Şehitte dile geleni dillendirmek, şehidin bir yoldaşı olmanın bir gereğidir. Şehitte dile gelen seher yeli olup, diyar diyar dolaşmalı ve duymasını bilen insan gerçeği ile buluşmalıdır. Zap operasyonu şehitleri neyi nasıl yaşadılar? Hangi koşullarda ara ara soluklanıp hedefe doğru koştular bu önemlidir. Neyi niçin başardılar? Başarmak dışında bir şansları var mıydı? Bütün bunları bilmek ve bildirmek şehitlerin yoldaşı olabilmenin temel görevleridir. Kimimiz şarkıda anlatırız şehidi, kimimiz şiire dönmüş yaşamı, yaşama dönmüş şiirde anlatırız, kimimiz ise bembeyaz bir kağıt sayfasına mürekkep olup akarak anlatırız şehidi. Kimimiz ise yaşayarak, yaşatarak, zaferlerine yeni zaferler katarak anlatırız şehidi.

Öncelikle Arteş arkadaşı anlatmak istiyorum. Arteş arkadaş operasyonda Doçkacı  olarak yer alıyordu. Yüreğine yerleştirmiş Dokça namlusunu ve öyle bir kükrüyordu ki, karşıda tabur tabur düşman sürüm sürüm sürünüyordu. Ve Argeş işine sadık tam bir görev adamı gibi yaşıyordu. Silahında (Dokça) teknik bir arza olduğunda, o arızayı gidermek ve silahını çalışır hale getirip hazır tutmak için itina ile çalışıyordu. Koşullar ve içinde olduğu durum ne olursa olsun o silahını hazır ve çalışır vaziyette tutuyordu. Çünkü Arteş arkadaş hava saldırıları olduğunda, silahıyla arkadaşlarını koruyordu. Arkadaşlarının canlarını korumakla görevli olmak, PKK gerillası için olukça onurlu bir görevdir. Ve Arteş arkadaş bunun bilinciyle davranıyor, görevinin gereklerini yerine getiriyordu. İstekli ve azimliydi. Yaşama üstün bir moralle katılıyordu. Zorlayıcı hava koşullarına rağmen, inadına iradi bir keskinlikle her şeye karşı koyuyordu. Hiç şüphesiz Arteş arkadaş, operasyonun başlangıcından sonuna kadar en belirleyici ve önemli bir rolü oynadı.

Egit arkadaş Arteş arkadaşın yanında yardımcı Doçkacı olarak görev yapıyordu. Egid’i anlatmak zordur ama anlatmadan da olmaz. Genç yüreğin PKK ruhuyla ulaştığı iradi duruşun sembolü denebilir. PKK’yi mantıken iyi anladığı ve bunu güzel anlattığı bir gerçek. Genç ve tecrübesiz olmasına rağmen, bilinciyle pratiğini birleştirmeyi başarabilen ender kişiliklerdendi. Tepede ve operasyon esnasında bitmeyen enerjisiyle, sürekli koşuşturuyordu. Göreve bağlılık ve ne olursa olsun başarma azmi sonsuzdu. Duruluğuyla çevresine moral veren o genç, bedeni Şıkefta Bırindaraya dikilmiş özgürlük abidesi olarak ruhumuzda ve bilincimizde yaşayacak.

Zindan arkadaş, sessiz ve derin bir mücevherdir. Soğuktan ayaklarını kullanamaz hale geldiğinde sarf ettiği şu sözlerden anladım; “heval düşman gelsin ben diz üstü  savaşırım” sarf ettiği bu sözler, onu militan ve savaşçı kişiliğini açık ve anlaşılır bir şekilde ifade ediyor. İnatçı,  ısrarlı, kararlı, kini ve öfkesi yüzünden okunan bir intikamcı. Duygu, bilinç ve yüreği bütünleşmiş düşmana karşı, asla aşılamaz bir dağ parçası gibi duran Zindan arkadaşı bilincimize nakşedip belleğimize resmettik.

Özkan arkadaş son anda tepeye yetişen tamamlayıcı olmak için var gücüyle çalışan, kaba bir görünüşe sahip olmasına rağmen son derece ince ruhlu ve duygulu, yılların savaşçısı nadide bir çiçekti. Önderliğin zehirlenmesi ve düşmanın halka yönelik baskılarına karşı, kin ve öfkeyle dolup taşıyordu. Yumruğunu taşlara vurup ‘’ah bir operasyon çıksaydı’’ diyişini asla unutamayacak ve intikamını almaya devam edeceğiz.

Zap operasyonunda Şıkefta Bırindara tepesinde şehit düşen bu dört arkadaş başlayan yeni bir sürecin kahramanlarıdırlar. Anıları yeni zaferlerin müjdeleyicisidir.

Azat Ararat

Zehra yoldaş, 1974 yılında yoksul ve yaşamını Çukurova’da tarlalarda çalışarak sağlayan bir ai­lenin kızı olarak, pamuk tarlalarının cehennem sıcağında doğdu. Bu durum yalnız kendisinin değil, bin­lerce Kürdistanlı çocuğun gerçeğidir. Bu, Kürdistan'da ezile­rek yok edilmek istenen bir halkın dramıydı. Yaşamı dahi kendisine çok görülen bu halk Çukurova'ya savruluyordu. En köle bir şekilde yaşamaya mahkum ediliyordu. Tüm benliği yok edilerek köleleştiriliyordu. Tek yaşam şansının bu olma­sından dolayı yüzbinler başta Urfa olmak üzere, Kürdistan'ın her tara­fından Çukurova'ya akın ediyordu. Zehra yoldaş, bu halkın çocukların­dan biri olarak bu yaşam içinde bü­yüdü. Ailesinin Arap olmasına rağ­men, Kürt halkı ile kaynaşıyor, ken­dini Kürdistanlı görüyor ve kurtulu­şunu da Kürdistan'ın kurtuluşunda görüyordu.

12 Eylül 1980 faşist cuntasının ar­dından birçok devrimci gibi Zehra yoldaşın ağabeyleri de zindana atılmışlardı. Bu durum, Zehra yoldaşta çocukluğundan başlayıp şekillene­rek, düşmana karşı büyük bir kin ve öfkeye dönüşür. Çocukluğunu hep zindan direnişleri, gerillaların mücadelesi, serhildanların etkisiyle geçirir. İlkokulda, son sınıfı okumasına rağ­men hızla kendini yetiştirerek, müca­dele saflarında yer almayı, gerilla saflarına katılmayı arzu ediyordu. 1991 yılında alanda görevli olan Fi­dan (Ayten) ve Necla Adanır (Gülten) yoldaşlarla tanışır. Büyük bir coşkuyu yaşar ve sevinç gözyaşları döker. Kısa bir sürede yoldaşlarından aldığı destek ve güçle, kitle faaliyetlerine başlar. Zehra yoldaş çevresin­de yurtseverliği ve dürüstlüğü ile ta­nındığından ve yine Arapça ve Kürtçe'yi bildiğinden dolayı kısa süre­de kitlelerin gönlünü fetheder. Öyle ki, çevrede mücadeleye karşı olan ai­leler dahi kendisine kapılarını açar, O'na saygı duyarlar. Alanda belli bir gelişme sağlanır. Fakat bu yetmemektedir. Daha profesyonelce mücadele edebilmek için, önderlik sahası­na gitmek ister. Amacı daha da bi­linçlenip güç almak ve Parti Önderliği'ni görmektir. Fakat görev ve çalışmalar göz önünde bulundurularak bu isteği arkadaşlarca bir süre ertelenir.

Daha sonra yoldaşlarının şehit düşmesiyle sarsılır, ama düşmana kin ve öfkesi daha da artar. İntikam yeminini daha derinden ve azimli eder. Ancak düşmanın eline geçer ve tutsak edilir. 15 gün yoğun işken­ce görür. Burada kararlı bir tavır ser­gileyerek şehitlere verdiği söze bağlı kalır.

Cezaevinden ser­best bırakıldıktan sonra arkadaşlarla ilişkiye geçerek, önderlik sa­hasına gitme ve Parti Önderliği'nin öğrencisi olma isteğini yineler. Kısa süre sonra önderlik sahasına gitmek için Suruç kırsalına geçer. Burada mücadele içinde taktir ettiği, kendisine örnek aldığı yoldaşı Sevim KABİL (Canan) de vardır.

Suruç'ta ihanetçi hainler iğrenç yüzlerini bir kere daha gösterirler. 7 Ocak 1994 günü bir ihbar sonucu yüzlerce düşman askeri, tank ve toplarıyla operasyona başlarlar. Sa­bah başlayan çatışma, büyük bir direnişe dönüşür. Suruç ovası, Zehra ve beş yoldaşın "Biji Serok APO" sloganlarıyla inler.

Düşman güç getiremeyince, uçak ve kobralarını devreye sokar. Çatışmada, onlarca düşman askeri ölür.

Canından çok sevdiği, her biri bir dağ parçası olan Sevim KABİL (Canan), Osman YILDIZ (Ferhat), Mezit MUHAMMED (Kemal), Recep BALİ (Musa) ve BİNEVŞ (Dilan) yoldaşların kalleş kurşunlarla teker teker yere düştüğünü gören Zehra yoldaş, asırlık öfkesini, sömürgeciliğe son mermisine kadar haykırır.

Direnişçiliği, cesareti tarihin derinliğinden gelen Zehra yoldaş, soylu kavgaya tutuşan halk neferlerinin düşmana teslim olmayacağı bilinciyle bıraktığı son mermisini öfke dolu yüreğine sıkarak, geride kalan yoldaşlarına yerni bir destan bırakarak şehitler kervanına katılır. O, PKK’nin enternasyonalist özelliğini benimsemiş, dünya insanlığı için canını seve seve veren bir Küdistanlıydı. O’nun son sözleri bizlere rehber olacaktır.

Düz ovada, yüzlerce asker ve mükemmel bir tekniğe sahip olan işgalci güçler uzun süre Zehra yoldaşın cenazesinden korktuklarından O’na yaklaşamazlar ve bu destansı şahadet dalga dalga Harran’dan Urfa’ya, Kürt ve Arap halklarının kardeşliği adına tüm ülkeye yayılır.

Duyan herkes Zehra yoldaşın son mermisini yüreğine sıkarken haykırıp gökyüzüne yükselen sloganlarını yüreğinde hissederek tekrarlar: “Yaşasın Başkan APO”, “Yaşasın PKK” diye...

Adı soyadı: Zehra ÖTÜNÇ

Kod adı: Fidan

Doğum yeri ve tarihi: Çukurova, 1974

Mücadeleye katılış tarihi: 1992

Şahadet yeri ve tarihi: Suruç, 7 Ocak 1994

Mücadele Arkadaşları

Devrim Sipan-Bülent Döner Yoldaşın Anısına

HPG Ana karargâh Komutanlığının Devrim yoldaşa ilişkin yaptığı açıklama da şunlar dile geliyor:

“1977 yılında Bitlis'te doğan ve orada büyüyen Devrim yoldaş da, her zaman Kürtlük bilinci ve gerçekliği içerisinde olmuştur. Özellikle 1994'lü yıllarda devletin uyguladığı her türlü baskıya, zulme birebir şahitlik yapan Devrim yoldaş, Kürtlerin yaşam haklarına ve özgürlüklerine yönelik geliştiren bu gayri insani saldırılar karşısında mücadelemizi tanımaya başlamış ve bu yöndeki çelişkilerinin gün aşırı yoğunlaşmasıyla, kendisine Nasıl yaşamalı(?) sorusunu her gün sorar hale gelmiştir. Özellikle içinde bulunduğu sosyal çevrenin ve aile eşrafının yurtsever olması nedeniyle düşmanın artan baskıları ve keyfi uygulamaları Devrim yoldaşta her zaman bir öfkeye neden olmuştur. Son olarak da, 94 yılında iki amcasının ve bir dayısının faili meçhul bir şekilde katledilmesinin ardından Devrim yoldaş, özgürlük saflarındaki yerini almayı tercih etmiştir. 1994 yılında katılımını gerçekleştiren Devrim yoldaş, uzun yıllar boyunca mücadelemizde her zaman önemli ve etkin bir role sahip olmuş olan Zagros alanında gerillacılık yaşamına aktif katılmıştır.

Çalışmalarda ve yaşamda öğrendiği her şeyi pratikleştirmeye çalışan ve bu temelde sorumlu bir katılımı ortaya çıkartan Devrim yoldaş, kısa bir sürede dağ yaşamına ve koşullarına uyum sağlamış, yaşanan savaş pratiklerinde de önemli görevleri üstlenmiştir. Zagros alanının çetin koşullarında ve coğrafik konumunda, uzun yıllar faaliyet gösteren Devrim yoldaş, savaşın dilini ve eylemini bu yıllarda düşmana vurulan darbelerin içerisinde kalarak, yer alarak keskin bir şekilde öğrenmiştir. Bu bilinç ve iradi duruşla bu alanının dışında yer aldığı her alanda ve katıldığı her çalışmada düşman denilen gerçekliğe bu yaklaşımı esas almıştır. Kürdistan dağlarının hemen hemen bütün parçalarında mücadele yürüten Devrim yoldaş, heyecanını ve azmini son nefesine kadar yaşamış ve yaşatmıştır. Onun bu duruşu ve özelliği her zaman yoldaşlarına, savaşçılarına bir moral kaynağı olduğu gibi militan kişilik özelliklerinde de bir ölçü olmuştur. Bunun bilincinde olan Devrim yoldaş, katıldığı andan itibaren her dönemde ve anda olduğu gibi yine böylesine tarihsel gelişmelere gebe bir dönemde de en önde olmayı tercih ederek, Amanos alanında halkların kurtuluşunu ve özgürlüğünü sağlama temelinde çalışmalara katılma isteminde bulunmuş ve o alandaki gerillacılığa aktif katılımını sağlamıştır.”

Devrim Sipan yoldaşı 2000’li yılların başlarında tanımıştım. Son Amanoslara gidene ve orada şehit düşene kadar şöyle ya da böyle hep yakın durduk. Yer yer aynı güçlerde kaldık, yer yer yakın konumlandık ve yer yerde birlikte de çalıştık. Her zaman Devrim yoldaşla özel bir ilişkim olduğunu belirtme gereği duyuyorum.

Devrim yoldaş Tatvanlıdır. Yani Kürdistan’da yurtseverliğin en köklü olarak boy verdiği bir merkezde dünyaya gelmiştir. Benim için oldum olası Kürdistan’da bazı yurtseverlik merkezleri vardır. Bu merkezlerin bazılarını ben Cizre, Lice, Bismil, Doğubayazıt, Karakoçan, Suruç, Gever, Nusaybin, Afrin, Derika Hamko, Urmiye, Mako, Amediye, Süleymaniye olarak sıralıyorum. Hiç şüphesizdir ki bu listeyi çoğaltmak mümkündür. Kaldı ki özgürlük mücadelesinin gelişimiyle bu liste çok fazla kabarmıştır. Ancak benim ilk yurtseverlik listemde kesinlikle her zaman birde Tatvan yerini almıştır. Ve bu onurlu tavrını Tatvan inadına tüm zorluklara rağmen korumasını da bugüne kadar bilmiştir.

Tatvan’ın benim için dediğim gibi her zaman özel bir yeri olmuştur. Tarihsel arka planının etkileyiciliği gibi o Van gölünün kıyısına inşa edilmiş cennetimsi şehrinde güzelliği de beni sarmıştır. Ve birde 1 Nisan 1985 yılında şehitler kervanına katılan Rauf Akbay yoldaş…

Rauf Akbay yoldaş Tatvanlıydı. Ve beni mücadele öncesi süreçte PKK saflarına katılımda en etkileyen PKK militanı olduğu kesindir. Onun o güzel, olgun, insana yakın, iknacı, sabırlı, itinalı yaklaşımları her zaman aradığım özellikler olmuştur. Bunun için Tatvan derken aklıma ilk Rauf Akbay yoldaş geliyor. Tatvan’a duygu dünyamda beslediğim sıcak ilişkimin belki de en önemli nedenlerinden bir tanesi de dediğim gibi Şehit Rauf Akbay yoldaştır.

Devrim yoldaşla da 2000 yılında tanıştığımda ilk sorduğum “Rauf Akbay’ı tanıyıp tanımadığı”ydı. Belki tanımazdı ancak akraba çevresini tanıyabilirdi diye tanıdığım her Tatvanlı arkadaşa bu soruyu sormuşumdur.

Devrim yoldaş liseyi bitirir bitirmez genç yaşlarda PKK saflarına gelmişti. Uzun yıllar Zagroslarda kalmıştı. Zagroslar deyip geçmemek gerekir. Zagros'un bir pratiği çoğu zaman başka pratiklerin birkaç yılı kadar ağır geçer. Zagros’un coğrafyası heybetli olmanın da ötesindedir.

Aslında Zagroslarda gerilla olmak için kanatlara sahip olmak diye içimden hep geçirmişimdir. “Madem böyle güzel bir coğrafyayı bu halka bahşetmişsin, madem bu halka bolca düşman da hediye olarak özenle seçerek vermişsin hele birde bu düşmanların içerisine de dünyanın en azgın, zırnık insanlıktan nasibini almamış, gururlu mu gururlu, kinci mi kinci, ırkçı mı ırkçı mı Türk egemen sınıflarını katmışsın o zaman doğrusu burada bu zulüm kalelerine karşı direnmesini istediklerine kanat hediye etmen gerekmez miydi? Madem bizi bu yeryüzünde sınıyorsun, madem bizim sana layık olup olmadığımızı test etmek istiyorsun o zaman neden bu kadar güzel, sarp, çetrefilli ve böyle zorlu olan bir coğrafya da bize sahiden kanat bahşetmemişsin” diye hep yüce tanrıya sormuşumdur. Sormaya sormuşum ama sorularım karşılıksız havada bırakılmıştır. İşte böylesine sert bir coğrafyanın gerillası olan Devrim yoldaş tam 6 yıl boyunca bu alanda kalmış söz yerinde olacaksa iradi olarak çelikleşmiştir. İradi olarak çelikleşse de fiziki olarak yaşadığı sıkıntılarda elbette olmuştur.

Zagrosların ardından Devrim yoldaşın yolu uzun olacaktır. O birçok alanda çalışma yürütmenin imkânına kavuşacaktır. Doğrusu yer yer onun yer aldığı birçok çalışmayı kıskandığımı ona ifade etmişimdir. Zagroslardan sonra Kandil alanına gelerek halk çalışma merkezine geçmiştir. Yaklaşık iki yıl bu çalışmalarda kalacaktır. Ardından 2002 yılında İran çalışmalarına geçecektir ve bir dönem İran zindanlarını tadacaktır. Derken 2003 ile 2004 yılları arasında PÇDK’de çalışmalarda bulunacaktır. 2004 ile 2006 yılları arasında ise PJAK yani doğu çalışmalarına kendisini önerecek ve orada bir müddet çalışacaktır. 2006 ile 2008 yıllarında bir ara Xınere alanı olsa da esasta yer alacağı çalışmalar DKB’dir. Yani Türkiye çalışmalarıdır. Bu çalışmaları yürütürken bir ara Kelareş alanında çalışma yürütecektir. 2008 ile 2010 yılları arasında Gare alanına gelerek tekrar askeri güçlerin yani HPG bünyesinde çalışacaktır. 2010 yılında Mahsum Korkmaz Akademisine geçerek komutanlık eğitimi görecek, eğitim ardından Amanoslara hazırlanmak için yoğunlaşma guruplarından kaldıktan sonra 2011 yılında Mazlum Amed-Aydın Baran-yoldaşın komutasında Amanoslara doğru yola çıkarken, 31 Martı gecesini 1 Nisan 2011 sabahına bağlayan günü TC devletinin askeri güçleri dünyanın en iğrenç yöntemi olan kimyasal gaz kullanarak yoldaşlarımızı bayıldıktan sonra üzerilerine giderek, alçakça baygın yatan yoldaşlarımızın kafalarına kurşun sıkarak katletmiştir. Devrim yoldaşımız bu iğrenççe uygulanan yöntem ardından 6 yoldaşlıyla birlikte şehitler kervanına katılmıştır.

Devrim yoldaşımız 17 yıl boyunca yukarıda dile getirdiğimiz gibi birçok farklı alanlarda çalışmalar yürütmüştür. Aslında bir militan olarak partimizin vereceği ne kadar tecrübesi varsa vermiş o ise bu tecrübeleri ve imkânları iyi değerlendirmiştir.

