin de başaracaklarına inanıyorum. Hepinizi çok seviyorum.
Xantur’da özgürlük duygularını yaşamak
Birkaç gündür gurubumuza ulaşmış bulunuyorum. Geldiğimden beri bir yoğunluk içindeyiz. Askeri eğitim görüyoruz. Oldukça hareketlidir. Bazı arkadaşlar zorlansa da büyük bir istem ve çabayla uğraşmaktalar. Ve kendilerini zorlamaktalar. Ben de grubun üyelerini tanımak için biraz zaman bırakmalıyım. Hemen içine girip böyledir demek yerine emek vererek insanları anlayarak ve gerçekçi olmaya çalışarak daha etkili bir katılım sağlayacağımı düşünüyorum. Tabi bazı bireyler bunu yanlış ya da algıladıkları gibi yorumlayabilirler. Sanırım zamanla da bu düşüncelerinden vazgeçecekleri. Yaptıklarıma inanıyorum ve de sonuç alıyorum.
Şimdi Xantur dağlarının zirvesinde noktamız oradadır. Hep rüzgâr esiyor, hep serin havası var. Tabi bazen sivrisinekleri de oluyor bu işin yani güzelliğin diğer bir boyutudur. Fakat Xantur dağı görkemli bir dağdır. Her Haftanin’e gelen gerilla mutlaka Xantur’un zirvesine çıkmalıdır. Xantur dağının zirvesine çıktığında Zaxo, Silopi, Derika Hamko görünüyor. Göz gördükçe yeşil ova uzanıyor. Yeşil bir deniz gibi önünde uzanıyor. O anda saatlerce oturup bakmak istiyorsun. Dürbünü eline alarak tek tek bakıyorsun, inceliklerini, güzelliklerini yakalamak istiyorsun. Bundan dolayı Xantur dağlarının zirvesinde üstlenmek güzel, güzeldir. Ne kışın soğukluğu ne de zorluklarının farkına varıyorsunuz. Güzellikler hep diğer yönleri yani zorlukları aşmana yardımcı oluyor. Özgürlük duygusunu yaşıyorsun bir kuş gibi kanatlanıyorsun!
Haftanin-Xantur
16.06.2009
Şehit Bınewş Eddesa’nın kaleminden
Baran hêdî hêdî dibare li ser dilê min,
Behna axê min mest dike û ber bi bedewiya te ve dibe
Ger ku tu baranî ez jî ew axa ku bi barîna te mest dibe
Ger tu dilopek baranî
Ez jî ew xwinava li ser dilê axê me
Baran dibare li ser rûyê erdê
Erd serê xwe radike û rûye xwe berteve dibe
Ger ku baran ji bo axê dibe henaseya jiyanê
Tu jî ji bo min dibî henaseya jiyana min heval
Ax hemêza xwe ji barîna baranê re vekiriye
û dilopên baranê dixe di nava dilê xwe de
qeliştên dilê xwe bi dilopên baranê dadigre
em jî dilên xwe bi heskirina we tijî dikin.
