Navê wê Ronahî, Ronahî Axîn...
Ew çavên xwe di malbatekî welatparêz de, li dil û paytexta Kurdistanê ango li Amedê vekir. Zarokatiya wê bi şanaziyek û kedekî mezin li gundên Amedê derbasbû. Carna bi destên qelişî carnan jî pêxwas... Lê belê dijwariyên vê welatî her çiqasî wek kela germa tava havînê bi şewat û bê eman jî bibin ti carî bi rûkeniya wê nedikari... ew bi ked û xwêdana xwe ya ku morîk morîk ji eniya wê diherikî û diket ser axê dilşadbû...
Ew dibistan nexwendibû, lê zanistiya xwe ji çanda dê û bavên xwe girtibû. Ezmun û danehevên civaka gund û çanda dayikê ew kiribû kesayetek kamil û têgihîştî... Ji sûr û bedenên Amedê dîrok û kevneşopî êş û xemên gelê xwe heta şaneyên xwe hizirîbû. Mezin dibû Ronahî, bi mezinbûna xwe zanebûna wê jî zêde bû. Di nav ewqas xweşbinî û civakbûnê de ew çi bêbextî bû li ser vê gelê kevnar? Di nav bexçeyên bihuştî de ew çi hêlma dojehê bû? Li Liceyê gund dihatin şewitandin, agir berdidan kedên bi sedan salan... Rêyên koçberî dirêj dibû ber bi cihên xerîb û mirovên nenas ve... Kesên ji malên xwe derdiketin cardin nedivegeriyan. Di şevên benda mayînê de çav li rê diqerimî... Çarenûsa Kurdan ji bo her ferdekî vê civakî tercîhekî jiyanê ferz dikir. Koletî an azadî, jiyan an jî mirin. Wê li ser şopa bedenên Amedê li pêy heqîqetê jiyanê ketiba... Ewê li ser rêka pîroz bûba qerîna kujerên nediyar yên bajarên xwe, wê bûba hêviya çavên zarokên welatê xwe û xewn û xeyalên wan bixemilanda...
Navê wê Ronahî, Ronahî Axîn...
Ew di sala 2013’an de ji Lîceyê tevlî tevgera azadiye Kurdistanê bû. Ew di nav malbatê de tevlîbûna yekem nîn bû. Xwişka wê rêheval Axîn jî tevlî têkoşinê bibû û di sala 2017’an de li Muşê gihîştibû şehadetê. Ronahî û Axîn du xwişkên dilpak û şoreşger bûn ku malbata atagören wê bi wan herduyan jî heya dawî serbilind bana... Ew ne çûyinek jirêze an jî revek hestiyar bû. Gavên xwe bawer, lihevhatinek bizanebûn bû. Dema gihîştina çiya êdî dema Ronahî bû. Ji Qendîl heya Avaşîne li gelek qadên parastina Medyayê de gerîlatî kir, têkoşiya... Tenê daxwaziyek wê hebû, li ser xaka pîroz bibe milîtanekî bi xîret, xwedî rûmet û şervanek gelê xwe yê bixêr... Gelo çi astengî dikare li hember dilê bawer ku xwe raxistiye ser rêka serkeftina dozê bisekîne? Ma qey serkeftin ne ji dilê bawer diwelide?
Ronahî wek navê xwe wê bûba Ronahî û ji kesên rêya xwe wenda kirî, ji kesên lêgerînvan re rê nîşandaba. Carna mîna dayikekî birehm carna mîna zarokekî şermoke... carnan jî bi ciwantiya xwe çi bizane bisekîne? Ew bi ked û xwêdana xwe tijî kir rojên xwe yên şoreşgertiyê. Piştî pratîkek dirêj rêheval Ronahî di sala 2019’an de berê xwe da akademiya Ş. Berîtan. Di rojên akademiyê de weke gerilayên YJA-Star li ser pêşxistina gerîlatiya moderniteya demokratîk bi mehan nîqaş kirin, perwerde dîtin. Di encama rojên tijî lêhûrbûn û dahurandinan de zanebûnek girîng dest xistibû heval Ronahî. Şerê wan ne tenê ji bo netewek an jî welatek bû. Di heman demê de ji bo parastina nasnameya jin şer bikirana û wek arteşa jin pêşengtiya şoreşa jin a serdemê jî kiribana. Bi bilindbûna zanêbûnê berpirsyariyên wan jî giran dibû. Her fêrbûn barekî dîtir dida ser milên wan. Heval Ronahî, bê ku dûdilî jiyan bike erk dabû ser milên xwe û berê xwe dabû Zagrosan. Ew li Avaşînê fermandara yekîneya xweser bû. Berpirsyariye gerîlayên jin ên vê qadê ragirtibû. Ew berî her tiştî jiyana li Zagrosan de fermandar bû. An li seferên dirêj a erzakan de, an di amadekariya mewziyan de an ji li ser rêya tepêyên di bin berpirsyariya xwe de bû. Yanî di her kêliyê jiyanê de heval û hogirê şervanên xwe bû. Jiyanê de li gel wan, şer de jî li pêşiyê wan bû Ronahî. Hêj dema jiyan dikir, herkes ji bo wê digot: ‘ ew rastî jî fermandar e!’
Wê baş dizanibû ku hevaltî li hember hemû zehmetiyan fedakarî ye. Carnan jî di oxira hevdu de pêwîst bike li ser rêkên bi sıtirî pêxwaz meşandin e. Ma ne fermandarî dil û mêjî fetih kirine? Ew jî di bin baskên xwe de rêhevalên xwe ji ba û bahozên dîn û har parastibû. Bi ken û morala xwe hevalên xwe bextewar kiribû.
Belê Ronahî, ew ronahiyê ku li ser her rêkê em lê rast dihatin. Ew ronahiyê ku bûbû hesreta dilên hevalen xwe ku wê dinasin. Hîn jî dengê kenên wê bilind dibe li ser axa Zagrosan heta asîmana welat. Li Dola Konferansê, li Mervanos, girên Ş. Serdar û Ş. Dilgeş bilind dibe tirêjên Ronahî...