Bizde militanlar kolay yetişmiyor. Kiminin düşündüğü gibi dağlara gelmekle hemen gerilla olunmuyor. Parti militanı hiç olunmuyor. Dağlara gelmek belki ilk adımlardan sadece bir tanesidir. Hiç şüphe yoktur ki gerillaya gelmeden de atılan çok sayıda adım vardır. İlk sözler, ilk eylemler, ilk örgütlenmeler örgütlemeler derken ilk ciddi farklı sistem arayışları ardından dağlar önemli bir ilk olarak gündeme geldiğinde birçok arkadaşımız ve yurtseverimiz için sanki artık gerilla ve militan olunmuştur sanısı gelişiyor. Hâlbuki gerilla olmak, militan olmak yani PKK’nin iyi bir kadrosu olmak yılları alan, PKK’nin engin deneylerinden geçerek, hani diyorlar ya imbikten geçerek gerçekleşebiliyor. Başkası da olmuyor. Başkası gönül vermek oluyor, davaya katılmak oluyor. Bu ise Kürdistan’da devrimcilik yapmaya yetmiyor. Bu halkın sorunlarına çare üretmeye yetmiyor. Devasa bir emperyalist kampa karşı durmaya yetmiyor. Yetmediği gibi kendisiyle beraber çok büyük sıkıntılar yaratıyor ve getiriyor.

Devrim yoldaşımız sözün tam manasıyla PKK’nin birçok çalışmasında geçerek çelikleşen bir PKK kadrosuydu. Bir PKK militanıydı. Ve geleceğe çok güçlü katılabilecek olan bir komutandı. Zagroslarda uzun yıllar pratiklerden kaldıktan sonra adeta Kürdistan’ın dört parçasını dolaşarak oralarda çalışma yürüterek Kürt gerçekliğini, Kürdistan devriminin zorluklarını, ulusal birliğin ve bütünleşmenin ne kadar aciliyet gerektirdiğini derken birde her parçanın kültürel özelliklerini yaşayarak kendi kişiliğine yedirerek kendisini yapılandırmıştır.

Evet, Devrim yoldaş biraz genel Kürdistan’dı demek yanlış olmayacaktır. Bu kadar dolaşmak, bu kadar farklı sahalarda çalışma yürütmek demek öncelikli olarak tecrübe demektir. Kişilik olarak olgunlaşma demektir. İnsanlarla alıp verirken insan sarrafı olmak demektir. Yol ve yöntem zenginliğini yakalamak demektir. Hani diyorlar ya hakikatin yoluna girmek demektir.

İşte devrim yoldaşta böyle güçlü bir hakikat yolcusu ve savaşçısı olmuştu. 2000’li yıllardan sonra birçok kez partinin eğitimlerine giderek kendisini bu tecrübenin yanı sıra ideolojik olarakta donatarak arayışlarını daha da güçlendirmiştir. Evet, o her ortamda kendisine sunulan imkânı sonuna kadar değerlendirerek partinin ve halkın hizmetine bu imkânları sunmasını bilen bir militandı.

Kişilik olarak Devrim derken aklıma o güzel gözlerin sürekli gülmesi geliyor. Nedendir bilmiyorum ama onunla birlikteyken de onun ela gözlerinin bana yeşil mavi karışımı bir rengi çağrıştığını söylemiştim. Bundandır ki devrim yoldaşların gözleri benim için mavimsiydi. Bu gözlerde güleçliğin yanı sıra sürekli araştıran bir havayı hep sezerdiniz.

Devrim derken aklıma ilk gelen özelliklerden bir tanesi her şart altında kendisini eğitme geliyor. Hem genel hem de bireysel olarak bu kadar okuyan arkadaşa az rastlanır herhalde. Kendi eğitimini aksatmadığı gibi güzel de eğitim verdiğini söylemeliyim. Özelde son yıllarda onu Yeni Savaşçı Kamplarında hem komutan hem de eğitmenci yapmışlardı. Doğrusu yeni savaşçı yetiştirmekten onun üzerinde herhalde az yoldaş vardı. Başka şubelerde kalan gençler yeni olmalarına rağmen Devrim yoldaşın bulunduğu şubeye ısrarla geçmek istemelerini kendim görmüşümdür. Onlara nasıl hem komutan, hem yoldaş, hem ana, hem baba, hem nişanlı, hem dost olduğunu da gören biriyim. Yeni savaşçı adaylarının elbiselerini, çoraplarını yıkarken, onlara yemek yaparken, onlara ekmek yaparken, onların yırtılan elbiselerini dikerken onu görecektiniz. Yılların bir militanı olmasına rağmen bir gün bile yüzünü ekşitmeden bu gençlerle üç yıl boyunca of pof demeden uğraşmış ve onları militanlaştırmak için ne kadar gücü varsa hepsini sarf etmiştir. Bir ara bu çalışmada ayrılmak istediğini duyduğumda eleştirmiştim. Gerçektende bu çalışma tamda onun gibi olgunluğun zirvesinde seyreden yoldaşların işi olduğunu ona söylemiştim. Sonuçta denir ya ilk aldığın neyse son alacağında odur. Yani başlangıçlar sonu belirler diye. Her yeni savaşçı yoldaşın Devrim yoldaşla başlangıcı her zaman güzel olmuştur. Güzel ve başarılı olduğu için de gelecekleri de parlak olacaktır.

Devrim yoldaşın başka bir özelliği ise son derece mütevazi oluşuydu. Başka yoldaşları bilmem ama ben kendim bir gün Devrim yoldaşın kendisini büyük gördüğünü, başka bir yoldaşı kırdığını görmedim. Bu mütevaziliğe birde mücadele içerisinde gerçekten bu düzeyde az görülen nezaketiyle ve inceliğiyle onun kişilik yapılanması eklenince ortaya tüm zamanlarda birlikte kalacağınız bir yoldaş sevdalısı çıkardı.

Devrim yoldaş yoldaşlarını çok seven biriydi. Yoldaşlığa sadakati çok yüksekti. Yoldaşlara çok bağlı yaşardı. Bu duygularını hissettirirdi. Bu ona ait has güzel bir özellikti. Yoldaşlığa olan bu güzel özelliğinin yanı sıra genç yaşta saflara katılmasına rağmen bu düzeyde olgun olması insanı şaşırtırdı. Sonradan Devrim yoldaşın şahadeti ardından ailesinde saygın Mele'lerin olduğunu öğrenince bu kadar seçkin bir olgunluğun bu kültürden geldiğini düşünmüştüm. Devrim yoldaşın bu insanı etkileyen duruşu aslında her ortamda kabul gören, kabul gördüğü kadar her zaman en doğru çözüm yolunu ve yöntemini de ortaya koymasına götürürdü. Bundandır ki yoldaşları onun vereceği karara hem güvenir hem de kabul ederlerdi.

Suskun değildi ama ancak çok sesli olan bir yoldaş da değildi. Öyle kendi halinde olduğu da anlaşılmasın. İyi ölçen biçen bir yoldaştı. Ortamı iyi gözleyen, izleyen ve ortama bir parti militanı olarak ne katacaksa onu katmayı esas alan bir yoldaştı. Ve doğrusu hepimiz onun bu özelliğine hayran olduğumuzu itiraf edeyim.

Devrim yoldaşın böyle güzel özeliklerini sıralamaya devam edebiliriz. O yukarıda dile gelen ve burada dile getirilmeyen birçok özelliğiyle de giderek tam bir militan olmaya doğru gidiyordu. Adım adım, damıta damıta diyorlar ya aynen öyle bir militanlık seyri izlemiştir.

Militanlaşmanın son evresi olarak Mahsum Korkmaz Akademisi olacaktı onun için. Uzun yıllar ardından yeniden askeri çalışmanın tam ortasına gidecekti. 2000’li yıllardan sonra o ağırlıklı halk çalışmalarında yani siyasal çalışmalarda yer almıştı. Bu kez yeniden 2000’li yıllar öncesi yer aldığı askeri çalışmalara katılacaktı. Hem de ülkemizin en ücra köşelerinde biri olan Amanoslarda Tabur Komutanı düzeyinde bu çalışmaya katılacaktı. Mahsum Korkmaz Akademisindeki duruşu göz doldurmuştu. Katılımıyla, yeni dönem gerillacılığına olan ilgisiyle ve birde tabii ki militan duruşuyla göz doldurmuştu. Bunun sonucunda Tabur Komutanlığına terfi etmişti. Ve Tabur Komutanı olarak görev alacağı ilk yer Amanoslar olacaktı.

Devrim yoldaş bir gurup yoldaşıyla uzun bir süre hazırlık çalışmasına katıldı. Alanda gelen raporları okudu inceledi. Alanın coğrafyasını oralarda kalanlarda öğrenmeye çalıştı. Partiyle tartıştı, düşüncelerini paylaştı. Ve 2011 Mart’ın sonlarında Mazlum Amed yoldaşın komutasında Amanoslara doğru yola çıktılar. Bir müddet Suriye’de kaldılar. Geç kaldıklarını düşündükleri için sınırı geçmek için çok uğraştılar. Artık sabırları taşmıştı hızla içeriye geçerek kendi alanlarına dağılacaklardı. Halen tam çözemesekte düşmanın kulağına Mazlum Amed yoldaşla birlikte çok güçlü bir birliğin geçeceği bilgisi ulaşmıştı. Düşman tüm sınır hattını tutmuştu. Termalleri her yere yerleştirmişlerdi. Ve ne zaman ki 31 Mart günü Amanoslara doğru yoldaşlar hareket etti ve ne zaman ki yoldaşlar İslâhiye ve Hassa ovasını geçerek Amanos dağlarına yönlerini verirdiler, düşmanın daha önce aldığı bilgiler üzerine attığı pusu ile kullandığı kimyasal sonucu yoldaşlar önce baygın düşecekler ardından da insanlıktan nasibini almamış ve sürekli savaş suçu işlemekten bir nebze de olsa vicdan azabı yaşamayan bu faşist it sürüsü tarafından baygın haldeyken katledilecektir.

Evet, Devrim ve diğer 6 yoldaşımız (Mazlum Amed- Aydın Baran, Yılmaz Ernesto-Çetin Karadağ, Rojwan Tolhıldan -Zeki Durdu, Kendal Kavvar -Emrullah Atalmış, Cigerxwin Mardin -Şehmus Özalp, Boran Nurhak -Önder Konca) 1 Nisan 2011 günü şehitler kervanına katılacaktır.

Devrim yoldaşı böyle hak etmediğimiz ve faşist bir devletin faşizm ötesi uygulamaları sonucu henüz Amanoslara ulaşmadan yitirmemizi doğrusu hazmedemedik. Hazmetmeyeceğiz de. Bu kadar kalleşçe, bu kadar insanlık dışı uygulamalarla yoldaşlarımızın katledilmesinin hesabını mutlaka soracağımızın faşist cellâtlar tarafından bilinmesini isteriz. Bu bizim tarihe düşeceğimiz bir not olacaktır. Faşist cellâtlar bunu unutmasın.

Güzel yoldaş seni her zaman o güzel gülen gözlerinle, sade ve mütevazi kişiliğinle, yoldaşlığının en seçkin renginle, o her ortamda aranan olgunluğun ve ciddiyetinle anacağız. Söz sana ki insanlıktan nasibini almamış bu zebanilerden mutlaka hesap soracağız.

Söz sana ki seni Kürdistan özgürlük mücadelesinde ölümsüz kılarak mutlaka ama mutlaka abideleştireceğiz.

Söz sana güzel yoldaş, söz sana.

Kasım Engin 

Kahraman Rojhılat Arkadaşın Anısına

Genç bir savaşçının ardından geriye kalan anıları anlatmak keşke zannedildiği kadar kolay olsa….

Dağların doruğundan kopan çığ gibi geçtin gözlerimin önünden. Gözlerimden süzülen iki damla yaşla uğurladım. Yiğit savaşçı, ağlamak yoktu uğurlarken yiğit savaşçıları. Dayanamadı yürek bu vedalaşmaya. Göz pınarımın derinliklerinden süzüldü iki damla yaş, yenileniyordu.

Gabarın karları eriyordu. Karlar doruklara sığınırcasına bahar yağmurları dökülüyordu. Gabarın kutsal toprağına yiğitlerin kızıl kanı misali. Bahar gelirken haber salardı. Agitlerin ve Adılların yurdu yeşerirdi. Otlar filizlenirdi. Çiçekler asilleşirdi. Dicle nehri geçit vermez olurdu.

Bedel istercesine hırçın bahara inat isyan dolu genç yüreğinle düştük. Gabarın yoluna işlemez kan emici yarasaların ölüm çemberi, asi yüreğinle yaratacaktık yarasaların çemberini dağıtacaktık. Üstümüzdeki ihanet dolu kara bulutları. Seninle yürüyüşümüz gabarın doruğunda güneşle buluşuna kadar Qırne’de yarım kalmamalı. Şehit yoldaşlarına koşarken Qırne köyünde düşmanın hain pususunda senin de Gabar’ın kutsal toprağına emanet ettik. Agit, Adıl, Gülbahar ve daha nice kahramanlar gibi kahraman yoldaş seni de bu kutsal topraklara emanet ettik.

Kürdistan ın Makü kentine bağlı Xoy kasabasın Reyvan köyünde yurtsever bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Xoy kasabasının coğrafik yapısı sert olması itivariyle asi karakter gerektiren ve kuzey Kürdistan’ın Başkale ilçesine komşu ve kültürel etkileşim yaşamış bir konumu var. Kahraman arkadaş 1988 yılında dünyaya geldi. Çocuk yaşlarda babasını kaybetmesi ve annesinin başka bir adamla evlenmesi kahraman arkadaşın yaşamına yön veren temel olgulardan bir tanesidir. Üvey babasının yanlış yaklaşımlarına dayanamayarak evi terk edip abisinin yanında kalmıştı. Kahraman arkadaş daha çocuk yaşlarda baskıya boyun eğmeyen, asi ve isyancı bir karakter kazanmıştı.

Bu asi ve isyancı karakteri çocukluğundan şahadetine kadar hiçbir şey kaybetmeden devam etti. Barbar düşmana karşı da aynı asi duruşuyla son mermisine kadar kahramanca direndi. Yani asi duruşunda hiçbir şey kaybetmemişti. Bu asi özelliği kahraman arkadaşın yaşamda hep ön plandaydı. Bir diğer özelliği ise sesinin güzel olması ve bunun yaşamına yansıması.

İlkokulun beşinci sınıfına kadar okudu. Daha sonra abisinin dayatmaları ile kuran kursuna gitti. Burada din olgusuyla tanışması gerçekleşti. Ayrıca ailenin ekonomik durumundan dolayı sınırda kaçakçılık işini yapmak zorunda kaldı. Bu kaçakçılık işi Kahraman arkadaşa inisiyatif ve girişkenlik kazandırmıştı. Bu işle uğraşırken gerilla ile tanışmış ve gerilla yaşamına karşı bir ilgi ve sempati duymaya başlamıştı. Kısa bir dönem arkadaşlara milislik yaparak parti yaşamını tanımaya çalışıyordu. Gerilla yaşamı kahraman arkadaşı oldukça etkiliyor. Partiye karşı olan sempatisi gün be gün büyüyordu. Adeta dağların gizemi ve gerillanın efsanevi duruşu Kahraman arkadaşta bir arayışa dönüşüyordu. Bu da Kahraman arkadaşı dağlara çekiyordu.

Kahraman arkadaşın çocuk yaşlarda temel çelişkilerinden bir tanesi de kadına olan yaklaşımdı. Çocuk yaşlarda iki kız kardeşine yardım etmesi ve gizliden onlara para vermesi ağabeyleri tarafından kabul edilmiyordu. Bu yaklaşımı dıştalanıyordu. Ama bu olumsuz yaklaşımlara boyun eğmeyip pes etmiyordu. Kahraman arkadaş inatçıydı.

Sınırda kaçakçılık yaparken düşmanın gerçek yüzünü tanıması ayrıca iki defa Türk askerlerince tutuklanması ve gördüğü kötü  muamele onun genç yüreğinde büyük nefret ve kin beslemesine neden olmuştu. Böylesi duygularla Kahraman arkadaş 2003 yılında gerilla saflarına katıldı.

Yeni savaşçı eğitimini Xınere’de gördü. Kahraman arkadaş eğitimde en mükemmel düzeyi yakalamak, kendini hem ideolojik hem de askeri olarak donatmak istiyordu. On yedi yaşında genç bir gerilla olmuştu artık. Gerilla saflarında mütevazi yaklaşımı, olgunluğu, esprileri ile sevilen ve sayılan bir konuma ulaştı.

Yaşamdaki canlılığı hep dikkat çekerdi. Kahraman ismini almıştı. Bu ismin ağırlığının bilincindeydi. PKK saflarında kahramanlık olgusuna yaklaşımı çok iyi biliyordu. Zindan direnişinde gösterilen kahramanlığı yine gerilla saflarında Agitlerle başlayan kahramanlık destanlarını ve Önderliğin kahramanlık olgusuna olan yaklaşımını bilen ve onun ağırlığıyla bütün pratik çalışmalara katılımı esas alıyordu. Parti saflarında, tasfiyeciliğin 2003–2004 doruk noktasında ulaşan eğilimi genel örgüt yapısını zorladığı gibi aynı zorlanmayı Kahraman arkadaş da yaşıyordu. Düşman çürütme politikasına ve içte yaşanan tasfiyeci eğilime karşı geliştirilen 1 Haziran hamlesi Kahraman arkadaşta büyük heyecan yaratmıştı. Ve bu heyecan bu coşkuyla bu atılıma katılmak için Botan ve Gabar alanına dönük öneri yaptı. Ancak yaşının küçük olmasından dolayı bu önerisi uygun görülmedi. Bunun karşısında Kahraman arkadaş yaşama daha da aktif katılımı esas aldı. Önündeki zaman dilimini kendine hazırlık süreci olarak gördü ve bu zaman dilimini en iyi şekilde değerlendirdi. 2006 yılında tekrardan Gabar’a geçmek için öneri yaptı. Kahraman yoldaş için Gabar bir rüya olmuştu. Ve yaşamdı.

Gabar’ın genç gizemli sevdalısı, gel desen genimle gelir misin Gabar’a el ele verip koşar mısın dağlarımıza. Gabar’a özgür yarınlara şafak sayar mısın. Gabar’ın sevdası ile coşar yaralı genç yüreğin, gizemlidir. Bağrımdaki, Gabar sevdası ve nisan yağmuru olur, damla damla toprakla buluşur. Hamza Erkendi misali toprakta yeşeren göl olur, güzelleşir. Bazen Gabar’ın doruğunda deli poyrazla Agit’in portresi olur ve savurur tüm acıları. Baharla hırçınlaşan Dicle misali büyük umutlarla akarım Botan’ın kalbine.

Yani Kahraman arkadaş gizemli bir sevda olmuştur. 2006 yılında Botan grubuna girer. Yoğun bir hazırlık eğitiminden sonra Botan’ın hayalini süsleyen Gabar’a Agitlerin yuvasına Kürtlerin sembolüne ulaşacaktı. 21 Temmuz günü Gabar’a geldi. Gaba’da Çırav alanına düzenlemesi oldu.

Düşmanın Botan saldırısı özelde de Gabar’da gerillayı bitirmek için ve sonuç almak içindi. Bu plan çerçevesinde yoğun teknik ve binlerce askerle vahşi ve barbarca saldırıyordu. Bu saldırılar karşısında büyük komutan Agit’in ardılları Adıllar öncülüğünde kahramanca bir direniş sergilediler. Ve düşmana ağır darbeler vurdular. Kahraman arkadaş asi kişiliği ile bu direnişi ön saflarda aktif bir katılımla sergiledi. Gabar’daki duruşu ile yoldaşlar arasında sevilen bir yoldaştı. Olgun duruşu, savaşta soğukkanlılığı yoldaşlarına karşı hoşgörülüydü. En son 2008 15 Nisanında Geliye Gurdula’nın Qırne köyünde çıkan çatışmada Hamza Erkendi arkadaş şehit düştü. Bu şahadet haberi Kahraman arkadaşı oldukça etkiledi. 17 Nisan günü bir arkadaşla Hamza arkadaşın cenazesini almak üzere Qırne köyüne gitti. Saat 15:40 da düşmanın kurmuş olduğu pusuya düştüler. Kahraman arkadaş Gabar geleneğine sahip çıkarak büyük bir kahramanlıkla düşmana karşı büyük bir direniş gösterdi. İki saat boyunca aralıksız düşmanla çatıştı. Yoldaşlığa olan bağlılığı her zaman ön plandaydı. Bundan dolayı çatışmada yanındaki arkadaşa heval ikimiz kurtulamayız. Sen git ben savunmanı yaparım, bütün arkadaşlara selam söyle. ‘Bı ji serok APO’ der.

Kahraman arkadaş büyük bir kahramanlık sergileyerek şahadete ulaşmıştı. Kahraman arkadaşın bütün arkadaşlara gönderdiği selamı vasiyeti olarak alıyoruz.