Birastî jî ew çi bû, rûyê min ked, piştre tevahî bedena min tevizand û derbasê dilê min bû. Nizanim peyvên dilê te bû, an jî dengê te bû. Na na dengê kenê te bû. Ew kenê ku di bû melodiya aramiyê û dil xweşiyê. Ew kenê ku bi xwe re tevahî şevên bêdeng dixist di nava coşekê de. Ma ne çavên te di bû tîr kevan û li dilê heyvê dixist. Hevy şerm dikir ji fêrmiskên xwe yên dibarandin li ser rûyê erdê. Erd xeyîdî ji heyvê û berê xwe lê zivirand. Heyv got; “berê xwe min ne zivirîne ey xaka pîroz, fêrmiskên min ne ji ew tîrên ku li min ketin. Ew fêrmiskên min yên kêfxweşiyê bû. ji ber min ronahiyek dîti bû ji min bedewtir. Min çavek dîtibû mirov jê têr ne dibû. Bi çav û ronahiya xwe di bû îlham. Ew fêrmiskên îlham û mest bûyînê bû.Stêrkên asîmanan bi yek dengêû bi yek zimanê bersiv dan heyvê û gotin; “ew Stêrka li ser rûyê erdê bû. Ew şewqa me ya li ser dilê welatê agir bû. Gava em bê şewq di man di asîmanan de me şewqa xwe ji ew Stêrka ku bi jiyana xwe re jiyanê di afirand digirt. Ew rê û rêzanê me yê di welatê bihûştê de bû. Belê tevahî stêrkên asîmanê qîr dikirin bi yek dengê STÊRK…
Ma qey peyvên min yên şermînok wê bikaribe? Ji ber xezîneya bêjeyan gelek qels bûye. Her tişt bi hiskirinê destpêdikir. Ma ne hiskirine di mirovan de lepitandina jiyanê avadike. Çavê mirov zimanê dilê mirovane. Çirûskên ku nava çavde xwe dide der jî ew pakbûyîna dil dide diyar kirin. Pak bûyînek wisane ku bi ruhê xwe li te dide diyar kirin. Min nava bedewiyekê ku mirov bedewiya jiyan û hevaltiyê nas dike, jiyan dike û his dike de heval Stêrk nas kir. Ji xwe bi yek dîtinê re mirov dikir heyrana xwe. Ew lepitandin bû mirov berbi cewherê xwe ve dibir.
Ronahî heye tenê xwe ronî dike, lê ronahî heye bi xwe re tevahî der û dorê xwe bi ronahî ya xwe di xemlîne. Ango çav, dil û ruhê mirovan ronî dike. Rêheval Stêrk jî yek ji wan ronahiyan bû yê ku li hember zilmata taritîyê bi ronahiya xwe şer dikir û têdikoşiya.
Rêheval Stêrk cewherê navê xwe bû, cewherek gelek pak û xweşik lê bû. Ji xwe gava mirov çen seat jî pêre jiyan kiriba wê bidîta. Li ser ciwanên Kurd bi taybetî jî ger ku mirov Kurd be, ciwan be û ya giring jî jin be şerên taybet, psîkolojî, çandî, nasname, hebûn û li ser cewherê mirovan gelek şer tê meşandin. Ango ji bo ku mirov nebe ya xwe û ji cewherê xwe derkeve gelek şêwaz tên meşandin di hêla pergal de. Çawa ku li ser her bajarekê Kurdistanê bi şêwazên cur bi cur êrişên, çandinî û ji bo ku ji cewherê xwe derkeve tê meşandin. Yek ji van bajarên Kurdistanê jî Gevere. Heval Stêrk jî ciwanekê yê Geverê bû. Em baş dizanin ku neyar û pergala baviksalarî çi ji ciwanên Geverê dikin. Lê birastî jî gava mirov heval Stêrk didît û pêre jiyan dikir weke ew sosinên zozanan û lîlav pak bû. Hem di hêla ruh de, dil de, hest de û hwd. Ya rast rêheval Stêrk xwedîcewherekê yê rast ê ku tu pergal ne kariye qirêş bike.Gava mirov pêre jiyan dikir jî, mirov ne dizanî dem çawa derbas dibe. Kîn nefret û hirsê wê yê li hember neyar, dagirkeriyê di asta jor de bû. Birastî jî rêheval Stêrk ji hevaltiyê gelek hesdikir û nirx dida hevaltiyê. Ji bo wê nirxê herê giranbiha jî rêhevaltî bû. Ji ber vê yekê tolgirtina rêhevalên xwe, xwîna rêhevalên xwe erdê ne hiştin ji bo wê soza jiyanê û ya hevaltiyê bû. Ando agirê nava dilê wê de her tim bi awayekê gelek geş pê diket. Tu carî destûr ne dida ew agir bi tefe. Di her çalakiyê de, di her kuştinekê yê leşker de di got, kême pêwîste em tola hevalan hêj tujtir bigrin.
Belê tu êş qandî êşa rêhevaltiyê giran nîne. Lê ger ku mirov rast wê êşê bigre dest, bi hêza watedayînê re binirxîne tu êş jî weke wê mirovan mezin û binirx jî nake.