Di şeva 23’ê Nîsanê 2021’an de dema ku neyar berê xwe dide axa Avaşînê ew û şervanên xwe çûn mewziyên herî pêş. Wê kî can bide, kî birîndar bibe di xema kî de ye? Avaşîn wê neketiba... Rêheval Ronahî, Ekîn, Asya, Marya, Berfîn û Nesrîn vê şevê zanebûn û erka parastina xakê heya şaneyên xwe hîs kirin. Yê ku yekser ketin ferqa xeteriyê, hişyariyek mezin nişandan û beyî ku xwe mijul bikin çekên xwe ragirtin û çûn ser dijmin ew jinên yekîneya xweser a Avaşînê bûn. Ji ber ku dizanibûn, ger niha ji dagirkeriyê ra negotibana ‘na’ piştra dibe ku wê pir dereng bûya. Fermandara wan jinan rêheval Ronahî bû. Di şeva 23 û 24’ê Nîsanê de şerê ku li girê Ş. Dilgeş a girêdayî Mervanosê hat jiyan kirin ne şerekî ji rêzê bû. Di meydana cengê de jinên dest bi çek a Apoyî, li hember wan hişmendiya dagirker û tecawizkar hebû. Qey şerê di navbera xwedavenden azadixwaz û zilamên serwer de cardin dubare dibû, qey cardin dîrok xwe dubarê dikir li lutkeyan Mervanos de. Ji tarîya şevê heya ronahiya rojê dengê tilîlî û tifingan kêliyek jî nesekînî. Heval Ronahî bi wêrektiyekî mezin çûbû ser neyar û bi serfiraziyekî mezin serê xwe danîbû ser xaka pîroz û gihîştibû şehadetê. Leşkerên Tirk bi çekan li wan nedikarî, bi dehan balafir û helikopter ser serê wan firandin. Ew bêçaretî û binkeftina wan bû li hember îradeya jinan... Qey di her lêdanê de îtiraf dikirin lawaziya xwe, di her lêdanê de li xwe mikur dihatin.
Fermandara delal, me dit, me dît ku tu jî gihîşt stêrkên ezmanên mezopotamya. Tu jî bûyî stêrkek ya herî diberiqî. Di şevên tarî de şewqa te rêya me ronî dike, wêrektiya te hemû jinan bihîstin. Tu bûyî sonda tolhildana me, em hîn jî destê te ye ji kedê terikî di nav destên xwe de dihizirin. Em bi te serbilind in fermandara zagrosê. Lê belê Rêberê Rêberan dibêje jibîrkirin xiyanete. Ma emê roja ku te ji van deran koçkir çawa jibîr bikin. Kîjan dil ew kenê te dikare jibîr bike? Sonda me ye, rêça te rêça me, sonda te sonda me ye. Emê ala rengîn bigihînin arşê, ewê hemû welat bi rengê ciwantiya te bixemile fermandar û hevala me Ronahî...
Kod Adı: Ronahî Axîn
Adı Soyadı: Ayşe Atagören
Doğum Yeri: Amed
Anne – Baba Adı: Halise – Mehmet
Şehadet Tarihi ve Yeri: 25 Nisan 2021 / Avaşîn
'‘Özgürlük kolay olsaydı Ronahiler, Berivanlar kendini yakmazdı’' (Reber APO)
Savaş gülüm sıkı savaş
Savaştıkça varız biz
Savaştıkça çoğalır
Savaştıkça severiz
Sabahta güneşten
Ateşin çocuklarından
Korkan düşmanı vurmaya gidiyorum.
Şehit Beritan
Çarçella’nın göz kamaştırıcı çiçekleri içinde daldan dala konan serçe kuşları vardır. Serçe kuşları kartallar gibi yüksekten uçmanın çabasını verirler. Bu nedenle çok çalışır, daldan dala kanat çırparlar ki kanatları güçlensin. Beritan yoldaşta bir serçe kuşu gibiydi. Kanatlanmaya ve uçmaya ihtiyacı vardı. Saflara yeni katıldığı dönemler bunun çabasını çok vermişti. Bir an önce kanatlanıp uçmak istiyordu. Uçmanın ve kanat çırpmanın ilk tecrübelerini Gare’de yaşamıştı. Beş yıl kaldığı Gare’de mücadelenin dilini ve partinin ilkelerini tanımış kendinde içselleştirmişti. Zağroslara gelmeden önce Şehit Beritan Akademisinde eğitim görmüş uçmaya hazırlanmıştı. Zağroslar yükseklere kanat çırpacak ilk mekandı. Bu nedenle onun için ilklerin ilk mekanı ve özgürlük arayışlarının derinleştiği yer olmuştu. Bunun heyecanı içindeydi. Beritan yoldaş aslen Bitlisli olup Adana da doğup büyümüştü.
Feodal yönleri olan yurtsever bir ailenin tek kızıydı. Okumuş, belli bir kültür düzeyi olan, ahlaki yönü güçlü, saygılı yönleri vardı. Yaşı küçüktü ama erkenden serpilmişti boy vermişti. Duruşu olgundu ama aynı zamanda onun çocuksu yanları çok canlıydı. Sessizmiş gibi görünse de bir çocuk gibi moralli, coşkulu katılırdı.
Kendini çok sorgular ve yönelirdi. İç savaşımı büyüktü. Eski değildi ama aldığı karakter ve önüne koyduğu hedefler çok büyüktü. Devrim yürüyüşünde sabırsızdı. Her şeyi hemen öğrenip yapmak isterdi.
Saflara Şehit Beritan yoldaştan etkilenerek katılmıştı. Büyük komutanın ismini almıştı. Aldığı ismin yüklediği sorumlulukları bilir, bu bilinçle katılırdı. İsmine layık olma çabası büyüktü. Akademi de Şehit Beritan yoldaşın asılı duran fotoğrafını saatlerce seyrederdi. ‘Bu fotoğraf benimle konuşuyor’ derdi. O fotoğraf arkadaşa çok güçlü bir savaşçı ve özgürlük militanı olma hayalini veriyordu. Sürekli Şehit Beritan yoldaşa atfen yazılar yazar ve duygularını paylaşırdı. Onun ardılı olmak onurluca yürüyebilmek tek gayesiydi. Zağroslar'da pratiğe geçmiş, eylemlere katılmak için kendisini dayatmıştı. Ama hem alanda yeni oluşundan dolayı hemde savaş tecrübesi olmadığından dolayı arkadaşlar onu eyleme katmayı uygun görmüyorlardı. Gittiği bir görevde düşmanın pususuna girmiş ve 5 arkadaştan 2 arkadaş (Dılocan ve Başur) arkadaşlar pusudan çıkabilsin diye savunmalarını yapıyorlar, çatışma ilerledikçe arkadaşlar yaralanıyor. Düşman bütün tekniğini kullanarak bu 4 yoldaşa yöneliyor. Beritan ve Sarina arkadaş yaralandıkları halde büyük bir moralle birbirlerine sıkıca sarılarak ölümü karşılıyorlar. Kendilerinden önce alanda şehit düşen arkadaşları düşünüyorlar. Bedeve eyleminde ağırlıkta taburlarında yönetim arkadaşların şehit düşmesinden dolayı yanlarında yönetim olan diğer arkadaşların kendisini arkadaşlara ulaştırmasını istiyorlar. Beritan arkadaş büyük bir sorumluluk anlayışıyla “taburda yönetim arkadaş kalmadı, kendini ulaştırman gerekiyor” diyor. Artık Beritan yoldaş sıkı savaşmış, çoğalmış, yükselmişti. Artık o da yükseklere kanat çırpmanın sırrını çözmüş ve yükseklerde şehit yoldaşlarıyla buluşmuştu.