Simko Derik

Şehit Serxwebûn arkadaşın şahadetinin gerçekleşmesinin altında yatan temel etkenler gerilla hareket tarzına yeterli düzeyde uyulmamasıdır.

24 Haziran günü Bingöl’ün Dağlı tepe alanında bulunuyorduk. Sabah keşifçi arkadaşlar rutin olan sabah keşfini yaparken, diğer günlerden farklı olan durumları görmelerine rağmen bunları çok fazla dikkate almıyorlar. Dikkate almamalarının nedeni ise düşman gücünün bulunduğu yerle bizim bulunduğumuz nokta arasında uzak bir mesafenin olmasıdır. Düşman gücünün konumlandığı yer Gol tepesiydi. Bu tepe normalde gözcülük için düşmanın kullandığı bir yerdi. Yalnız diğer günlere oranla bu tepede düşman hareketliliği yaşanıyor, düşman açık hareket ediyordu, hem de tepeye zırhlı araçların konumlandırıldığını görüyorlar. Fakat bizim keşifçi arkadaşlar bu durumu da normal karşılıyorlar. Hâlbuki düşmanın gözcü olarak gönderdiği birimler hiçbir zaman açık hareket etmezler. Düşmanın bizim üzerimize uygulamak istediği taktiğe gelmiştik. Düşman sivil insanlar içinden seçtiği ajanlarla noktayı tespit etmişlerdi. Düşman kendini gösterdiği yönden değil de ters bir yönden saldırıya geçmeye hazırlanıyordu. Düşmanın bu tutumu öğlen saatlerine kadar devam etti. O gün saat 10–11 öğlen nöbetçisi bendim. Ben gerillada bir özellik kazanmıştım, nöbetlerimde düşman telsizini hep dinlerdim. O günde telsiz yine bendeydi. Düşmanın telsiz konuşmalarından anladım ki düşman geniş bir halka biçiminde noktanın nöbet yerinden gözükmeyecek bir şekilde ilk mevzilendirmesini yapmış ve hazırlıklarını bitirmiş. Ve ilk mevzilerine yakın olan noktaları aramaktadırlar. Bu konumlanma öğlenin saat 10’una kadar bitirilmişti. Ben telsizde bunları anladığım gibi noktaya inip arkadaşlara durumu bildirdim. Bu arada yanıma iki arkadaş alarak tekrar nöbet yeri olan tepeye gittim. Biz üç kişi nöbet yerinde mevzilendik. Yalnız bizim tarzımızla düşmanın yöneliş tarzı birbirine denk düşmüyordu. Düşman bizim olduğumuz yeri rahat kontrol altına aldığı için noktaya saldırı pozisyonunu değiştirmişti. Tepeye direk yönelmektense sızma taktiğiyle noktaya saldırmayı hedeflemişti. Bu duruma karşı bizim iki mevziimiz boşta kalmıştı. Ve o mevziler boş olduğu için olaya müdahale edemez durumdaydı. Aktif olan yalnız bizim bulunduğumuz mevziiydi. İlk müdahaleyi yaptım. İlk gelen beş kişilik düşmanın öncü birimine darbe vurmuştuk ve iki kayıpları olmuştu, düşmanın noktaya yönelmesini durdurmuştuk. Bu müdahaleden sonra tepenin bırakılması ve çember daralmadan yer değişikliğine gidilmesi gerekiyordu. Çünkü yerimiz bir çatışma için uygun değildi. Biz o esnada tepeyi bırakmayarak noktaya indik. Hava saldırısı için yapılan bazı mevzilere dağıldık. Belli bir süre bekledik ve kobra helikopterler gelmeyince hemen bulunduğumuz yerden ayrılmayı öngördük. Nokta değişikliğine gitmemiz doğruydu, yalnız gittiğimiz yön yanlıştı. Çünkü çemberin içine gidiyorduk. Hedeflediğimiz yere ulaşmıştık ulaşmasına ama buranın da düşman tarafından hemen çembere alındığını bilmiyorduk. Meğerse düşman gidişimizi görüyor ama ses çıkarmıyor. Bu arada biz noktamıza ulaşmıştık ve mevzilenmeye çalışıyorduk.  O esnada düşman dört noktadan bizi vurmaya başladı. Biz hemen mevzilere girdik. Biz dört mevzi oluşturduk. Mevzilerimiz C harfi şeklindeydi. Çünkü düşmanın içimize sızmasını ancak bu tarzla engelleyebilirdik. Bu arada saat 12 civarıydı. Haziran ayının o uzun günleri bir türlü geceyi getirmiyordu. Mevzilerimiz düşman tarafından görülmüştü, onun için de düşman çevremizi görmeyelim diye üzerimizde çok yoğun teknik kullanıyordu. Mevzilerimiz üstü kapalı mevzilerdi. Çok yoğun teknik kullanıldığı için çevremizi kontrol etmekte zorluk çekiyorduk.

Şunu da unutmayayım; biz ilk noktadan ayrılırken bu noktanın çevresine iki ayrı yere arkadaşları mevzilendirmiştik. Bunun amacı şuydu; biz hareketteyken düşman bize yönelirse bu arkadaşlar müdahale edeceklerdi.  Bir de geniş alanda arkadaşların olmasıyla dar bir çemberde olunmayacaktı. Bizi çok daraltırlarsa bu arkadaşlar duruma müdahale edecek ve düşmanın bizi daraltmasını engellemeye çalışarak düşmanın yoğunluğunu dağıtacaklardı. Ama bu düşündüklerimiz gerçekleşmediği gibi her iki grubumuzun da her hangi bir temasları veya müdahaleleri olmadı, operasyonun da dışında kaldılar. Bu durumda düşmanın çemberde kalan arkadaşlarla sınırlı kalma durumu yaşandı. Dolayısıyla yoğunluğun hepsi bir noktaya yöneldi. Aslında nasıl, niye bu duruma geldiğimizi, niye müdahale edilmediği de tam anlayabilmiş değiliz.

Saat 12 sıralarında kobralar ikinci sortilerini yaptılar. Bu saldırıda da her hangi bir kaybımız olmamıştı. Kobralar saldırılarını tamamladıktan sonra sonuç alıp almadıklarını anlamak ve geriye kalanları da kara saldırısıyla sonuca ulaştırmak için düşman birlikleri üç koldan araziye girmeye başladılar. Birinci kolları ilk mevziimize ulaştıklarında arkadaşlar bu kola vurdular ve düşman kolunda insanı hayrete düşürecek bir çığlık koptu. Burada düşmanın bir ölüsü, iki de yaralısı olmuştu. Bu şaşkınlık içinde düşmanın savunma kolları ağır silahlarla müdahale etmek isterken çok sayıda askerin çığlıkları ve komutanların küfürleriyle anlaşılıyordu ki bu ilk kol darbe yemişti. Bu durumda geri çekildiler.  Hemen ardında ikinci saldırı gelişti, bu saldırı Serxwebûn arkadaşın bulunduğu mevziiye olmuştu. Bu saldırı sonucunda da düşmanın kayıpları oldu ve saldırı kolları hızla geri çekildi.  Karadan gelen düşman saldırıları darbelenince düşman tepelere çekilerek tekniğe başvurmak zorunda kaldı. Üçüncü defa kobraları üzerimize gönderdiler. Bu arada saat akşamüstü 6 civarıydı. Bu vuruşlar saat 7’ye kadar sürdü. Kobralar gidince düşmanın tekrardan karadan ikinci defa saldırıya hazırlandığını gördük. Artık akşamüstüydü. Bu saldırının bizi fazla zorlamayacağının bilincindeydik. Bu sefer saldırı kollarının sayısı artmıştı. Yanılmıyorsam kol sayısı beşe çıkmıştı. Saldırı geldiğinde benim içinde bulunduğum mevzi boşta kalmıştı. Diğer üç mevziimiz temasa girmişti. Burada da düşmanın altı kaybı olmuş, sonuç alamadan geri çekilmişti.

Bu esnada şunu belirtmek istiyorum; Şehit Kani arkadaş Rojhılat'lı bir arkadaştı. Genç, dinamik, oldukça coşkulu bir arkadaştı. Kobralar son sortiyi yaparken bizim içinde bulunduğumuz mevziinin önüne bir roket isabet etti. Bu roketin etkisiyle hem mevzi sarsıldı hem de mevziinin içinde kapkara bir barut dumanı oluştu. İlk defa Kani arkadaşın ses tonunda bir değişiklik hissettim. “Heval bu duman kimyasal silah mıdır?” diye titrek bir sesle sordu. Ben “ hayır heval bu sadece barut dumanıdır” dedim. Kani arkadaş kimyasal silah olmadığını anlayınca rahatladı. Ben onun daha da rahat olması için “heval düşman bize çok yakın, kimyasal silah kullanamazlar” dedim, Kani arkadaşın cevabı ise “zaten kaygım kimyasal silahtır. Kaygım, düşmanın ateşine cevap vermeden sessizce bu mevzide can vermektir, İşte tek kaygım budur” demişti. Kani arkadaş genç olmasına rağmen cesaretinden, moralinden, dürüstlük ve bağlılığından dolayı her zaman örnek aldığımız bir arkadaş olmuştu. Kani arkadaş, yanımızda bulunan misafir arkadaşların önde olmamaları için de öğlen 12.00’den akşam 8.00’e kadar mevziinin bir tarafında hep nöbette ve eli tetikte beklemişti. Biraz dinlenmesini kendisinden istediğimiz zaman “heval bu arkadaşlar misafir. Onun için onların önde olmasını istemiyorum, bir şey olursa da bize olsun, arkadaşlara olmasın” şeklinde cevap vererek yanındaki arkadaşlarını canı pahasına koruyan bir fedakârlığı Kani arkadaş büyük bir kahramanlıkla gösteriyordu. Aslında olumlu bir olayı, kişiyi ve olguyu anlatırken ya onu pratiğinde gerçekleştireceksin ya da onu hiçbir zaman anlatamayacaksın. İşte Kani arkadaşı da anlatmak ancak onun gibi olduğun zaman mümkün olabilir. Çünkü Özgürlük yürüyüşünde Kani arkadaş da tüm diğer yoldaşlarımız gibi Özgürlük yürüyüşünün öncülerden biri olmuş ve kutsal varlığımız olan şahadet mertebesine ulaşmıştır. Belki fiili olarak ölüm bir kopuşu anımsatır ve başkasını anlatamazsın. Bir şeyi ve birini anlatmak, anlamak o olmakla, onu anlamakla mümkün olabilir. O olduğun kadar onu anlatıp, anlayabilirsin. İşte şehit Kani arkadaş da diğer şehitlerimiz gibiydi. Ve O onlar olduğu için onları anladı ve uyguladı. Kesin veya mutlak denilen şey bu olsa gerek.

Artık akşam olmuştu, karanlık çöküyordu. Düşmanın kendisine karşı bir saldırı gelişmesin diye mevzi değişikliğine gittiğini görüyorduk. Bunun üzerine biz de hemen harekete geçtik. Mevzilerden çıkarak bir planlamaya gittik. Planlamaya göre nereye, nasıl gideceğimizi belirledik. Bu temelde yürüyüşün düzenlemesi yapıldı. Bunun üzerine Ş. Sinan öncü, ben artçı olduk ve Ş Serxwebûn arkadaşı da ortaya alarak harekete geçtik. Şehit Sinan arkadaş araziyi daha iyi tanıyordu ve bir de 12 yıllık bir gerilla olduğu için öncü de olmak zorundaydı. Çatışma noktasından yola çıkarak ilk temasa girdiğimiz noktaya geldik. Diğer grubumuzla burada buluşacağımızı sanıyorduk. Yalnız telsizle çağrı yapmamıza rağmen bu iki grubumuza ulaşamadık. Bunun üzerine Dağlıtepe’den Ferxana’ya doğru yola çıktık. Başlangıçta patika kullanmaktan kaçındık. Onun yerine araziyi kullanmayı esas aldık. Belli bir süre araziyi kullandıktan sonra öncü arkadaşlar kendilerini araba yoluna, oradan da patikaya bıraktılar. Biz de ardı sıra onları takip ettik. Patikaya girdiğimiz zaman saat gece 11 civarıydı. Patikadaki yürüyüşümüz kısa sürdü. Patikada 50 m yeni tamamlanmıştı ki arkadaşlar durdu, bu durmanın tam 15 dakika sürdüğünü söyleyebilirim. O esnada öncüye haber göndermek isterken önden “kim o” sesiyle beraber tek bir silah sesi geldi. Silah sesiyle beraber geri dönmek isterken bir buçuk-iki metre gibi bir mesafede 20–30 silah birden çalışmaya başladı. Bu arada o ateş yoğunluğu içinde üç yaralı verdik ve grup ikiye bölündü. Bir grup altı arkadaş, bir grup da sekiz arkadaş olmak üzere birbirimizden koptuk. Sekiz kişilik grupta iki arkadaş yaralıydı, altı kişilik grupta bir arkadaş yaralanmıştı. Sekiz kişilik grubun nereye gittiklerinden haberimiz yoktu. Bizim grup da 20–30 m gibi kısa bir mesafeden düşmanın bulunduğu yerin altındaki bir derecikten geriye doğru çekilmek istedi. Biz altı kişilik grup bir aradaydık, gruptan kopmadık. Farklı yerlerden ve ayrı ayrı hareket ederek yine bir araya geldik. Gruba en son ulaşan bendim. Çünkü pusunun içinde kolumdan yaralandığım için silahım elimden düşmüştü ve silahımı bulana kadar epey zaman geçmişti. Kendimi dereye attığımda diğer arkadaşları derede oturmuş vaziyette gördüm. Arkadaşları gördüğüm gibi Şehit Harun arkadaştan kolumu bağlamasını istedim. Harun arkadaş mendilini yırtarak kolumu bağladı. Bu sırada Şehit Sinan arkadaş diğer arkadaşları alarak harekete geçti. En arkadan ben gidiyordum. Ama bu defa arkadaşlarla aramda epey mesafe vardı. Arkadaşlara yetişmeye çalıştığım esnada düşman tekrar ateş etmeye başladı. Bu ateş sonucu Sinan arkadaş yaralandı. Onun yaralanmasından dolayı arkadaşlar durmuşlardı ve gruba yetişmiştim. Serxwebûn arkadaş Sinan arkadaşın yürümesi için onu zorluyordu. Ben arkadaşlara yetişince onların devam etmelerini ve onunla ilgileneceğimi söyleyerek arkadaşları gönderdim. Sinan arkadaş “ heval ben diz kapağımdan mermi almışım. Onun için yürüyemem. Sen beni bırak arkadaşlarla git. Çünkü onlar araziyi tanımıyorlar” dedi. Sinan arkadaşın yarasına baktığımda yürüme olasılığının hiç kalmadığını gördüm. İki ağaç getirerek Sinan arkadaşı bir koltuk altı desteği ile ateş altından çıkarmayı hesapladım. Fakat ben ağaçlara yönelirken Sinan arkadaş bombasını kucağına koyarak pimini çekmişti. Arkamdan gelen patlama sesinin neyi ifade ettiğini anlamıştım. Sinan arkadaş, arkadaşların düşmanın çemberinden rahat çıkması için hiçbir kaygıya girmeden bombasının pimini çekmişti. Şehit Sinan arkadaşın bu soylu tutumundan sonra oradan istemeyerek de olsa diğer arkadaşlara yetişmek için ayrıldım.

Burada Sinan arkadaşı yeterli olmasa da anlatmak istiyorum. Sinan arkadaşın katılım tarihini bilmiyorum. Pratik alanda tanıdığım Sinan arkadaş çok farklı bir insandı. Mücadele alanındaki duruşu ve kararlılığı ile mevcut duruşumuzun çok üstünde bir duruş sahibiydi. Mütevaziliği ile belirgin, morali hiç düşmeyen bir arkadaştı. Günlük yaşamda gelişen olay ve olgular üzerine tartışmayı seven ve onlar üzerinden yeni bir yaklaşım geliştirmeye çalışan bir yapısı vardı. Sinan arkadaşa baktığında onda arkadaşlık duygusunun yüceliğini çok rahat görebilirdin. Zaten o duygusu olmasaydı kahramanca bir tutum da sergileyemezdi. Sinan arkadaş, Önderliğin söylediği gibi “ Fedai an’a cevap olandır” sözünü ve çizgisini yaşamış ve yaşatmış örnek bir arkadaştır.

Ben Sinan arkadaşın şahadetinden sonra arkadaşlara ulaşıp istikametimizi değiştirmeyi hedefliyordum. Arkadaşlara ulaştığımda Serxwebûn, Kani ve Harun arkadaşların da yaralanmış olduklarını gördüm. Bu durum karşısında neye uğradığımı şaşırdım. İlk ulaştığım arkadaş Kani arkadaştı. Yanına yaklaştığımda yatış pozisyonundan anladım ki yaralıdır. Hiç konuşmadan onu ateş altından çıkarmak için derenin içine yuvarladım. Derenin içerisinde kendisine “heval nereden yaralısın?” diye sorduğumda Kani arkadaş “her iki ayağımdan yaralıyım” dedi. Ayağını bağlamak istedim, fakat tek elle beceremedim. Kani arkadaş, Harun ve Serxwebûn arkadaşların da yaralı olduğunu söyledi. Ben o esnada Harun arkadaşın bulunduğu yere gittim. Harun arkadaş sırt üstü yere uzanmıştı, yanına yakınlaştığım sırada “heval ben gidiyorum” dedi. İlk başta bulunduğu yerden ayrılacak şeklinde anladım. Fakat öyle değildi.  Meğerse çenesini altına silahı dayamış birilerini bekliyormuş. Ben yanına ulaşacağım sırada mermi sesi geldi. Harun arkadaş da Sinan arkadaşın tutumunu sergilemişti. Ben arkadaşların bu tutumu karşısında duygumu denir, öfkemi denir anlayamadığım bir durumdaydım. O anki durumumu anlatmam şu an mümkün değildir. Harun arkadaştan ayrılarak Sexwebun arkadaşın yanına gittim. Serxwebûn arkadaşın yanına ulaştığımda, Serxwebûn arkadaşın sırt üstü uzanmış bir şekilde çektiği acıyı benden gizleyerek ben sormadan o yaralandığı yeri bana gösterdi. Benim yaramın durumunu sordu. Kendisinden önce benim durumumu sorması beni oldukça etkilemişti. Ben hemen Serxwebûn arkadaşın sırtından çantasını indirerek aşırı kan kaybını önlemek için yağmurlukla ayağını bağlamaya çalıştım. Kan kaybını önemli oranda durdurmuştum. Yalnız Serxwebûn arkadaşın yürüme olanağını tamamen yitirmesi onun operasyon içinden çıkmasını engelliyordu. Çünkü Serxwebûn arkadaşın fizik yapısı benim gibi bir insanın onu taşımasını imkânsız kılıyordu. Harun arkadaş şehit düşmüştü, Sinan arkadaş şehit düşmüştü, Kani arkadaş ağır yaralıydı, bense yarı bir haldeydim. Serxwebûn arkadaşı taşımam tamamen olanaksızdı. Serxwebûn arkadaşı çektiği tüm acılara rağmen sürükleyerek ateş altından uzaklaştırmaya çalıştım. Serxwebûn arkadaşı belli bir yere taşıdıktan sonra kendi istemi üzerine durduk. Serxwebûn arkadaş saatin kaç olduğunu sordu, bense saatin bir buçuk olduğunu söylediğimde dönüp bana “ çantamı ve silahımı getir” dedi. Silahı ve çantası yaralandığı yerde kalmıştı, oradan ayrılarak Serxwebûn arkadaşın yaralandığı yere gidip silah ve çantasını almak istedim. Orası düşman hâkimiyetinde olduğu için gece görüş dürbünü ile düşman beni fark etti. Ve bulunduğum yeri yoğun bir ateş altına aldı, bir yandan da lazerli suikast atışları yapıyorlardı. Bu esnada çantaya ve silaha ulaştım ama bir mermide almıştım. Yalnız aldığım mermi ne yürümemi nede hareketimi kısıtlıyordu. Çanta ve silahı aldıktan sonra Kani arkadaşın durumunu öğrenmek için yanına gittim. Kani arkadaş şehit düşmemişti ama artık aldığı üçüncü merminin etkisiyle suyun içine düşmüş, sesi zor duyulur hale gelmişti. Konuşmak istediğini anladım, kulağımı ağzına yanaştırdığımda bana kısık bir sesle üşüdüğünü söyledi. Ben Kani arkadaşı suyun içinden çıkararak mermilerden korunabileceği bir taşa sırtını dayayarak ve üstüne yağmurluğunu örterek Serxwebûn arkadaşın yanına döndüm. Burada şunu da söylemekte yarar var. Serxwebûn arkadaşın yanında bir arkadaş daha vardı. Şoktan dolayı kendisinin ağır yaralı olduğunu söyledi ve bize her hangi bir yardımı olmadı.