Rêheval Stêrk xweşikbûna welatê xwe di ruhê xwe de jiyan dikir ev xweşikbûn jî li ser rûyê wê xet bi xet xîz dikir.Gava bi ew çavên xwe yên xweşik mirovan meyze dikir mirov di got gey tevahî çavkaniya çem, rûbar, kaniyên welatê wê di bibîkên çavên wê de di herike ber bi bê dawîbûyînê ve. Çav û birhên wê weke tîr kevanan bû, xwe nava dilê mirovan dixist. Ji ber tu qirêjî li ser bandor ne bûbû ji bo wê tevahî tevgerên wê, nêzîkatiyên wê û tevalêbûyîna wê ya jiyanê gelek xwezayî bû. Ji xwe gava di keniya tevahî xweza, gerdûn pêre dikeniya û li hember kenê wê di ketin nava aramiyê de. Xweza di kenê rêheval Stêrk de bedewbûyîn û aramiya xwe didît.
Di rêhevaltiyê de ked, guhertin, veguhertin, heskirin, avakirin, îrade, têkoşîn, wêrektî, hewildan û astengî çi dibe bila bibe hev mezinkirin û ji nû de afirandina hev heye. Li gor vê rêgez û şêwazê jiyanê, têkoşînê û yê azadiyê pêwîste mirov ava bike.Belê rêheval Stêrk jî li gor vê ferasetê û rastiyê tevdigeriya. Ji bo vê yekê bû ku di dilê tevahî hevalên xwe de cihekê xwe yê gelek hêja avakiribû. Rêheval Stêrk tu yê her tim ev cihê xwe yê hêja de cih bigrî û emê xwe bi vê cihê mezin bikin bi têkoşîna xwe re. Her henaseyên ku em digrin û didin emê minetarê te û yê tevahî rêhevalên me yên pakrawanbin.
Kod Adı: Stêrk Gever
Adı Soyadı: Nazlı Alpdoğan
Doğum Yeri: Hakkari
Anne - Baba Adı: Emine - İdris
Şehadet Tarihi ve Yeri: 2 Kasım 2017 / Hakkari
Gulan Avrêl
Heval, peyva pîroz û watedar
Ey Nêrgiza ku di dilê tevahî hevalên xwe de bişkiviye
Bi bihîze û bibîne wê êdî zarokên vê welatê penaber nebin li ser xaka xwe. Wê êdî lorîkên dayîkan ne bin dil êşî û şewad…
Ma ne te dilê xwe da bû rojê…
Roj jî dilê te di nava dilê xwe yê bê sînor de ragirtiye…
Ji bo wê ye ku,
Îro ew dilê te di dilê tevahî zarokên ku penaber bûne li ser xaka xwe de lê dide…
Nêrgiz, evîndara rasteqîn, xezala çiya û lûtkeyên azad…
Dilê her zarokek bûye Nêrgîz û bi henaseya te ya ku te ji bo azadiyê digirt di nava hênaseya zarokên welatê te de li her kuçekê de lê dide. Gelo ma ziman, ol, reng û navê bêrikirinê heye? Ji bo wê ye ku tu di dilê her kesê ku te nas kiriye û bi tere hevaltî kiriye bêrikirin û hesreta li hember te jiyan dikin di dilê xwe de bi çirûskên çavên xwe bi derdorê xwe re belav dikin.
Her kes xwedî dile lê her kes nabe xwedî dilekê dildar ji bo doz û azadiya xwe. Em di nava gelek serpêhatîyên rast û rastiyên ku me nêzî roja me ya pîroz dike bi rojane jiyan dikin. Belê ger ku hestên me ewqasî bi wate û bi hêz bin ev ji hêz bûn û bedewiya jiyan, raborî, dahatu û nirxê ku em têde jiyan dikin ve girêdayîye. Em her roj rastiyên nû re jiyan dikin, hest û dilê me jî şahidiya gelek mirovên jîr, leheng û vegotina wan tu peyv nikare bike di bihîzin û dixwazin rast jiyan bikin. Gava mirov van hevalên xwe nas dike û di bîhîze ew dem mirov çiqasî şanaz û bextewar dibe ku rêhevalê wan rêhevalên ewqasî pîrozin. Mirov her ku wan hevalan di bihîze û wan kêlî bi kêlî jiyan dike ew dem dibêje, bedel çi dibe bila bibe wê doza me ya azadiyê bi serkeftinê re tacîdar bibe.