Mücadele Arkadaşları
Önderliğimiz devrimimizi bir sevgiyi yaratma devrimi olarak tanımlıyor. PKK'de kurulan her yoldaşlık sevgiyi yaratma devriminin eylemleridir. Bu anlamda şehitlerimiz sevginin özgürlükle olan bağının en yüksek bilincine varmış, bu uğurda eylemlerini yaşamda yoldaşlaşarak, savaşta fedaileşerek gerçekleştirmişlerdir. Şehit Doğa Zilan Arkadaş'ın, yoldaşlarına, günlüğünün girişine bıraktığı not, sevginin en güzel eylemlerinden birini ifade ediyor.
PKK'deki şehadet ve yoldaşlık ilişkisini en güzel işleyen yazılardan biri, işte Şehit Doğa Zilan Arkadaş'ın fedai eylemini gerçekleştirmeden önce yazdığı kısa ama tarihi notu:
''Can Yoldaş, öncelikle günlüğünün bir adı olmalı, muhtemelen sen çok daha güzel bir isim bulursun. Ama benim de bir önerim olacak. Günlüğünün ismi 'İnat' olsun. İnatla savaşmak, inatla mücadele etmek, inatla başarmak, her seferinde inatla bir adım daha atmak, bir daha ve bir daha... Kendimizi adamak, bu günlük ikimizin nazarı olsun. Biliyorum bu günlükte, ikimizin adı birçok kez geçecek. O güzel kelimelerinle, bizi bu sayfalarla, tarihe taşıyacaksın. Evet, Yoldaşım, bu görev sana düşüyor. Bizi yaşatmak bizi tanıtmak bu görev sana düşüyor. Bu sebeple gözüm arkada kalmayacak içim huzurlu gidiyorum.
Bildiğin gibi savaşın en kızgın olduğu bir süreçteyiz. Ve biz de bu ateşte bir kıvılcım olarak katılmak istiyoruz. Bunu hedefliyoruz. Bilirsin, bazen bir kıvılcım bütün ormanı yakmaya yeter, ama bizim hedefimiz ormanı yakmak değil, ormandaki bataklıkları kurutmak ve biz inatla üzerine yürüyeceğiz. Katıldığım günden beri tanırsın beni. Sıradan bir katılımı esas almadım. Ama bazen insan sıradanlaşabiliyor. Bunun nedeni sistemin bizde yarattığı kirli kalıntılardır. Ben buradan bana emek veren, beni sistemin kirlerinden arındırmak için mücadele eden tüm yoldaşlarıma emekleri için teşekkür ediyorum ve her birine öz eleştirimi veriyorum.
Yoldaşlığın bendeki tanımı yaşamın kaynağı olmasıdır. Bu kaynağa ulaşmak büyük bir mücadele istiyor. Bizler ne yaparsak yapalım ama her şeyden önce Önderliğin tam yoldaşlık dediği kavarama ulaşalım. Yoldaşlığı tamamlamak gerekir, yoldaşlıkta eksik olmamak gerekir. Bir de bu örgütten öğrendiğim bir şey daha var. O da sevginin yaratıcı, varoluşsal gücü... İşte biz de bu var, o yüzden asla tükenmeyeceğiz.''
Devrimci Selam ve Saygılar
Şehit Doğa Zilan
07 Temmuz 2020
Kod Adı: Doğa Zilan
Adı Soyadı: Hediye Çerçi
Doğum Yeri: Muş
Anne - Baba Adı: Perihan – Eşref
Şehadet Tarihi ve Yeri: 12 Temmuz 2020 / Heftanin
Batman’ın Sason mıntıkasında dünyaya gelen Zınar arkadaşın yaşamına ilişkin çok kısa bir kesit…
Fiziki olarak oldukça zorlanan, belinde sorun olan Zınar arkadaş uzun süren toplumsal alan çalışmalarının ardından gerilla saflarına katıldı. 2007 yılında gerilla saflarına katıldığında artık 30’lu yaşlardaydı. Yaşının getirmiş olduğu olgunlukla bulunduğu her yerde, her şey ve her kese karşı kendisini sorumlu gördü. Tüm yoldaşlarına karşı öyle yaklaştı. Tüm devrim çalışmalarına öyle yaklaştı. Doğaya ve doğadaki tüm canlılara öyle yaklaştı.