Serxwebûn arkadaşın yanına ulaştığımda “bir daha gayret et buradan çıkalım” dedim. Serxwebûn arkadaşsa çantasını istedi ve ekledi “o taramalardan ve senin de gecikmenden dolayı şehit düştüğünü sandım” dedi ve ardından çantasında bulunan örgütsel bilgileri çıkarıp bana vererek, mutlaka bu bilgilerin örgüte ulaşması gerektiğini belirtti. Bense “hayır, ben senden ayrılmayacağım” dedim. Serxwebûn arkadaşsa “talimattır sen misafir arkadaşı da alarak ve örgütsel dokümanlarla birlikte örgütün yanına gideceksin” sözlerini birazda sert bir üslupla söyledi ve “çalıların içinde bana bir yer yap ve gidin” dedi. Çalıların içinde bir yer yaptık, Serxwebûn arkadaşı oraya koyduk, silahını da yanına bıraktım. Ayrılacağım sırada sağ eliyle zafer işaretini vererek “BİJİ SEROK APO” sloganıyla adeta bizi uğurladı. Ve ben gece saat 2.15’i geçe yanından ayrıldım. Tekrar Kani arkadaşın yanına gittim ve durumunu öğrenmek istedim. Kani arkadaş, konuşma ve görme duyularını yitirmişti.

Arkadaşlardan ayrılırken operasyonun içinden çıkmayı düşünmedim, daha çok arkadaşların bulunduğu yeri görebilecek bir yer tercih ettim. Hedeflediğim yere ulaştığımızda artık şafak sökmek üzereydi. Aslında hedeflediğimiz yer çok uzak değildi ama düşmanın konumlanmasından dolayı geç ulaştık. Yerimize ulaştıktan sonra olacakları beklemeye koyulduk. Sabah olunca düşmanın konumlanmasını, nereleri tuttuğunu rahat görebiliyorduk. Hemen üstümüzde de düşmanın bir kolu vardı. Bunu biliyorduk ve bilinçli onlara yakın bir yerde durmuştuk. Durma amacımız da kullanılan tekniğin bizim üzerimize etki yapmasını engellemekti. Sabah saat 6’dan sonra düşmanın savunma kolları dışında tüm gücü arazi aramaya, taramaya başladı. Kobra helikopterleri ve yoğun tekniğe dayalı arazi arama, taraması bizim bulunduğumuz yer dışında her tarafı kapsıyordu. Bu yoğunluk yavaş yavaş bizim bulunduğumuz yöne doğru genişlemeye başladı. Bu arada saat 8.00 olmuştu. Bulunduğumuz yerden düşmanın hareketini rahat kontrol edebiliyorduk.

Gün 25 Haziran, saat 8.30’a doğru ilerlerken Serxwebûn arkadaşı sakladığımız yere doğru düşmanın bir kolunun yöneldiğini gördüm. Bu düşman kolunu gördükten sonra durumun değişeceğini anladım. Tam saat 8.30’du, o anı hiç unutmam. M–16 silahları çalışmaya başladı. Bir süre sonra durdu ve bomba patladı. Ben bunun ne anlama geldiğini anlamıştım.

Bu silah sesleriyle Serxwebûn arkadaş da şahadete ulaşmıştı. Burada dördüncü şehidimiz olmuştu. Ben hala şehit arkadaşların bulunduğu yerleri takip ediyordum. Düşmanın hareketinden kayıpları olduğu anlaşılıyordu.  Çünkü aşağımızda bulunan eski bir araba yolunda düşmanın kayıplarını sedyelerle taşıdıklarını hem telaşlarından hem de seslerinden anlıyordum. Yalnız yolun kendisini göremiyordum. Şehit arkadaşların bulunduğu yeri tam olarak göremiyordum. Köylülerin hayvanlarıyla şehit arkadaşların cenazelerini düzlüğe çektiler ve Helikopterle Bingöl merkeze götürdüler. Orada yalnız Serxwebûn arkadaşın vuruşuyla bir astsubay, üç özel harekât timi olmak üzere dört kayıpları olmuştu. Bu operasyonun sonucu düşmanda 15’i aşan bir kaybı ve yaralıları olmuştu. Bizde ise dört şehit arkadaş ve üç yaralı arkadaş vardı.

Düşmanın geliştirdiği bu operasyon farklı bir operasyondu. Kuzey’de bulunduğum süre içerisinde böylesi bir operasyonla bugüne kadar hiç karşılaşmadım. Düşman istihbarat faaliyetleri yürüterek Serxwebûn arkadaşın Erzurum’a geleceği günü öğrenmişlerdi. Bundan dolayı da düşman, elinde bulunan ihanetçi unsurları da operasyona dahil etmişti. Yerel kaynaklar ve arkadaşlarda düşmanın telsiz konuşmalarından çıkardıkları sonuca göre Şemo unsuru da bu operasyonda yer almıştı. Daha sonra mahkeme kayıtlarında da bu durum netlik kazandı. Operasyon da 25 Skorski, helikopter, 4 tane de kobra helikopter yer alıyordu. Darbe yiyen düşman kolu helikopterlerle operasyon alanından gücünü çekerek yerine yeni bir birlik takviye ediyordu. Bu durum da net ortaya koyuyordu ki düşman Serxwebûn arkadaştan çok korkuyordu. Onun nasıl bir komutan, nasıl bir militan olduğunu bildikleri için tedbirli gelmişti. Düşman da Serxwebûn arkadaşın şahadetiyle bir sonuç elde etmişti. Bu operasyonda bir eyalet komutanı, bir takım komutanı, bir tim komutanı, biri de savaşçı olmak üzere dört önemli kayıpla kendine moral kaynağı yaratmıştı ve bunu da kitle içinde propaganda aracı yapmıştı. Bu ağır kaybımızdan sonra düşman geri çekilmeye başladı. Biz ise üç gün sonra arkadaşlara ulaştık. O zaman gördüm ki iki arkadaş daha yaralıdır. Bunlar Pılıng Karlıova ve Azad Çüngüş arkadaşlardı. Her iki arkadaşın durumu benden daha ağırdı. Bu olaylardan sonra yaralı arkadaşlar daha güvenlikli bir araziye taşındı. Kayıpların yarattığı moral bozukluğunu gidermek, yetersizliklerimizi tespit etmek ve bunu bir hamleye dönüştürmek amacıyla toplantılara gidildi. Ve yeniden düzenlemeler yapılarak pratiğe geçildi. Yaşanan şahadetlerin intikamını almak için kapsamlı eylemsellik faaliyetlerine arkadaşlar hırsla yöneldiler. Ve bu önemli oranda atmosferi değiştirdi. Bu arkadaşlarda yaşanan duygusal tepkileri belli oranda törpüledi.

24 Haziran’da Erzurum eyaletinde yaşanan operasyon sonucunda Şahadete ulaşan Şehit Serxwebûn, Şehit Sinan, Şehit Harun, Şehit Kani arkadaşların anısına yazılmıştır.

Şehit Serxwebûn arkadaş Amed / Hazro,

Şehit Kani /Urmiye,

Şehit Harun/ Van,

Şehit Sinan /Hani’li

 Yoldaşlarımızdı. .

Devrimci Selam ve Saygılar

Mirza Tolhildan

Zerdeşt yoldaşın neden gerillada Dersimi soy ismini kendisine aldığını halen bilmiyorum. Birde sürekli Dersim sahasını önermesini de bilmiyorum. Ancak onun daha önce de özelde de son yıllarda da sürekli Dersim’e geçmek için rapor yazdığını biliyorum. Hatta parti onu en son Botan alanına gönderirken daha sonra Botan sahasından Dersim’e geçiş yapabileceğini de söylediğini de biliyorum. Ama yine de neden bu kadar Dersim sevdası sorusuna verilecek cevabım yoktur.

O güney batılı bir arkadaştı. Köyleri Güney Batı coğrafyasının en güzel olan bir yerinde bulunuyordu. Köylerinde insanın sabah uyandığında ilk gördüğün dağ Nurhaklardır. Hani o meşhur Nurhaklar var ya o Nurhaklar işte. Xorto yoldaşımızın bahsettiği o kuzey Nurhaklar var ya işte o Nurhaklar. Sinan Cemgillerin içinde kaldığı ve geçtikleri Nurhaklar işte buralardır.

Nurhaklı olupta soy ismini Dersimi yapmasını doğrusu hep merak etmişimdir. Bizler dünyanın öbür ucunda gelerek Nurhakları görür görmez aşık olarak soy ismimizi Nurhak yapmamıza rağmen o bunu yapmamış ve Dersimi soy ismini kullanmıştır. Bizde birde adettendir herkes ismini ve soy ismini kendisi belirler. Belki yeni gelirken birileri erken davranırda yakın süreçte şehit düşmüş bir yoldaşın ismini de size vermek ister. Ancak tercih sizindir. Kendi ismimizi kendimizin almasının özgürlüğü. Bu özgürlük dünyada neredeyse kimseye tanınmayan bir özgürlük olduğu için paha biçilmezdir.

Evet dediğim gibi Zerdeşt yoldaşı düşünürken hep önce onun Dersimi olan soy ismine düşüncelerim gider takılır. Ne zaman düşüncelerim bu hususta kendilerini özgür kılarlarsa o zaman Zerdeşt yoldaşla olan anılarıma kayarım.

Zerdeşt'i tarif etmek gerçekten zor desek ne kadar insan inanır bilmem ama gerçekten de Zerdeşt yoldaşı yazmak zordur. Onunla yaşayanlar bilir onun yazılmasının ne kadar zor olduğunu.

Zerdeşt yoldaşı sivilde de görmüşlüğüm olmuştu. O da köylerinde o bahsettiğim Nurhakların tam karşısında. Yanımda ise Nurhakların yetiştirmiş olduğu gelmiş geçmiş olan en büyük şair, en büyük yoldaş, en büyük halkçı ve tabi en büyük devrimci Xorto yani Halil Şahin vardı. Doğrusu o oraların en sevilen militanı ve araziyi tanıyan iyi bir militan olarak beni Zerdeşt yoldaşların evlerine götürmüştü.

Zerdeşt yoldaşı tanımadan birkaç ay önce dünyalara değiştirilemeyecek olan Ana’sını ve bir o kadar değerli ve militan olan babasını tanımıştım. Ve tabii İbrahim amcayı ve anayı tanımadan önce de Mizgin yoldaşı yani Elif Gezer yoldaşı Engizeklerde tanımıştım. Elif Gezer yoldaş yani Mizgin, Zerdeşt’in gerilla da olan ablasıydı. 29 Temmuz’u 30 Temmuz 1993 yılına bağlayan gece de TC askeri güçlerinin kimyasal silahlarla katlettiği 18 yoldaştan biriydi.

Evet, ben gerilla da Zerdeşt yoldaşın ailesine çokta yabancı sayılmazdım. Kaldı ki kültürel olarakta yakınlığımız söz konusudur. Hele hele dil olarak aynı yörenin insanları olduğumuz için doğalında bir kültürel benzerlik vardı. Bu kültürel benzerliğin yanı sıra devrim dalgasında bir Apocu militan olarak yer almak Elbistan kırsalında dolaysız olarak Zerdeşt arkadaşın ailesini tanımak demekti. Çünkü Zerdeşt yoldaşın ailesi oldukça yurtsever bir aileydi. Devrimci gelenekleri olan bir aileydi. Bunun içindir ki 1970’lerin başlarında Sinan Cemgiller Malatya’ya doğru yol alırlarken uğradıkları ve kaldıkları ve sonra da Nurhaklar dedikleri yerler bu memleketlerdi. Ve bu Türkiye devrimcilerini ağırlayan, kollayan, saklayan İbrahim amca olmuştur. Yani Zerdeşt yoldaşın babası olmuştur. Hala hatırlıyorum tam Kaşan köyünün karşısında piramit tarzı yukarıya yükselen ve sanki binlerce cam parçasında yapılmış olan bu piramidin üstlerinde İbrahim amca Sinan Cemgil ve yoldaşlarını saklayarak korumuştur.

Evet, Zerdeşt yoldaş böyle bir aileden geliyor. Ve ben bu aileyi 1993 yılında Engizeklerden Nurhaklara doğru yol alırken bir geceleyin Xorto yoldaşın öncülüğünde bal almak için gittiğimde tanışmıştım. Gurup komutanımız aynı zamanda eyalet komutan yardımcımız olan Sarı İbrahim yoldaşın komutasında bizler kuzey Nurhaklara kayarken Kaşan köylerinin içerisinde geçmek zorunda kalmıştık. Aldığımız bilgiler -ki öyle olduğu kesindi -yurtsever insanlardı. Xorto yoldaş köye yakın bir yerde Sarı İbrahim yoldaşa bal alabileceğini söylemişti. İbrahim yoldaşta benle Xorto’yu yolumuzun üstünde bulunan balcılara göndermişti. Ve gittiğimiz balcı tesadüfen Mizgin yoldaşın babasıydı. Birde yanlış değilsem abisi vardı. Kısa bir sohbet ardından bize bal ayarlayıp verdiler. Parasını vermek istediğimizde bolca sözü İbrahim amcadan işitmiştik.

Doğrusu düşmanın her tarafta olduğu bilgisine rağmen, İbrahim amca bizimle epeyce konuşmuş, durumumuzu sormuş, ihtiyaçlarımızın olup olmadığını ne yapabileceğini de ekleyerek tam bir militanca yaklaşımı bize karşı sergilemişti. Çok etkilenmiştim. Uzun zamandır böylesine militanca bir yurtseveri görmemiştim. Bu kadar militanca yaklaşımın arasına tek bir kere Mizgin arkadaşı koyarak sormamıştır. Çünkü onun için tüm gerillalar Mizgin’di ve Mizgin ise bir gerillaydı. Ve Mizgin yoldaş ise bizim Kuzey Nurhaklara gelen gurubun içerisindeydi.

İşte Zerdeşt yoldaşın ailesini böyle tanımıştım. Ve tüm içtenliğimle söylemek isterim ki bu ailemiz bu militanca duruşundan dolayı her zaman bana özel olmuştur. Arada yıllar geçtikten sonra da ara sıra şimdilerde yurt dışında yaşayan İbrahim amcaya selamlarımızı iletmeyi ihmal etmedik. Çünkü İbrahim amca daha doğrusu İbrahim arkadaş kolay unutulacak bir insan değildir.

Bizim kuzey Nurhaklar gezimiz bitiyor ve yeniden Engizeklere dönüyoruz. Bu arada yaşanan çatışmada TC devletinin kullandığı kimyasal silah sonucu Mizgin yoldaşta 17 yoldaşıyla birlikte şehitler kervanına katılıyor. Ben Zerdeşt yoldaşla bu şahadet ardından evlerinde tanışıyorum. Yanlış değilsem okul okuyordu. Dışarıda yani metropollerde gelmişti. Kısa bir tartışmamız yaşanmıştı. Ancak genç olmasına rağmen kendisini yetiştiren ve birikimi olduğu her halükarda göze batıyor.

Arada yıllar geçmişti. Yıl 1997 aylarda nisan’dı. Ben Zap alanında Haftanin alanına bir gurup yoldaşla o zaman Botan eyalet komutanı olan Cemal arkadaşın yanına aynı kış Botan’da yapılan konferans sonuçlarını almak için gelmişim. Burada bu konferans sonuçlarını alacağız ardından da kendi gücümüze bu sonuçları aktararak geçeceğimiz pratik yerlerde uygulayacağız.

Biz bir haftalık tartışmalar ardından geri alanımıza dönerken şimdilerde ismi Şehit Ayhan Dolu olan bu vadi o zaman ismi Dola Bayana’ydı. burada bulunan Fazıl arkadaşın yanına geliyoruz. Bir müddet oturduktan sonra Fazıl arkadaş yanımızda bir hemşerin var demiş ve isminin Zerdeşt olduğunu belirtmişti. Henüz yeni dağa gelmişti. Tanışmak istemiştim. Elimi ona uzatıp durumunu sorduğumda o “merhaba heval Kasım” demişti. Kendimce hiç görmediğim bir gençle yeni tanışacağım ancak o ismimle hitap etmişti. Nerede tanışıyor soruları üzerine, yukarıda dile getirdiğim tanışma hikâyesini anlatmıştı. Doğrusu Zerdeşt yoldaşın gerillaya katılmasına çok fazla sevinmiştim. Mizgin yoldaşın takipçisi olarak dağların doruklarına gelmesi kendi başına saygı uyandıracak bir eylemdi.

Biraz tartıştık aileyi, İbrahim amcayı çevreyi genişçe konuşma imkânı bulmuştuk. Ancak ailenin faşist devlet elinde ne kadar çektiğin de Zerdeşt yoldaş anlatmıştı. Ailede başka tutuklamalar yaşanmış. Zerdeşt yoldaş kendisi daha önce tutuklanmış ve faşizmin esaretinde çıktığında ise onun yolu dağlara çıkmıştı.

Evet, Zerdeşt yoldaşla böyle yeniden dağlarda tanışmıştım. Botan alanına gidene kadar da hep şöyle ya da böyle yakın durduk. Yer yer birlikte çalıştık. Onun şahadetinden önce de büyük cihaz üzerinde o hazır olmadığı için özel selam göndermiştim. Herekollardaydı. Yani komutanlara yaraşacak diyarlarda. Herekol alanına bakıyordu. Yani komutanlaşmıştı. Ve aldığım bilgilere göre de iyi bir komutan olmuştu. Ve buna ben çok sevinmiştim.

Zerdeşt yoldaş dağlarda bir yoldaşın gelişimi için ne gerekiyorsa onu yaptığını söylemem herhalde yanlış olmayacaktır. O zindanda dağlara çıktığında önceleri eğitim almış ancak daha çokta ideolojik eğitimler vermiştir. Hızla Kürtçesini geliştiren Zerdeşt yoldaş bulunduğu tüm ortamlarda eğitimi üstlenen biri olmasını hep bilmiştir. Yine Haftanin alanından sonra o kuzeye, Botan’a gitmiş ve yaklaşık 5 yıl boyunca aralıksız Botan eyaletinde çalışmalar yürütmüştür. O yıllarda en zor olan alanların başında ise Beytüşşebap geliyordu. O burada bir cepheci olarak girilmemiş alan bırakmadığı gibi hem halkı örgütlemiş hem de yoldaşlarının tüm ihtiyaçlarını temin etmesini bilmiştir. Bir ara “çok fazla kaldı çekelim” dediğimiz de eyalet bırakmamıştı. Çünkü Zerdeşt yoldaş yöre halkının tüm sevgisini ve saygısını kazandığı için tam bir güven ortamını yaratmıştı. Ve bunun için halkımızda onun orada ayrılmasını istememişti. Evet, Zerdeşt yoldaş halkçılığı ve zorluklara göğüs germenin ne olduğunu bu pratiklerde herkese göstererek tam bir başarı grafiği çizmişti.

Ardından o güneye gelmiş bir eğitimden geçtikten sonra önce alımcı, daha sonra HPG bünyesinde kurulan Roj matbaasında çalışmış ardından da HPG BİM’in genel sorumlusu olarak basın çalışmalarının koordinatörlüğünü yapmıştır.

O alım çalışmalarında oldukça başarılıdır. Matbaa çalışmalarının kurumsallaşmasında en büyük rol ona düşmüştü. Ancak onun HPG BİM sorumluluğu tüm çalışmalarında en göze batan ve dikkat çeken olmuştur. İç sorunları bolca yaşadığımız bir süreçte çok köklü ve radikal bir ideolojik mücadeleyle o HPG BİM çalışmalarını en verimli bir şekilde yürütmesini bilmiştir. Yaklaşık iki yıl boyunca o bu çalışmayı alnın akıyla yürütmüş ardında da yeniden kuzeye gitme önerisini yaparak yollara düşmüştür. Kuzeye gitmek için yer yer yoldaşlar ayları ve yılları beklerken o basın çalışmalarında çıkar çıkmaz bir hafta sonra direk Botan’a düzenlenmiştir. Ve önceleri gideceği yer onun çok hakim olduğu ve herkesin onu tanıdığı Beytüşşebap olmuştur. Ve o yeniden Gevdanların içine gitmiştir. Böyle erken düzenlenmesi bir de özelde ona olan ihtiyaçta kaynaklandığı kesindi.

2007 yılında Zerdeşt yoldaş Botan sahasına geçmiştir. Dediğimiz gibi önceleri Beytüşşebap ardında Besta ve peşinden de Garisa alanlarında kalmıştır. Birçok çalışmanın içerisinde yer alan Zerdeşt yoldaş özelde 2010 yılında gündüzün ortasında basılan Pervari ilçe baskınıyla ismini yeniden duyurur olmuştu.