Asîman xwe bi rengê şîn xemilandi bû. Ewrên sipî jî weke ku xwe li asîmanê bipêçe li pey şînatiya ku di dilê mirovan de aramtiyê avadikir ketibû.
Gava min pênûs û lênûsa xwe xist destê xwe de ew dem min got gelo ezê bikaribim te pênase bikim û vegotinate li ser rûpelê bi nav bikim. Ji ber te bi bedewîyek gelek mezin vegotina xwe kiriye û xwe pênase kiriye. Ji ber tu li pey bedewiya ku xwe ji mirovan vedişêre ketibû. Te dizanî ku wê ew bedewî te bibîne û tujî wê bedewî yê bibîni. Di nava rasteqîna civaka me de gelek jinên leheng û dilê wan ji bo azadiyê lê dide cihê xwe di lûtkeya herê jor de girtine. Tu dizanî rêheval Nêrgîz tu bûyî heyv di dilê her kesî de ew heyva ku derdorê xwe ronî dike lê ewqasî jî di nava xwe de kûr û dûrî. Tu dinava dilê her kesî de bûyî qîrek. Her kes te bi wê qîrê bi nav dike. Her yekî ku qala te dikir weke ku li ser zimanê wan newayek xwe berdida ber bi jiyanê. Ew newa ya ku te di dilê her kesî de bi cîh kiriye.
Ez dixwazim rûpela xwe û peyvên xwe bi bêje bêje bi çirûskên çavên dayîka te ya ku ji bo te ew hestên xwe yên pîroz û ji ew çirûskên çavên dayîka te hest û heskirina ku ji bo te dida diyar kirin bi dest nivîsa xwe bikim. Gelo wê kîjan bêje, peyv û hevok bi gihije hewara min? Wê ew hawar bikaribe hawara di dilê dayîkan de bi nav bike. Ma ne tevahî gotin li hember hest, raman û dil şewatiya dayîkan tiptazî di mîne. Gava mirov bibîkên çavên dayîka meyze dike ew dem ew hestên ku jiyan dikin weke tîr kevanan li ser dilê mirovan dikeve. Ewqasî tûj lê ewqasî jî nerm têşîne. Ma ne dayîk tevahî vegotinên xwe di nava bibîkên çavên xwe de vedişêrin. Bi wan vegotinan dilê xwe dixemlînin. Rêheval Nêrgiz tişta ku ji kûrde min ji gotinên dayîka te fêm kir çi bû tu dizanî; “tu kes weke te ji evînê hes nekiriye. Ji bo wê ye ku dayîka te ji te û ji ew evînate gelek hes dikir. Bayê evîna te ya dur dilê dayîkate hênik dikir ku dayîka te li hember ew êşa ku te di dilê wê de avakiriye ne dihişt ji bibîkên wê yên bedew de rondikan birişîne. Raste çavên wê rondik ne dibarandin lê, dilê wê bi deryaya keser û axînê hatibû dagirtin.
Nêrgiza min, diyê…
Du peyvên zêrîn, yên ku ji kûrahiya dilê dayîkan tê ser ziman
Du peyvên ku gezeban perçe dike…
Du peyvên ku mirovan lal dike û tevahî peyvan bê wate dike…
Ji ber ev her du peyvane tevahî wateya watedar dike, di nava xwe de
Ev gotin û peyv ya ku ji dilê dayîka te derdikeve û ji derveyê wê kes nikare wê rastiya ku ew jiyan dike bi lêv bike.
Nêrgiz ya ku weke welatê xwe û weke çiyayên xwe yên bêhempa, bedew û serbilind.
Her tim hêviyên xwe nû dike li hember bê hêvitiyê.