Görüntü itibariyle kendisine hep takılırdık. Daha çok toplumun aşiret büyükleri ve ağa gibiydi. Ama gerçek anlamda yaşam ustasıydı. Toprakla büyümüş, doğa da büyümüş ve doğanın, toprağın dilinden anlıyordu. Ve toprakla uğraşmayı seviyordu. Bu açıdan eli nasırlı bir emek kahramanıydı. Toplumsal alan çalışmaları öncesinde ve toplumsal alan çalışmaları içerisinde olduğunda fırsat buldukça toprakla buluştu ve hiç kopmadı. Gerilla yaşamı içerisinde bunun fırsatını bulduğu an yine uğraştı. Üşenmedi. Hangi toprağın daha verimli olduğu, fidelerin nasıl beslenmesi ve korunması gerektiği, sulama saatleri ve olgunlaştığında incinmeden nasıl koparılacağına kadar dilinden anlardı. Konuşurdu doğayla. O denli. Bana hep yerinden koparılmaya çalışılan ama yerinden yurdundan kopmayan ve hep kopmamakta ısrar eden yaşlı bilgeleri hatırlatırdı. Kökü toprağında, kökü toplumsallığında, güçlü ama yaşlı Kürt yurtsever bilgelerini…
Aynı biçimde yoldaşlarına ve yoldaşına bağlıydı. Mücadele süreci içerisinde toprağa düşen her bir arkadaşın acısını yüreğinde hisseder ve anılarına bağlılığın gereği nasıl yerine getirilmeli noktasında kendisine düşen sorumlulukları daha fazla yerine getirmek için uğraşırdı. Özellikle Delil Karakoçan arkadaşla güçlü bir bağı vardı. Hem yaşı hem de emeğinden kaynaklı çok büyük saygı beslerdi Delil arkadaşa… İkisi de ince espriliydi. Birbirlerine takılmayı çok severlerdi. Delil arkadaşta dağlara sevdalıydı onun gibi. Tedavi amaçlı bile gittiği şehirlerde tedavisini tamamlamadan deyip yerinde kaçarak dağlara sığınmıştı. Ortak özellikleri oldukça fazla olan iki arkadaş…
Zınar arkadaş Delil arkadaşın şahadeti sonrasında onun anısına hiç tereddüt etmeden Delil arkadaşın yürüttüğü çalışmaları devralarak bunu örgütsel sorumluluk ve görevin yanı sıra Delil arkadaşın anısı karşısında bir borç bilerek yaptı.
Dikkatimi çeken çarpıcı husus şu Delil arkadaşın mezarını kendisi ve yanında yer alan bir grup arkadaşla yapmıştı. Aylar ve yıllar geçmesine rağmen her gün bazen gün de onlarca kez yanından geçmesine rağmen her seferinde Delil arkadaş karşısında hazır duruyormuşçasına selamlar ve saygıyla yanından geçerdi. Düzenli mezarıyla ilgilenir, etrafını sular, ağaçların kurumaması için uğraşırdı. Yanında bostan ekerdi. Bu alışkanlığı hem yanında kalan arkadaşlara hem de yanına gelip giden sivillere de bulaşmıştı. Onun olmadığı zamanlarda yapılması gereken işleri bazen oradan geçen bir arkadaş bazen arkadaşlar olmadığında oradan geçen hem Delil hem de Zınar arkadaşı tanıyan yurtsever bir köylü yapardı. Yurtseverliği, bağlılığı bulaşıcıydı deyim yerindeyse… İnsanlar da onun yanında yurtseverliğin anlamını derinden anlar ve toprağa, topraktakilere bağlanıyordu.
Televizyondan öğrendim şehadet haberini… Türk medyasından savunma bakanlığının açıklamasıyla birlikte verdiği haberinde… Zap eyalet komutanlığında yer alan ve … bültenle aranan Zınar Sason biçiminde…
Yaralanır Zınar arkadaş… yaralı bir şekilde sırtını bir kayaya yaslıyor… hem de ayağından yaralı… kanı akmakta ve kanı hiç kopmadığı toprağa karışmakta… yaşamı usulca toprağa hem de en sevdiği yoldaşlarından olan Delil arkadaşın her gün ayak bastığı toprağa ve yakınında kanıyla birlikte akmakta… soğuyan bir beden ve kanıyla ısınan can bulan bir toprak… Kürdistan uğruna hiç tereddüt etmeden yürüyen, amansız bir yürüyüşçü, önderliğe ve yoldaşlara bağlılığın sembolü… gerçek bir emek kahramanı… anısı yüreğimizde… anısı beynimizde… ve her an kesintisiz, soluk soluğa devrim yürüyüşümüzde bizimle olacaktır. Usulca ve kaygısızca karış karış sevdiğin toprağa… değerli yoldaşım…
Rojhat Malazgirt
Azad arkadaş parti saflarına 2002 yılında katılmış, Urfa Suruçlu bir arkadaştı. Yurtsever, geçmişten beri partiyle ilişkili bir aileden geliyordu. Onu, 2007 yılında Ana Karargâh’ta kaldığım süreçte tanıdım. Düzenlemesi yapılacağı için gelmişti, bir süre kaldı. Bazı sağlık sorunları olsa da gerilla yaşamına özgü bir duruş kazanmış, ölçü edinmişti.
Azad arkadaşın bir ayağı kısa olduğundan yürümekte ve hareket etmede bazı zorluklar çekmekteydi. Yine de bunu önüne engel olarak koyduğunu kimse görmemiştir. Aksine yaşamda öncülük ederken, ön cephelere gitmek için öneri geliştirip dururdu. Önderlik düşünceleriyle yatıp kalktığından engel tanımazdı.
Sıradan yoldaşlığa değil ölçülere dayalı yoldaşlığa göre yaşardı.
Esas aldığı ölçüler Haki Karer gibi ilk öncü kadrolarımızın oturttuğu ölçülerdi. “Yoldaşlık olacaksa Apocu çizgi ilkelerine göre olmalı.” derdi hep. Anlamsız, sıradan ilişkilerle insanın da anlamsızlaşacağının bilincindeydi. Ona göre PKK giysilerini giyip silahını kuşanan insan sıradan insan olmamalıydı. Onun ağırlığının ayırdına varmalıydı. Tüm bunlarla hayallerini biz yoldaşlarına açıkça yansıtırdı.
Bir süre sonra ben oradan ayrılarak eğitime gittim. Azad arkadaş ise orada kaldı. 2012 yılı hamle sürecinde Zağros alanına geçtim. Orada Azad arkadaşın şahadet haberini duydum. Halk örgütleme çalışmaları yapıyormuş. Düşmanla çıkan bir çatışmada şehit olmuş. Büyük direnmiş, düşmana ağır kayıplar vermiş. Daha sonra ikizinin de şehit düştüğünü duymamın etkisi daha farklı oldu. Sanki biri olmadan diğeri yaşayamıyordu.
Bize düşen onun hayallerini, özgürlük düşünceleri temelinde yerine getirerek ilerletmektir. Mücadele yoldaşları olarak hayallerini yerine getirmenin sözü veriyoruz.
Mücadele Yoldaşları
Helo arkadaş, Güney Kürdistan’ın Süleymaniye kentinden olup 2009 yılında gerillaya katılım sağlamıştır. Gerçek ismi Herem Ali’dir. Gördüğü temel eğitim ardından Zap alanına düzenlenmesi yapıldı, genelde Şikefta Brindara ve Çiyayê Reş bölgelerinde gerillacılık yaptı.