Evet, bir komutan böyle süreçlerde geçerek komutanlaşmıştı. Böyle kendisini herkese kabul ettirmiş ve böyle başarılı bir grafiğin sahibi olmuştu. Zorluklardan geçmiştir ama o her zaman bu zorlukları aşarak, geride bırakarak kendi temposunu bulunduğu ortamlara da yansıtarak yoluna devam etmiştir.

Zerdeşt yoldaşın mücadele içerisindeki yaşam öyküsünü kısa olarak böyle ele almışken onun kendisini anlatmadan geçmek doğru olmayacaktır.

Kimdir Zerdeşt Dersimi dediğimiz de önce onun özelliklerini anlatmamız gerekir.

Zerdeşt yoldaş öncelikli olarak insanı kendisine çeken, sıcak, içten, güleç, sevimli ve oldukça da saygılı olan bir insan olarak her ortamda kabul görmüştür.

Zerdeşt yoldaş tam bir eğitimciydi. Öyle ki sade Kürtçesiyle, dolgun birikimiyle, yüksek kavrayışı ve güçlü pedagojik tecrübesiyle insanları ikna etmesini iyi bile bir insandı. O katıldığı ilk günden başlayarak her ortamda eğitim veren, bu konuda büyük uğraş sahibi olan bir yoldaştı.

Zerdeşt yoldaş derken akla ilk gelen özelliklerinden bir tanesi de herhalde hiç yerinde durmayarak çalışan ve emek sarf eden insan akla gelir. O sözün tam manasıyla bir saniye bile yerinde durmayan biriydi. Atom karınca sözü herhalde en çok ona uyar. Bir dakikası boş geçmeyen Zerdeşt yoldaş öyle ki onunla çalışanlar yer yer zorlanabilmişlerdir. Korkunç kendisine yüklenerek fizik sınırlarını da aşan bir emek harcamayla pratiğe katılmasını bilmiştir. Felsefik olarak “durmak ihanettir” sözü de onunla anılması yanlış olmayacaktır. Öyle emek harcayan, emeğinin derli toplu olmasına dikkat eden, emeğinin ürüne dönüşmesi azami de duyarlı yaklaşan Zerdeşt yoldaş bu bağlamda eski kelimeler kullanacak olursak tam bir proleterdi.

Zerdeşt yoldaşı mücadele içerisinde sevilmesine yol açan bir başka neden ise onun ideolojik ve örgütsel sağlam duruşuydu. O içimizde geliştirilmek istenen tasfiyeciliğe karşı amansız bir mücadele sürdürerek örnek olmasını da bilmiştir. Bulunduğu ortamlarda partinin doğrularını egemen kılmak için öncelikli olarak kendisini geliştirmiş ve bununla sınırlı kalmayarak çizgi dışı yaklaşımlara karşı da tavrı net olmuştur. O sözün tam manasıyla tam bir çizgi militanıydı demek onun hak edeceği bir tespit olacaktır.

Yine Zerdeşt yoldaşın başka göze batan ve herkesi etkileyen bir hususu ise yaşamdaki sadeliği ve yaşam duruşuydu. Dışarıda onu gören hiç kimse ama hiç kimse onun bulunduğu ortamda birincil derecede sorumlu olduğunu bilmezdi. Bilemezdi de. Giyimiyle kuşamıyla, insan ilişkileriyle tam bir mütevazilik abidesi olduğu gibi derviş vari duruşuyla da o bilinen bir hırka bir lokma felsefesinin de öncüsüydü. O gerçekten bir hırka bir lokma felsefesine göre yaşayan, buna göre kendisini konumlandıran duruşuyla da göze batmış ve yoldaşlarınca sevilmiştir.

Zerdeşt yoldaşın başka ayırt edici bir özelliği ise kadın yoldaşlara yaklaşımıydı. Belki denilecektir ki o bir alevi olarak doğalında kadına saygı duymuştur. Bu da belki doğrudur ama Alevilerin içerisinde de kadınlara nasıl ters yaklaşıldığını da az görmeyen değiliz. Nasıl iktidarcı kesilerek kadını baskıladıklarını yaşayarak gördüklerimiz de olmuştur. Ancak Zerdeşt yoldaş çok güzel özellilikleriyle kadın yoldaşlarına her zaman iyi bir yoldaş olmasını bilmesini yanı sıra onlarında Zerdeşt yoldaşa değer verdiğini gözlerimizle görerek yaşamışızdır. Ve çoğu zamanda Zerdeşt yoldaşın bu durumunu birazda içimize attığımız hayranlığımızla da saklamışızdır.

Zerdeşt yoldaşı bir de savaşçılığı ile anlatmamız gerekir. O birçok pratiklerde anlının akıyla dik çıkmasını her zaman bilmiştir. Öyle ki uzun süreli gerilla mücadelesinde onlarca eyleme katılarak büyük tecrübeler kazanarak komutanlaşmıştır. Özellikle son Botan pratiğinde dönemin iyi ve profesyonel bir komutanı ve gerillası nasıl olur sorusuna kendi cephesinde cevaplar aramaya kalkışması anlamlıdır. 2010 yılında Botan sahasında Dördüncü Stratejik Hamleye en çok katılan alan Garisa bölgesi olmuştur. Ve bölgenin bir takım komutanı olarak en ileri düzeyde rol oynayan Zerdeşt yoldaş olmuştur. Bir gün boş durduğunu gören olmamıştır. O her gün yeni bir eylemin peşine takılarak güçlü bir devrimci yaratıcılıkla eylemlerin peşinde koşmuştur. Ve o sadece koşmamıştır o aynı zamanda pratiğe bilfiil katılarak, öncülük ederek kendi yapacağı eylemin keşfini de yaparak sonuç almasını bilmiştir. Öyle ki Pervari ilçe baskını yapıldığında 5 koldan ilçenin tüm hedefleri vurulmuş ayrıca geri çekilme hatlarında da düşmana büyük darbeler vurarak dönemin eylem tarzını ortaya koymuştur. Botan’da daha doğrusu Pervari hattında durmayan bir savaş pratiğiyle öncülük düzeyinde komutan Zerdeşt vardır. Bu bağlamda o tüm diğer güzel ve devrimci özelliklerinin yanı sıra iyi bir komutanlık ve gerillacılık örneği de sergilemiştir.

Zerdeşt yoldaşı yazarken birde onun kaleminden söz açmamız gerekiyor. O şiirleriyle ve yazdığı güçlü edebi yazılarıyla da yoldaşlarının yüreğinde taht kurmasını bilmiştir. Öyle ki onun yazdığı yazılar belki de gerillayı en iyi ifade eden, tarif eden yazılardır dememiz gerekir. O bir Botan’ı anlatırken oturup dinlemek gerekiyor. O şehitleri yazarken oturup geçmişe, bugüne, geleceğe dalmak gerekiyor. Öyle ki o bir yoldaşı yazarken hakkını vermeden yazısını elinden indirmeyen biridir. Yine siyasal yazıları, örgüt yazıları derken bir bütünen güçlü bir kaleme sahip olan biri olarak o HPG BİM çalışmaları açısından da önemli ve saygın bir yeri hep koruyacaktır.

Tüm bunların yanı sıra, Zerdeşt yoldaş kompleleşen bir militan olarakta örgütün gündemine sunduğu raporlarıyla, düşünceleriyle de girmiştir. Onun yazdığı raporlar tüm parti yapısını etkileyecek, güçlendirecek değerlendirme ve verilerle doludur. Bundandır ki örgüt yönetimi özelde Zerdeşt yoldaşın yazdığı raporlara çok değer vermiştir.

Zerdeşt yoldaşı kısa da olsa yukarıda söylenenlerle anlatmaya çalıştık. Ancak ilk cümlemizde de belirttiğimiz gibi onu yazmak öyle kolay değildir. Kolay olmuyor da. Olamaz da.

Onu yıllardır tanıyan biri olarak, ona ilk günden bugüne kadar hep özenle yaklaşan biri olarak onun şahadeti çok derinden beni ve yoldaşlarını yaraladığını söylemek istiyorum. Giderek büyük adımlarla kendisini geliştiren Zerdeşt yoldaş böyle erkenden gitmemesi gerekirdi diye de hayıflanmadan edemiyor insan. Onun bu davaya katacakları her geçen gün daha fazlalaşıyordu. Partinin istediği bir militan çizgiye doğru hızla ilerliyor olması genel mücadele açısından da çok büyük bir kayıp olmuştur.

En son 2011 yılında Pervari ilçesine dönük yeniden bir eylem planlamasına gidilir. Eylemin koordinesi Zerdeşt yoldaştır. Eylem çok başarılı geçer. Ne var ki eylemde bir yoldaş yaralanır. Bu yaralı yoldaşı geride bırakmamak için, o yoldaşı kurtarmak için geri eylem yerine dönen Zerdeşt yoldaş bir yoldaşını kurtarmak için girdiği çatışmada şehitler kervanına katılır.

Doğrusu Zerdeşt yoldaşın güçlü yoldaşlık ilişkileri onu başka bir yaklaşım göstermesine de zaten izin vermezdi. Onun yaşam ilkeleri önderliğimizin belirlediği “yoldaşlık ilkelerim” gerçekliği temelinde şekillendiği için o bir yoldaşının tırnağının kanamaması için canını her zaman verebilecek düzeyde yaşama katılmış ve nitekim bu ilkeler temelinde de şahadeti göğüslemiştir.

Zerdeşt yoldaşı anarken onu hep yukarıda sıraladığımız güzel ve seçkin özellikleriyle anmanın dışında başka bir seçeneğimizin olmadığının bilinciyle her yerde, tüm şartlarda ve tüm zamanlarda anacağımızı ve ona bağlı kalarak ona layık olacağımızın sözünü devrimciliğimiz üzerine yeniden veriyoruz.

Kasım Engin 

" Hareketimizin en önemli özelliği şehidi anlamanın, vasiyetinin boşa gitmemesi için yenilmeyen partisini gerçekleştirmektir."

Menaf yoldaş, 1955 yılında Batman'ın Gercüş ilçesinin Dazvane Köyünde, orta halli bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelir. Aile feodal ve tutucu bur yapının hakim olduğu bir çerçevede kalmaktadır. Menaf yoldaş da bu şekillenmenin etkisi altında büyür. Sekiz çocuklu ailenin en büyüğüdür ve ailede en sevilendir. Küçük yaşlarda oldukça zeki ve çalışkan biridir. Öyle ki okuldaki en çalışkan öğrenciler kategorisindedir. Batma’da ortaokul ve lise'yi okuyan Menaf yoldaş, bu süreçte oligarşik sistemin tüm çarpıklığın ve acımasızlığını görür ve sisteme karşı oldukça tepkisi gelişir. özgürlük Hareketi’nin bu dönemde alana girmesiyle birlikte, Menaf Yoldaşta etkilenmeye başlar. Sokak kavgalarıyla, okulda yaşanan sağ-sol çatışmaları bu süreçte Menaf yoldaşta belli bir bilinçlenmeyi getirir. Partinin yüce önderlerinden Mazlum DOĞAN ve Mahsum KORKMAZ arkadaşlarla bu dönemde tanışır ve bu yoldaşlardan derin bir şekilde etkilenir. Artık aktif olarak Batman'da Parti faaliyetlerine katılır, verilen her görev ve sorumluluğu eksiksiz ve zamanında yerine getirir. Menaf yoldaş, artık çevresi tarafından sevilen, sayılan olgun ve güvenilir bir kişiliğe kavuşur. Bu dönemde sürekli sorgulayan, araştıran, ondan sonra harekete geçen bir tarzı yakalar.

Gün gün sıcak olayların ve çatışmaların yaşandığı Batman'da birçok tutuklama olur ve Menaf yoldaş' ta 80' lerin başında tutuklanarak Diyarbakır Cezaevine konur. Bu süreçte oligarşik sistemin 12 Eylül faşist darbesiyle yaptığı baskı ve katliamlara tanık olur ve oligarşik sisteme öfkesi giderek büyür.

Dört yıl Diyarbakır zindanında kaldıktan sonra, zindandan çıkar ve tekrar Batman' a gelir. Fakat Menaf yoldaş deşifre olduğu için oligarşik güçler ve yardakçıları tarafından devamlı rahatsız edilip, sık sık gözaltına alınır. Artık daha fazla burada kalamayacağını anlayan Menaf yoldaş 85' lerde Antalya' ya gitmek zorunda kalır. Antalya' ya gittikten sonra, Partiyle ilişkisi kopar ve bu süreçte inşaatlarda çalışarak yaşamını sürdürür. Ailenin yoğun baskısı sonucu bu dönemde Menaf yoldaş evlendirirlir.

'90’larda Özgürlük Hareketi muazzam gelişmelerle devasa boyutlara ulaşır. Artık bu dönemde halk kitleleri ayaktadır ve büyük serhıldanlar olur. Özgürlük Hareketi'nin alana girmesiyle birlikte, Antalya'daki örgütlenmelerde, yürüyüşlere ve halk konitelerinin oluşturulmasında Menaf yoldaş ve yanındaki birçok arkadaşın rolü büyüktür. Bilgi birikimi geniş olan Menaf yoldaşın en önemli özelliklerinden biri de kitap okumadır. Bu konuda öğrenci kesimiyle daha çok diyalog kuran Menaf yoldaşın sözleri oldukça önemlidir. "Sizler bu kadar çalışıyorsunuz, fakat çalışmanın ne olduğunu anlamıyorsunuz. Sizler bu kadar dergi ve gazete satıyorsunuz ama bir güne bir gün bu gazete ve dergileri okumuyorsunuz. Eğer sizler okuyup, araştırma yapmazsanız bu çalışmanızdan hiçbir sonuç alamazsınız. Alacağınız sonuç kaba pratikten ileri gitmez." demişti.

Bu dönemde Antalya'da türeyen çeteci eğilime karşı duran Menaf yoldaş, oldukça büyük zorluklarla karşılaşır ve bir dönem bu çeteci eğilim tarafından tecrit koşullarında tutulur. Fakat o bir yolunu bulup halkla ilişkisini devam ettirir. '92'nin başlarında kardeşini gerilla saflarına gönderir. 93' te kardeşi ve 12 arkadaşının Kulp' ta hunharca katledilmesine büyük bir öfke ve tepkisi gelişir. Bundan sonra, görevlere yüksek bir moral ve arzuyla katılır.

Büyük eylem ve görev adamı olan Menaf yoldaş, bu dönemde oldukça güvenilir bir kişiliğe ulaşır. Halka sevecen ve candan bir yaklaşım gösteren Menaf yoldaş, oldukça soğukkanlıdır. En tahrik edici bir olay karşısında bile, çok sakin durur ve olaya olgun bir tavırla yaklaşarak çözer. Bazen büyükle büyük, çocukla çocuk olabilen özelliklere sahipti Menaf yoldaş.

94'-95' döneminde İzmir sorumlusu olur. İzmir' de bir süre görev yapar. Ama burada deşifre olunca Mersin' e döner ve Mersin sorumlusu olarak görevine devam eder. " Beni en fazla kızdıran, kendini olduğu gibi göstermeyen bireylerdir" sözünden de anlaşılacağı gibi Menaf yoldaş dürüstlük konusunda oldukça ilkelidir. Hiçbir ikiyüzlü yaklaşıma geçit vermez yaklaşımlarında.

95' yılında Buca cezaevinden kaçan bir unsurun itirafları sonucu Antalya, İzmir ve Mersin'de büyük çapta operasyonlar gelişir ve birçok insan gözaltına alınır. Bu gözaltına alınanlardan biri de Menaf yoldaş' tır. Bir akrabasının evinde yakalanır. Sorgunun başından sonuna kadar büyük bir direniş gösterir. Oligarşik güçler sorguda Menaf yoldaşın ağzından tek kelime bile alamayınca denir bir çubukla vahşice kafasını delerler, daha sonra suratını ve kafasını parçalarlar. Menaf yoldaş, bu sorguda kahramanca direnerek böylece şahadete ulaşır.

Özgürlük Hareketi'nin hem bir neferi hem de bir komutanı olan Menaf yoldaşın anısı önünde saygıyla eğiliyor, onun şahsında tüm devrim şehitlerini anıyoruz.

Anısı mücadelemizde önder olacaktır...

Adı Soyadı: Abdulmenaf ZENGİN

Kod Adı: Dr.Kemal

Doğum tarihi ve yeri: 1955 Batman- Gercüş - Dazvan Köyü

Şahadet tarihi ve yeri :20 Aralık 1995

Mücadele Arkadaşları

Senin Ölümsüzler kervanına katılışını duyduğum an, bir sızı kapladı yüreğimi; sıcak su beynime döktüklerini hissettim, gözlerim kamaştı. Ve derinlere dalıp gittim. Anılarımız canlandı gözlerimde. Şimdi hangisini anla­tayım, bilemiyorum. Seni yazmak, anlatmak istiyorum, yazamıyorum. Hangi yönlerini yazayım bilemiyorum. Kah­ramanca direnişçiliğini mi, bir tarihçi oluşunu mu, araş­tırmacı-incelemeci yanlarını mı, romancılığını mı, örgüt­çülüğünü mü, eylemciliğini mi, yoksa ince ruhlu bir şair oluşunu mu, bilemiyorum, özge can bilemiyorum. Yaz­mak istiyorum ama aynı zamanda seni dile getirmekte zorlanacağımı, anlatamayacağımı anlıyorum, dolayısıyla da kaygılanıyorum. Tüm yönlerini anlatamayacağım için kusura bakma.

En fazla nefret ettiğin; şiirlerinde, yazıtlarında yerden yere vurduğun alçaklığın, soysuzluğun ve ihanetin kara hançeri sonucu; kahramanca direnerek, son kurşunu kendine sıkarak, şahadetlik kervanına katıldın. Son kur­şunu kendine sıkarken bir an olsun bile tereddüt et­meyişini okuduğum zaman şaşırmadım. Çünkü senden beklediğim bir tavırdı. Hatta buradaki arkadaşlara da şunu söyledim: 'Tam Gezgör’ce bir eylem!" diye. Bu senin direngenliğinin somut ifadesiydi. Davaya, yoldaş­larına, ölümsüzlere Ölümüne bağlı oluşunun son pra­tiğiydi... 

Mustafa GEZGÖR yoldaş, sevdamıza yeni kavuş­muştun. Yılların özlemiyle içinde besleyip büyüttüğün ülke aşkına doymayışına yanar yüreğim, yiğit insan! Öz­gür vatan yaratma hasretiyle, özlemiyle savaşırken, ya­sak ülkenin güzelliklerine doymazken, aramızdan, bir iha­net sonucu erken ayrılışına tutuşur bedenim. Bu kadar erken gidişine inanamıyorum; hayat dolu, yaşam dolu, sevda dolu, umut dolu, kavga dolu yüreğinle GEZGÖR!

Evet arkadaşım, gözlerimde canlanıyor hatıraların, ufacık masanın başında, yere bağdaş kurmuş, Amed zin­dan vahşetini insanlığa aktarmanın uğraşıyla, gelecek nesillerin dersler çıkarması için, olumlu olumsuz yönle­riyle tanıtmak için, gece-gündüz demeksizin yazışını ha­tırlarım. Öyle ki, bazen kendi yazdıklarını bile okuyama­dığını hatırlarım, anımsarım. Fazla yer kaplamasın, biraz tasarruf olsun diye ufacık harflerle yazardın. Yüzlerce sayfayı getirir "daktilo et" derdin. Ancak yazını okumakta oldukça zorlanırdım. Yazının baş harfleri ve bıraktığın nokta sayısına göre bir anlam vermeye ve kelimeyi çözmeye uğraşırdım. Bazen de getirir birlikte çözmeye çalı­şırdık.

Boş oturmayı, tembel tembel düşünmeyi, yerinde durmayı sevmezdin; okur, araştırır, değerlendirir, sorar soruşturur ve yazardın hep.

Hatırlar mısın GEZGÖR, özgürlüğe uçuş için ipince, uzun mu uzun, havasız, dar bir mekanda metal sallardın; körük yapardın ciğerlerini, aldırmazdın kalp yetersiz­liğine, coşardın deli bir ırmak gibi, kayaları eşerek, bağım­sızlık savaşına...

Zaptedemezdi zebaninin parangalan ufacık bedeni­ni. Esat'ı, Şahin'i ve daha bilmem hangi soysuzu, kinle, öfkeyle karşına alır, sallardın "hançerini". O an intikam kesilirdi bütün bedenin. Solgun, yorgun devrederken hançer nöbetini; "Al, şuna dikkat et. Esat'ı ve yaptıklarını, yaşadıklarımızı düşün. Bütün bedeninle, ruhunla karşına al ve parçala onları" derdin. Ki, öyle de yapardık. Kesik kesik alınan nefes ve özgürlük halayına tutuşacağımız anın sabırsızlığıyla yüklenirdik...