Min fêm kir ku rêheval Nêrgiz tu gelek dişibî dayîka xwe serbilind û asî. Dayîka te gava qala te dikir bi serbilindiyek mezin û şanasiyek qala te dikir. Dayîka te bi van gotinan ji bo te di kûrahiya dilê xwe de bi hesret û kesera xwe re risandiye dibêje; “Nêrgiz keça min e.” Gava vê gotinê dibêje jî bi şanaziyek mezin û bi serbilindiyek gotinên xwe rêz dike. Çiqasî serbilindiyek û bedewiyek bê gotine ku mirov li ser zimanê dayîka xwe bibe newayek. Erê heval Nêrgiz tu jî li ser kurahiya dilê dayîka xwe bûyî newayek. Ya ku bi wê newayî bi newayan ji bo hevalên te rêz dike. “Nêrgiza min temen biçûk lê aqlê wê mezin bû.” Ma ger aqlê wê ne ewqasî mezin ba ew dem jî ewqasî aşiqê heqîqetê ne dibû û li ser vê bingehê jî ji bo xwe jiyanek bi rûmet ne dihilbijart. Heval Nêrgiz bi wê temenê xwe yê biçûk re ketibû zanabûyîna gelek rastiyan de. Ji bo vê ye ku ji bo xwe jiyana gerîlatî esas digre û weke ku bibêje; “jiyana gerîla dibistana ku mirov têde pêş dikeve û xweşik dibe.” Li ser vê bingehê jî berê xwe dide warên azad û bedewiyê. Ma ne ji xwe mirovên bedew her tim li pey bedewiyê dikevin. Belê heval Nêrgiz em gotinên dayîka xwe guhdar bikin, dayîka te dibêje; “Nêrgiza min di tevahî kar û xebatên xwe de serkeftî bû. Heskirin û bedewiya hevalan hêja dema em gundbûn ketibû di nava dilê Nêrgiza min de. Piştê ku em penaber bûn jî ev heskirin mezintir û bi zanistir bû. Nêrgiza min mamosteyê jiyanê û rastiyê bû. Gava em penaber bûn, Nêrgiza min her tim weke ku ji malbatê re civîn çê bike her tim şîret li me dikir û di got; “diyê, bavo em penaber bûne êşa me yeke, ji bo wê jî êmanet ciranên me û tevahî Milet, dilê tu kesê neşkînin û hişyariya xwe bikin.” Heval Nêrgiz ji gotinên dayîka te û tevahî gotinên ji bo te hatine gotin diyar dibe ku te di wê temenê xwe de hevgirtin û yekitiya gelê Kurd fêmkiriye. Ji bo vê ye te baş fêm kiriye ku ev yekiti di serîde ji malbat, cîran û derdor tê avakirin. Ango rêxistinbûyîna kesayet ji ya civakê qut nîne ya civakê jî ji ya kesayetê mirov nikare qut bigre dest.
Belê gotinekê Rêber APO heye û dibêje; “bibim pêncî salî jî ez xwe weke zarokan his dikim.” Rêber APO di wateya ku mirov di kîjan temenê de dibe bila bibe pêwîste mirov her tim ew potansiyela nûbûyîna fikir û hest dinava xwe de bi hewîne. Her tim ji bo fêrbûyîn û girtinan jî bi meraq, xwastek û bi israr tevbigerin. Belê heval Nêrgîz mirovên ku kîn û nefretê wan mezin be kesayet û çalakiya wan jî mezine. Erê rêheval Nêrgiz tu jî yek ji wan mirovên mezinî. Ji ber tu lêgerînvanê xeyalên xwe bû. Ji bo wê ye ku te di ramanê xwe de xeyalên xwe bi zindî jiyan kiriye.
Rêheval Nêrgiz te şerê tarîtî û ronahiyê ser xistiye. Lê gava te vê kiriye jî te ne taritiyê bê wate kiriye ne jî ronahî yê. Ji ber têkoşîn û berxwedaniya ku tu di dî meşandin li ser bingeha hêza watebûyînê hatiye avakirin. Rêhevala Nêrgiz di kesayetiya xwe de jin-jiyan şênber kiriye û heman demê de jiyan kiriye û daye jiyan kirin. Ji bo vê yekê tu bûyî kilê çevê dayîk û tevahî hevalên xwe. Ev çiyayên azad yên ku tu aşiqê wanî ew jî bûne kilê çavên te. Em jî weke rêhevalên wan yên ku li pey şopa wan di meşin dibêjin; “ji bo ku em bi qerdar ne mirin bi awayekî bi hêz emê têkoşîn û berxwedaniya xwe bi lûtke bikin û bidin meşandin.”