Helo arkadaşın içerisinde büyüdüğü ortam, genelde PKK’nin mücadelesini fazla tanımayan bir yapıya sahipti. Bu nedenle, katıldığı ilk dönemlerde uyum ve adaptasyon konusunda bazı zorlanmalar yaşasa da, sonrasında PKK ideolojisini, yaşamını anlamak isteyen, bu temelde kişiliğini yapılandırma çabası içerisinde olan bir pratik sergiledi.
Sahip olduğu iddia ve gelişme hırsı, önemli sayılabilecek dönüşümü, değişimi ve yenilenmeyi kişiliğinde oluşturmasına yol açtı. Gerillada gördüğü kış eğitimlerinin ardından hem kişilik olarak, hem de çalışmalara katılım bakımından gözle görülebilecek düzeyde bir gelişim kaydetti. Pratik düzeyde de kısa sürede kendini yetkinleştirme gücünü gösterdi.
Kişilik özellikleri itibariyle, çok fedakâr ve cesurdu. Helo arkadaşın bulunduğu ortamda moral ve coşku eksilmezdi, bundan dolayı birçok komutanın kendi birliğinde görmek istediği bir arkadaştı. Şikefta Brindara’yı çok severdi, özellikle Devrimci Halk Savaşı sürecinin başlamasıyla beraber bu bölge Türk savaş uçakları tarafından sürekli bombardımana tabi tutulmuş, bu durum Helo arkadaşı buraya daha fazla bağlamıştı.
Zap operasyonu sürecinde Şikefta Brindara’da gösterilen direnişe hayranlığını her zaman dile getirirdi. Bu direniş kişiliğinde etkilenme ve bağlılık duygusunu bir hayli geliştirmişti. Her pratikte, her eylemde yer almak isterdi.
Hedef ne kadar korunaklı olursa olsun, üzerine gidip darbe vurmadan, yine herhangi bir ikirciliğe düşmeyenlerden olduğu için, hemen hemen yapılan her eylemde yer alırdı. Savunma gruplarında, takviye gruplarında, en son saldırı gruplarında yer aldı.
Çok sempatik bir arkadaştı, hareketli eylem timlerinin yanı sıra planlı eylemlerin birçoğuna büyük bir istekle katılarak, rolünü oynadı. En son Orta Tepe baskın eyleminde saldırı gruplarında yer aldı. B-7 silahını çok severdi, zaten öncesinden bu silah üzerine eğitim görmüştü. Eylemde Cudî arkadaşın komutasında bulunan saldırı kolunda yer aldı. Tepeye ilk saldıran arkadaşlardan biri olarak mevzilerin üzerine büyük bir cesaretle yürüdü. B-7 silahıyla birçok mevziiyi düşürdü, imha etti. Tank roketleri ve mühimmatının bulunduğu depoya Erdal arkadaşla birlikte attıkları el bombalarının cephaneliği imha etmesinin yarattığı şiddetli patlamanın basıncıyla şahadete ulaştı.
Helo arkadaşın mücadele yaşamı çok kısa oldu, fakat bu kısa mücadele yaşamına çok büyük pratikler sığdırabilme gücünü gösterdi. Yoldaşlar arasında büyük izler bıraktı. Coşkusuyla, moraliyle, duruşuyla, Şikefta Brindara’nın, Kani Sarkê’nin, kısacası Zap’ın her yerinde derin izler bırakan arkadaşlardan biri oldu. Helo arkadaş yüzündeki tebessümüyle büyük şehitlerden biri olmayı başardı.
Mücadele Yoldaşları
“En iyi onlar anlatır kendilerini” dedi bir arkadaş, tam da benim Baran Mawa’ nın bir videosunu izlerken. Kendinden emin ve net. O kadar heyecanlı ki her cümlesinden sonra gülümseyip yine dönüyor kameranın arkasında bekleyen arkadaşla konuşmaya. Baran heval, isminin bile söylenmeyen bir ülkenin yurtseverliğini yapma cesaretinde bulunan bir şehrin sarı başakları arasında gözlerini açmıştı evrene. Ve yükselen doğum çığlığından savaşın acımasızlığına açmıştı gözlerini. Bir süre sonra sarı başaklar yerini betonların yarattığı yalnızlığa bırakmış, aile şehirlere göç etmişti. İzmir’de gözleri sürekli sarı başaklarla buluşma hasretiyle bekleyen Ali diğer deyimiyle Baran Mawa, Özgürlük Hareketini ailesinden tanımaya başlar ve 2003 de, özgürlüğün esas yeri olarak tanımladığı Kürdistan’ın kırmızı toprak kokan dağlarına yol alır. Bir daha hiçbir genç topraklarından ayrı büyümesin diye gençleri bilinçlendirme, örgütleme çalışmalarında yer alır. Gençliğin yiğit komutanı Mawa, dağlarda da gençlerin bitmeyen morali olmuştur. Özgürlüğe ilk adımını atarken dağları tanımlamaya başlamıştı.
“Özgürlüğe İlk Adım
Dağlara gelmek, dağlara buluşmak önemli ve anlamlı benim için. Özellikle özgürlük için bu dağlarda savaşmak ayrı bir duyguydu. Çünkü Kürtler tarih boyunca bu dağlara sığınmışlardır. Bu da ayrı bir anlamdı. Bu dağlarda yeni bir yaşam başlatmak, yeni bir yaşama başlamak, gerillanın verdiği emekle, şehitlerin, Önderliğin verdiği emekle kurulan bu yaşamda yer almak büyük anlamdı. Bu beni çok etkiliyordu. Çünkü toplumda ezilen bir ruh hali oluyordu çoğu kez. Komünal bir yaşam, ortak bir yaşam yaşıyorsun. İşte o zaman özgür yaşamı hayal edebiliyorsun. Kürdistan dağları, mücadele için büyük bir önemdir. Ve özgürlüğü dağlardan topluma yayacak olan da gerillaydı.
Yoldaşlık; PKK’ nin Yarattığı Bir Güç
PKK neden bu kadar güçlü, Kürtler nasıl onu benimsiyor? Çünkü tarih boyunca Kürtler direnmişti ve hep ezilmişlerdi. Ancak yeni bir yaşam, özgür bir yaşam alternatifi çok yoktu. Ancak PKK kendi gücünü burada alıyordu. Bu da kendi gücünü yoldaşlıktan alıyordu. Yoldaşlık, yeni bir yaşamı da, özgürlüğü de ilerletiyordu. Yoldaşlar arasında kendini feda etmek, kendini adamak yoldaşlığı daha anlamlı hale getiriyordu. Herhangi bir bireysel çıkar yoktu çünkü sen kendini yoldaşına adıyorsun.”