Özgürlük sevdamız, ak güvercinimiz bir ihanet sonucu kana bulanmıştı. Eli kanlı, ağzı salyalılar saldırdı dire­niş kalemiz 35'e. Bedenler gerilmiş son kertesine ka­dar. Yakalandı, yakalanacak tedirginliğiyle, pür dikkat kesilmişti iradeler, bütün uzuvlar.

Yanaştı cellatlar, indirdi balyozu kapağına ve onca emek, kan, ter bir çırpıda heba ofdu. Uçtu özgürlüğümüz bilinmez diyarlara. Yeni esaret zincirleri geçirildi boyun­larımıza. Ve havalandırmanın loş karanlığında, duvarın dip köşesine oturmuş, başını avuçlamış, gözyaşlarını gizleme gereği duymamıştın, "ihanet iki elim yakanda olacak" diye hıçkırıklarla haykırmıştın.

O an, ak gibi beyazlaşmıştı tenin, tenimiz. Kan bede­ninde çekilmişti, asi yürekli emektar!

Asi yürekli diyorum. Doğrudan şaşmazlığından, düşma­na duyduğun müthiş kinden, öfkenden, davaya, yol­daşlarına, ülkeye ve halka duyduğun ölümüne bağlılığın­dan dolayı söylüyorum, sakın yanlış anlama can yol­daşım. Doğru bildiğin herhangi bir şeyi inatla savunan ve gereklerini pratiğe aktarmada sakınmayışımdan do­layı söylüyorum. Kimileri bu davranışını "amatörlük döneminin alışkanlığı" olarak değerlendirirdi. Hiç de öyle olmadığını biliyorum. Çünkü böylesi ilk adımlar fedakar­lık ister, cesaret ister; Ölümüne davaya sahip çıkmanın bir gereğiydi ve somut gerçekliği göstermek için gerek­liydi de.

Hatırlar mısın Gezgör, daha dört duvar arasındayken bile tek düşüncen ve hedefin vardı. Yılların intikamını almak için savaşmak ve tüm tutsakları Özgürlüğe kavuş­turmak istiyordun. Şöyle; "partiye, tutsakların özgürlüğü­ne kavuşturulması için bir birim oluşturmak isteyeceğini ve bu konuda dayatıcı olacağını" söylerdin. Ve, "sırayla bir köstebek gibi dağları deleceğim" diyordun. Dışarı çıkar çıkmaz dayatıcı olduğunu ve Zindan Direniş Konferansı'nın karar çıkartmasında katkıda bulunduğunu biliyo­ruz, Bizlere özgürlük ortamında nasıl sahip çıktığını da...

Az daha unutacaktım. Duydun mu candaşım, Nevşe­hir'de ve Adana'da şeytanın bacağını nihayet kırdık. Tam on tutsak özgürlüğe uçtu. Üstelik devrime katkı sunabi­lecek arkadaşları da beraberlerinde götürdüler. Hiç kuş­kusuz bunda senin de payın vardı, bir mimar olarak. Bu haberi duyduğuna çok sevindiğini biliyorum. Hayallerin­de düşlediğin gerçekleşti.

Demin hançer dedim de hatırladım, aklıma geldi. Sahi nedendir bilmem ama, en çok kullandığın "han­çer", "zılgıtlar", "savaş naralarımız", "gerillanın göğsün­deki nişandım" kelimeleriydi. Bu terimlerle karşılaştığım an hep sen canlanırsın gözlerimde, cefakarım.

Ekim 88'de Amed sürgününde, cümle iblisler çullan­dılar üzerimize, vurdular, kan deryası ortamında. Üçüncü katın merdivenlerinden sürükleye sürükleye, vura vura koridora çıkardılar. Basamaklara çarptırılarak sürüklenirken bile, zafer naraları atarak, zorbanın zorbalığına gür sesinle şamar indirdin. "Akibetiniz Esat olacak" di­yerek. Koridorda daha da artırıldı vahşet, sağanağa dö­nüştürüldü darbeler, gözler balon, dudaklar patlak, kafa­lar yarık, bedenler mosmor. "İnsanlık onuru işkenceyi yenecek", "Kahrolsun işkence", "Akibetiniz Esat olacak" haykırışlarını gizlemek, Ölüm fermanlarını işitmemek için, ağızlar beyaz bezle bağlandı. Gür sesinde, seslerde zangır zangır titrediler. İradeler bilenmiş, isyana durmuş yürekler naraları, zılgıtları patlattı, Amed'in şanına yakı­şırcasına.

Uğruna ölüp ölüp dirildiğimiz ülkeden uzak diyarlara sürülmenin verdiği ızdıraplar işin cefasıydı. Ne söylediğini hatırlar mısın Gezgör; "Buralara iyi bakın, bu gü­zellikleri doyasıya seyredin. Kim bilebilir, belki bir daha hiç göremeyeceğiz" dediğini. İlerleyen konvoyda, üstü başı kan içinde, eller kelepçeli, kollar zincirli, kölelik zincirlerine vurulmuş umudu beklerken! Doyasıya sey­redemedik, soluyamadık havasını... dört bir yanı kuşatılmışlığıyla...

Hangi yönlerini anlatayım can yoldaşım, bilemi­yorum, düşüncelerim dağılıyor, boğazım düğümleniyor, gözlerim buğulanıyor, yüreğim daralıyorken...

Temmuz sıcaklığında, açlığın 28. gününde, eriyen bedenlerle Kerbela yolculuğuna çıkartılışımızı mı? Vah­şet sonrası doldurulduğumuz hücrelerdeki anıları mı, bilemiyorum. Aldılar ikişer ikişer, ayırdılar birer birer bir deri, bir kemik kalmışlığımızla, vahşet kol gezdi en ücra hücrelerimizde! İnsanlıktan çıkmış zebaniler, gelişi gü­zel ölümüne indirdiler darbelerini. Bu vahşet "sefaları"nı mı anlatsam, yoksa coşku dolu, yaşam dolu yüreğin taşmazlığını mı?

Kırkıncı günlerindeydi, yine bir kalp krizi kapını çaldı. Soluk alamaz olmuştun. Attılar bir battaniyenin içine, ufa­cık bedenini. Açlığın yolculuğunda ufaldıkça ufalmışlığınla hastaneye götürdüler.

Doktorlar koşuşturdu, sardılar dört bir yanını, "Bıra­kın beni, tedavi kabul etmiyorum, arkadaşlarım Ölümle pençeleşirken..." diye tane tane, kesik kesik sözlerinde­ki ölümüne yoldaşlarına bağlılığı mı?

Yoksa bir sanatçı oluşunu.mu? Hatırlar mısın Newroz'u canlandırdık Aydın zindanında. Piyesteki rolünü ne kadar çok severdin, özenmişliğinle, Kawa'yı, ak mintanıyla. Kawa rolüne tüm iraden, ruhun ve benliğinle kendini kaptırmıştın. Hele bir de sakalının ak gözükmesi için tebeşir tozuyla beyazlaştırman ve yüreğinin derinlik­lerinden kopup gelen, heyecanla, coşkuyla dünümüzü, bugünümüzü dile getirişini hatırladın mı? Ne kadar çok yakışırdı sana o kıyafet. Bütünleşmişti iradenle. Coştukça coşturdun tüm izleyenleriyle birlikte. Bir anlık canlı­lığının donduruluşu; bağdaş kurmuş vaziyetini halen gözlüyorum fotoğraf üzerinde, dün gibi canlı ve diri...

Ateşin başında şiir okurken, o mimiklerin; oturup kal­kışın, alçalıp yükselen ses tonun, el-kol hareketlerin, göğsünü yumruklayışın... Ve ardından patlayan zılgıtlar. Diken diken olurdu saçiarın. Bilir misin zılgıtlar hep seni isyana kaldırırdı. Bazen buğulaştırırdı gözlerini, bazen de gayri ihtiyari olarak hızlandırırdı adımlarını.

Adımların deyince anımsadım. Volta atarken, yol yü­rürken sendelemezdin. Ama beton zeminde top koştu­rurken ayağının sendelediğini fark ettim. Yoruldukça sekmen daha da belirginleşiyordu. Gezgör, niye sende­leyerek yürüyorsun, koşuyorsun diye sorduğumda, kur­şun yarasını gösterdin. Kaç yıl geçmişti aradan, ama, halen kemik kaynaşmamış, kurşunun geçtiği kaval ke­miği öylece kalmıştı. Evet Gezgör, 30 Temmuz'da Kır­bası baskınında Salih Kandal'la birlikte yaralanmıştın. Salih yoldaş, kan kaybından şehitler kervanına katıl­mıştı. Sen ise yaralı kurtulmuş ve şehit düştüğün güne kadar da Kırbası olayının canlı izlerini hep kendinle birlikte taşıdın...

Hep şöyle derdin, "APO'cu ruh, coşku, inanç, feda­karlık, kararlılık, bağlılık, cesaret İnsanı direngen/eştirir; coşturur, ayakta tutar. Coştukça coşturan, el attığın işi kökünden söküp almanın temel anahtarıdır"'diye. İnsan­lığın, devrimciliğin, hele hele Kürdistan gibi bir ülkede yaşayan militanın vazgeçemeyeceği olmazsa olmaz öğe­leriydi bunlar ve sen bunlar uğruna yaşamını adamıştın.

Sen rahat uyu, gözlerin arkada kalmasın. Özgürlük halayına tutuşacağımız an zılgıtlar çekeceğiz, tilililerle. Hissedecek ve sesimize sesinle yanıt vereceksin... Be­denen aramızdan erken ayrıldığına sen de yanıp tutu­şursun, ama başka çarenin kalmadığını biliyorsun, bi­liyoruz, onurun abidesi!

İnsanlığı ayaklar altından kurtarmak için daha nice can, kan, gözyaşı gerekir. Bedeli ne ise vereceğiz, ver­meye hazırız. Yaşatacağız özgürlük sevdamız! sonsuza dek. Çocuklar Özgürce yaşayacak, yasak ülkede. Çocuk­ları çok sevdiğini de yazmak gerekirdi. Dedim ya, tüm yönlerini anlatamayacağım, oysa sen, şehitler albümünü hazırlarken, Kürdistan tarihini yazarken, zindan gerçek­liğimizi belgeleştirirken ne kadar da derinliğine yazar­dın, yiğit İnsan GEZGÖR

Gezgör, yarın Newroz, halaya duracağız zılgıtlarla. Patlatacağız savaş naralarımızı, zindan burçlarında...

Cevdet İNAK

BİR YİĞİT DEVRİLMİŞ DEDİLER

Korkuları yanıbaşında bir Diyarbakır sokağı 

ve elveda niyetine ölüm 

ipekli bulutlarda bir kayıp akşam 

avuçlarında hasret serinliği var 

şafak vurur beynime sonra 

ve bedenim bölünür.

Nasıl anlatsam yüreğimdeki hasreti

zamana hükmüm geçmez ne etsem

ölüme inat düşlerimde sabah yıkanır

bir Diyarbakır sokağı ömrüme tanık

zaptedilmiş 

artık rüzgar dilinden bir öyküdür bütün geçmiş

ve itip korkulu dehşetini bir yana on yılların

bir de bütün bilinmeyenleri çözülürken ülkemin

yaman acılar içinde bırakıp beni

bir yiğit devrilmiş dediler.

Tarih yorgunu gözlerimi yağmurlara serdim

çünkü işkencenin sabahı olmaz

umut hançerlenir şaka değil

çünkü şakası yok ölümün

Kürdistan'da zaman asidir

gün doğar

çöker karanlık

geçer ömür

ve işkencenin çığlığı eksilmez. 

Ömrüm mısra özleminde şimdi

gök mavisi hasret

ve hapsedilmiş sabahlar içinde

yağmurlara serdim yüreğimi.

Vakitler hangi paraleldedir 

ay ışığı takılır parmaklıklara 

avuçlarıma yıldız kümelenir 

işkencenin sabahı olmaz, 

sen hüznü şarkılara bırak 

yorgun gecelerin ardından, kavgaya sür her şeyini 

senin dağların var.

Guvernika bir zaman kesitidir

Diyarbakır süzülür düşlerime

Çünkü kavlimiz bütün geçmişin hesabını

bütün bir gökyüzü Mazlum olur

ve işkencenin çığlığı eksilmez.

Göz bebeklerimde bahar

çünkü oğullarım kavga dölüdür

ve gül rengi bir kavga gecenin yeleli sırtında

incecik bir bahar dalı umut

ve usta bir ressam düşlerim her nedense

bir Diyarbakır sokağı kan içinde

gülmelerim öksüz

ve alıp beni yıllar ötesine götüren

bir yiğit devrilmiş dediler.

Gabar’ın güzelliğinde tüm Kürdistan dağlarının aşkını yüreğinde taşıyan, 2007’nin aralık ayında kutsal topraklarımıza ekilen o altı asi kardeleni yeni bir aralık deminde anmak kuşkusuz kolay değil. Zor olduğu kadar acı olan kaybının yüreğimizde yarattığı umulmaz acının gölgesinde yeniden o günlere dönmek, yazarken anımsamak o yüzleri, yürekleri, beraber yaşanmış anıların sıcaklığına sığınmak kolay değil. Çok zor da olsa bir yoldaşlık görevi olduğunun farkındayım. Sizi gücüm oranında ifade etmek istiyorum.

Adı Gülbahar, gerçekten de adı gibi ilkbahar gülü kadar her mevsimde güzeldi. Serhat’tan Önderlik sahasına, güneyden Botan’a kadar diyar diyar dolaştı. Gerillacılık tadında ülkenin birçok sahasında mücadele verdi. Uzun bir mücadele geçmişine sahipti. Bütün yıllarını dolu dolu yaşadı. Her yılına, her anına bir başarı sığdırdı. Başarılarını Gabar’ın görkeminde Agit’in diyarında daha da yükseltmek için 2007’de Botan’a yüzünü döndürdü. Genç yaşta devrim saflarına katılmıştı. O yüzden kendisini PKK’nin asi çocuğu olarak tanımlardı. Gülbahar yoldaş denince iradeli, iddialı, azimli militan duruş akla gelir. Gülbahar yoldaş planlı, örgüt kaygılarıyla yaşayan, doğru komuta gerçeğinin temsil gücü idi. Yoldaş canlısıydı. Kadro yaratmayı seven, bunun çabasını sürekli veren, bunu kendi görevi gören bir tarzın sahibiydi. Kadro yaratmada ustaydı. İnsanları yaratmak onları anlamaktan geçer. Önderlik eğitimini gördüğü yıllarda, Önderlik “Gençleri PKK ruhuyla yaratın” demişti. Bu noktada Önderliğe yanıt olmayı kendine amaç edindi. Her kadın gerilla yoldaş gibi Gülbahar yoldaş da nice acılar, zorlanmalar yaşadı. Acılarını, zorlanmalarını güce, güzelliğe dönüştürdü. Örgütün gücüyle buluşturduğu kişiliğini yaratmayı bildi. Örgütün merkezi sahalarında edindiği güç ve birikimle Botan sahasına yürümek istedi. Agitlerin aşkını yüreğinde taşıyarak, Zelallerin gerçeğinde militanlığa kilitlenerek hep güneşe yürüdü. Bu yürek sıcaklığı ile umut ve heyecanla Gabar’ı adımladı. Sevgi ekti Gabar’a, sevgisiyle fethetti yoldaş yürekleri. Çok kısa sürede alanı tanıdı. Alana gelir gelmez tüm alanı dolaştı, tüm alan yapısıyla konuştu. Görevden eyleme, eylemden yaşama her şeye en önde koştu. Ustaca bir katılım sergiledi. Ona bakarken ürkerdim. Nice yitirdiğimiz yoldaşlar gibi onun da bir talihsizliğe kurban gitmesinden korkardım. Sorxwinler, Adıllar, Heviler gibi yoldaşlar için yaşadığım kaygıları bu yoldaş için de yaşadım. Heval Gülbahar Önderliğin yeni paradigmasının militanıydı. Korkularım ve kaygılarım beni yanıltmadı. 3 Aralık 2007 saldırısında asice, son kurşununa kadar savaştı. Kahramanca direnerek adı gibi Gül olup ekildi Gabar dağlarına. Gabar için, örgüt için basit bir kayıp değildi. Öncü komutan olma iddiasını taşıyan Gülbahar yoldaşın kaybı, YJA STAR için de telafisi güç olan bir kayıptı. Cesur, fedakar, kaygısız yaşayan ve savaşan Gülbahar yoldaş, sürecin gerektirdiği militan duruşu en zirvede yaşıyordu. O yüzden kaybı kolay değildi. Sarsıcıydı kaybı, daha uzun soluklu yaşaması gereken yoldaşlardan biriydi.

Gülbahar yoldaşla şehitler kervanına katılan diğer Navser kardelenlerini de anmak gerekir. Beritan GUYİ, diğer adı Mercan olan bu yoldaş adı gibi güzeldi, asiydi, sevgi yüklüydü. Adını aldığı büyük özgürlük şehidimizin çizgisinde Beritanlaşmıştı. Özünde tüm güzellikleri yaratmıştı. Rozerin yoldaş Aydın kökenli, oldukça birikimli, bağlı ve inançlı bir yoldaştı. Aydın olmanın gereğini özgürlük savaşının en ön saflarında yer almayla yerine getirmeyi militanlığının koşulu sayardı. İnsanı, doğayı seven, romantik bir gerillaydı. İnsanların gerçeğine inmeyi seven, gerillacılığı dile, yazıya döken bir yoldaştı.

Xwinda yolaş, genç ama yaşından daha büyük bir olgunluğa sahipti. Gabar’ın görkemli geçmişinden aldığı güçle kendinde bütün güzellikleri yaratmıştı. Tam bir yoldaş canlısıydı. Gabar’a layık bir militan olmayı istiyordu. Yoldaşı için yapamayacağı bir şey yoktu. Yoldaşı için büyük bir özveriyle çalışırdı.

Harun TORİ, Gabar’ın eski kadrolarındadı. Güneye tedavi amaçlı bir dönem gider. Örgütün bütün ısrarlarına rağmen yeniden Gabar’a yüzünü döndürür. Düşmana karşı çok öfkeliydi ve bu nedenle savaşımını güçlü veriyor, bütün öfkesini silahıyla kusuyordu. Amaçlarına göre yaşayan ve amacına ulaşmada hiçbir engel tanımayan bir mücadele ruhu vardı. Gabar’a ikinci gelişinde komutan olarak görevlendirilmişti. Tüm yoldaşlar onu severdi. Yoldaşları gibi Gabar’ın dağları, taşı, suyu da onu sımsıcak bağrına bastı.

Serdem yoldaş, büyük bir mücadele ısrarından sonra hasretini çektiği Kuzey sahalarına ulaşmıştı. Kuzeye gidebilmek için üç yıl önerisinde dayatıcı olmuştu. Konumundan dolayı örgütün kuzeye göndermediği Serdem, yoldaş kendi ısrarıyla Gabar’a gelmişti. Çocuklar gibi şendi, mutluydu. Gabar’a sevdalıydı ve aşıklar gibi heyecanlıydı. Kaygısızca, sevgiyle, aşkla erkenden Gabar’a alıştı. Gabar’ı sevdi, Gabar da onu sevdi. Bir gün onunla birlikte göreve gitmiştik. Köyüne yanaştığımızda köyden gelen sesleri dinledik. Çocukların seslerine karışan hayvanların sesini dinledikten sonra Serdem’e duygularını sordum. Bu küçük köyde gözlerini dünyaya açmıştı. Bir film şeridi gibi çocukluğu gözlerinin önünde canlanmıştı. Acılarını, gözyaşlarını akıttığı, evinin bahçesinde oynadığı çocukluk oyunlarını bir bir hatırlıyordu. Çok duyguluyum, diyordu. O yüzden gözyaşlarıma hakim olamıyorum diyordu. Duygularım çok karışık, bu toprakları öpmek istiyorum, dedi. Tam da böyle derken gözyaşları o mavi gözlerinden usulca süzülüverdi. İnsanın yüreğini burkan bu yaşlı gözler karşısında ağlamamak, duygulanmamak elde değildi. Ülkemin senin gibi güzel gençlerine ağlamak yakışmıyor, dedim. Böyle de sürdü o gecenin hüznü. Genç yoldaşım hayata doyamadan, gençliğine nice acılar, özlemler, sevinçler, katarak tüm yaşanmış ve yaşanmış zamanların Serdem’i oldu.

Yeni bir aralıkta devrimimizin yol göstereni şehitlerimizi yaşam aydınlığımız olarak belliyoruz. Anılarının tutarlı bir takipçisi olma kararlılığını bir kez daha yeniliyorum.