Kod adı: Nergiz Pınar
Gerçek adı ve soyadı: Xezal Kara
Doğum tarihi ve yeri: 1982 Şırnak
Katılım tarihi: 1999 Maxmur
Ana adı: Mercan
Baba adı: Hacı
Şahadet Tarihi: 30 Ağustos 2001 Kandil Kani Hejire
Gulan Avrêl
Yürek neye bağlansa varlık onun mahiyetine bürünürmüş
Yüreğinin bağlandığını gözlerinden
Büründüğün mahiyeti arkadaşlığından okurduk.
Ufuklardan sevgiyle bakan güneş,
Ayın ve yıldızların ışıltısı,
Dağlar ve sular,
Ve de bizler.
Hepimiz biliyoruz, hakikatin güzel yolcusu…
Arhat olmak!
Bitmeyecek bir yaşam aşkıdır.
Hakikatle bir olan yüreğine uğurlar olsun.
Gönüllere taht kuran bir delikanlıyı müjdeliyor dağlar; içinde ışıltılı bakışın, coşkulu gülüşün, gerillaya sevdanın emsalsiz oğlunu müjdeliyor. Zamanın tam kendisinde, sesi hiç titremeden dolu dolu, ülkesinin tüm güzelliklerini içinde taşıyan, Arhat’ın zamanındayız. Dağlar; seni müjdeliyor, dağların güzelliklerinde, çoğalsın diye güzellikler, Ağustosun yakıcı sıcağında, kendi canıyla ülkesinin topraklarına can veren Arhat’ın zamanını yaşıyor doğa, gökyüzünün mavisi ve gerilla. Hepsi sende şimdi Arhat. Hepsi ama hepsi şimdi Haftanin gibi Metina gibi, güzel, özgür, yeşil ve huzur dolu, yani her şey Arhat’ça şimdi. Gerillanın duyguları, dağların zirveleri, suların gürültüsü ile kuşların cıvıltısı. Sesiyle, kamerasıyla tüm dünyayı inleten ‘SAET XWEŞ’ diye bağıran Arhat’ın zamanında, Arhat’layız.
1991 yılında Amed’in Bismil ilçesine bağlı Girhabeş (Karatepe) köyünde emek kokan bir ananın Küçük oğlu. Arhat’ı doğururken çekilen çetin sancılar, acıları iliklerine kadar işlemiş mazlum bir halkın sancılarını eker yüreğine Arhat’ın. Büyürken de hep yüreğinde taşır halkının sancılarını, onun içindir ki gün gelecek halkının kahramanı ve arkadaşlarının gözdesi olan bir delikanlının unutulmayacak hikâyesini yazacak Arhat...
Yirmi beşine yeni basan bir delikanlının, özgür hayallerini yaşamak için, gözlerini sevgiyle açan bir yiğidin hikâyesidir Arhat. Hâlâ özünü koruyabilmiş Rojhilat’ın en güzel yerlerini yüreğinin derinliklerinde hisseden Arhat, bu topraklara ait tüm türküleri, oyunları kucaklamış durmadan söyler ve oynar. Nerede bir Hewreman şarkısı dile gelse Arhat’ı oturarak görmek mümkün değildi. “Ben kendimi bu topraklara ait görüyorum. Sanki buralarda kaybettiğim şeyler var ve burada tekrardan kazanmam gerekiyor” derdi. Rojhılat hep onun ilgi ve merakının bir parçası olmuştu. Senin zamanındayız ya Arhat, şimdi her yerden bir Hewreman şarkısı yükseliyor ve halaya duran delikanlıda sensin.