Özgürlük Hareketi’ nin esas gücünün yoldaşlık ilişkilerinde olduğunu sık sık vurgulayan Mawa, anlamın insanı çoğalttığına inanarak yaşadı. Yoldaşlık insanı peşinden sürükleyen bir nehir, boydan boya kızıllık. İnsanı derinleştiren bir kuyu, baştan ağaya aklık. Hakikat Dergahı Önder Apo’ nun doğuşunun bu kutsallığını beraberinde getirdiğine inanan Mawa, yoldaşlığın ilerleyişi özgürlük hayallerinin peşinden gitmeyi dayatır düşüncesiyle 2017 yılında yüzünü yiğitlerin ilk kurşun sıktığı mekana Botan dağlarına yön alır ve tüm enerjisini ayaklarına verip, heybesine sevginin yarattığı intikamı da alarak yürür Botan patikalarına.
“Özgürlüğün Yeri Dağlardır
Kürdistan’da Önderliğin doğuşu, doğru çıkışı, doğru Önderlik arayışı Hareketimizi de, halkımızı da buraya kadar getirdi. Hem Orta doğu halkları, hem de dünya halkları için önder APO bir özgürlük felsefesini yansıtıyor ve temsil ediyor. Yani var olan ideolojiler ya da felsefeler genelde sisteme hizmet ediyordu ancak Reber Apo’ nun var ettiği ideoloji tüm halkları kapsayan bir ideolojisinin temsilidir. Ve bu temsilin yaratıcısı Reber Apo’ nun özgürlüğü halkların özgürlüğünü de beraberinde getirecektir. Bunun bize yüklediği rol ve misyon da vardır. Özgürlüğünde , özgürlük felsefesinin de merkezi bu dağlardır.
PKK her şeyden önce sadece teorik olarak bir şeyleri ele alan bir hareket değil. Her şeyi önce kendinde başlatacaksın. PKK, kendini sürekli yenileyen, aynı kalmayı kabul etmeyen değişim, dönüşümü esas alan bir harekettir ve onu bu kadar güçlü kılan özelliklerden biri de budur. Bu şehitlerin ve Önder Apo’ nun verdiği emeklerle ortaya çıkmıştır. PKK, yeni insanı yaratıyor. Umut var eden bir insan yaratıyor.”
“Zaferi, Botan’da Karşılayacağız
Kuzey Kürdistan dağları her gerilla için ayrıdır benim için de çok ayrı bir yeri var. Kuzey Kürdistan devrimi Kürdistan’ı bütünleştirecek. Botan’a gidiyorum. PKK Hareketi gerillanın esas yerinin Botan olduğunu hep söyler. Özellikle Devrimci Halk Savaşı sürecinde yaratılan direnişin takipçisi olmak ve bu direnişi yeniden başlatmak benim için büyük bir şans ve umut var edici bir adımdır. Kürdistan’ın özgürlüğü, zaferi Botan’da başlayacak ve bende bu zaferin bir öncüsü olmak isterim. Zafer, Botan’da olacak.”
İnancın oluşturduğu bir yürek heyecanı Mawa’ nın ki. Şahadetini duyduktan sonra yerinde duramayan Mawa, Andok’ un ve Axin’in gözlerini yumdukları topraklara gider. Ve 6 Temmuz 2018 tarihinde Botan sahası Van Eyaleti Faraşin’e bağlı Kunave’ de yapılan hava saldırısı ve düşmanla girilen çatışmada büyük bir kahramanlıkla savaşarak Botan topraklarında Andok ve Axin ile buluşur. Botan dağlarına gençlik ruhunu taşıyıp, Botan’ın hiç bitmeyen gençlik morali olmuştur.
Laleş Renas
Anladıkça özgürleşiyorum ama daha çok zorlanıyorum çünkü özgürleşmek ağır bedel istiyor. Ortadoğu kültüründe büyümek, tarihinden uzak, tarihini bilmeden yaşamak ve tarihin neresinde olduğunu bilmemek, bir Kürt olarak acı ve zorlayıcı bir durum. Önder Apo’yu ve tarih bilincini tanımadan önce tarihi bir toplumun geçmişteki olay ve olguların kendisinden sonraki nesillere aktarmak ona göre geçmişte yaşanılanı yeniden canlandırmak olarak ele alıyordum ve tarihe çok dar bakıyordum. Gördüğüm tek tarih eğitimi düşmanca, kindar ve sadece kendisini tarihe koyan, kendisinin dışında tüm halkları yok sayan Türk devlet sistem okullarında idi.
Tarihin evrensel ve bütünsel bir olgu olduğun anlayabilmem için binyıllardır varlığımızı yüce dağlarımız sayesinde koruduğumuz ve bugün Önder Apo’nun militanlarına ev sahipliği yapan Kürdistan dağlarıdır. Bu dağlarda olmanın bana vermiş olduğu mutluluğu anlatamam...
Özgürlük dağlarına gelmeden önce gözlerim acaba kapalı mıydı diye soruyorum kendime. Kapitalist modernite sisteminde kadının ezildiğini ve sistemin kadının üzerinde yarattığı tahribatları, bu tahribatların nasıl kadın üzerinde olumsuz etki yarattığını yeni yeni anlıyorum. Anladıkça daha çok zorlanıyorum. Önder Apo, ‘anlamak özgürleşmektir’ diyor ve ben anladıkça özgürleştiğimi hissediyorum ve özgürleşmek öyle kolay bir mesele değil yakıcı, acı yanları da büyük.
Kadın özgürlük hareketi-çizgisi ekmek su kadar yaşamsal ve temel bir ihtiyaç. Ve kadının yaşayabilmesi için bu temel ihtiyaçlara gereksinimi var. Ekmek aslanın ağzında. Fakat tanrıça özünü kadının tekrar yakayabilmesi için kendi cevher ve hakikatimize ulaşabilmek için kadın özgürlük çizgisinde yürümek, onlara layık olabilmek için sürekli bir çaba içinde olmam gerektiğinin farkındayım.
Bir kadın olarak Kürdistan devriminin inşa militanı olacağım. Bunun için önümdeki tüm engelleri kaldıracağım. Ardılı olduğum şehitlerin izinde kendimi tamamlayarak yürüyeceğim.