Sidar Botan

Silopi, Parti ve Kürdistan tarihinde adı direniş ile özdeş olmuş bir yer iken, Botan Kürdistan’ın asi inatçı ve öfkeli coğrafyasının adıdır. Dağ delisidir. Ve buralarda yaşayan insanlar dağlarına asla yüzünü çevirmez ve her zaman hep sahiplenirler. Devletlerle uzlaşmazlar ve egemenlerle asla ama asla çelişkileri bitmemiş, dinmemiş ve bunun içinde egemen ve işgalcilerle barışık olmamışlardır, barışık yaşamamışlardır. Ve çoğu zaman bu çelişkiler çatışma anına vardığında bu halk yönünü dağlara vererek dağların en derin kuytularında yaşamaya başlarlar.

Savaş, Silopi dağlarında zafer sloganlarıyla coşkunun en doruklarda yaşadığı yerdir. Zafer bayrağını en güzel insanlarının yüreğinden akıttığı kanla kızıllaştırmıştır. Botan'ın asi inatçı can damarı. Partimiz PKK ile tanıştığında da aynı coşkuyla dağlara çekilmiştir buranın insanları. Partimizin açtığı yollarda en yürekli yiğit Silopi gençleri akmıştır dağlarına ve sömürgeciliğe karşı basmıştır tetiğe, kanının son damlasına kadar…

Adil Yoldaş Silopi’den, Silopi’nin asi inatçı ve öfkeli özelliklerini taşıyan bir gençtir. Silopi’nin Bilika köyünde doğup büyümüş, emek ile küçük yaşta tanışmıştır.

Partinin 1987 yılında Melixan alanında düzenlediği bir toplantıda Adil arkadaş, Şehit Orhan ile birlikte askeri kanunla gerillaya katılmıştır. Orhan Yoldaş katıldıktan bir süre sonra düşman ile girilen bir çatışmada kanının son damlasına kadar kahramanca savaşarak şahadete ulaşmıştı.

Adil arkadaş katıldığında yaşı çok gençti. İlk katıldığı günler de dağda yaşamakta zorlanıyordu. Ve kararsız düşmüştü. Bunu alanda bulunan arkadaşlarla paylaşıp evine gitmek için ısrarcı oluyordu. Bu konuda arkadaşlarla sık sık tartışıyordu. Arkadaşlar ise evine gitme konusunda ki fikrini değiştirmesini ve sonunda ölüm bile olsa göndermeyeceklerini söylediklerinde Adil arkadaş, ucunda ölüm bile olsa gideceğini, kalmayacağını söylüyordu. Arkadaşların “sen ölümden korkmuyor musun” demesi üzerine Adil arkadaşın “ölüm dediğin nedir ki bir damla kan senden akar ve ölürsün hepsi bu, niye korkayım ki“ demesi onun sahipleneceği davanın militanlığını nasıl yapacağının da işaretleriydi. Yeter ki bu davaya bu deli dolu yürekli genç kazanılsın, gerisi “ölüm dediğin nedir ki” diyen genç akacak ve ismini tarihe yazdıracaktır.

Evet, ancak bir dava insanı, kavgacı bir yürek, inancın zirvesine ulaşmış bir insan ölüm karşısında bu kadar rahat olabilirdi. Adil arkadaş bu özelliklere o yaşta sahipti. Bu davranışı hepimizi derinden etkilemişti. Partimizi, Önderlik gerçeğimizi tanımadığı için ülke gerçeğini de kavrayamadığı için, içimizde yeni olduğu ve yaşı çok genç olduğu için gitmek isteyen Adil arkadaşa parti, Önderlik ve Ülke gerçekliğimizi kavratarak aramıza kazanmak için gereken tüm çabayı gösterme kararını almıştık. Çünkü O öfkeli bir yürekti ve militanlaşma özelliklerini kişiliğinde fazlasıyla taşıyordu. Onu kazanma durumunda kazanacak olan insanlık olacaktı. Ve bunun için dediğimiz gibi herkes çalışacaktı.

Adil yoldaşı kazanmak beklediğimizden daha kısa bir zamanda gerçekleşti. Yaşam ve eğitimlerden etkilenmişti. Ülke uğruna, halk uğruna gözünü kırpmadan savaşanları ve şehit düşenleri görmüştü. Ülke ve halk gerçekliğini kavramaya başlamıştı. O dönemlerde sömürgeci faşist TC devleti halkımıza bir insanın kolay kolay kabul edemeyeceği işkenceler ve ahlak dışı uygulamalar yapılıyordu. Faşist devlet bunları yaparken saklama gereği duymuyordu. Açıkça yapıyordu. Çünkü kendince buraların hâkimi ve sömürge sahibi kendileriydi. Ve bu durum Adil arkadaşın erkenden kararını vermesine yol açtı. Bu tür gerçeklerle karşılaştıktan sonra gelip bize eve gitmek istemediğini, bundan sonra halkımıza yapılanların intikamını almak için dağlarda kalarak savaşacağını söylemiş ve dağlarda gerillaya karar kılmıştır.

Biz bu değişimi ve katılım kararlaşmasını bekliyorduk. Yine de -cesaretine hayran kaldığımız -Adil yoldaşa katılıma nasıl karar verdiğini, kendisini nelerin etkilediğini sorduk. Bize parti içinde ki yaşamda, ilişkilerde arkadaşların birbirine olan yaklaşımının yüksek sevgi ve saygı ekseninde olduğunu, hem bu yaşamın hem de arkadaşlarda ki inanç ve kararlılığın yarattığı moral, atmosferinin halka uygulanan ırkçı yönelimlerin karşısında Parti militanlığının gösterdiği kahramanlıkları örnek göstererek kararını pekiştiren etkenleri bize söylemişti. Ardından da Başkan Apo’nun bir fedaisi olacağının kararını vererek katılmıştır.

Bu söyledikleri sözde kalmadı, kararını vermesiyle birlikte yaşama katılması, katılımcı olması, savaşa en ön cephede gitmesi bir olmuştur. Çok kısa bir zamanda tüm arkadaşlar tarafından sevilen, sayılan bir militan oldu.

Adil yoldaşın katılımı bize güç ve moral olmuştu. Çünkü O gürül gürül akan bir ırmak gibiydi. Hareketli heyecanlı ve coşkuluydu. Yerinde durmayan, hep bir işle uğraşan ve başladığı hiçbir işi yarıda bırakmayan, bırakanı kabul etmeyen bir yapısı vardı. Kısa boyluydu, yaşı gençti ama yaptıkları boyundan ve yaşından büyüktü. Gülerken içi parlayan kara gözleri vardı. Konuşurken de hızlı ve heyecanlı konuşurdu. Duyguluydu ve kızdığında dar yaklaşımlara giriyordu. Partiden öğrendiği, gördüğü her şey doğruydu ve Partinin doğruları ilkeli yaşamıdır diyerek partiyi öğrenmeye çalışıyordu.

Doğru bildiklerini söylemekten ve uygulamaktan asla çekinmiyordu. Onun olduğu yerde ilkeler tavizsiz uygulanmalıydı aksine ne pahasına olsa olsun izin vermezdi.

Adil yoldaşın köyü olan Bilika köyünün yurtseverlik özellikleri köklüdür. Kürdistan mücadelesine bağlılığı yüksektir. PKK’nin çıkışından önce birçok parti ve Kürt örgütüne yardım etmiş ilişkiler geliştirmiştir. Eskiden KDP ile bağı güçlü olan bu köy, PKK’nin çıkışıyla birlikte gerçek kurtuluşun yolunu bulmuş ve Partiyi tanıdıkça da bağlılığı gelişmiştir. PKK’de sözün anlam bulduğunu, anlamın eylem olduğunu görmüşler. Reber Apo’nun felsefesi olan “Ne dediği değil, ne yaptığı ve nasıl yaşadığı önemlidir” ilkemizi yaşamımızda gördükçe de bağlılığı daha da gelişmiştir.

Xeyri, Cuma, Haki gibi birçok kahramanlık destanı yazarak partimizin direniş bayrağını yücelten arkadaşımız bu köyden katılmıştır. Bu arkadaşlarımız da aynı Adil yoldaş gibi yaşamda öncü, ilkelerde tavizsiz duruşlarıyla, pratikteki fedakârlıkları, savaşkanlıkları, öfke ve bilinçleriyle PKK’ye bağlılığın göstergesi ve örnekleri olmuşlardır. Bu özellikleri ve fedaice katılımlarıyla kısa bir sürede yönetimlerde yer almışlar ve verilen görevleri devrimciliğin ilke ve ölçüleriyle layıkıyla yerine getirmiş başarılarıyla Apocu hareketin isimlerinden olmuşlardır.

Adil Yoldaş ilk pratik görev için Cudi bölgesine gitmişti. Bu alanda 1989 yılına kadar kalmış ve oradan Önderlik sahasına geçmiştir. Bu bir yıllık zaman dilimi içinde Adil yoldaş ile birlikte olan PKK ve Kürdistan tarihine adları kahramanlıklarıyla anılacak birçok arkadaş kaldı. Adil arkadaşı anarken O’nun silah arkadaşlığını yapmış bu kahramanları da hem anmak, hem de biraz tanıtmak gerekir.

Şehit Şervan arkadaş, Cudi dağlarının, patikalarının ve saldırı gruplarının uzun boylu savaşçısı, kıvırcık saçlar belki de en çok ona yakışıyordu. Yüksek bağlılığı ve tavizsiz, ilkeli yaşamıyla tam bir bilgeydi.

Şehit Agit, uzun boylu, esmer ve kendisine has korkutucu bir kaplan gibi yürüyüşüyle dostuna güven veren, düşmanın korkulu rüyası olan yiğit atılgan bir devrimciydi. Agit (Mahsum Korkmaz) yoldaşın adını hem künyesinde hem yaşamında layıkıyla taşıdı.

Şehit Şerif, kara gözlerinde halkının tüm acılarını taşıyan, fazla konuşmayan konuştuğu zaman az ve öz konuşan, savaşçı, intikamcı bir ruhla her eylemin, saldırının en önünde savaşan büyük devrimcisiydi.

Şehit Aslan, Şırnaklı, orta boylu sarışın denizleri kıskandıracak kadar mavi gözlüydü. Yoldaşlarına saygılı, sevecen, düşmana ise dünyayı harap edip mevzilerini başlarına yıkacak kadar öfkeli, adı intikamla özdeşleşmiş bir yoldaştır.

Şehit Zafer, Şırnaklı, orta boylu esmer, inatçı, hiçbir işi yarıda bırakmayan, az konuşan eylemlerde atik ve saldırgan, her eylemde savaşçılığıyla ve cesaretiyle hayranlık uyandıran militan bir çizgi savaşçısıydı.

Şehit Cudi, grubun en genci, hareketli, bir coşku ve moral merkezi, sürekli gülen, savaşta atılgan ve kararlı, çatışmanın ortasında bile arkadaşlarına moral verebilen, direniş abidesi bir yoldaştı.

Şehit Bedran, Şırnaklı, kısa boylu, pusuda yatan bir aslan kadar sessiz ve fiziki gücü saldırıya geçen bir aslan gibi çevikti. Grupta en çok sigara içenlerden ve sigarasının dumanına halkının acılarını özlem ve umutlarını nakış edebilen ve savurduğu her dumanda öfkesini bütün cihana hissettiren bir yoldaştı.

Şehit Gazi, Kürdistan’daki sömürgeciliğin kirli yüzünü yakından bilen ve asimilasyon politikalarına yoğun maruz kalan Malatya kentimizdendi. Yaşı diğer arkadaşlara göre daha olgun, Önderlik sahasında kalmış ve Önderliği gören ve tanıyan bir yoldaştı. Bir bilgenin tüm özelliklerine sahip olan Gazi arkadaş, eylemlerde hep ön saflarda yer alır tüm öfkesiyle düşmana yönelirdi.

Şehit Edip, orta boylu, esmer bir arkadaştı. Arazi hâkimiyeti ve gözlem gücü çok yüksek olan, eylemlerde saldırganlığı kadar hatta daha fazla kurnazlığı ile kendini gösterirdi. Düşmanı şaşırtma ve anlık vuruşlarıyla bir savaş ustasıydı.

Şehit Kadir, Tek kişilik bir gerilla birliği demek, belki Kadir arkadaşı en iyi anlatan söz olacaktır. Şırnaklı 2 metreye yakın boyu ve fiziksel gücü ile arkadaşlar arasında Rambo diye hitap edilirdi. Bazen tek başına eylemlere gider ve başarı haberleri ile dönerdi. Doğuştan gelen bir el sakatlığı da vardı. Ancak bu durum onun için hiçbir zaman kendini yere atma gerekçesi olmazdı. Aksine savaşçılığıyla hep kendini gösterirdi. Bir intikam savaşçısıydı.

Şehit Haşim, orta boylu, az konuşan, yaşamda bazı keyfilikleri olan, kimi zaman hantallık yapsa da verilen görevlere kesinlikle itiraz etmeyen ve görevlerini sonuna kadar başaran bir arkadaştı. Eylem öncelerinde durgunluğu, Fırtına öncesi sessizliğe benzerdi. Eylemde kasırga olup düşmanın üzerine eserdi.

Şehit Welat, Şırnaklı, uzun boylu, atılgan, heyecanlı ve konuşkan bir arkadaştı. Eylemlerde silah kaldırmak için düşman mevzisine adeta uçardı.

Şehit Safkan, fedakârlık onun için bir yaşam biçimiydi. Olgun, iddialı ve iradesi güçlü bir arkadaştı. Çevresindeki arkadaşların da iradeli olmaları için büyük çaba harcayan, eylem ve saldırılarda kendini arkadaşların önüne atıp, arkadaşları kurtarmak için kendini canlı siper yapmaktan hiç çekinmeyen bir arkadaştı.

Şehit Xışman, Batı Kürdistanlı, orta boylu, ağır başlı, Önderlik sahasında kalıp Önderliği gören, bilgilerini paylaşıp arkadaşları eğitmeyi kendi için bir yaşam felsefesi yapmıştı. Eylemci ve bilge yönü birleşen bir savaşçıydı.

Şehit Hawar, Doğu Kürdistanlıydı. Güneşten alınmış kadar sarı saçlı, yapacağı bir işin sonunu getirme konusunda asla yarı yoldan dönmeyen, kararlı, inatçı ve intikamcı, saldırı gruplarının her daim gönüllü öncülerindendi.

Şehit Agit, Güney Kürdistanlıdır. Önderliğin yanında kalmıştır. Mayınlarda yetenekli ve taktik geliştirmede usta bir arkadaştı. Mayınlara ilişkin hayaller kuruyordu. Ve bu yönünü sürekli geliştiriyordu. Düşman alana girmeye çalıştığında ilk Ş. Agit'in mayınlarıyla tanışıyordu. Ve genelde sağ kalanları geri kaçmak için yol arıyordu.

Şehit Ekrem, Kadir yoldaşın akrabasıydı. Askeri kanunla gerillaya katılmıştı. Eylemlerin cesur ve gözü kara militanı, sessiz bir arkadaştı. Eylemci yönü ve intikamcılığı güçlüydü. Ş. Agit arkadaşın mayınlarından kurtulabilen düşman gücünün son durağı, Ş. Ekrem’in mermileriydi.

Şehit Reşit, Silopiliydi, Adil arkadaş tarafından askeri kanunla gerilla saflarına alınmıştır. İlk katıldığında zorlanmalar ve kararsızlık yaşamış, ancak kararlaşması uzun sürmemiştir. Tüm eylemlerde yer alıp savaşkanlığıyla ön plana çıkmıştır.Bir eylemde aldığı yarayla gazi olmuştu. 16 Mayıs 1996 yılında Hewler’de hastane de yatarken, işbirlikçi ihanetçi güçlerin hastaneyi basmasıyla başlayan çatışmada, son mermisine kadar savaştı ve yanında ki diğer gazi arkadaşlarla birlikte YAŞAMAK DİRENMEKTİR şiarını haykırarak 1997 Hewler katliamı olarak tarihe geçen olayda şahadete ulaştı.

Şehit Metin, Şırnaklı, kısa boylu, tombul, şakacı, çok konuşan, herkesin feodal yönleriyle alay edip arkadaşların taklidini yapmayı seven bir arkadaştı. Eylemlerde ölümle şakalaşıp, düşmanla alay edebilecek kadar cesur ve atılgandı.

Şehit Rojhat, Grup içinde en çok sigara içen arkadaşlardan biriydi. Sigarasının tütününe acılarını sarar, gece karası dumanını gök mavisi gözleriyle izler ve her nefeste intikam yeminleri ederdi. Kararlı, sözünün sona kadar eylemcisi bir arkadaştı. Yaşının olgunluğu, eylemlerde atikliği ve yaşamda ağır başlılığıyla, her zaman sevgi ve saygı kazanmayı bilendir.

Şehit Mahmut Afarof, grubun en eskilerinden, yaş olarak grupta en büyük arkadaştır. Bir kızı da şehittir. Direniş kanında vardı. Devrimci APOCU duruşuyla soy damarlarımızdandır. Araziye hâkim, arkadaşları sevip koruyan, olay ve olgulara geniş açıdan bakan, ikna gücü yüksek, Parti bilinciyle harmanlanmış, emekte ve yaşamda örnek olan, birçok arkadaşın gelişim ve kararlaşmasında Reber Apo’dan aldığı bilinçle katkıları olan, gerçek bir Partili ve Kürdistan sevdalısıydı. Harekete katılırken de, katıldıktan sonra da, hiçbir tereddüt yaşamamıştı. Zafere giden yolda can verirken de, son nefesinde de bağlılık sözünü yinelemiş ve ihanetin kol gezdiği yıllarda KDP tarafından tutsak alındıktan sonra kaybedilmiştir.

Şehit Baran, gerçek adı Adil Arsaldır. Önderlik sahasında kalmış, birikim ve tecrübeleri olan bir arkadaştır. Tecrübelerini paylaşan, ideolojik yönü güçlü olan Baran arkadaş, tek başına eylemlere giderdi. Taktik ustalıkta yetkindi.

Şehit Aziz, grubun eskilerindendir. Partiye ve Önderliğe ilk tanıştığı anda bağlanmış, birikimli, eylemde taktik zenginliğe sahip usta bir savaşçıydı. Her eylemde sonuç alan, düşmanın tüm hamlelerini tahmin edebilen ve düşmanın hamlesine karşı geliştireceği hamlesini iyi tasarlayıp geliştirebilen, net ve yüksek vuruş yeteneği taşıyan savaşta ve yaşamda etkili bir arkadaştı. Bulduğu her fırsatta eylem yapan hiçbir saldırı fırsatını kaçırmayan arkadaşlardandı.

Yukarıda bahsettiğimiz anıları önünde saygıyla eğildiğimiz bu arkadaşların birçoğunu Ş. Adil arkadaş askeri kanunla gerilla saflarına katmıştır. Ve tümü kısa bir süre içinde Parti ve Önderliğe bağlanmış, bunu pratikleri ile göstermişlerdir. Kararlılık ve iddia düzeyleri çok yüksek, yaşamda ki duruşları da APOCU ilkeler çerçevesindedir. Parti militanlığında ve savaşçılığında Önderlik çizgisini temsil edebilen, çizgi savaşçılığını yaşamlarının her anında uygulayan arkadaşlardır. Önder Apo’nun “beynini ve yüreğini sağlam tut” ilkesi Özgürlük mücadelemizin tüm şehitlerinde olduğu gibi bu arkadaşlar şahsında da bir kez daha ete kemiğe bürünmüştür.

APOCU ilkelerden taviz vermeyen duruşu ve inançlarına olan bağlılığıyla, devrimci yaşamıyla, eylemci kişiliğiyle, saygıyla andığımız Adil arkadaş da bize ışık olan mücadele ve yaşamın her alanında nefes aldığımız, her an tekrar andığımız ve örnek aldığımız kahramanlardan oluşan bu grup içinde yer alıyordu. Savaştaki ustalıkları ve gittikleri her alanda kararlılıkla gösterdikleri yaşamdaki çizgisel duruşlarıyla andığımız bu arkadaşların birçoğunun mezarları olmadı, bir kabir taşına isimleri bile yazılmadı. Halkın deyimiyle beş metre beze bile sarılamadılar. Ve birçoğunun naşının nerede olduğunu da bilmiyoruz. Ve bu öz esasta devrime kendisini hesapsız katan bir öz olarak tüm insanlığa mal olmuş bir özdür.

Her bir arkadaş Kürdistan’ın başka yerlerinde pusularda, baskınlarda, saldırı gruplarında arkadaşlarını korumak için can vermiş, bu topraklarla bu taşlarla bütünleşmiştir. Kanlarıyla ağaçların ve çiçeklerin köklerine can suyu olmuşlardır.

Her biri birer dağ olmuş ve bu gün savaşan gençlere mevzi olmuşlardır.