Amed’de ilköğrenimini bitirdikten sonra Ankara’nın Hacettepe üniversitesinde Felsefe bölümünde devam eder öğrenimine. Köleleştirilmiş sığ bir toplumun, ezilen bir halkın yaşadığı zulme karşı başını eğmez. Arhat olmak, baş eğmemekti zaten. Karşı durmaktı ezene ve yanında durmaktı ezilenin. Arhat için Bilgelerin bilgesiyle tanışmanın, fikirlerini, yaşamını öğrenerek yeni bir yaşamın yolcusu olmanın zamanı gelmiştir. Ve artık büyük bilgenin dediği sonu gelmemiş olan romanın, türkünün; PKK’nin kahramanlarıyla yürümek için karar alır. 2012 yılının Nisan ayında, baharların özgürlüğü çağrıştırdığı bir mevsimde, adımlamaya başlar dağları. Ve Arhat, hakikatin gerilla ile gerçekleştiği dağların delikanlısı olur. Hakikat aşkı, özgürlük heyecanı onu yaşamın her anında tüm benliğiyle var kılar. Arhat olmak, en zoru yürümek, gizemine dokunmak yaşamın ve avucunun tam da ortasında arkadaşlığı sırtlamaktır Kürdistan’da. Ve Arhat olmak kaygısız sarılmaktır arkadaşlığın en güzel duygularında.
Dağlar artık sarıp sarmalamıştır bu oğlunu, sıcacık kucağında bir evladını sever gibi. Seviyorlar ki en sarp tepe, en hırçın su, en çetin kaya yol açar ve okşar Arhat’ı. Doğaya âşık bu oğlan gün geçtikçe büyür ve hakikatle yürümeyi başarmak üzere devrimin sorumluluklarını göğüsleyerek çalışır. Sene 2014 dağda, gerillanın içinde, gerillacılık yaparak, HPG-Basın İrtibat Merkezi çalışmalarını yürütmeye başlar. Gittiği alanlardaki her tepe Arhat’ı misafir etmiştir doruklarında, her arkadaşı Arhat’la fotoğraf çekip, onun coşkulu gülüşünü yüreğinde hissetmiştir. Savaşın en kızgın halini aldığı 2015 süreciyle beraber, Kürdistan Özgürlük gerillalarının özgürlük mücadelesini kamuoyu ile paylaşmak için mücadele eder. Ne soğuk ne de sıcak işlemez Arhat’a, eser geçer zorlukları çünkü Arhat olmak; durmadan yürümekti. Haftanin’in, Metina’nın dağlarındaki her mevziiyi adımlamasıyla başarı ağını örer Arhat. Ve işte tarihin en unutulmayacak anını yine devrimci yüreğiyle, bütün dünyaya kendi objektifinden paylaşacak Arhat. Bir bahar gününde ağaçların, yeni filizlenmiş çiçeklerin kokusuyla beraber harmanlanmış savaşın kalbi olan bir ülkede, özgürlük mücadelesi veren arkadaşlarının mücadelelerini paylaşacak dünyayla. Artık hikâyeyi anlatacak olan değil herkes gibi hikâyeyi izleyen olacağım burada, benim sözüme ne hacet diyeceğim çünkü Arhat yaptıklarıyla hem hikâyenin kahramanı hem de anlatanı olacak. T.C. ordusunun binbir yalanla gerillalarca düşürüldüğü saklanmaya çalışılan kobrasının görüntüsü ve Arhat’ın ‘SAET XWEŞ’ diye yükselen sesinde hafızalarda unutulmayacak bir yer edinir. Artık herkes Arhat’ın sesiyle onunla, hikâyenin kahramanıyla tanışacak.
Dağların dört yılını bir ömür unutturmayacak incelikte, sadelikte, güzellikte yaşayarak geçiren Esmer Oğlan, biraz da nasıl yaşanması gerektiğini öğretmekti yaşayanlara. Ve Arhat olmak, hep onun coşkusuyla sarılmak, kucak dolusu sevmekti arkadaşlığı, dağları. Arhat olmak, tökezlemeden yürümenin adıydı, Kamerasıyla, Silahıyla, Amaçlarıyla, Gülüşüyle.
Tıpkı Arhat gibi…
Kod Adı: Arhat Ba
Adı Soyadı: Şakir Ek
Doğum Yeri: Amed
Anne - Baba Adı: Güzide - Çelebi
Şahadet Tarihi ve Yeri: 10 Ağustos 2016 / Şırnak
ZENDA DİROK