Ruken Kato-Cilo
5 Ağustos 2014
Tanrıçaların izinin silinmeye çalışıldığı dünyada Önder Apo bugün binlerce tanrıça yaratmıştır. Hakikate ilişkin görecelik gerçeğe daha yakındır. Evren ne sonsuz ne de evrenselci düz çizgisel anlatımla sonsuz benzer döngülerle izah edilebilir. İnsan aklının en yetkin özelliği yaşamın hakikatini arama ve inşa gücünün var oluş boyutlarında görebilmesidir. Bilimsel anlamda örüntüleriyle evrenselci hakikat yer-mekan-süre koşullarına bakılmaksızın kendi gerçekliğinin var oluşunu bulunduğu ortamda yaratabilmesidir.
Her ne kadar yaşamın insan üzerinde barındırdığı farklı şekillenmeler olsa da insan kendisinde değişim-dönüşüm yaratabilme kabiliyetini ortaya çıkartabiliyor. Bunun en belirgin yanı terbiye-eğitimin insan üzerinde yarattığı etkiyle mümkün olabiliyor.
Eğitimler insanı derinleştiren, yaşamsal boyutta değiştirip-dünüştüren güçlü mekanizmalardır. PKK’de eğitim zaten bitmeyen bir olgudur. Birey ne kadar kaos ile çatışırsa çatışsın ne kadar zorlanırsa zorlansın anlam verme boyutlarında dar yaklaşımlar daha esnek hale gelebilir.
4 Şubat 2016
Ortamımızda yapılan her eleştirilerden kendine pay almak çok önemli. Yavaş yavaş bu perspektifi yakalayabiliyorum çünkü bir devrimciyi, bir kadını, Apocu militanı eleştirinin büyüteceğini biliyorum artık. Kadın olarak düşüncede daha özgür, daha esnek ve yaşama yönelik bakış açımızı büyütebilmemiz gerektiğine ikna olmak şart ve gerekli.
Aile üzerine yoğunlaşıyorum şu günlerde. Aile bünyesinde yaratılan ‘küçük devlet’ anlayışı aslında ‘küçük çekirdek aile devleti’ yapısında başlayan kapitalist sistemi kadın üzerinde yarattığı tahribatları ve sömürgeci yaklaşımları, kadının doğallığından çıkartıp esas olarak bir meta olarak kullanmaya başlamıştır. Bunu yaparken kadına sınırlar çizmiş, bu sınırlar dışına çıkmayı da yasaklamıştır. Ana tanrıça günlerinden dünyanın geldiği düzeye bakınca nasıl olduğuna şaşırıp kalmamak içten bile değil. Kadını ana tanrıça olarak hazmedemeyen egemenler bu tanrıça figürünü kırıp parçalamak, unuttarmak için ne büyük çabalar sarfetmişlerse de Önder Apo’nun devrimsel-tarihsel çıkışının verdiği sonuçlar ortadadır. Bugün binlerce tanrıça yaratmış Önder Apo’nun yarattığı demokratik, ekolojik, kadın özgürlükçü paradigma çizgisi izinden yeni yeni tanrıçalar yürümektedir.
25 Mart 2016
Zilan Ruken Roboski
Bir dağ devrilir kalbe. Kalp yumruk olur, göğüs kafesini döver. Bakışlar donar, dil lal kesilir, acı bedeni taş kılar. Devrilen, kalbe sığdırılan bir dağlının ömrü ve anılarıdır. Devrilen, kalbe dağ olan bir yaşamdır. Dağlıların kalbi ve ruhu birdir. Bir dağlı devrilir ve düşerse toprağına tüm dağlılar kanar. Bu dağlıların yazısız bir kanunudur. Bir dağlı devrilirse tüm dağlılar isyana ve direnişe kesilir. Bu yüzden dağlıların en insani duygusu olan acı, yerini intikam duygusuna bırakır. Her dağlı bir intikamın iz sürücüsü ve sürdürücüsü olduğu için dağ patikalarına düşer. İntikam yolunda, iz düşen sürdürücülerin tek bir öyküsü ve amacı vardır. Amaç; düşenlerin anılarının yaşatılmasıdır.
Farklı bir dilin ve kültürün çapulcuları olan Orta Asya’nın vahşi barbarları, dağlıların coğrafyasını istila etmiştir. Bir günde onlarca aksakallı dede darağaçlarına çekildi. Duvar diplerinde kurşuna dizilen bedenler yan yana düştü. Kanları ağıtsız, çığlıksız ve hawarsız birbirine karıştı. Kadınlar, bedenlerini uçurumların boşluğuna bırakırken kendilerini hemcinslerinin doğurduğu iktidar şehvetperestlerinden korudu. İnsanlığın ilk barınağı mağaralarda öldürülen dağlı çocuk, kadın ve yaşlıların cesetleri üst üste yığıldı. Kurumuş dereler, kabirleri olmaya yetmedi. Ağzına kadar cesetlerle dolduruldu Zilan, Newala Qesaba ve daha birçok dere. Kız çocukları ganimet diye pay edildi. Dilleri yok sayıldı. Kimlikleri ve varlıkları öldürülme, tutuklanma, topraklarından sürülme gerekçesi gösterildi. İnsan toplumsallığının ilk kök hücre mekânı binlerce köy ateşe verildi. Kan, gözyaşı, sürgün ve ölüm tanrı ayeti gibi dağlıların coğrafyasında yazgı belletildi. Bu coğrafya bütün çağların tüm ölüm türlerini gördü, tanıdı ve yaşadı.
Bu coğrafyanın adı Amed, Dersim, Garzan, Botan, Serhat ve her karışında filizlenen isyanlar oldu. Tıpkı dağlıların meşe ağacı gibi öldükçe dağlılar daha da çoğaldı. Dağlı şair Abdurrahman Çadırcı’nın dizelerinde belirttiği gibi: “Utanç sizin için bizi parçalamaktan duraksarsanız eğer. Utanç bizim için parçalanmaktan duraksarsak eğer”. Dağlı şair düşmanı ve gerilla gerçekliğini en yalın kelimelere sığdırmıştır. Çünkü dağlılar kesintisiz direnişin onuruna bedel olmayı, yola çıkmanın evveli kabulü görür.