Her biri birer direniş abidesi olan arkadaşların isimleri Parti ve Kürdistan tarihine altın harflerle yazıldı. Onlar şimdi dağ oldular, Kürdistan’ın her yerinde birer Cudi, Gabar, Herekol, Kato oldular, düşmana geçit vermediler.

Zapta, Oramar’da, Gabar’da onların ruhu vardı. Ön cephelerde hep onların anılarıyla savaştı genç nesiller. Onların bilinci, yüreği ve inançlarıyla ruhlarıyla kuruldu bu direniş cepheleri. Bu günü ve yarını aydınlatan bir direniş ve inanç meşalesi oldular. Kürdistan’ın neresinde yattığı bilinmeyen savaşın ve yaşamın öncüsü Kürdistan’ın her yerinde yatan bu kahraman şehitlerimizin grubu Ş. Adil’in grubudur.

Düşmanın Kürdistan’a geçmesine izin vermeyen bu grup 1988 yılında Cudi’nin Zırıngar bölgesinin Navagır alanına düzenlediği operasyonun önüne gidip pusu atmış, birçok düşman askerini öldürüp, 6 adet silah ve cephane kaldırmışlardır. Bu eylemde düşmana vurulan darbe çok büyüktür. Şuan ki gibi teknik imkânlarımızın, cihazlarımızın olmadığı bir dönemde yapılan bu eylem gerilla savaş tarzının ve insan iradesinin saldırı ruhu ile donatılınca, tekniği ve sayı üstünlüğü olan düşmanın nasıl bozguna uğratılabileceğini dost ve düşman olanlara tüm dünyaya göstermiştir. Bu eylem sırasında iki ayakkabısını kaybetmiş olan Bedran yoldaş, silah ve cephane kaldırmak üzere düşmanın üzerine giden Adil, Mustafa, İsa ve Hamit arkadaşlara “silahları almayın, ayakkabı getirin” diye bağırmıştı. Arkadaşlar da hem silah ve cephane hem de Bedran arkadaş için ayakkabı getirmişlerdi. Arkadaşlar bu eylemden sonra her zaman biraz da Bedran arkadaşa takılırlardı. Ve eylemlere gidilirken silahların yanında bir çiftte ayakkabı istenir olmuştu.

1987 yılında alanda o dönem bulunan arkadaşların askerlerin geçtiği bir yola döşedikleri mayının patlaması sonucu biri subay üç asker ölmüş, birçok asker de yaralanmıştır. Ölen bu subayın bir kardeşi de başka bir yerde üsteğmenlik yapıyormuş. Ve abisinin ölümü üzerine intikamını almak için tayinini gönüllü olarak Şırnak’a istemşiti. Hiçbir Türk askerinin korkudan gelemediği Kürdistan’a, hele ki Şırnak’a yapılan bu gönüllü tayin talebi hemen kabul görmüştü ve Şırnak’a ataması yapılmıştı. Şırnak’a geldikten sonra hareketli bir bölük kuruyor ve sürekli hem operasyona çıkıyor hem de halka zulüm ve baskı yapmaya başlıyor.

1989 yılında yine bölüğüyle operasyona çıktığı bir gün Ş. Adil grubuyla birlikte önlerine pusu atıyor. Halka yaptıkları zulmün ve operasyonların hesabını sorup çok büyük bir darbe vuruyorlar. Bu eylemde o yüzbaşıyla birlikte birçok asker ölüyor. Bir adet portatif G–3 silahı ve birçok silah ve cephaneleri alınıyor. Bunların yanında Bedran arkadaş için de yüzbaşının ayakkabıları getiriliyor. Ş.Adil ve grubunun düşmana vurduğu bu büyük darbeler kaldırılan silah, cephane, giysi ve hatta ayakkabılar düşmanı o kadar korkutuyor ki, düşman bu darbelerden sonra 1994 yılına kadar Cudi dağlarına operasyon düzenlemeye cesaret edemiyor. Ş.Adil ve grubunun bu kahramanca eylem ve direnişleri sayesinde Cudi bu dönem “kurtarılmış bölge, kızıl alan” gibi olmuştu. Halkın da bağlılığı ve inancı bu dönemde daha fazla yükselmiş ve katılımlar artmıştı.

Ş.Adil intikamcı bir kişilikti. Arkadaşların şahadetlerini her zaman yüreğinde sıcak tutar hatta günlerce yemek yemediği bile olurdu. Misilleme eylemleri yapmak ve intikamlarını almak için fırsat kollar, ilk fırsatta zamanı ve yeri geldiğinde de intikamlarını alırdı. Büyük komutan Agit yoldaşın ve İbrahim arkadaşların 1986 yılında ki şahadetleri de Önder Apo’yu ve bütün partiyi olduğu gibi Adil yoldaşı da çok etkilemiştir. Adil arkadaş, büyük komutan Agit yoldaşı hiç görmemiş olsa da O’nun komutasında başlayan, bu onurlu ve şerefli savaşın gereğini, değerini ve gerektirdiği militanlık görevlerini içselleştirmişti. Bunları beynine, yüreğine ve yaşamının her alanına yerleştirmişti. Bu görevlerin başında da şehitlerimizin intikamını almayı da kendisine olan sözü olarak vermişti.

İbrahim arkadaş komutan Agit yoldaşı Önderlik sahasına götürmek üzere görevlendirilmiş ve bu görevi yerine getirmek için gelen bir kuryeydi. 1986 yılında Cudi’nin Şax köyünde çeteler tarafından katledilmişti. Adil yoldaşla bu çetelere dönük eylem yaparak şehit yoldaşımızın intikamını almıştık. Bunda ısrar eden Adil yoldaştı. Evet, Adil yoldaş böyle bir yoldaştı. O asla bir yoldaşının kanının yerde kalmasını istemezdi. Buna izin de vermezdi.

1989 yılı kışa doğru Ş. Adıl, Afarof Mahmut ve Şiyar Munzur arkadaşlar Cudi’den Önderlik sahasına gittiler. 1990’a kadar Önderlik sahasında kaldı. 1990’da gerçekleşen PKK 4. Kongresi’ne katılan Ş. Adıl arkadaş Gabar’a yönetim olarak gitti. Ş. Adıl, Ş. Xelil ve Ş. Rojhat’la birlikte Gabar’da ilk üslenmeyi kurdular. Düşmanın bu dönemde yoğun saldırıları vardı. Adıl arkadaş bu saldırılar karşısında fedai bir ruhla gerçekleştirdiği eylemler vardı. Yaptığı misilleme ve saldırılarla büyük bir kahramanlık göstermiş, düşmanı, yanında bulunan arkadaşlarla birlikte Gabar’dan söküp atmışlardı.

Ş. Adıl 1993’e kadar Gabar’da yönetimde kalmış, bu süre içerisinde büyük eylemlere katılmış ve büyük kahramanlıklar sergilemiştir.

Daha sonra da boşluklardan dolayı 1993’ten sonra Botan’a hareketli tabur komutanı olarak düzenlenmişti. Botan'da da kendisinden beklenenin çok çok üstünde militanca bir duruş sergiliyor ve büyük eylemlere imza atmıştı. 1993’te düşman Botan’a büyük bir saldırı düzenlemişti. Ş. Adil Taburuyla birlikte düşmanın yoğun olduğu, çete ve Karakolun bir arada olduğu Osyan'ı kuşatmıştı. Parti ve Kürdistan tarihine Osyan Kuşatması olarak geçen bu eylemde düşmana çok büyük darbeler vurup, düşmanı bozguna uğratmıştı. Adil yoldaşın bu eylemdeki rolü çok büyüktü. Adil yoldaş, düşmanın bu dönemde yaptığı tüm operasyonlara karşılık büyük bir kin ve intikam duygusuyla kapsamlı eylemler yapmış ve yılın bizim lehimize gelişmesinden birincil derecede rol oynamıştır.

1994’te düşman tekrardan Botan’a aynen 1990’lardaki gibi saldırmıştı. Adeta tutmadıkları tepe kalmamıştı. Gabar’a yönelik bu operasyon girişimine karşı Ş. Adıl Taburuyla birlikte Şırnak’ı kuşattı. Bu kuşatma dört gün sürdü. Düşmanın dışarıdan gelebilecek tüm desteklerini kestiler. Bu eylem, düşmanın Gabar’a yaptığı operasyona cevap olarak yapılmıştı. Bu eylem ile düşmana büyük darbeler vurulmuş ve düşman büyük bir bozguna uğratılmıştı. Ş. Adıl komutasında yapılan bu büyük kuşatma eyleminden sonra düşman Gabar’da operasyona son vermiş ve Gabar’dan geri çekilmek zorunda kalmıştı. Geri çekilen düşman uzun bir süre operasyon yapma cesaretini kendinde bulamamıştı.

Ş. Adıl Botan’da yazdığı büyük kahramanlık destanlarından sonra 1994’te Hakkâri-Faraşin bölgesine çekilmişti. Yani Botan eyaletinin doğusuna yönelmişti. Ş. Adıl büyük bir komutan olarak yapılması gereken tüm militanlık görevlerini layıkıyla yerine getiriyordu. Adıl yoldaş komutasındaki bu birlik, bölgede halkımıza karşı yapılan büyük katliamlar ve insanlık dışı uygulamalar gerçekleştiren Türk sömürgeciliği ve yerel iş birlikçilerine karşı büyük eylemler gerçekleştirmişti. Birçok sayıda düşman birliğini imha ediyordu. Ş. Adıl yoldaş gerillanın yenilmezliğini burada da gösteriyordu.

1994 Ağustos ayının başlarında Ş. Adıl'a bağlı bir birlik arkadaş Çiyayê Reşkê bölgesinde şahadete ulaşmıştı. Bu arkadaşların şahadetleri Ş. Adıl yoldaşı çok derinden etkilemiş, üzmüş, düşmana olan kin ve nefretini daha da arttırmıştı. Adeta beyninden vurulmuşa dönmüştü. Bu arkadaşların şahadetlerini hiçbir zaman kafasından atamamıştı.

1994’te Ş. Adıl, arkadaşların intikamını almak için, Gabar’da ve Serxata’da bulunan sömürgeci karakollarına birçok eylem gerçekleştirmişti. Yapılan tüm eylemlerde en ön saflarda yerini almıştı. Hem çatışıyor hem de eylemleri koordine ediyordu. Bu eylemlerle şehit düşen yoldaşlarının intikamını böylelikle almış oluyordu.

PKK’nin 5. Kongresi’nde Çiyayê Reşkê dağlarında yaşanan şahadetler nedeniyle açık soruşturmaya alınmış, bunun yanında da Botan yönetimindeki görevine de devam ediyordu. 1995’te Şırnak’ın Bişe Reş alanında yapılan eylemde istenilen sonuç alınamayınca görevden alınan Ş. Adıl Zagroslara gönderilmişti.

Ancak Ş. Adıl arkadaş, kişilik yapısında hiçbir zaman yetkici, görevci yaklaşmayan bir arkadaştı. Militanın her koşulda militan olması gerektiğini, mevkicilikle devrimci olunmayacağını, devrimciliğin her koşulda yaşanması gereken bir olgu olduğunu yaşamıyla, duruşuyla ve göreve yaklaşımıyla bizlere göstermişti.

Takım komutanlığı esnasındaki pratik çalışmaları, yaşamdaki duruşu Tabur komutanı ve Alay komutanı iken nasıl ise aynı idi. Alay komutanlığından takım komutanlığına düştü diye farklı bir yaklaşıma girmemişti. Aksine yoğunlaşmasını daha da derinleştirmiş, verilen görevlere daha büyük bir inançla sarılmıştı. Düşmana olan kin ve nefreti de daha da büyümüştü. Düşmana yöneldiği her alanda büyük bir saldırı ruhuyla namludan çıkan bir mermi misali düşmana yöneliyor, adeta pimi çekilmiş bir bomba gibi düşmanın üzerine koşmasını biliyordu.

Adıl yoldaş bir mücadele insanıydı. Çevresindeki arkadaşlar da bu özelliğinden etkileniyor, sürekli ön cephede savaşan Adıl yoldaşın yanında eylemlerde saf tutmak istiyorlardı. Adıl yoldaş orada bulunan arkadaşlar için bir çekim merkezi ve eylemlerde de bir güç kaynağı olmuştu. Hiçbir zorluk aşılmayacak bir düzeyde değildi, gidilen yolda, planlanan bir eylemden vazgeçmek, yarı yoldan dönmek ya da korkmak Adıl yoldaşın kişiliğinde yoktu. Bu özellikleriyle çevresine verdiği güven ve tecrübelerinden dolayı her arkadaş eylemlere Adıl yoldaşla gitmek isterdi. Bunlar Adıl yoldaşın doğal özelliklerinde bulunan kararlılık, inatçı ve öfkeli olmanın parti bilinci ile harmanlanınca ve devrimci emekle yoğrulunca ortaya çıkan Apo’cu kişilik özellikleri olarak onun yaşamına yansıyanlardandı. Arkadaşların ona duyduğu güven ve hep onun yanında savaşma istekleri bundan kaynaklıydı.

Adıl yoldaş bu alanda gösterdiği büyük kahramanlıklar ve pratiklerinde, göreve yaklaşımında gösterdiği büyük öz veri, fedakârlık ve emeklerinden kaynaklı 1995’te Güney savaşları sırasında Zagros'a takım komutanı olarak gidiyor. Orada bulunan arkadaşlar Adıl yoldaşın yaşam tarzına, kişiliğine, hal ve hareketlerine, emek ve tecrübelerine dayanarak bölük komutanlığı için öneriyorlar. Bunun üzerine Adıl yoldaş Bölük Komutanlığına atanıyor. Bu alanda da kendisine duyulan güveni boşa çıkarmıyor ve kendisinden beklenenin çok üstünde bir emek ve çaba ile Partinin tüm görevlerini yerine getiriyor. Bunun üzerine 1997 yılında Haftanin alanına bölge komutanı olarak atanıyor. 1997’de bu alanda geçirdiği zamanı ustaca değerlendirme ve görevlerindeki başarılarından dolayı buradan Önderlik sahasına geçiyor. Önderlik sahasında bir dönem kaldıktan sonra yeniden Botan eyaletine gelmişti.

Ş. Adıl Botan yürütmesindeyken Rêber APO’ya dönük uluslar arası komplo gerçekleşmişti. Bu dönem Kürdistan Halkının ve Hareketimizin “Güneşimizi karatamazsınız” şiarıyla Rêber APO’nun çevresinde fedai bir çember oluşturduğu dönemdir. Ş. Adıl da Botan'da bütün güçleri toplayıp düşmana olan tüm kin ve öfkesiyle adeta dünyayı düşmanın başına yıkmıştır.

Adıl arkadaş 2001 yılına kadar Botan ve Haftanin bölgelerinde kaldı. 2001 yılı sonlarına doğru Güney Kürdistan’ın Kandil alanına geçti. 2002 yılında Kandil Doğu Cephe Karargâhında, 2003’te de Kandil Batı cephesinde cephe komutanı olarak yerini aldı.

2003 Haziran ayında Kandil’in Dola Kokê vadisinde gerçekleşen PKK meclis toplantısına ben Ş. Adıl ve Ş. Erdal arkadaşlarla katıldık. Aynı mangada kalıyorduk. Bu toplantı çok gergin geçen bir toplantıydı. Tasfiyecilerin hareketimizi dağıtmaya yönelik çok yoğun çabalarının olduğu bir dönemdi.

Tasfiyeciler toplantı sürecinde artık savaşın anlamsızlaştığı, Reber Apo’nun ve kahraman şehitlerimizin çaba, emek ve canlarıyla büyük düzeye getirdiği gerillacılığın artık bitmesi gerektiği tarzında eğilimler göstermişlerdi. Bu düşüncelerini toplantı ortamında üstü kapalı imalarla kendilerine yakın gördükleri ile de açık açık tartışıyorlardı. Gerillayı kuzeyden ve savaştan soğutmak istiyorlardı. İşte böyle bir ortamda Ben, Ş.Erdal ve Ş.Adıl kendimizi Botan sahasına yani Kürdistan’ın kalbi ve savaş cephesinin en sıcak yerine önerdik. Tasfiyecilerin “kuzeye gitmek boştur, anlamsızdır boşuna gitmeyin” diyerek teslimiyet dayattıkları böyle bir dönemde kuzeye hem de kuzeyin Botan sahasına yapılan bu öneri Ş.Erdal ve Ş.Adil başta olmak üzere APOCU devrim ilkelerinden taviz vermeyenlerin ve anlamlı bir yaşamın sahibi olanların tasfiyeci-teslimiyetçi kesimlere vurduğu bir darbe ve cevap olmuştu.

2003 yılında Ş.Adil Zagros sahasına geçmişti. Bu sahada partinin kendisine verdiği görevleri layıkıyla yerine getirmiş, ardından da yeniden örgütün ihtiyacından dolayı Kandil sahasına düzenlenmişti. 2005 yılına kadar Kandil de kalmış ardından da 2005 sonlarında yeniden Botan yollularına koyulmuştu. Önce Haftanin ardından 2006 baharında özlemini yüreğinde hissettiği Botan’a daha doğrusu Gabar alanına geçmişti.

Bu düzenleme ile Ş.Adil adeta yeniden doğmuştu. Ve sevincini yanındaki tüm arkadaşlar hissettirmişti. Artık Botan’a yani yüreğinin ve beyninin sürekli olarak istediği, her an hissettiği diyarlara doğru yola çıkma zamanı yeniden gelmişti. Büyük komutan, taşkın bir heyecan ve coşkuyla büyük bir moral ve azimle Botan’a doğru yola çıkmıştı.

Ş.Adil hareketi yüreğinin her noktasında en derinden hisseden bir arkadaştı. Hareketle APOCU çizgi ile bütünleşmişti. Bir çizgi insanıydı, hatta çizginin kendisiydi. Bir devrimcide, bir savaş ustasında olması gereken her şeyi kişiliğinde barındırıyordu. Bir devrim savaşçısında olması gereken özelliklerin başlarında da Hareket ve Önderliği savunup sahiplenmek için öngörü ve sezgilerinin olması gerekir. Ş.Adil yoldaşın da ön görüleri ve sezgileri de çok güçlüydü Bu özelliklerinden ötürü de partiye ve Önderliğe karşı geliştirilebilecek her saldırıyı önceden sezip tedbirler alabiliyordu.

Dr. Ali ve Dicle unsurlarının Kürdistan’ın kalbi ve savaş cephemiz, tüm güçlerimizin hayalini süsleyen Botan sahasında bilinçli olarak giriştikleri ve hareketimizi Apocu yaşam çizgisinden kopartıp teslimiyetin ve ihanetin girdabına kaptırmak için gerçekleştirmeye çalıştıkları gizli tasfiyecilik ve komployu da önceden sezip tespit etmiş ve bu sinsi tasfiyeciliği henüz kimse görmemişken bizimle paylaşmış ve gerekli tedbirleri de almasını bilmişti.

Ş.Adil Önderlik sahasında aldığı eğitimleri can kulağıyla dinler, buradan öğrendiklerini hem yaşamında tavizsiz uygular, hem de yanında bulunan arkadaşlara öğretip nasıl yaşamaları ve savaşmaları gerektiğini gösterirdi. Bir savaşçı, bir bilge, yani APOCU bir komutandı. Aldığı bütün görevlerin mazeretsiz uygulayıcısı, eylemlerin ön cephe savaşçısıydı.

2007 yılında umut ve hayallerinin vazgeçilmez mekânı olan Botan’ın Gabar dağında girdiği çatışmada da büyük bir saldırı ruhuyla, inançla, azimle ve coşkuyla çatışmış, namlusundan çıkan kurşunlarla, pimini çektiği bombasıyla, düşman güçlerini darbelemiş, parti savaşçılığının nasıl olduğunu herkese göstermiştir.

Gabar direnişinin fedai komutanı haykırdığı zafer ve bağlılık sloganlarıyla yürek ve bilincimize yerleşmiş. Onur ve gururla taşıdığı yaşadığı, her an daha da yükselttiği bayrağı bizlere bırakıp şehitler kervanına Agitlerin, Beritanların ve Zilanların ordusunda ki yerini en ön saflarda almasını bilmiştir.

Reber Apo’nun ve halkımızın yiğit savaşçısı özgürlük savaşçılarının yüce komutanı komutanımız Adil yoldaş, her zaman yükseklerde dalgalandırdığın bayrağımıza, düşmana her zaman patlamaya hazır tuttuğun silahına, yüreğimize su serpen, moral veren anılarına her zaman bağlı kalacağız.

Hayallerin hayallerimiz olacaktır. Sözün sözümüz olacaktır.

Sözüne bağlı yaşayacağız, bilirsin söz onurdur, onurumuzu asla ama asla çiğnetmeyeceğiz.

Xebat Botan