İktidar şehvetperesti zalimler dağlıların coğrafyasını cehenneme dönüştürdü. Yüzbinlerce insan katledildi. Binlerce kız çocuğu kaybedildi. Hemcinslerinin doğurduğu askerler sağ yakaladıkları dağlı kadınların ırzına geçti. Sınır tanımaz iktidar şehvetperestlerin canavarlıkları karşısında dil utandı, baş öne çakıldı, göz kör olmayı, kulak sağır olmayı diledi. Dağlıların maruz kaldığı zulmün, kötülüğün, haksızlığın, işkencenin sınırı ve sonu yoktu. Dağlıların varlığı, kültürü, onuru, dili ve kimliği yok edilmek isteniliyordu.
Dağlı halk çağlar boyunca varlığını korumak ve özgürlüğünü sağlamak için dağa sarıldı ve silah kuşandı. Vurdu, vuruldu. Vurulan dağlıların anılarını ancak şahikaların rüzgarları ve nehirlerin suları anlatabilir. Neden ancak nehirlerin suları ve dağ şahikalarının rüzgarları onları anlatabilir? Nehirler susuz, şahikalar rüzgarsız olmaz da ondan. Belki de onlar anlatılamaz oldukları içindir, nehirlerin sularına, dağ şahikalarının rüzgarlarına sığınılır. Su gibi akan, rüzgar gibi esen, kalpte ölümsüzleşenlerin hayatlarını kim anlatabilir ki? Hangi kavalın hüzünlü notası, hangi dengbêjin klamı, dağlıların hayatlarının kıyısına dahi yanaşabilir ki?
Dağlı bir yaşamdır Kasım Engin. O ardılı olduğu Engin Sincer için: “Hayatının hakkını veren militan” dedi. O da ağzından çıkan söz gibi yaşamayı destur edindi. Ve ömrü hayatının hakkını ödemeye adadı varlığını.
Emektir gönülde baki kalan, gönlü tutkuyla peşinden sürükleyen. Ki her dağlının üzerinde emek sahibidir Kasım Engin. Anlatmaktan çok yaparak çevresini harekete geçirirdi. Onda emek vermek tutku ve aşktı. Bıkmadan, usanmadan, yorulmadan çalışması, yaşamını emek ile inşa etmiş olmasındandı. Emeksiz yaşamayı haram ve en büyük günah sayardı. Her ana mutlaka sığdıracağı nice şey vardı. Enerjisinin kaynağı hep merak edilirdi. Ama yakından tanıyanlar bu enerjisinin zulme ve haksızlığa duyduğu öfkeden ve kinden beslendiğini bilirdi. O ezilen halkının ezilmeyi kabul etmeyen özgürlük ve adalet tutkusunun baş eğmez havarisiydi.
Eski insanın bütün özellikleri, ayaklarının dibine gömdüğü nefsine hakimiyetinde görülürdü. Az olan ile yetindiği mütevazi yaşam tarzında hemen dışa vururdu. Güvenlik yanında bulundurmaz, yırtık kırmızı mekap ayakkabı ile nice dağların patikalarını arşınlardı. Arkadaşları yeni elbise giysin, iyi silah taşısın diye eski elbise giyer ve kundaktar bir kalaşnikof taşırdı. Az ve ihtiyacı olduğu kadarla idare etmesi yaşam kültürünün derinliğindendi. Yaşamında özerk ve konfora dair en ufak bir iz görülmezdi. O özünde modernist yaşamdan arınmış, Kürdistan dağlarının ender dervişlerindendi. Bir lokma bir hırka desturu dahi tevazu bilinci ile var ettiği yaşam tarzına fazla gelirdi. O var olanı arkadaşlarına layık gören paylaşımcı, demokratik komünallitenin eşsiz inanç abidesiydi. Amentüsü emek ile inşa edilen devrimdi. Hayatının anlam ve hakikat arayışı devrim dışında başka bir şey değildi.
Her şeyini devrime adamayı, her değeri yoldaşları ile paylaşmayı yaşamının özü kıldı. Yaşamı halkı ve yoldaşları için pusulaydı. Kaldığı her dağ da doruğa ulaştırmaya çalıştığı yoldaşları için ter dökmekten çekinmedi. Merkez Komite üyesi olduğu partisinin en temel ilkesi yoldaşının alnını yıldızlara ulaştırmaktı. O bunu yaşamının mihenk taşına dönüştürdü.
Kasım Engin her yönüyle varlığını halkının özgürlük hakikatine adamayı en büyük erdem bildi. Yetkisi ve gücü vardı. Söyleyerek, talimat vererek iş yaptırabilirdi. Ama o her yere her işe koşardı. Saygınlığını çevresi için sarf ettiği emekle yaratmıştı. Tarzı, temposu, hitabı, kazandırıcı, etkileyici, sürükleyici ve çekiciydi. Her yönüyle devrimciliği, kişiliğini cazibe merkezi haline getirirdi. Hep en önde yürümeyi, en zor anda olmayı, en ağır çalışma koşullarında yer almayı, yani devrimin en ağır yükünü her gün yeni katılan bir savaşçı şevkinde sahiplenmeyi devrimciliğin yegane ilkesi olarak gördü. İnsan olmak, haksızlığa, hakarete, sömürüye istismara maruz kalan mazlumun yanında yer almaktır. O mazlumlara adadığı hayat duruşu ile eşsiz bir insan olmasını bildi. Dağın açlığına, soğuğuna, yaralanmasına, ölümüne, zorluğuna, acısına meydan okuyan iradesi her zorluğu gözünde ve kalbinde küçülttü.
Zihnini daima halkının mutluluğu için iyi, doğru ve güzel olanı yaratmaya yordu. O doğru düşünmenin, güzel söylemenin ve iyi yapmanın kadim zamanlardan kalan ahlaki politik toplumun dervişlerindendi. Bir devrimci için kavgasının içinde hayatını feda etmek evveli kabuldendir. Ama dağlıların kalbinde ve gözünde o da diğer erken gidenler gibi hep özlenecek ve aranılacaktır. Kasım Engin, moral ve maneviyatın namus anıtı olmasını nefesinin son anına kadar bildi. Coşkusu, heyecanı, morali ve bir nehir gibi durdurulamaz akışkan hareketliliği, karakterinin en belirgin yanını teşkil etti. Dağları gibi zapt edilmezdi.
Ancak kazanılacak özgür ve demokratik yaşamın zaferi ile huzurunuza ve dergahınıza duracağımıza olan sözümüzü ardıllarınız olarak yineliyoruz.
İSKAN AMED
